Ποδόσφαιρο

Euro 2004: Μια Ξηλωμένη Πόρτα, Topless Πανηγυρισμοί και Ένα «Πειρατικό​» ΚΨΜ

Οι πιο έντονες αναμνήσεις μας από το «θαύμα της Πορτογαλίας».
VICE Staff
Κείμενο VICE Staff
Screen Shot 2019-07-03 at 6
Η φωτογραφία είναι από το επίσημο site της UEFA.

Όταν στις 12 Ιουνίου 2004 η Εθνική έμπαινε στο στάδιο Ντραγκάο, για να αντιμετωπίσει την οικοδέσποινα Πορτογαλία στην πρεμιέρα του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος, οι περισσότεροι από εμάς περίμεναν να χάσει εύκολα και το ταξίδι στο Euro να ολοκληρωθεί άδοξα, μετά από τρεις αγώνες. Κι όμως, 22 ημέρες αργότερα (4 Ιουλίου), η ομάδα του Ότο Ρεχάγκελ σήκωνε στη Λισαβόνα την κούπα, ολοκληρώνοντας μια από τις μεγαλύτερες εκπλήξεις στην ιστορία του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου.

ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ

'Εχουν περάσει 15 χρόνια από αυτό που εμείς ονομάσαμε -τόσο ψύχραιμα όσο κάνουμε πάντα- «το θαύμα της Πορτογαλίας». Έχουν περάσει 15 χρόνια από τη στιγμή που ο Άγγελος Χαριστέας με μια κεφαλιά στο 57' της αναμέτρησης έστελνε τη μπάλα στο τέρμα του Ρικάρντο και την ίδια στιγμή ανάγκαζε χιλιάδες Έλληνες να βγουν στους δρόμους να πανηγυρίσουν σαν να μην υπάρχει αύριο. Έχουν περάσει 15 χρόνια κι όμως για πολλούς μοιάζει σαν χθες αυτή η στιγμή.

Αλήθεια, εσύ τι θυμάσαι πιο έντονα από τον θρίαμβο του Euro;

Το χειρότερο μποτιλιάρισμα της ζωής μου

Το 2004 ήμουν 20 χρονών, οπότε περίπου νόμιζα ότι η κοινωνική επανάσταση θα ξεσπούσε από ώρα σε ώρα. Το Euro εξελισσόταν για μένα σε μια ανυπόφορη κατάσταση, όσο η Εθνική προχωρούσε προς τον τελικό. Δεν με είχε πιάσει ούτε στο ελάχιστο η «εθνική περηφάνια» για τον Καραγκούνη και τον Χαριστέα με το μπουζούκι. Εδώ να σημειώσω ότι παρακολουθώ πολύ ποδόσφαιρο, όμως ένα ματς της Εθνικής παραμένει στα δικά μου μάτια κάτι λίγο καλύτερο από το να παρακολουθείς έναν βαμμένο τοίχο να στεγνώνει. Η πιο έντονη ανάμνηση ήταν στον προημιτελικό με τη Γαλλία. Είχα πάει με κάτι φίλους, που επίσης δεν είχαν όρεξη να δουν τον αγώνα, στην Κρήνη στη Θεσσαλονίκη, στην ακροθαλασσιά κάτω από τα μπαράκια. Εκεί που καθόμασταν έφθανε ο αχός από τα μαγαζιά, που ήταν ασφυκτικά γεμάτα. Κάποια στιγμή, όμως, βάζει γκολ η Ελλάδα και ακούγεται ένας υπόκωφος κρότος. Δεν θα ξεχάσω ποτέ πόσο δυνατά ακούστηκε εκείνο το «γκοοολ» - αγριοφωνές, μπουκάλια και ποτήρια να σπάνε, τραπέζια να αναποδογυρίζουν κλπ. Το πιο παράδοξο είναι ότι αποφασίσαμε να φύγουμε από την παραλία μετά το τέλος του αγώνα, όταν όλοι είχαν βγει σαν μεθυσμένοι στον δρόμο. Ήταν ένα από τα χειρότερα μποτιλιαρίσματα που έχω ζήσει. Σε μια συνέντευξη για το VICE, ο τεράστιος ραδιοφωνικός παραγωγός Μάριος Ασλαμάς μού είχε μιλήσει για την «καταραμένη βραδιά που η Ελλάδα κατέκτησε το Euro». Αλλά αυτό είναι μια άλλη κουβέντα.
- Κώστας Κουκουμάκας

ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ

Κενό μνήμης και μια ξηλωμένη πόρτα

Αυτό που θυμάμαι από εκείνο το τρελό Euro, δεν είναι ο τελικός. Βασικά, όταν φτάσαμε στον τελικό απέναντι στην Πορτογαλία, νομίζω ότι το περιμέναμε λίγο να το πάρουμε, οπότε οι αντιδράσεις δεν ήταν τόσο οξείες όσο ήταν στον ημιτελικό απέναντι στην Τσεχία ή στον προημιτελικό, με τη Γαλλία. Έτσι, το 2004, 25 Ιουνίου, πήγαινα Γυμνάσιο ακόμα. Και τότε, με τη θεατρική ομάδα παίζαμε μια παράσταση στην Αθήνα - δεν θυμάμαι πού, απλώς θυμάμαι ότι περνούσε Ηλεκτρικός δίπλα από το θέατρο. Ευτυχώς, πήγαινα Α' Γυμνασίου και ήταν η πρώτη μου χρονιά στην ομάδα, οπότε ο ρόλος που είχα δεν ήταν τόσο μεγάλος. Και λέω «ευτυχώς», διότι ήταν εκείνη ήταν η μέρα που η Εθνική έπαιζε απέναντι στη Γαλλία του Ζιντάν, του Λιζαραζού, του Ανρί. Και μάλιστα, σχεδόν την ίδια ώρα. Έτσι, είχαμε συνεννοηθεί με ένα μέλος της θεατρικής ομάδας που έβγαινε μόνο στα πρώτα λεπτά της παράστασης, να φύγει από τα backstage και νασταθεί απέναντι από τη σκηνή, να ακούει το ματς στο ραδιόφωνο με ακουστικά και ανά τακτά χρονικά διαστήματα, να μας δείχνει με τα χέρια του πόσο είναι το σκορ. Θυμάμαι ότι τελειώσαμε την παράσταση γύρω στο 50' και φύγαμε τρέχοντας για το καμαρίνι, όπου υπήγρχε μια μικρή τηλεόραση. Καταρχάς, δεν πιστεύαμε ότι ακόμα το σκορ ήταν 0-0. Και μετά από δέκα λεπτά περίπου… γκοοολ! Έχω κενό μνήμης από εκείνη τη στιγμή. Ξαφνικά, βρεθήκαμε έξω από το θέατρο, ουρλιάζοντας, χτυπώντας πράγματα, αγκαλιάζοντας ανθρώπους που δεν ξέραμε. Γυρίζοντας πίσω στο καμαρίνι εκστασιασμένοι για να δούμε την κρίσιμη συνέχεια του ματς, παρατηρήσαμε ότι κάποιος από όλους μας είχε ξηλώσει μια πόρτα. Χαλάλι.
- Παύλος Τουμπέκης

ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ

Ξεμάτιασμα και τάματα στην Καλαμάτα

Εκείνο το καλοκαίρι παρακολούθησα ποδόσφαιρο με τους πιο απίθανους ανθρώπους, που τώρα αν τους πω να δούμε έναν καλό αγώνα θα με τρολάρουν. Αυτό που συνέβη εκείνη την περίοδο ήταν κάτι εξωπραγματικό. Η ενέργεια και η φόρα που είχαμε συνολικά, μπορούσε να πετύχει τα πάντα. Τα στοιχήματα είχαν γίνει η ζωή μας. Το θέμα δεν ήταν αν θα νικήσουμε, αλλά με πόσα γκολ. Δεν δίναμε τόσο σημασία αν παίζει καλά η ομάδα, όσο ότι περιμέναμε να βάλουν γκολ με έναν «δικό» τους τρόπο.

Θυμάμαι η πόλη μου, η Μεσσήνη, είχε γεμίσει οθόνες παντού, είτε με προτζέκτορα είτε με τηλεοράσεις οι οποίες ξεπηδούσαν σε κάθε πιθανό και απίθανο σημείο της πόλης. Όλοι ήθελαν να παρακολουθήσουν ένα και μόνο πράγμα: τους αγώνες της εθνικής ομάδας.
Υπήρχε όμως και «ιεροτελεστία» πριν την έναρξη του αγώνα. Από ξεμάτιασμα στην ομάδα έως και τάματα στις εκκλησίες για τη νίκη της. Ξεκάθαρα βρισκόμασταν όλη η χώρα στον αστερισμό του ενωτικού πνεύματος. Μάλλον, μόνο τότε.

Το βράδυ της νίκης στη Καλαμάτα όλες οι ηλικίες φώναζαν συνθήματα νίκης και «κατάκτησης» του τίτλου. Ολοι οι δρόμοι είχαν μπλοκάρει από αμάξια, με κολλημένες τις κόρνες. Eκτός από αυτοκίνητα Ι.Χ. ήταν και τα αγροτικά που φιλοξενούσαν ξέφρενους επιβάτες στις καρότσες τους. Συναντήσαμε μέχρι και «παπάκια» που πήγαιναν τρικάβαλο. Η αδρεναλίνη ήταν τόση, που κάποιοι -γυναίκες και άνδρες- πανηγύριζαν topless κάνοντας λάβαρο χαράς την μπλούζα και το μαγιό τους στο χέρι. Τα αστικά λεωφορεία έκαναν το δρομολόγιό τους από το κέντρο στην παραλία με ανοιχτές τις πόρτες, χωρίς εισιτήριο, και έμοιαζε ο κόσμος που ανεβοκατέβαινε σαν να συμμετείχει σε video clip γιορτινού τραγουδιού. Μετά από αυτήν την περίοδο, ορισμένοι ίσως να πίστεψαν στην ύπαρξη του μεταφυσικού.
- Νιόβη Αναζίκου

ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ

VICE Video: Οι «Θεοί» του Ολύμπου

Παρακολουθήστε όλα τα βίντεo του VICE, μέσω της νέας σελίδας VICE Video Greece στο Facebook.


ΚΨΜ, λούφα και παραλλαγή

Την πιο τρελή ανάμνηση από το Euro του 2004 την έχω όχι από τον τελικό, αλλά από τον ημιτελικό. Εκείνο το καλοκαίρι, βλέπεις, υπηρετούσα τη στρατιωτική μου θητεία και την 1η Ιουλίου, όταν η Εθνική αντιμετώπιζε την Τσεχία, έχω είχα υπηρεσία στο στρατόπεδο (μη φανταστείς σε κάποιο ξερονήσι - περίπου 20 λεπτά από το κέντρο της Αθήνας). Φυσικά και είχα ξενερώσει, καθώς προτιμούσα να δω το ματς παρέα με τους κολλητούς με πίτσες και μπύρες, αλλά τι να κάνεις! Βέβαια, κατά τη διάρκεια του αγώνα οι περισσότερες υπηρεσίες πήγαν περίπατο -με τις ευλογίες των αξιωματικών- και το ΚΨΜ είχε μετατραπεί σε κερκίδα. Και όταν ο Δέλλας πέτυχε στην παράταση το γκολ της πρόκρισης, η κατάσταση ξέφυγε: όλοι να ουρλιάζουν, καρέκλες και τραπεζάκια στο ΚΨΜ να εκσφενδονίζονται προς όλες τις κατευθύνσεις, τύποι άγνωστοι μεταξύ τους να αγκαλιάζονται, να εμφανίζονται ποτά και κουτάκια μπύρας από το πουθενά. Κερασάκι στην τούρτα; Αξιωματικός που ήθελε να πάρει ένα φορτηγάκι Steyr, να βάλει μέσα όσους φαντάρους ήθελαν και να κατέβουν στην Ομόνοια να πανηγυρίσουν. Για τις επόμενες ώρες το στρατόπεδο έμοιαζε με σκηνικό από τη Λούφα και Παραλλαγή.
- Φροίξος Φυντανίδης

Τα πιο εύκολα λεφτά που έχω βγάλει

Το 2004 όλοι ζούσαμε ένα όνειρο. Μόλις είχα τελειώσει το σχολείο και με περίμενε ένα ξέφρενο καλοκαίρι. Πρώτα, όμως, είχαμε το Euro. Άρχισα να το παρακολουθώ -προφανώς- χωρίς ιδιαίτερες ελπίδες, αφού η Εθνική δεν μας είχε συνηθίσει σε τέτοιες χαρές. Βασικά, μόνο σε αδιάφορες, διαδικαστικές εμφανίσεις μας είχε συνηθίσει. Ακόμη και όταν περάσαμε από τη φάση των ομίλων δεν το πίστεψα. Τα μεγαθήρια που μας περίμεναν φάνταζαν ανίκητα. Αξίζει βέβαια να σημειωθεί, ότι μετά τα δυο πρώτα ματς άρχισα να παίζω στο «Στοίχημα» όλα τα «σιγουράκια» και να εκμεταλλεύομαι τους μεγάλους συντελεστές που είχε η Εθνική - ακόμα και στα πιο προχωρημένα στάδια της πορείας της. Ήταν τα πιο εύκολα λεφτά της ζωής μου. Πίσω στα αγωνιστικά, η ψυχολογία ήρθε τούμπα και μετά τον προημιτελικό με τη Γαλλία. Απλά περίμενα την τελετή στέψης. Δεν το χάναμε. Θυμάμαι τον Χελάκη με το «πειρατικό» να ζει τεράστιες στιγμές και εμάς να κλείνουμε τον ήχο από την τηλεόραση για να ακούμε τη δική του μετάδοση. Με το που τελείωσε ο τελικός, τον οποίο έβλεπα στο πατρικό μου στη Βούλα με καμιά δεκαριά φίλους, πεταχτήκαμε όλοι από τις θέσεις μας και φύγαμε τρέχοντας από το σπίτι χωρίς να ξέρουμε που πάμε. Καταλήξαμε σε μία κατάμεστη πλατεία στη Γλυφάδα που είχε πνιγεί από μεθυσμένους τύπους, καπνογόνα και βεγγαλικά. Ακόμη και σήμερα δεν ξέρω γιατί πανηγύρισα αυτόν τον τίτλο τόσο έντονα. Ίσως επειδή είμαι ποδοσφαιρόφιλος, ίσως επειδή είμαι Παναθηναϊκός και ο κορμός της ομάδας ήταν του «Τριφυλλιού». Όπως και να 'χει, ακόμη δεν έχω καταλάβει τι συνέβη εκείνο το καλοκαίρι. - Αντώνης Κωνσταντάρας

ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ

Όταν έμαθα τι είναι το οφσάιντ

Το 2004 ήμουν 15 ετών. Τέτοιες ημέρες είχα τελειώσει το σχολείο, γέμιζα τις άδειες ώρες μου με τηλεοπτικές σειρές και διάβασμα, και μετρούσα αντίστροφα για να έρθει η ημέρα που θα πήγαινα στο ολοκαίνουριο ΟΑΚΑ να δω στίβο στους Ολυμπιακούς. Το ποδόσφαιρο δεν με ενδιέφερε ιδιαίτερα, οπότε δεν είχα καμία προσμονή για το Euro. Όσο όμως άκουγα ότι η Εθνική πετύχαινε συνεχώς νίκες, άρχιζα κι εγώ να κάθομαι μαζί με τον πατέρα μου μπροστά στην τηλεόραση με περισσότερο ενδιαφέρον. Ήταν τότε που έμαθα τι είναι το οφσάιντ και ότι ο Καραγκούνης παίζει θέατρο για να πάρει φάουλ. Δεν είχα καμία εθνική υπερηφάνεια, ίσα ίσα μέσα στην εφηβεία μου έλεγα ότι αν έπαιζε Εθνική κόντρα με τον Ολυμπιακό, φυσικά και θα ήμουν με τον Ολυμπιακό. Τώρα που κάνω αυτό το flashback η αλήθεια δεν είναι ότι σκέφτομαι τόσο εκείνη την ασύλλυπτη νίκη. Ξεχωρίζω εκείνα τα βράδια, που ακόμα δεν είχαμε στη ζωή μας το Facebook αλλά σχολιάζαμε όλη η γειτονιά από τα μπαλκόνια από το πρώτο ματς μέχρι τον τελικό.
- Μελπομένη Μαραγκίδου

Για τα καλύτερα θέματα του VICE Greece, γραφτείτε στο εβδομαδιαίο Newsletter μας.

Περισσότερα από το VICE

Tο Μεγαλύτερο Φεστιβάλ Χαίτης στην Ευρώπη

Noizy: Ο Αλβανός Ράπερ που Έπαιζε Ξύλο στον Δρόμο και Αγαπάει τον SNIK

Mente Fuerte: «Έχουμε Ρίξει Χρόνια Δουλειάς και Αξίζουμε τα Λεφτά που Βγάζουμε»

Ακολουθήστε το VICE στο Twitter, Facebook και Instagram.