Το Enfield δεν είναι ένα μέρος που γενικά ενθουσιάζει. Εκτός κι αν η άφιξη της πρώτης ταμειακής μηχανής της Βρετανίας στην πόλη το 1967 σου προκαλεί έξαψη, σε μεγάλο βαθμό μιλάμε για μια πόλη που στερείται εκστασιασμού.

Όμως το 1977, η γειτονιά του βόρειου Λονδίνου -και ιδιαιτέρως, το σπίτι στην οδό 284 Green Street- ήταν ο τόπος μίας από τις πιο τρομακτικές και πιο συναρπαστικές παραφυσικές έρευνες στην ιστορία της Βρετανίας. Ιπτάμενα αντικείμενα, τυχαία ανάφλεξη, αιώρηση και κατοχή παιδιού από πνεύμα ήταν μερικά μόνο τα γεγονότα που υποτίθεται συνέβησαν σε ένα μακρύ κατάλογο γεγονότων με poltergeist δραστηριότητα.

Επικεντρωμένη στο ημι-ανεξάρτητο σπίτι που ανήκει στην οικογένεια Hodgson, η εισβολή φαντασμάτων προκάλεσε πρωτοσέλιδα στα μέσα ενημέρωσης, έντονη συζήτηση σε εθνικό επίπεδο και μια εξαντλητική έρευνα 14 μηνών υπό το μέντιουμ-ερευνητή Maurice Grosse και τον δημοσιογράφο Guy Lyon Playfair.

Παρά την παρουσία τρομακτικού φωτογραφικού υλικού, δαιμονικών ηχητικών ηχογραφήσεων και ενός γενναιόδωρου πασαλείμματος δηλώσεων μαρτύρων που έκαναν λόγο για παραφυσική δραστηριότητα, η υπόθεση πόλωσε την κοινή γνώμη. Μερικοί σκέφτηκαν ότι ήταν το πιο προφανές δείγμα poltergeist τρόμου που χτύπησε ποτέ την Αγγλία, άλλοι σκέφτηκαν ότι ήταν ένα κάρο παραπλανητικές ανοησίες και άτακτα κόλπα κοριτσιών που ζητούν την προσοχή.

Τριάντα επτά χρόνια αργότερα, η συζήτηση αναβιώνει με την άφιξη της νέα μίνι-σειράς The Enfield Haunting από το Sky Living. Σκηνοθετημένη από τον Kristoffer Nyholm (The Killing) και με πρωταγωνιστές τους Timothy Spall και Matthew MacFadyen, η σειρά των τριών επεισοδίων βασίζεται κατά ένα τρόπο στα απομνημονεύματα This House Is Haunted του Playfair, πριν να υιοθετήσει το αδυσώπητο στυλ τρόμου του Εξορκιστή.

Όμως τι πραγματικά συνέβη σε εκείνο το σπίτι το 1977; Πιστεύουν οι μάρτυρες ότι το poltergeist ήταν πραγματικό;

«Ω, ναι. Ήταν απολύτως, 100% αυθεντικό» μου λέει ο Playfair. «Κάτι πολύ περίεργο συνέβαινε. Την πρώτη νύχτα που πήγα στο σπίτι, μου έκανε πραγματικά εντύπωση η ατμόσφαιρα του φόβου. Η οικογένεια ήταν τρομοκρατημένη από τα πνεύματα λόγω αυτού που είχε συμβεί το προηγούμενο βράδυ όταν η συρταριέρα κύλησε από τη μία πλευρά του δωματίου στην άλλη. Δεν ήξεραν τι στο διάβολο συνέβαινε και αυτό είναι κάτι που δεν μπορείς να το προσποιηθείς. Και γιατί στο καλό να το κάνεις; Ποιο ο λόγος;»

Η επίμαχη βραδιά ήταν η 31η Αυγούστου 1977. Την προηγούμενη μέρα είχαν προκληθεί κάποιοι μυστηριώδεις και ανεξήγητοι θόρυβοι, αλλά την επόμενη νύχτα όταν η 11χρονη Janet και ο μικρότερος αδερφός της ο Jonny ήταν στην κρεβατοκάμαρά τους άρχισε να ακούγεται ένα κροτάλισμα. Ενοχλημένη από τη βραδιάτικη ζαβολιά των παιδιών, η μητέρα τους Peggy εισέβαλε στο δωμάτιο για να τους πει να «μαζευτούν» όταν η συρταριέρα με ανεξήγητο τρόπο έσκασε στην άλλη πλευρά του δωματίου. Ενστικτωδώς η Peggy προσπάθησε να τη βάλει στη θέση της, αλλά δεν μπορούσε, μια φανερά υπερφυσική δύναμη προέβαλε αντίσταση.

Κλήθηκε η αστυνομία και παρά το ότι η WPC Heaps ορκιζόταν ότι είδε μια καρέκλα να κινείται χωρίς την παρέμβαση ανθρώπου, δεν ελήφθη κανένα μέτρο. Ο Maurice Grosse, μέλος της Society for Psychical Research (Εταιρεία Ψυχικών Ερευνών) και ο Playfair, ο οποίος είχε αφιερώσει τρία χρόνια στην έρευνα poltergeist στο Σάο Πάολο, πήγαν στο σπίτι για να καταγράψουν τη δραστηριότητα. Τους επόμενους μήνες, σύμφωνα με τον Playfair, άνοιξαν οι παραφυσικοί κρουνοί του ουρανού.

«Είναι δύσκολο να ξεχωρίσεις κάποιο μεμονωμένο γεγονός γιατί έγιναν τόσα πολλά» λέει. «Όλη η υπόθεση ήταν γεμάτη περιστατικά τα οποία ήταν εντελώς ανεξήγητα, όπως ο χτίστης που είδε να εμφανίζεται ξαφνικά ένα μαξιλάρι στη στέγη, ή η σχολική τροχονόμος που διέσχιζε το δρόμο απέναντι από το παράθυρο του υπνοδωματίου και είδε την Janet να αιωρείται στον αέρα».

Η αιώρηση και η μετακίνηση αντικειμένων ήταν δυο από τα πλέον καταγεγραμμένα περιστατικά στο σπίτι και όταν η Daily Mirror έστειλε ομάδα προσπαθώντας να καταγράψει κάποιας μορφής δραστηριότητα, οι άνθρωποί της δεν έφυγαν με άδεια χέρια. «Όταν έφεραν τα παιδιά μέσα, ξαφνικά πράγματα αναπηδούσαν από τους τοίχους και πετούσαν τριγύρω», εξηγεί ο φωτογράφος Graham Morris στο ντοκιμαντέρ The Enfield Poltergeist. «Ξαφνικά ένα τουβλάκι Lego με χτύπησε στο φρύδι».

Ο Morris είχε στήσει μια ειδική κάμερα που επέτρεπε τη λήψη από απόσταση συνεχόμενων φωτογραφιών από το δωμάτιο των κοριτσιών και τα αποτελέσματα ήταν ανησυχητικά. Σε μια ιδιαιτέρως εντυπωσιακή αλληλουχία φωτογραφιών, η Janet φαίνεται να φοράει ένα καταματωμένο νυχτικό, υποτίθεται ότι κάτι τη σηκώνει από το κρεβάτι της και την πετάει στην άλλη άκρη του δωματίου. Οι φωτογραφίες, όμως, αν και απέχουν από το να είναι πειστικές σίγουρα αποτελούν ένα ανησυχητικό μοντάζ.

Μια δεύτερη φωτογραφία από άλλη νύχτα δείχνει την Janet να είναι ξαπλωμένη, σε κωματώδη κατάσταση στο πάνω μέρος ενός κομοδίνου, το ανήσυχο πρόσωπο του θείου της κοιτάει αποσβολωμένο πίσω από την κάμερα. Μόλις λίγες ώρες νωρίτερα, η Janet υποτίθεται ότι είχε ξαπλώσει σε κρεβάτι στην άλλη πλευρά του δωματίου και αφού της είχαν δώσει ηρεμιστικά «αρκετά για να κοιμίσουν έναν ελέφαντα».

Ωστόσο, αυτά τα δυο περιστατικά, σύμφωνα με την Janet, δεν ήταν τα χειρότερα. «Το πιο τρομακτικό πράγμα συνέβη όταν η κουρτίνα τυλίχθηκε μόνη της γύρω από το λαιμό μου» είπε στο This Morning σε μια σπάνια συνέντευξη που έδωσε το 2012. «Ένιωσα κρύα χέρια και υπήρχε μια δύναμη που κατά κάποιο τρόπο με τράβηξε από το κρεβάτι».

Φωτογραφίες αυτού του περιστατικού -μια σκηνή που αναπαραστάθηκε δραματουργικά στο The Enfield Haunting– δείχνουν ότι το παράθυρο ήταν κλειστό και την κουρτίνα να κινείται με έναν ιδιαίτερο τρόπο. «Μπορείς να δεις την κουρτίνα να στριφογυρίζει μόνη της αρκετά καθαρά και δεν υπάρχουν χέρια κανενός εκεί κοντά» ισχυρίζεται ο Playfair. «Ήταν 100% απολύτως αληθινό».

Οι σκεπτικιστές διαφωνούν, αναφέρουν φωτογραφικά κόλπα, με τον μάγο Milbourne και αρκετούς άλλους να υπονοούν ότι επρόκειτο για «τα καμώματα ενός μικρού κοριτσιού που ήθελε να προκαλέσει προβλήματα και το οποίο ήταν πολύ, πολύ έξυπνο».

Αυτό το τελευταίο είναι λογικό, λαμβάνοντας υπόψη ότι τόσο η Janet όσο και η αδερφή της η Margaret παραδέχθηκαν ότι στη διάρκεια της 14μηνης περιόδου έκαναν κάποια κόλπα. Για παράδειγμα έκρυψαν την κάμερα του Playfair, ισχυριζόμενες ότι την πήρε το φάντασμα και εφηύραν λίγα ψέματα για τα μέσα ενημέρωσης που γνώριζαν ότι έξυναν τα νύχια τους για ζουμερές… στοιχειωμένες πληροφοριούλες. Άρα, τι ακριβώς είδε στην πραγματικότητα ο Playfair; Και πώς μπορεί να είναι σίγουρος ότι δεν ήταν δουλειά στημένη από τις καπάτσες αδελφές;

«Η Janet καθόταν στην πολυθρόνα, μια πολύ σταθερή πολυθρόνα που δεν είχε πόδια» θυμάται. «Ήταν στα δεξιά, δεν μπορούσες να την αναποδογυρίσεις. Ήταν πραγματικά δύσκολο να την κάνεις να αναποδογυρίσει. Καθόταν στο σαλόνι και όταν σηκώθηκε, η καρέκλα άρχισε να κυλάει πίσω της και έπειτα έκανε απότομα όπισθεν. Σταμάτησε με ένα δυνατό "μπανγκ" και δεν ήταν εύκολο και πάλι να την σηκώσεις. Μέχρι εκείνη τη στιγμή, η Janet ήταν στην κουζίνα δίπλα στο νεροχύτη. Μπορείς να με ακούσεις στο κασετόφωνο να λέω "Λοιπόν, αυτό δεν το έκανες εσύ"».

Ο ρόλος της Janet στην υπόθεση γινόταν πιο μεγάλος, σε σημείο όπου τα πάντα φαίνονταν να περιστρέφονται γύρω από εκείνη. Το αποκορύφωμα αυτής της εμμονής με τα poltergeist ήταν όταν περίεργες και τρομακτικές φωνές άρχισαν να βγαίνουν από το στόμα της 11χρονης. Το κορίτσι, φαινόταν, να το είχαν καταλάβει πνεύματα. Ένας χείμαρρος αλαμπουρνέζικων που προέρχονταν από το υποσυνείδητο είχε διανθιστεί με μηνύματα από μια σειρά διαφορετικών χαρακτήρων τα οποία όμως είχαν μια λογική συνοχή. Ο Playfair λέει «μάλλον ήταν σαν εκείνη τη σκηνή στο Ghost με την Whoopi Goldberg ως μέντιουμ και όλα τα πνεύματα που μάχονταν για να περάσουν».

Η παραγωγή αυτών των περίεργων και βραχνών ήχων, εξήγησαν λογοθεραπευτές, προήλθε από τις λάθος φωνητικές χορδές στο πίσω μέρος του λαιμού.

Αυτές οι χορδές χρησιμοποιούνται συχνά από ηθοποιούς που θέλουν να χρησιμοποιήσουν μια βαριά φωνή, αλλά παράγοντας αυτό τον ήχο για περισσότερες από μερικές στιγμές συνήθως έχει ως αποτέλεσμα τον πονόλαιμο. Η Janet υποτίθεται ότι μπορούσε να το κάνει για ώρες, σημείο που βοήθησε να αντικρουστούν τα επιχειρήματα εγγαστρίμυθων και επίσης έπεισε τον Playfair και άλλους ότι το poltergeist μιλούσε μέσω εκείνης.

Ηχογράφηση της Janet που μιλάει με μια βραχνή φωνή ακούγεται στην αρχή αυτού του κλιπ

Η πλέον ανησυχητική φωνή όλων ήταν μία ενός ηλικιωμένου άνδρα που ονομαζόταν Bill. Σε ηχογράφηση που έγινε από τον ερευνητή Maurice Grosse, μπορεί κανείς να ακούσει την Janet που είναι σε δαιμονικό παραλήρημα να λέει «Τυφλώθηκα και είχα αιμορραγία και έπειτα έπεσα για ύπνο και πέθανα σε μια καρέκλα, σε μια γωνιά στο κάτω όροφο.»

Αυτή η αποκάλυψη φάνηκε να ήταν τυχαία, μέχρι που αργότερα εμφανίστηκε ένας άνδρας που ισχυριζόταν πως ήταν ο γιος του ηλικιωμένου. Επιβεβαίωσε ότι ο πατέρας του -Bill Wilkins– είχε ζήσει στο σπίτι, είχε τυφλωθεί, είχε αιμορραγία και πέθανε ακριβώς στην ίδια καρέκλα από την οποία μιλούσε η Janet.

«Είναι κάτι που η Janet πιθανώς δεν θα μπορούσε να γνωρίζει» εξηγεί ο Playfair. «Ανακατεμένα με όλο αυτό το βρισίδι και τις ζαβολιές που κάνει ένα poltergeist, υπάρχουν κάποια εμφανή σημάδια ότι πράγματι μπαίνεις στον κόσμο των νεκρών-των πνευμάτων, ή όπως αλλιώς θέλεις να τους αποκαλείς».

Ανατρέχοντας σε αυτή την εμπειρία η Janet και ενώ βρίσκεται στο This Morning, φαίνεται εμφανώς προβληματισμένη. Με απόκοσμη όψη και μιλώντας με αργή τρεμάμενη φωνή, εξηγεί «Ένιωθα ότι ήταν πίσω μου, όχι μέσα μου. Κάποια στιγμή ο Maurice Grosse μου έκλεισε με ταινία το στόμα και το γέμισε με νερό-κι ακόμα μιλούσε [το πνεύμα]».

Ο Grosse – ο οποίος πέθανε το 2006 – είπε, «Ήταν απολύτως τρομακτικό να ακούς ένα κορίτσι να μιλάει με την τραχιά φωνή ενός ηλικιωμένου άνδρα» προσθέτοντας ότι αυτό και η υπόλοιπη υπόθεση τον έπεισαν ότι «υπάρχει κάτι πέρα από τον κόσμο που φυσιολογικά κατανοούμε».

Ό,τι ήταν αυτό που συνέβη σε εκείνο το σπίτι, τελικά σταμάτησε.

«Ήταν μια τεράστια αποκλιμάκωση» λέει ο Playfair. «Αυτός ο μυστηριώδης Ολλανδός μέντιουμ ήρθε και δεν έκανε σχεδόν τίποτα που να μπορούσα να δω. Πήγε στην κρεβατοκάμαρα μόνος του και μετά από ένα τέταρτο περίπου κατέβηκε και είπε ότι "έφυγε". Δεν τον πίστεψα, αλλά λίγο αργότερα, όλα τέλειωσαν. Ότι κι αν έκανε, είχε αποτέλεσμα».

Η περίεργη δραστηριότητα στην οδό 284 Green Street σταμάτησε και η οικογένεια τελικά επέστρεψε στη ζωή της. Στα 16, η Janet έφυγε από το σπίτι και παρόλο που σαφώς έχει τραυματιστεί ψυχικά από όλο αυτό, έχει προ πολλού παντρευτεί και έχει αποκτήσει δικά της παιδιά.

Παρόλο που κυνικοί εξακολουθούν να γελοιοποιούν και να χλευάζουν την υπόθεση, σχόλια στο YouTube δείχνουν ότι ένας νέος στρατός πιστών γεννιέται καθημερινά, με τους θεατές να φρικάρουν από το οπτικό υλικό.

Και τι γίνεται με τον Playfair, ένθερμο υποστηρικτή ύπαρξης των poltergeist; Εξακολουθεί να τρέχει σε όλο τον πλανήτη ψάχνοντας μυστηριώδη φαντάσματα;

«Όχι, όχι. Δεν θέλω να ασχοληθώ άλλο με τα poltergeists» γελάει. «Τα τελευταία 10 χρόνια κάνω έρευνες για τα πανομοιότυπα δίδυμα. Ο τρόπος που επικοινωνούν τα δίδυμα είναι συναρπαστικός. Είναι πολύ πιο ήρεμα τα πράγματα. Έχουν την τάση να παραμένουν ακίνητα [τα δίδυμα]».

Η σειρά The Enfield Haunting έκανε πρεμιέρα την Κυριακή 3 Μαΐου στο Sky Living και το συνδρομητικό Sky.

Ακολουθήστε το VICE στο Twitter, Facebook και Instagram.