Τι Έμαθα Τριπάροντας με Σοκολάτα σε ένα Δημόσιο Πάρκο

Το άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο VICE Denmark.

Πρόσφατα υπήρξαν αναφορές ότι υπάρχει ένα club στο Βερολίνο όπου οι θαμώνες μαστουρώνουν με χάπια και ποτά σοκολάτας. Μιας και ποτέ δεν ήμουν «προχώ» παιδί που έκανε τρέλες, θα αφήσω αυτή την εμπειρία σ' αυτούς που τη «σηκώνουν» κι εγώ θα κάνω κάτι τελείως διαφορετικό σήμερα. Είμαι έτοιμος να συμμετάσχω σε ένα spiritual τελετουργικό που συμπεριλαμβάνει την κατανάλωση ακατέργαστου κακάο εισαγωγής Γουατεμάλας στο γαλήνιο και φυλλώδες περιβάλλον του πάρκου Søndermarken της Κοπεγχάγης. Το ακατέργαστο κακάο υποτίθεται ότι σε κάνει να τριπάρεις, θεραπεύει τα καταπιεσμένα τραύματα και σου επιτρέπει να επικοινωνήσεις με τις θεότητες των Μάγια. Μου είπαν, επίσης, να περιμένω να κλάψω. Όλα αυτά ακούγονται πολλά υποσχόμενα. Αλλά ελπίζω κυρίως σε ένα ευχάριστο τριπ.

Η εμπειρία στην οποία δήλωσα συμμετοχή οργανώνεται από ένα γκρουπ που λέγεται The Heart Space, το οποίο «προσκυνά» τις φυσικές θεραπευτικές ιδιότητες του κακάο. Για να μου κάνουν την τιμή να συμμετάσχω στο τελετουργικό, κατέθεσα 150 δανέζικες κορόνες (18 ευρώ) στον τραπεζικό τους λογαριασμό. Είναι αργά το απόγευμα, αλλά έχει ακόμα ήλιο κι εγώ κάθομαι στην είσοδο του πάρκου Søndermarken.

Ένας-ένας, αρχίζουν να εμφανίζονται και οι υπόλοιποι «κακαο-ναύτες». Κανείς δεν φαίνεται να γνωρίζει κάποιον άλλο, αλλά μας βγαίνει να αγκαλιαστούμε. Ακολουθούμε την πνευματική μας γκουρού Ida –η οποία κανονικά εργάζεται σε ένα κέντρο ημερήσιας φροντίδας– σε ένα ξέφωτο στο πάρκο. Εκεί μας περιμένει η συνάδελφος της Ida, Christina. Η γλυκιά μυρωδιά του κακάο είναι στον αέρα, κουβέρτες και μαξιλάρια είναι στρωμένα σε έναν κύκλο που χωράει 15 άτομα και στο κέντρο υπάρχει μια κουρελού. Πάνω στην κουρελού έχει κάτι κρυστάλλους, αυγά από νεφρίτη και λουλούδια είναι τοποθετημένα σε σχήμα σταυρού. Ο σταυρός έχει ένα ηχείο Bluetooth πάνω του. Μερικοί από τους θάμνους τριγύρω είναι διακοσμημένοι με χρωματιστές σημαιούλες.

Κάθομαι δίπλα σε έναν τύπο με τον οποίο είχα αρχίσει να μιλάω στη διαδρομή για το ξέφωτο. Με χαρακτηριστικότατη γερμανική προφορά με πληροφορεί ότι έχει δοκιμάσει κακάο άλλη μια φορά – σε μια κλειστή πισίνα όπου κάθονταν όλοι σε κύκλο. Υποθέτω ότι το να καθίσω δίπλα σε κάποιον με εμπειρία θα είναι καλό για την πρώτη μου τελετή. Το σίγουρο είναι ότι δείχνει να είναι ειδήμονας: έχει μούσια, μακριά μαλλιά γλειμμένα προς τα πίσω, κενό βλέμμα στα μάτια και στα παπούτσια του έχουν σχηματιστεί τα δάχτυλα των ποδιών του.

Δεν επιτρέπεται να πιούμε το κακάο μέχρι να πάρουν όλοι μια κούπα στο χέρι τους. Όσο η Ida και η Christina σερβίρουν, μας μιλούν για την ιστορία του κακάο. Μας εξηγούν ότι το κακάο θεωρούνταν θεϊκό στη μυθολογία των Μάγια και των Αζτέκων – ότι πίστευαν πως είχε τη δύναμη να ενώσει τον φυσικό κόσμο με τον πνευματικό. Αναφέρονταν σε αυτό ως «ψυχή» και «τροφή των θεών» και το χρησιμοποιούσαν στα πάντα – από την ευλογία των στρατιωτών πριν από τη μάχη μέχρι σε τελετουργικά γεννήσεων και γάμους. Ο θρύλος λέει ότι ο Χριστόφορος Κολόμβος κάποτε είχε μια περίεργη συνάντηση με κάποιους Ινδιάνους της φυλής των Αζτέκων· νόμιζε ότι τους είχαν πέσει κάτω λίγα αμύγδαλα και εξεπλάγη όταν είδε τους Αζτέκους να ψάχνουν στο χώμα και να έχουν ταραχτεί τόσο για μια χούφτα αμύγδαλα. Αργότερα έμαθε ότι οι Αζτέκοι χρησιμοποιούσαν το κακάο ως νόμισμα και ότι αυτό που έψαχναν ήταν κόκκοι από κακάο. Οι κονκισταδόροι που έκαναν επιδρομές στα παλάτια των Αζτέκων ελπίζοντας να βρουν γιγάντιες κρύπτες γεμάτες με χρυσό και ασήμι απογοητεύτηκαν όταν βρήκαν τόνους κόκκων αντ' αυτών. Οι πικροί κόκκοι άρχισαν να έχουν απήχηση στους Ευρωπαίους όταν ο Ολλανδός Coenraad Johannes van Houten ανακάλυψε μια μέθοδο να τους ραφινάρει και να τους μετατρέπει σε σκόνη, η οποία μπορούσε εύκολα να ανακατευτεί με γάλα ή με νερό. Και ζάχαρη, φυσικά.

Καθώς πίνουμε το κακάο μας, μας λένε ότι αυτή η διαδικασία ραφιναρίσματος ευθύνεται για το γεγονός ότι φιλτράρονται εκατοντάδες ενεργά συστατικά τα οποία εμπλουτίζουν την ψυχή και την καρδιά μας. Το κακάο που πίναμε εμείς δεν είχε βεβηλωθεί με αυτό τον τρόπο. Υπάρχουν τρεις βασικοί τύποι κακάο: το διακριτικό Criollo, το κλασικό Forastero και μετά υπάρχει και το Trinitario, το οποίο είναι ένα υβρίδιο από τα δύο πρώτα. Το Forastero και το Trinitario χρησιμοποιούνται για να φτιαχτεί σοκολάτα για τις μάζες, αλλά μας λένε ότι οι κόκκοι του Criollo είναι αυτοί που πρέπει να χρησιμοποιηθούν στο τελετουργικό. Στη Γουατεμάλα, από όπου έφερε η Ida το κακάο, ένα κιλό κοστίζει γύρω στις 110 κορόνες (13 ευρώ). H αγορά του εισαγόμενου προϊόντος στην Κοπεγχάγη κοστίζει τρεις φορές παραπάνω. Αυτό σημαίνει ότι μου σέρβιραν κακάο αξίας 15 κορόνων (2 ευρώ) σε ένα ρόφημα για το οποίο πλήρωσα 150 κορόνες. Το κακάο είναι παχύρευστο και βαρύ – όσο μοιάζει το τρίχωμα ενός κουταβιού με βέλκρο, άλλο τόσο μοιάζει η γεύση του κακάο με σοκολάτα περιπτέρου. Μπορώ να νιώσω με τη γλώσσα μου την κάθε ίνα του κακάο και το ρόφημα κολλάει στα δόντια μου. Σαράντα δύο γραμμάρια κακάο (η μέγιστη δόση ανά φλιτζάνι) έχουν αναμειχτεί με τσάι μέντας, με πιπέρι καγιέν (για να επιταχυνθεί η απορρόφηση στην κυκλοφορία του αίματος) και μια πρέζα κανέλας και αλατιού για να απαλύνει λίγο τη γεύση. Φυσικά και δεν έχει ζάχαρη, αλλά μας προσφέρουν αγαύη και βιολογικό μέλι για να γλυκάνει το μείγμα. «Φυσικά προμηθευτήκαμε τα πάντα μέσω Δίκαιου Εμπορίου», επισημαίνει η Christina. Όλοι στον κύκλο γελάνε, αλλά εγώ δεν πιάνω το αστείο. «Κατεβάζω» το μείγμα, το οποίο είναι καθαρό και πικρό.

Καθώς πίνω, κάτι αρχίζει να ξυπνάει στο σώμα μου. Νιώθω μια ζέστη και κάτι να με γαργαλάει στο στήθος. Το κεφάλι μου βουίζει και αισθάνομαι σαν να μου σηκώνει τα μάτια ένα χέρι από την εσωτερική πλευρά του κρανίου. Η Ida και η Christina τραγουδούν και σφυρίζουν καθώς παίζουν εναλλάξ μια τεράστια ποικιλία από διαφορετικά όργανα κατά τη διάρκεια της τετράωρης τελετής. Υπάρχουν γιγάντια τύμπανα, διακοσμημένα κύμβαλα, θιβετιανά γκονγκ που οι ήχοι που βγάζουν ήταν λες και ένα βρεγμένο δάχτυλο αγγίζει το χείλος ενός κρασοπότηρου, υπάρχουν φτερά και θυμίαμα. Το θυμίαμα μου φέρνει ναυτία και με ανακατεύει – και δεν φυσάει σχεδόν καθόλου, οπότε ένα απαλό αεράκι φέρνει διαρκώς τη μυρωδιά του θυμιάματος προς το μέρος μου. Κάθε φορά που σβήνει, η Ida και η Christina ανάβουν το επόμενο. Δεν υπάρχει καμία διαφυγή από το θυμίαμα. Οι άνθρωποι γύρω μου κυριεύονται από έκσταση. Δεν είμαι ακόμα σίγουρος τι ακριβώς μου έχει κάνει το ρόφημα, αλλά έχω κάνει την έρευνά μου. Πριν πάω, μίλησα με τη διατροφολόγο Randi Tobberub, η οποία μου είπε ότι το κακάο περιέχει συστατικά που προκαλούν μια έκρηξη ντοπαμίνης και σεροτονίνης στον εγκεφαλικό φλοιό. Ταυτόχρονα, οι παλμοί της καρδιάς ελαττώνονται και τα αιμοφόρα αγγεία διαστέλλονται. Με διαβεβαίωσε, επίσης, ότι η υψηλή περιεκτικότητα σε μαγνήσιο είναι καλή για την καρδιά και μου είπε ότι το κακάο υποτίθεται πως μπορεί να αντιμετωπίσει τις λοιμώξεις στον οργανισμό, αλλά ότι δεν έχει γίνει επαρκής έρευνα πάνω σ' αυτό τον τομέα προς το παρόν.

Αυτό που διάβασα εγώ είναι ότι το κακάο δεν συνιστάται σε μεγάλες ποσότητες αν είσαι έγκυος ή αν παίρνεις αντικαταθλιπτικά και ότι αν φας προτού το καταναλώσεις, το γεύμα θα πρέπει να είναι ελαφρύ. Για σήμερα δεν έχω πιει ούτε γουλιά καφέ, ενώ χθες άκουγα τραγούδια για τον θάνατο και την αποξένωση πριν από το τριπ – μόνο και μόνο για να δω πώς μπορεί να επηρεαζόταν το τριπάκι. Δεν είμαι σίγουρος αν το σώμα μου βιώνει τις προαναφερθείσες επήρειες, αλλά μπορώ να πω με σιγουριά ότι νιώθω αποξενωμένος.

Όσο προχωράει το τελετουργικό, νιώθω όλο και περισσότερο ότι είμαι ο μόνος στον κύκλο που δεν είχε ιδέα τι κάνει. Κάποιοι κάνουν κατακόρυφο, ενώ άλλοι περπατούν γύρω-γύρω και τινάζουν τα πόδια τους. Μια γυναίκα που φαίνεται να κουρεύεται μόνη της κυλιέται κάτω από ένα σωρό με κουβέρτες και βγάζει απαλά βογγητά. Σηκώνεται και αρχίζει να χοροπηδάει στο ψηλό χορτάρι, τυλίγει ένα πολύχρωμο φουλάρι γύρω από το κεφάλι της και χορεύει με τις ηλιαχτίδες που παιχνιδίζουν μέσα από τα φυλλώματα. Μόλις επιστρέφω από τον θάμνο που πήγα για κατούρημα, βλέπω τον Γερμανό φίλο μου να κάθεται ξυπόλυτος σε ένα δέντρο λαχανιασμένος, με το ένα από τα δύο μεγάλα δάχτυλα του ποδιού του να αιμορραγεί. Τα κλαδιά αρχίζουν να τρίζουν κι εκείνος πηδάει κάτω.

Όσο για εμένα, μία κάθομαι σταυροπόδι πάνω σε ένα μαξιλάρι και μία ξαπλώνω τυλιγμένος με μία κουβέρτα – μην κοροϊδεύετε, κρυώνω και οι κουβέρτες μου δίνουν ζεστασιά. Νιώθω ότι είμαι σε έκσταση η οποία με κάνει να νιώθω ότι βλέπω το όλο σκηνικό από μακριά. Το σκεπτικό του τελετουργικού είναι ότι η Μητέρα Κακάο θα κάνει όλα τα κύτταρα του οργανισμού μου να χαμογελούν, όμως δεν συμβαίνει αυτό. Το πρόσωπό μου έχει πάρει μια συγκεκριμένη έκφραση, η οποία για κάποιο λόγο είναι η ίδια έκφραση που έπαιρνα ως παιδί που μεγάλωνε στην αγροτική Νότια Γιουτλάνδη όταν οι γονείς μου με έβαζαν να μαζέψω όλες τις μεγάλες πέτρες στο χωράφι για να μη σπάσει το αλέτρι μας.

Το όλο σκηνικό πρέπει να έμοιαζε με τσίρκο σ' αυτούς που έκαναν τζόκινγκ και αυτούς που έβγαζαν βόλτα τα σκυλιά τους και περνούσαν από το ξέφωτο. Δυστυχώς, έβλεπα τα πράγματα από την ίδια οπτική με εκείνους. Πριν από το τελετουργικό, είχαμε όλοι χρόνο να μιλήσουμε για τον λόγο που συμμετείχαμε στην τελετή, χωρίς να μας διακόψει κανείς. Μια γυναίκα έκλαψε, διηγούμενη την ιστορία ενός πολύ δύσκολου χωρισμού. Ένας άντρας είχε χάσει πρόσφατα τον παππού του με τον οποίο ήταν πολύ δεμένοι, ενώ ένας άλλος μιλούσε για τη μεγάλη του μοναξιά, την οποία είχε καταφέρει να «σπάσει» με το τελευταίο του τριπάρισμα με κακάο την προηγούμενη εβδομάδα.

Τέσσερις ώρες και πολλά χοροπηδητά αργότερα, όλοι δείχνουν να νιώθουν πολύ καλύτερα. Ο τύπος που κάποτε ένιωθε μοναξιά είναι ο τελευταίος που συνέρχεται από την έκσταση. Με τα πόδια του να τρέμουν, αναστενάζει, χαμογελάει και λέει «ευχαριστώ». Είναι μια οδυνηρή συνειδητοποίηση: ποτέ δεν θα νιώσω αρκετά ελεύθερος και αρκετά άνετα να χορέψω στο ψηλό χορτάρι, να κάνω κατακόρυφο και να σκαρφαλώσω εκστασιασμένος ένα δέντρο ενώ αιμορραγώ. Ποτέ δεν θα απολαύσω τη μελωδία της ψαλμωδίας βουδιστών μοναχών που βγαίνει από ένα κινητό συνδεδεμένο με ένα ηχείο Bluetooth, ούτε το να έχω το πόδι κάποιου άλλου από τον κύκλο χωμένο στη μούρη μου. Θεωρώ εξαιρετικά απίθανο το να μπορέσω να νιώσω ποτέ συνδεδεμένος με τη Μητέρα Γη, τη Μητέρα Κακάο, τον Πατέρα Χρόνο και τους υπόλοιπους στον κύκλο σε κάποιο υψηλότερο αστρικό επίπεδο. Υπάρχουν ορισμένες θεμελιώδεις αντιφάσεις στο να μιμείσαι τις τελετουργίες των Μάγια σε ένα δημόσιο πάρκο της Δανίας, τραγουδώντας στα αγγλικά και παίζοντας θιβετιανά όργανα. Τα βλέπω όλα αυτά, δεν άλλαξε η γνώμη μου. Μόνο που ενώ κανονικά θα είχα κατακοροϊδέψει αυτό το σκηνικό, τώρα νιώθω ότι δεν υπάρχει κανένα νόημα να γίνω σαρκαστικός. Γιατί να το κάνω άλλωστε; Εγώ χάνω που δεν το νιώθω και δεν το κατανοώ. Δεν είναι απαραίτητα κακό το ότι δεν μπορώ να ξεπεράσω τον εαυτό μου. Οι χίπηδες στον κύκλο μου δίνουν όλοι τις προσωπικές τους μάχες. Η Christina και η Ida ισχυρίζονται ότι θέλουν να έρθουν πιο κοντά στη φύση, αλλά κανείς από όσους συμμετέχουν στο τελετουργικό δεν βρίσκεται εκεί για να ενισχύσει την επαφή του με το χορτάρι πάνω στο οποίο κάθεται. Βρισκόμαστε όλοι εκεί γιατί κάτι λείπει μέσα μας. Και νιώθω ότι αυτό που λείπει σε εμένα είναι η ικανότητα να είμαι χαρούμενος όπως τα κακαο-φιλαράκια μου. Στο τέλος, η Ida και η Christina μας λένε ότι το συγκεκριμένο τελετουργικό ήταν ένα από τα μεγαλύτερα και πιο δοτικά που έχουν ποτέ οργανώσει. Τρώμε λίγα σνακ – κάποιος έφερε μπισκότα και υπάρχουν και πατατάκια ολικής άλεσης και δαμάσκηνα με επικάλυψη γλυκόριζας. Τρώω λίγο, αλλά απομακρύνομαι από τον κύκλο και το πάρκο όσο πιο γρήγορα μπορώ. Έξω, βλέπω ένα ζευγάρι ηλικιωμένων να παραπατάει φεύγοντας από μια υπαίθρια μπιραρία εκεί κοντά. Ένα ξανθό κορίτσι επιταχύνει πάνω στη ροζ Vespa της και προσπερνά έναν τύπο με μούσια που είναι ντυμένος με πράσινα φωσφοριζέ ρούχα και κάνει ποδήλατο. Επέστρεψα.

Την επόμενη μέρα μετά το τριπάκι μου, νιώθω πολύ πιο όμορφα με τον εαυτό μου, αλλά δεν είμαι σίγουρος αν πρέπει να ευχαριστήσω το κακάο γι' αυτό ή το γεγονός ότι κάθισα για ώρες και αναλογίστηκα τα πράγματα. Εξακολουθώ να νιώθω ένα σφίξιμο στο στήθος, για το οποίο αναμφισβήτητα ευθύνεται το θυμίαμα. Και απέκτησα και έξι τσιμπήματα από κουνούπια, επίσης.

Περισσότερα από το VICE Έναν Χρόνο Μετά το «ΟΧΙ», το 62% Έμεινε στον Καναπέ Είναι Επικίνδυνη η Ηρωοποίηση Ενός Ανθρώπου που Αυτοκτόνησε Αλέξης Κούγιας Εναντίον Διάσημων Συγγραφέων