Όταν Είσαι το Τρίτο Πρόσωπο σε Έναν Ανοιχτό Γάμο

Το άρθρο δημοσιεύθηκε αρχικά στο VICE Canada.

Το δωμάτιο φαίνεται νεκρό.

Σχεδόν τα πάντα είναι πακεταρισμένα σε κουτιά με προσεκτικά γραμμένες ετικέτες. Η γαμήλια φωτογραφία που κρεμόταν στον τοίχο του σαλονιού είναι ύποπτα απούσα. Κάθε λίγα λεπτά μεγαλώνει το ύψος του πύργου των άδειων κουτιών μπίρας.

Κάθομαι στην άκρη του καναπέ όπου όλα άρχισαν.

Είναι ο καναπές πάνω στον οποίο πριν από περίπου οκτώ μήνες, και αφού είχα φτιαχτεί και παρακολουθήσει μια γελοία χριστιανική ταινία, έκανα σεξ για πρώτη φορά με ένα κορίτσι με το οποίο ήμουν ερωτευμένος εδώ και χρόνια, που όμως έτυχε να είναι παντρεμένο.

Μετέφερα τα τελευταία πράγματά της στο σπίτι μου όταν σχεδόν έπαθα κρίση πανικού. Έκανα μια απολύτως παράνομη αναστροφή και αμέσως εντόπισα μια κάβα και επέστρεψα στον καναπέ, όπου προσπάθησα να μεθύσω και να καταστείλω τη συντριπτική ενοχή που ένιωθα για όλο αυτό. Την ίδια ώρα εκείνη καθόταν δίπλα μου και μου έλεγε ότι με αγαπάει και πως όλα θα είναι ΟΚ και να μη νιώθω τύψεις καθώς ήταν δική της η απόφαση να αφήσει τον επί οκτώ χρόνια σύντροφό της.

Υποτίθεται ότι δεν έπρεπε να συμβεί αυτό.

Μου είχε πει από την αρχή ότι δεν μπορούσε να είναι η βασική σύντροφός μου. Η ανοιχτή σχέση ήταν κάτι που είχε διαπραγματευτεί με τον σύζυγό της και σήμαινε ότι μπορούσαν να κάνουν σεξ με άλλους ανθρώπους περιστασιακά, αρκεί να έλεγαν ο ένας στον άλλον πότε και με ποιον συνέβαινε. Μια φορά, τον βοήθησε να φτιάξει προφίλ στο Tinder προτού φύγει για επαγγελματικό ταξίδι.

Ήταν το αρχέτυπο του ιδιαιτέρως επικοινωνιακού, αξιολάτρευτου ζευγαριού που είχε θετική στάση ως προς το απαλλαγμένο από τις κοινωνικές συμβάσεις σεξ.

Η εν λόγω κατάσταση ήταν περίεργη για μένα –το μεγαλύτερο μέρος της εφηβείας μου το είχα περάσει παρακολουθώντας συνέδρια αποχής, διαβάζοντας μεγάλη συλλογή βιβλίων κατά του αυνανισμού και, προφανώς, χωρίς ποτέ να κάνω μάθημα σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης– για να αναμειχθώ.

Στη ζωή μου είχα μόνο ένα σοβαρό κορίτσι. Φασωνόμασταν πολύ στο υπόγειο των γονιών μου αλλά ποτέ δεν προχωρήσαμε περαιτέρω.

Μια φορά, ύστερα από πάνω από δύο χρόνια σχέσης (θα πρέπει να ήμουν λίγο μετά τα 20 τότε), ακούμπησε τον πούτσο μου καθώς φιλιόμασταν. Είπα ότι θα έπρεπε να σταματήσουμε και έπειτα προχώρησα λέγοντάς της ότι ακόμα έβλεπα πορνό. Έκλαψε για λίγο και προσευχήθηκα για εκείνη φωναχτά.

Μου είπε ότι θα έπρεπε να διακόψουμε για λίγο ύστερα από αυτό. Αλλά όχι προτού επιμείνω να παντρευτούμε.

Τα πράγματα άλλαξαν τα επόμενα χρόνια, καθώς η αφοσίωσή μου στον Μεσσία ξεθώριασε. Αντί να φοβάμαι τις αιώνιες συνέπειες της μη καθαγιασμένης συνουσίας, ανησυχούσα ότι θα αποκαλυπτόταν η πλήρης σεξουαλική μου ανικανότητα –το ότι, για παράδειγμα, δεν είχα ιδέα πού ήταν ή τι ακριβώς ήταν η κλειτορίδα– και θα κατέστρεφα εντελώς το βράδυ κάποιας.

Αυτός είναι ο λόγος που αρχικά απέρριψα το φλερτ της.

Μου έδειξε φωτογραφίες του κοριτσιού με το οποίο πηδήχτηκαν ύστερα από δικό της roadtrip, γεγονός που κοιτώντας προς τα πίσω ήταν πολύ σαφής ένδειξη ότι ήταν ανοιχτή στην ιδέα της εξωσυζυγικής δράσης.

Αλλά όταν πραγματικά με προσέγγισε στη διάρκεια ενός χιπ-χοπ σόου, όντας απίστευτα σέξι, και μου ζήτησε να πάω στο σπίτι μαζί της –ο σύζυγος ήταν στο προαναφερθέν επαγγελματικό ταξίδι–, την απέρριψα με πολύ αδέξιο τρόπο. «Ίσως», ψιθύρισα στην αρχή, με ένα «όχι απόψε» όταν έμπαινε στο ταξί.

Το συζητήσαμε την επομένη μέρα σε ένα μπαρ.

Προσπάθησα να εξηγήσω ότι δεν ενδιαφερόμουν, χρησιμοποιώντας πολύ στρογγυλεμένους όρους. Το κρυφό νόημα όσων δεν ειπώθηκαν ήταν ότι μισούσα το σώμα μου, δεν γνώριζα εάν ο πούτσος μου ήταν πολύ μικρός και δεν είχα ιδέα πώς να βγάλω ένα σουτιέν, να βάλω προφυλακτικό ή να δείξω ενθουσιασμό χωρίς να είμαι υπερβολικός.

Όπως αποδείχθηκε, οι προσπάθειές μου ήταν εξαιρετικά ήπιες. Ή ίσως το δικό της φονταμενταλιστικό υπόβαθρο της επέτρεψε να δει πίσω από τις δικαιολογίες μου.

Υπομονετικά με δίδαξε πού να τη φιλήσω και τι την έκανε να νιώθει ωραία. Τις επόμενες εβδομάδες βρεθήκαμε ερωτικά μερικές φορές. Εκ των υστέρων, σκέφτομαι ότι οι πρώτες μέρες έμοιαζαν με μια συνηθισμένη ανεξάρτητη ρομαντική κομεντί, σαν αυτές όπου πρωταγωνιστεί η GretaGerwig ή ο JakeJohnson: sushi στις 4 π.μ., μακροσκελείς λίστες με alternative R&B και μια μεγάλη ποσότητα τζιν.

Ένα βράδυ, έξω από ένα μικρό χαμπουργκεράδικο όπου πηγαίναμε μετά το πήδημα, της είπα ότι ήταν το πρώτο άτομο με το οποίο είχα κάνει ποτέ σεξ.

Το είχε μαντέψει προτού μου ζητήσει να πάω στο σπίτι μαζί της, της άρεσα και ένιωθε πως ήταν άδικο για μένα να μην έχω ευκαιρία να δοκιμάσω το σεξ προτού απελπιστώ. Στην αρχή είχε πει ότι ίσως θα προσπαθούσε να μου τα φτιάξει με μία από τις φίλες της.

Αλλά μετά αρχίσαμε να ερωτευόμαστε.

Μόλις είχαμε φύγει από το αγαπημένο μου μπαρ όταν μου το είπε, κάνοντας πρόλογο τύπου «είναι πραγματικά χάλια». Μέχρι τότε, ήταν πλέον εντελώς προφανές.

Πραγματικά έγινε το κλικ μεταξύ μας. Δίναμε σάρκα και οστά σε κάθε κλισέ στο βιβλίο του έρωτα, χάνοντας την αίσθηση του χρόνου και νιώθοντας ότι μπορούσαμε να πούμε τα πάντα ο ένας στον άλλον.

Ο σύζυγός της, με τον οποίο είχαμε κάνει φιλική παρέα σε κάποια πάρτι και είχαμε παίξει βελάκια στον ίδιο καναπέ όπου πηδιόμουν με τη γυναίκα του, αστειευόταν ότι ήμασταν βασικά το ίδιο πρόσωπο.

Εκείνος κι εγώ ποτέ δεν μιλήσαμε ανοιχτά για την όλη φάση. Ούτε την ακουμπούσα ή τη φιλούσα όταν ήταν στον ίδιο χώρο. Ήταν ένας τύπος άγραφου κανόνα, μια παραχώρηση ως προς το ότι ήμουν κάτι σαν παρείσακτος. Αλλά εκείνες οι περίεργες επαφές ήταν πολύ πιο λογικές από τις φορές που προσπάθησα να πω σε στενούς φίλους για την κατάσταση.

Ένας από τους παλιούς μου φίλους, ο οποίος προσφάτως είχε προτείνει γάμο στη σύντροφό του, με κοιτούσε σιωπώντας σαστισμένος. Ένας άλλος φίλος μου ούρλιαζε για μισή ώρα. Σταμάτησα να το λέω στον κόσμο ύστερα από αυτό. Παρόλο που οι κολλητοί μου είναι πολύ προοδευτικοί με το σεξ, πολλοί φαίνεται να παίρνουν ακόμα σοβαρά τους γαμήλιους όρκους.

Κι αυτός είναι ο λόγος που το πράγμα άρχισε να γίνεται πολύ, πολύ αληθινό όταν είπε στον σύζυγό της ότι ήμασταν ερωτευμένοι.

Πιθανώς το είχε δει να έρχεται.

Συνεχώς στέλναμε μηνύματα ο ένας στον άλλον. Μερικές φορές ερχόταν με ταξί στο σπίτι αργά τη νύχτα.

Παντρεύτηκε μικρή, για ένα σωρό περίπλοκους λόγους. Με το πέρασμα των χρόνων, έγινε περισσότερο επικριτική απέναντι στην έννοια του γάμου. Είχαν κάνει συζητήσεις γι' αυτό. Όχι τόσο για εκείνον και για εκείνη όσο περισσότερο για τον ίδιο τον θεσμό.

Δεν υπήρχε τίποτα συγκεκριμένα προβληματικό στη σχέση τους. Αλλά ίσως τα έξοδα και το νομικά δεσμευτικό συμβόλαιο δεν θα έπρεπε να είναι οι μόνες αιτίες για να κολλήσεις με κάποιον αποκλειστικά για 60 χρόνια.

Εκείνη έριξε την ιδέα της πολυσυντροφικής κατάστασης. Δεν του άρεσε. Κατανοητό.

Τότε ήταν που αρχίσαμε να συζητάμε για το ότι θέλαμε να είμαστε μαζί. Να μετακομίσουμε σε μια νέα πόλη, να υιοθετήσουμε μια γάτα και να πηδιόμαστε χωρίς να νιώθουμε ότι απατάμε.

Η ευκαιρία ήρθε πολύ πιο απότομα όταν της ζήτησε να διαλέξει.

Μεταξύ εκείνου, ενός ωραίου τύπου με σταθερή δουλειά, κι εμένα, κάποιου που αντιμετωπίζει άγχος και κατάθλιψη και πιθανώς ήπιο αλκοολισμό, ενώ βγάζει πολύ λιγότερα από το κατώτατο εισόδημα.

Ήταν το Σαββατοκύριακο του Πάσχα. Ο συμβολισμός των ημερών δεν μας είχε διαφύγει.

Πήραμε το τρένο για να πάμε σε μια περιοχή δίπλα σε μια μεγάλη εθνική οδό, όπου υπήρχαν δυο μικρές εκκλησίες, μια καθολική και μια ρωσική ορθόδοξη. Είμαι αρκετά σίγουρος ότι οι ομοιότητες με την Άννα Καρένινα ήταν τυχαίες.

Μου είπε ότι ήθελε να είναι μαζί μου. Η ηρεμία που ένιωσα όταν άκουσα εκείνες τις λέξεις –μια οριστική απάντηση έπειτα από λίγες εβδομάδες αβεβαιότητας– συγκρίνεται μόνο με τη στιγμή που είχαμε βιώσει ύστερα από φτιάξιμο με παραισθησιογόνα (σε εκείνο τον ίδιο καναπέ), κι αφού ουσιαστικά είχα συναντήσει τον Θεό ενώ άκουγα τον JamesBlake. Με άλλα λόγια, μία από τις πιο τέλειες στιγμές στη ζωή μου.

Θα το έλεγε στον σύζυγό της και ήλπιζε ότι θα μπορούσαν να βρουν λύση με κάπως φιλικό τρόπο, προσπαθώντας να τον βοηθήσει να καταλάβει ότι δεν ήταν πως εκείνος είχε κάνει κάποιο λάθος, αλλά πως απλώς εκείνη ήθελε η ζωή της να πάει προς διαφορετική κατεύθυνση.

Πήγαμε στο οικογενειακό εστιατόριο Humpty's στην άλλη πλευρά του αυτοκινητόδρομου για να γιορτάσουμε την απόφαση. Καθίσαμε ώρα χωρίς να μιλάμε για κάτι συγκεκριμένο.

Οι επόμενες μέρες είναι ως επί το πλείστον θολές. Νομίζω ότι ήμουν στη μέση ενός γύρου Left 4 Dead 2 όταν έφτασε στο σπίτι μου με ένα σακίδιο που περιείχε λίγα ρούχα, μια οδοντόβουρτσα και έναν φορητό υπολογιστή.

Δεν μπορούσε να μείνει πλέον στο σπίτι της. Όλοι οι στενοί της φίλοι ζουν εκτός πόλης. Η οικογένειά της δεν θα καταλάβαινε. Έτσι μετακόμισε σε μένα.

Και είναι καταπληκτικά.

Μόνο μερικοί φίλοι γνωρίζουν ολόκληρη την ιστορία. Οι περισσότεροι άνθρωποι –συμπεριλαμβανομένων των γονιών μου, που τη λατρεύουν– ξέρουν μια συνοπτική περίληψη που παραλείπει τα περί ανοιχτής σχέσης και τη διάλυση του σπιτιού που ακολούθησε.

Ο σύζυγός της με διέγραψε πριν από μερικές εβδομάδες από φίλο στο Facebook. Λογικό. Για κάποιο λόγο, όλο αυτό με έκανε να νιώθω κάπως, προαναγγέλλοντας την πιθανότητα κατάρρευσης.

Εν μέρει αυτό συμβαίνει γιατί ξέρω ότι πραγματικά είναι ωραίος τύπος, η φιλία του οποίου μου λείπει. Και πως ακούσια του γάμησα τη ζωή, για λόγους που μπορεί να μην αντιλαμβάνεται πλήρως. Ότι η εχθρότητά του προς εκείνη σχετίζεται με μένα.

Επίσης γιατί συνειδητοποίησα πως, με μερικές εξαιρέσεις, εκείνη κι εγώ δεν θα είμαστε σε θέση να πούμε την πραγματική ιστορία του πώς συναντηθήκαμε και ερωτευτήκαμε. Είναι πολύ μπερδεμένο, σπάει πάρα πολλούς κανόνες και ενισχύει κάθε στερεότυπο στο βιβλίο για τα πιθανά μειονεκτήματα των ανοιχτών σχέσεων.

Αλλά ίσως εκείνο που με ταράζει περισσότερο απ' όλα είναι πως δεν ξέρω πώς θα αντιδρούσα εάν το ίδιο πράγμα συνέβαινε σε μένα. Εάν σε βάθος χρόνου το κορίτσι με το οποίο είμαι τρελά ερωτευμένος ερωτευόταν κάποιον άλλον ή ήθελε να πηδιέται με άλλους ανθρώπους ή απλώς είχε ανάγκη να προχωρήσει.

Όλα αυτά θα ήταν απολύτως λογικές εκβάσεις. Επιθυμίες, σεξουαλικότητες και φιλοδοξίες υπάρχουν σε φάσματα που συχνά αλλάζουν χωρίς καμία πραγματική δυνατότητα πρόβλεψης. Είναι γελοίο να υποθέτουμε ότι υπάρχει κάποιου είδους κτητικότητα πάνω σε κάποιον άλλον.

Αυτό είναι πιθανώς πολύ πιο εύκολο να το λες όταν δεν είσαι αυτός που έφυγε από το σπίτι πακετάροντας τα πράγματά του.

Περισσότερα από το VICE Τα Τραγικά Ναυάγια με Πρόσφυγες Επιστρέφουν στο Αιγαίο
Μεταξύ Αγωνίας και Έκστασης: Πορτρέτα Ανθρώπων την Ώρα που Κάνουν Μασάζ
Το Παράδειγμα της Πορτογαλίας: Τι Συνέβη Όταν Αποποινικοποίησε όλα τα Ναρκωτικά, από το Χόρτο ως την Ηρωίνη