FYI.

This story is over 5 years old.

Διασκέδαση

Το Orphan Black Είναι η πιο Πολύπλοκη Σαπουνόπερα που θα Δεις Ποτέ

Μπορεί ο όρος «σαπουνόπερα» να σε ενοχλεί, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως η σειρά είναι πολύ μπροστά.
Noah Berlatsky
Κείμενο Noah Berlatsky

Οι φωτογραφίες είναι μια ευγενική παραχώρηση του BBC Αμερικής.

Το άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο VICE UK.

Προειδοποίηση: Το άρθρο έχει spoilers για την 3η σεζόν.

Αυτές τις μέρες είναι αναμενόμενες οι, σχετικές με την πλοκή τηλεοπτικών σειρών, επιπλοκές. Το Game of Thrones και άλλες προβεβλημένες τηλεοπτικές σειρές κάνουν φιλότιμες προσπάθειες να συνδέσουν πλοκές και χαρακτήρες σε έναν τεράστιο λαβύρινθο. Ακόμα όμως και με αυτά τα στάνταρ, η σειρά Orphan Black είναι ο θρίαμβος της πολυπλοκότητας. Η σειρά ξεκίνησε ως ένα είδος επιστημονικής φαντασίας και αστυνομικού σόου, με την άστεγη Sarah Manning (Tatiana Maslany) να υποδύεται τον νεκρό κλώνο της, την Beth Childs, για να ερευνήσει τον θάνατο της Childs. Γρήγορα όμως. Τόσο γρήγορα που ήδη το απίθανο σενάριο έχει κυριολεκτικά ξεφύγει. Όλα κορυφώθηκαν στο τελευταίο επεισόδιο, με την ανακάλυψη ότι η γιαγιά της Sarah είναι επίσης ο δίδυμος αδελφός της. Είτε το πιστεύεις είτε όχι, έτσι είναι. Παρά τα μπερδέματα, η νεκρή Beth Childs δεν ξεχνιέται εντελώς. Ο αστυνομικός συνεργάτης της Art Bell (παίζεται από τον Kevin Hanchard), αντί να εξυπηρετεί την επίλυση της έρευνας, η πλοκή μάλλον τον ωθεί να μετατρέψει αναδρομικά τη σχέση του με τη νεκρή Childs σε ερωτική. Ο σκληροτράχηλος, ικανός ντετέκτιβ, που είχε εμφανιστεί στην αρχή, αντικαταστάθηκε από έναν ασυνάρτητο τύπο χαρακτηριστικό των σαπουνόπερων.

ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ

Το να αποκαλεί κάνεις κάτι ως «σαπουνόπερα» είναι φυσικά μια θανάσιμη προσβολή - όταν για παράδειγμα το Downton Abbey συγκρίνεται με σαπουνόπερα δεν είναι και κομπλιμέντο. Είναι δύσκολο να σκεφτώ άλλο τηλεοπτικό είδος, πέρα από τα ριάλιτι, που είναι τόσο καθολικά περιφρονημένο. Οι σαπουνόπερες -όπως σημειώνει η φεμινίστρια πανεπιστημιακός Tania Modleski στο κλασσικό έργο της Loving with a Vengeance: Mass Produced Fantasies for Women (1982)- θεωρούνται γλυκανάλατες, αισθηματικές και ηλίθιες. Τις βλέπουμε ως μόρφωμα μπερδεμένων πλοκών που τους λείπει το χαρακτηριστικό της διανοούμενης ολοκλήρωσής τους και είναι σχεδιασμένες για κατανάλωση από μη οξυδερκείς νοικοκυρές, οι οποίες βαριούνται. Μπορεί κανείς να δει μερικές από αυτές τις προκαταλήψεις να διεισδύουν στην κριτική του Spencer Kornhaber, για κάποιες από τις τηλεοπτικές σειρές. Ο Kornhaber επισημαίνει ότι η σειρά Orphan Black είναι συχνά ένα σύνολο μπερδεμένων κλισέ και συμπτώσεων. Παρόλο που δεν χρησιμοποιεί ακριβώς τη λέξη «σαπουνόπερα», όταν βάζεις μαζί πολλές συμπτώσεις με ερωτικές ιστορίες να θριαμβεύουν έναντι της λογικής, η σύνδεση δεν είναι και τόσο ασαφής. Σε γενικές γραμμές, στον Kornhaber αρέσει η σειρά Orphan Black και η εκτίμησή του για σαπουνόπερα, που δεν ονομάζεται σαπουνόπερα, φαίνεται να έρχεται σε συμφωνία με την ιδιαίτερη ιστορική στιγμή μας. Οι σειρές επιστημονικής φαντασίας έχουν γεμίσει την τηλεόραση και όχι μόνο και τα κλισέ της σαπουνόπερας έχουν γίνει σχεδόν κρυφά αποδεκτά, ενώ κάποιες φορές εκθειάζονται.

ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ

Η σειρά Orange Is the New Black διαθέτει επίσης σαπουνοπεροειδή κλισέ -όπως ο χειριστικός κακός στη δεύτερη σεζόν- στην προσπάθειά της να μετατρέψει το είδος των γυναικών στη φυλακή, από σειρά exploitation, σε φιλικό προς τις γυναίκες δράμα. Η σαπουνοπεροποίηση του είδους των υπερηρώων τη δεκαετία του 1960 από τους Stan Lee and Jack Kirby -με ανεκπλήρωτες ερωτικές σχέσεις και μπερδεμένη συνέχεια- ευνόησε την τρέχουσα εμμονή μας για υπερήρωες από την τραγική πλοκή στο Daredevil έως τη μελό Age of Ultron και από εκεί στο απίθανο ρομάντσο μεταξύ του Hulk και της Black Widow.

Αλλά, η σειρά Orphan Black δεν είναι απλά ένα ευπρεπές πείραμα στο είδος της σαπουνόπερας. Όλη η υπόθεση της σειράς βασίζεται στην παλιά συνταγή του μπλεξίματος της ζωής των διδύμων, καθώς η Maslany παίζει ένα σωρό διαφορετικούς χαρακτήρες, συχνά στην ίδια σκηνή.

Οι κακοί κυριαρχούν στη σειρά. Τη δεύτερη σεζόν, η Maslany παίζει την πριγκίπισσα του πάγου Rachel και στην τρέχουσα σεζόν ακόμα τρεις χαρακτήρες, εκ των οποίων οι δύο είναι κακές μητέρες. Στην πραγματικότητα, ο πιο εμπεριστατωμένος τρόπος, που η σειρά Orphan Black αγκαλιάζει το είδος της σαπουνόπερας, είναι μέσω της εμμονής με την οικογένεια. Η Sarah κινείται από το να προσπαθεί να προστατέψει την κόρη της μέχρι να προσπαθεί να προστατέψει όλες τις αδερφές και αδερφούς κλώνους της. Τα αδέρφια κλώνοι είναι και οι βιολογικοί αδερφοί της. Το φαινομενικά ατελείωτο καστ συμμάχων, ανταγωνιστών και πρωταγωνιστών έχει δεσμούς αίματος. Όλοι φαίνονται να είναι συγγενείς με όλους.

ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ

Στη σειρά Loving with a Vengeance, ο Modleski συνδέει τα χαρακτηριστικά της σαπουνόπερας -η σε μάκρος συνέχεια, η έλλειψη τέλους και η έμφαση στην οικογένεια- με τις ζωές και τις ανησυχίες των γυναικών που τις παρακολουθούσαν ενώ εκτελούσαν τα ατέρμονα οικιακά καθήκοντά τους. Τα οικιακά, υποστηρίζει ο Modleski, δεν είναι μια σταθερή εργασία με ένα οριοθετημένο σημείο τέλους. Αντί αυτού, όπως στις σαπουνόπερες, συνεχίζονται με πολλές δυσκολίες και ανησυχίες και επιπλοκές αλλά χωρίς πραγματικό φινάλε. «Οι σαπουνόπερες επενδύουν εξαιρετική ευχαρίστηση στη βασική κατάσταση της ζωής μιας γυναίκας· την αναμονή, είτε αυτή είναι για να χτυπήσει το τηλέφωνό της, να πάρει έναν υπνάκο το μωρό ή για να επανενωθεί η οικογένεια», γράφει ο Modleski.

Όλη αυτή η αναμονή συνδέεται με την οικογενειακή ζωή και τις οικογενειακές ευθύνες. Οι μητέρες εκ φύσεως περιμένει κανείς να φροντίζουν τα παιδιά, τους συζύγους και τις συχνά διευρυμένες οικογένειες τους, με ένα σταθερό, κυμαινόμενο σπαμωδικό αλλά συνεχή τρόπο, αποτέλεσμα της ενσυναίσθησης.

Φυσικά, δεν είναι νοικοκυρές όλοι/-ες όσοι/-ες παρακολουθούν σαπουνόπερες. Αλλά, ο Modleski υποστηρίζει πειστικά ότι μέσω των ρυθμών τους και των θεματικών ανησυχιών τους, οι σαπουνόπερες «κάνουν τον θεατή να νιώθει σαν μητέρα στο σπίτι». Η σειρά Orphan Black το κάνει, επίσης, πολύ συνειδητά μέσω του κλώνου Alison Hendrix.

Η Alison είναι μια νευρική μητέρα, από τα προάστια, την οποία η Maslany παίζει με μια νευρωτική χαρά. Στην τρέχουσα σεζόν, ενώ οι υπόλοιποι κλώνοι ασχολούνται με αλληλένδετες συνωμοσίες και δολοφονικούς θρησκευτικούς φανατικούς, η Alison και ο σύζυγός της Donnie (Kristian Bruun) μπλέκονται σε μια κωμική κατάσταση, καθώς η Alison επιχειρεί να κερδίσει τις εκλογές για το σχολικό συμβούλιο πουλώντας στις παράνομα ναρκωτικά στις ντόπιες νοικοκυρές.

ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ

Όταν ο Donnie αναρωτιέται εάν η ζωή όλων των υπολοίπων είναι τόσο περίπλοκη όπως η δική τους, εν μέρει προορίζεται να είναι ειρωνικό ερώτημα - η πολυπλοκότητα του να πας τα παιδιά στην προπόνηση του ποδοσφαίρου δεν είναι προφανώς τόσο εξαντλητική όσο η μάχη της Sarah κατά του οποιουδήποτε πολεμάει εκείνη τη δεδομένη στιγμή για τις ανάγκες του σεναρίου.

Στην αρχή, η Alison φαίνεται ότι είναι το αρχέτυπο της τέλειας μητέρας, που έχει το μίνι βαν της, προγραμματισμένες δραστηριότητες για τα παιδιά και λαστιχάκια για τα μαλλιά. Ωστόσο, όσο εκτυλίσσεται η πλοκή γίνεται σαφές ότι έχει άλλα ενδιαφέροντα. Αφού εκείνη και ο Donnie θάβουν το πτώμα, στη δεύτερη σεζόν, ερεθίζεται και του λέει (με την ίδια φωνή της μαμάς που παρακολουθεί τα παιδιά της να παίζουν ποδόσφαιρο) ότι το θέλει «βρώμικο» και άγριο και σκύβει πάνω από τον νεροχύτη, εκεί όπου μόλις είχαν καθαρίσει τα αίματα. Και σχεδόν ακτινοβολεί από ενθουσιασμό, καθώς η επιχείρηση πώλησης ναρκωτικών γίνεται περισσότερο επιτυχημένη. Ο βίαιος κόσμος των κατασκόπων και των αιφνίδιων, άγριων ολοκληρώσεων και υποθέσεων φοβίζει την Alison, αλλά την κάνουν να νιώθει συναρπαστικά μια και αποτελούν διέξοδο από τη θλιβερή, βαρετή σαπουνόπερα των προαστίων. Υπό αυτήν την έννοια, μπορούμε να δούμε το Orphan Black ως μια απόρριψη της οικιακής ζωής και της κουραστικής συναισθηματικά και σωματικά εργασίας. Καθώς όλο και περισσότερες γυναίκες φεύγουν από το σπίτι, το Orphan Black δημιουργεί μια δυναμική σαπουνόπερας για να τον εορτασμό όσων αφήνουν πίσω.

ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ

Το Orphan Black είναι πολύ προσηλωμένο στα χαρακτηριστικά της σαπουνόπερας για να τα πετάξει απλά στην άκρη. Αντί να αντικαθιστούν τη σαπουνόπερα με αστυνομικές σειρές και κατασκοπείας, οι σειρές εργάζονται ώστε να μετατρέψουν όλα τα υπόλοιπα είδη σε σαπουνόπερα.

Σε ένα επεισόδιο αυτής της σεζόν, η Helena προετοιμάζεται να δραπετεύσει από τα νύχια μιας στρατιωτικής συνομωσίας. Αλλά, καθώς φεύγει, βρίσκει έναν από τους άνδρες κλώνους της, ο οποίος την είχε συλλάβει, να είναι συνδεδεμένος με κάποιο ιατρικό μηχάνημα ενώ ο εγκέφαλος του είναι εκτεθειμένος. Την παρακαλάει να τον σκοτώσει και παρόλο που ξέρει ότι αυτό θα σημάνει τη δική της σύλληψη, κάνει ό,τι της ζητάει. Η αγάπη της για τον αδερφό της τον οποίο δεν γνωρίζει καν ως αδερφό της, την ξαναστέλνει στη φυλακή που μοιάζει πολύ με αυτή στην οποία πέρασε την παιδική ηλικία της. Κάθε φορά που η Helena το σκάει, την ξαναπιάνουν. Η αγάπη, μας λέει η σαπουνόπερα, είναι μια παγίδα αγγαρείας που ποτέ δεν τελειώνει. Αλλά είναι επίσης ηρωική.

Δεν πρόκειται περί κάποιου ηρωισμού που γιορτάζεται στις περισσότερες επιστημονικές, κατασκοπευτικές ή ιστορίες δράσης. Συνήθως, τέτοιες αφηγήσεις εστιάζουν σε μοναχικούς καουμπόιδες όπως είναι ο James Bond, ο Batman, ο Han Solo και, ναι, ακόμα και η Katniss και ο Mad Max. Κι αυτός είναι ο λόγος που είναι τόσο αναζωογονητικό να βρίσκεις μια ιστορία, που με παράνοια αλλά και ελπίδα, περιγράφει ένα μέλλον στο οποίο νοικοκυρές και αδερφές και μητέρες εξακολουθούν να παίζουν ρόλο.

Ακολουθήστε το VICE στο Twitter, Facebook και Instagram.