Πήγα με τον Καθηγητή του Σχολείου μου και Ήταν Τέλεια - Αλλά οι Συνέπειες ήταν Απαίσιες

Το άρθρο αρχικά δημοσιεύτηκε στο VICE UK.

Θυμάμαι ακόμα την πρώτη φορά που το βλέμμα μου έπεσε πάνω του, σε μια κατάμεστη σχολική αίθουσα συγκεντρώσεων. Είχε λευκή επιδερμίδα, ροδαλά μάγουλα και μεγάλα κίτρινα μάτια, σαν γάτα. Έδειχνε να το απολαμβάνει και ταυτόχρονα να ντρέπεται, λες και είχε βρεθεί κατά λάθος σε επεισόδιο του Κυνηγητού Μέσα στον Χρόνο. Δεν έμοιαζε με κανέναν από όσους είχα γνωρίσει στο παρελθόν. Φορούσε κοστούμια Armani και απήγγειλε ποίηση. Τον καψουρεύτηκα κατευθείαν. Άλλαξα μαθήματα ύστερα από ένα τετράμηνο με μαθήματα κατεύθυνσης, μόνο για να είμαι στην τάξη του.

Ενώ πήγαινα ακόμα σχολείο, η σχέση μας μπήκε σε περίεργα μονοπάτια. Όλα ξεκίνησαν όταν άρχισε να μου δανείζει σύγχρονα αμερικανικά μυθιστορήματα και ξένες ταινίες. Είμαι από τα προάστια του Λονδίνου, οπότε δεν φαντάζεστε πόσο ώριμη και καλλιεργημένη με έκανε να νιώθω το να παρακολουθώ δανέζικες ταινίες του κινήματος Δόγμα 95 στα 16 μου – λες και ήμουν η Grace Kelly που εισέπραττε τη σύνταξή της φορώντας γάντια μέχρι τους αγκώνες. Ύστερα από αυτό το σχετικά αθώο ξεκίνημα, ακολούθησαν οι κασέτες με τραγούδια, με περιεχόμενο γραμμένο στο χέρι. Έτσι μυήθηκα στους Jesusand Mary Chain, τους Jane's Addiction και στον Bowie. Δεν έγραφε μόνο για εμένα τις κασέτες. Ήμασταν μια εκλεκτή ομάδα με θαυμάστριές του. Νιώθαμε πολύ ξεχωριστές. Απορώ πώς δεν ανησύχησαν οι υπόλοιποι καθηγητές. Εκείνος ήταν γύρω στα 25 και είχε μακροχρόνια σχέση, οπότε μάλλον φαντάστηκαν ότι δεν υπήρχε κάποιος λόγος ανησυχίας.

Εκείνη την εποχή έγραφα ποίηση. Είχα κερδίσει μάλιστα και κάποιους διαγωνισμούς. Σε κάποια στιγμή κατέληξα να του διαβάζω ένα ποίημα και μου είπε ότι το να γράφω ποίηση ως έφηβη χωρίς η ποίησή μου να είναι εφηβική, «είναι χάρισμα», και εγώ έλιωσα από μέσα μου σαν σιρόπι που περιχύνει πουτίγκα. Όταν το σκέφτομαι τώρα, σφίγγομαι. Πόσο εύκολο ήταν να με χειραγωγήσει και πόσο εύκολα με εκμεταλλεύτηκε!

Έγινε ο επιμελητής μου. Καθόμασταν σε μια μικρή αίθουσα στο σχολείο και διαβάζαμε τα ποιήματά μου. Εκείνος διέγραφε στίχους ανελέητα και κάθε γραμμή που τραβούσε με το στιλό του, τον έκανε να μοιάζει πιο ισχυρός. Στο μυαλό μου ήταν ο Ezra Pound κι εγώ ο Eliot. Και σαν να μην ήταν ήδη αρκετά περίεργη και επιδεικτική η συμπεριφορά του, άρχισε να μου διαβάζει φωναχτά την Έρημη Χώρα, ενώ ταυτόχρονα έκανε διακριτικές κινήσεις με τη λεκάνη του στην καρέκλα, λες και ανέπνεε από τα αχαμνά του.

Ποτέ δεν είχα ερωτευτεί τόσο σφοδρά κάποιον και έκτοτε δεν μου έχει συμβεί ξανά τόσο έντονα μέσα στα χρόνια. Έπεφτα κάθε βράδυ για ύπνο και σκεφτόμουν πώς θα ήταν να τον φιλάω. Δεν ήμουν πολύ έμπειρη σεξουαλικά και δεν ήξερα καν να αυνανίζομαι σωστά ακόμα. Ούτε το σεξ ήξερα πώς είναι, οπότε μου αρκούσε να φαντάζομαι το φιλί, ξανά και ξανά.

Ποτέ δεν του ομολόγησα πόσο ερωτευμένη ήμουν. Ούτε και φλέρταρα μαζί του με εξόφθαλμο τρόπο. Τότε πίστευα, και ακόμα το πιστεύω, ότι το να δείξεις σε κάποιον ότι σου αρέσει είναι μεγάλο σημάδι αδυναμίας. Όμως μας θυμάμαι να τσακωνόμαστε σαν ζευγάρι και μερικές φορές είχαμε κανονικούς καβγάδες, όπου ένας από τους δύο θα έφευγε εξοργισμένος. Αυτό δεν είναι υγιής σχέση καθηγητή-μαθήτριας. Παρά τη μεγάλη μου αυτοσυγκράτηση, ήξερε ότι ήμουν ξετρελαμένη μαζί του. Φυσικά και το ήξερε.

Όταν τελείωσα το σχολείο κρατήσαμε επαφή. Αυτό δεν ήταν κάτι το περίεργο στο σχολείο μου. Διάφοροι φίλοι μου κράτησαν επαφή με καθηγητές. Τότε, βέβαια, ήθελα απεγνωσμένα να νιώσω ότι η επαφή μας ήταν κάτι το ασυνήθιστο, όμως δεν ήταν. Τον συνάντησα κάποιες φορές για φαγητό και για καφέ, αλλά δεν έκανε κάτι που να ξεπερνά τα όρια.

Στη διάρκεια των διακοπών των Χριστουγέννων μετά το πρώτο μου εξάμηνο στο πανεπιστήμιο, μου τηλεφώνησε και μου ζήτησε να τον συναντήσω σε μια παμπ το ίδιο απόγευμα. Έκανα γρήγορα ντους και ξύρισα τα πόδια μου. Για μια τόσο άπειρη σεξουαλικά κοπέλα, ήμουν πολύ αισιόδοξη. Ξεκίνησα για να τον συναντήσω. Ήμουν ενθουσιασμένη. Ήμουν αγχωμένη. Είχα κακό προαίσθημα. Είχε χωρίσει πρόσφατα με την κοπέλα του και ήταν ήδη στην παμπ όταν με πήρε τηλέφωνο. Κάπου στο βάθος του αφελούς, φαντασιόπληκτου εφηβικού μυαλού μου ήξερα ότι δεν θα είχε καλό τέλος όλο αυτό.

Όταν έφτασα ήταν μεθυσμένος. Μου είπε ότι είχε κάτι να μου πει αλλά ότι δεν μπορούσε να το αποκαλύψει αν δεν μεθούσα όσο εκείνος. Πήγε στο μπαρ και επέστρεψε με τέσσερις διπλές τεκίλες. Εγώ έπινα διστακτικά την τεκίλα και του υποσχέθηκα ότι δεν θα έλεγα σε κανέναν αυτό που θα μου εκμυστηρευόταν. Καθώς έγερνε προς το μέρος μου, εγώ αποτραβιόμουν, αρνούμενη να αποχωριστώ το παλτό μου και τη νηφαλιότητά μου. Τελικά, μου είπε περιληπτικά τι είχε συμβεί. Μετά τον πρόσφατο χωρισμό του είχε κάνει κάτι με μια πρώην μαθήτριά του. Ήταν μικρότερή μου, αλλά είχε φύγει για να πάει σε διαφορετικό σχολείο. Εκείνος ήταν ο υπεύθυνος καθηγητής του τμήματός της όταν αυτή ήταν στη δευτέρα και την τρίτη γυμνασίου και φορούσε ακόμα σχολική ποδιά. Το αγόρι της ήταν εκεί στην παμπ και ψαχνόταν για καβγά. Ίσως να ήταν κι εκείνη εκεί, και εγώ ήμουν η τιμωρία της.

Τότε με φίλησε. Εγώ πλέον είχα μεθύσει και παρόλο που το λαχταρούσα για πάρα πολύ καιρό, είχα ακόμα επίγνωση τι συνέβαινε και ντράπηκα που φιλούσα τον καθηγητή μου κάτω από τα δυνατά φώτα της παμπ.

Πήραμε ταξί για να πάμε σπίτι του. Μέσα είχε τόσο κρύο που τα χνώτα μου σχημάτιζαν πυκνά σύννεφα. Ένιωθα ότι έκανε πιο πολύ κρύο από ό,τι έξω. Πήγαμε στο κρεβάτι και ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου που απόλαυσα μια σεξουαλική εμπειρία. Ξαφνικά κατάλαβα γιατί έκαναν όλοι σαν τρελοί. Τα έφηβα αγόρια δεν με έφτιαχναν ποτέ.

Το πρωί έπρεπε να βιαστώ να φτάσω στην εξώπορτα πριν με δει η μητέρα του. Έμενε με τη μάνα του στα 27 του. Περπατήσαμε μαζί μέχρι τον σταθμό και μου είπε: «Θα δώσω τα χαιρετίσματά σου στο γραφείο των καθηγητών». Το είπε με τόση άνεση που μέσα μου τρομοκρατήθηκα. Δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί να ήθελε να τους δώσει ακόμα και την παραμικρή αίσθηση ότι κάτι είχε συμβεί μεταξύ μας.

Όταν επέστρεψα σπίτι, πετούσα στα σύννεφα. Είχα πετύχει τον στόχο μου. Είχα πάρει αυτό που ήθελα. Ένιωσα ότι είχα επιβεβαιωθεί – η χημεία που ένιωθα να υπάρχει μεταξύ μας ήταν πραγματική. Είχα δίκιο. Τότε, σιγά-σιγά, μέσα στις επόμενες μέρες, η εικόνα που είχα χτίσει στο μυαλό μου γι' αυτόν και τη σχέση μας άρχισε να μεταμορφώνεται, αποκαλύπτοντας μια αρρωστημένη πραγματικότητα. Εγώ προσπαθούσα διαρκώς να την επαναφέρω, να την ξαναχτίσω και να προσποιηθώ ότι δεν είχα δει τι κρυβόταν από κάτω.

Λίγες μέρες αργότερα, ανταλλάξαμε μηνύματα και συμφωνήσαμε να συναντηθούμε σε μια άλλη παμπ. Ήμουν λιγότερο ενθουσιασμένη και περισσότερο αγχωμένη από την προηγούμενη φορά, καθώς φοβόμουν ότι η εικόνα που είχα στο μυαλό μου θα κατέρρεε. Μπήκε μέσα φορώντας ένα μακρύ παλτό, το οποίο αυτήν τη φορά επέλεξε να μη βγάλει. Μιλήσαμε για μερικά λεπτά κάνοντας χαζοκουβέντα. Εκείνος κοιτούσε μέσα στα μάτια μου με ειλικρίνεια. «Γιατί δεν σταματάς να είσαι τόσο μίζερη και δεν βρίσκεις κανέναν γκόμενο;», με ρώτησε. Έφυγε, και αυτή ήταν η τελευταία φορά που τον είδα. Πέρασα το υπόλοιπο απόγευμα πίνοντας όσο άντεχε το σώμα μου και ξαφνικά ανακάλυψα ένα βαθύτερο νόημα στους στίχους των Boyzone.

Το μεγαλύτερο πρόβλημα με την εκπλήρωση της φαντασίωσης του να πηγαίνεις με τον καθηγητή σου είναι ότι ο τύπος του καθηγητή που θα πήγαινε με τις μαθήτριές του είναι, αναπόφευκτα, μεγάλος μαλάκας. Ο τύπος καθηγητή που θα ήταν άξιος του ενδιαφέροντός σου γι' αυτόν δεν θα εκμεταλλευόταν ποτέ τη θέση ισχύος που έχει απέναντι στους μαθητές που επιβλέπει. Αν και είχα τελειώσει το σχολείο, η γιγάντια διαφορά ισχύος παρέμενε. Ο έρωτας με τον καθηγητή είναι λοιπόν ένα ηθικό παράδοξο που θα σε βασανίζει αιωνίως, καθώς είτε το αντικείμενο του πόθου σου θα είναι ένας αξιόλογος άνθρωπος που ως εκ τούτου δεν πρόκειται ποτέ να κάνει έρωτα μαζί σου, είτε θα σε εκμεταλλευτεί ένας ανώμαλος και θα σου καταστρέψει τη φαντασίωση. Θα νιώσεις προδομένη με έναν τρόπο που δεν ήξερες ότι υπάρχει προηγουμένως.

Όταν το σκέφτομαι τώρα, η συμπεριφορά του μοιάζει να ήταν προμελετημένη και στοχευμένη. Περίμενε να τελειώσω το σχολείο για να μην παρανομήσει. Όμως ήξερε ότι θα ήμουν εκεί, πρόθυμη και δεκτική. Με χρησιμοποίησε για να αισθανθεί καλύτερα με τον εαυτό του, παρά τις συνέπειες που θα υπήρχαν για εμένα. Υποψιάζομαι, επίσης, ότι δεν ήταν η πρώτη φορά που το έκανε. Υποψιάζομαι ότι το έχει κάνει πολλές φορές.

Στο επόμενο εξάμηνο στο πανεπιστήμιο έπινα τουλάχιστον μισό μπουκάλι βότκα κάθε μέρα. Υπήρχαν κάποιες φευγαλέες στιγμές που ένιωθα ντροπή και ήταν σαν να πατούσα ένα διακόπτη που έπαιζε καρέ-καρέ μια ταινία στο μυαλό μου: το κρύο σπίτι, τα χνώτα μου που σχημάτιζαν πυκνά σύννεφα, η βιασύνη μου να φτάσω στην εξώπορτα πριν με δει η μητέρα του, η φράση «σταμάτα να είσαι τόσο μίζερη και βρες κανέναν γκόμενο» έπαιζαν ξανά και ξανά.

Περισσότερα από το VICE

Όταν Επιτέλους Ρίχνεις στο Κρεβάτι τη Μακροχρόνια Καψούρα σου

Τι Σκέφτεται ο Κόσμος την Ώρα που Κάνει Στοματικό Έρωτα

«Οι Φωτογραφίες μου δεν Είναι Απλό Πορνό»