Η Μέρα που Έκλεισε η Τρούμπα, η Συνοικία που Έχει Ακόμα Ιστορίες να Διηγηθεί

Το 1940, μια από τις πρώτες χρονιές «ίδρυσης» της Τρούμπας, της συνοικίας που μάθαμε μέσα από διηγήσεις, ασπρόμαυρες ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου και τα χρονογραφήματα του Νίκου Τσιφόρου, υπήρχαν στην περιοχή δέκα καταγεγραμμένες «δημόσιες» κοπέλες. Σήμερα, σε εκείνο το σημείο που φιλοξένησε κάθε λογής άνθρωπο, έχουν απομείνει μόνο τα αφημένα στην τύχη τους κτίρια και οι ξεθωριασμένες πινακίδες ξενοδοχείων και καμπαρέ και την θέση τους έχουν πάρει νέου τύπου κέντρα διασκέδασης και μπαρ.

Έτσι χωριζόταν αυτή η γειτονιά του Πειραιά. Η Ακτή Μιαούλη που σήμερα είναι γεμάτη ναυτιλιακές εταιρίες, ήταν η καρδιά της περιοχής. Χτυπούσε όμως δυο δρόμους παραπέρα, στη πολύβουη οδό Νοταρά. Εκεί στεγάζονταν τα πορνεία που έκαναν τον Πειραιά το πιο γνωστό λιμάνι της Μεσογείου, με soundtrack τη μουσική των καμπαρέ που φιλοξενούνταν στη Φίλωνος.

Προπολεμικά, η συγκεκριμένη δουλειά γινόταν στα Βούρλα της Δραπετσώνας ήδη από τα τέλη του 1800, στο πολυφημισμένο πορνείο που είχε δημιουργηθεί από το κράτος για να συγκεντρώνει εκεί, όπως έλεγαν, τις «κοινές γυναίκες» και την «ασωτεία». Μετά το τέλος του πολέμου, τα Βούρλα έκλεισαν και οι ιερόδουλες μεταφέρθηκαν στην Τρούμπα. Η περιοχή γέμισε με κόκκινα φανάρια, ενώ μέχρι τα μέσα του 1950 τα σπίτια είχαν περίπου 500 δηλωμένες γυναίκες κάθε ηλικίας.

Οι περισσότερες εργαζόμενες ήταν κορίτσια από την επαρχία που είχαν έρθει στην Αθήνα για να δουλέψουν σαν καμαριέρες και πλύστρες σε μεγάλες οικογένειες, προσπαθώντας να ξεφύγουν από την «ταπεινή καταγωγή» τους ή γυναίκες που έμπλεκαν με αγαπητικούς, οι οποίοι τους έταζαν έρωτες, πάθη και μια καλύτερη ζωή μονάχα για να τις στείλουν στα σπίτια της Τρούμπας. Σε αυτήν τη συνοικία του Πειραιά, «αγαπητικός» σήμαινε και «νταβατζής». Κανένα σπίτι δεν λειτουργούσε χωρίς έναν προστάτη που έφερνε πελάτες και έπαιρνε μερίδιο από τις εισπράξεις, ενώ συχνό φαινόμενο ήταν και οι άνδρες που έπειθαν τις γυναίκες να κάνουν αυτήν τη δουλειά για λίγο καιρό με σκοπό να μαζέψουν χρήματα για να τις παντρευτούν. Μιλάμε άλλωστε για μια εποχή που η προίκα ήταν θεσπισμένη συνταγματικά. Ενώ, με την ανοχή της Αστυνομίας, η άδεια του κάθε σπιτιού δεν εκδιδόταν στις γυναίκες, αλλά στον νταβατζή για τον οποίο δούλευαν.

Όπως περιγράφει στο βιβλίο του «Βούρλα–Τρούμπα: Μια Περιήγηση στον Χώρο του Υποκόσμου και της Πορνείας του Πειραιά (1840–1968)» ο συγγραφέας Βασίλης Πισιμήσης, τη δεκαετία του ’60, οι οίκοι ανοχής δούλευαν 10 το πρωί με 10 το βράδυ. Μετά από εκείνη την ώρα, όποιος επιθυμούσε να βρει αγοραίο έρωτα θα πήγαινε είτε στα ξενοδοχεία που τα λειτουργούσαν κοπέλες, είτε με αυτές που έκαναν πεζοδρόμιο, τις γνωστές και ως «καλντεριμιτζούδες».

Τα μπαρ άνοιγαν περίπου στις 7 το απόγευμα, τα καμπαρέ ξεκινούσαν το πρόγραμμά τους στις 11 τη νύχτα και έμεναν ανοιχτά μέχρι τις 4-5 το πρωί. Το 1956, με νόμο της κυβέρνησης Καραμανλή, οι κοπέλες υποχρεώθηκαν να μένουν δύο ανά σπίτι. Έτσι, οι 550 δηλωμένες περίπου κοπέλες μοιράστηκαν σε 270 σπίτια. Το ενοίκιο ήταν 150 δραχμές (σχεδόν 0,50 ευρώ) την ημέρα και η μέση ταρίφα έφτανε τις 27 δραχμές (0,08 ευρώ). Φυσικά η χρηματική αξία δεν ήταν αντίστοιχη με την σημερινή. Η υπηρεσία (αγαπητικοί, γριές ιερόδουλες ή ομοφυλόφιλοι) έπαιρνε δύο δραχμές (0,01 ευρώ) και τα υπόλοιπα τα μοιραζόταν με την πατρόνα. Τα κορίτσια κατέληγαν εκεί αφού συνήθως δεν έβρισκαν άλλη δουλειά ή τις έσπρωχνε ο αγαπητικός, ή κάποιος μακρινός συγγενής τους. Δύο φορές την εβδομάδα περνούσαν από ιατρικές εξετάσεις και αυτό εξασφάλιζε υψηλή ποιότητα σε ό,τι αφορά την υγεία.

**

Παρακολουθήστε όλα τα βίντεo του VICE, μέσω της νέας σελίδας VICE Video Greece στο Facebook

Η ζωή στους δρόμους του λιμανιού ήταν γεμάτη πονεμένες ιστορίες, ανεκπλήρωτους έρωτες, όνειρα, ματαίωση, αλλά και φόνους. Οι συμπλοκές μεταξύ των νταβατζήδων ήταν καθημερινές, όπως και τα προβλήματα που θα προκαλούσε κάποιος μεθυσμένος πελάτης. Μέσα στο κάδρο άλλωστε υπήρχαν ναυτικοί, Αθηναίοι, επαρχιώτες, εργάτες και αριστοκράτες. Οι γυναίκες ήταν κατηγοριοποιημένες σε φθηνές και ακριβές, όπως και τα πορτοφόλια των πελατών που επίσης χωρίζονταν ανάλογα με το πόσα μπορούσαν να διαθέσουν.

Η περίοδος που κατέπλεε στο λιμάνι του Πειραιά ο 6ος Αμερικανικός Στόλος, ήταν ένα εντελώς διαφορετικό φαινόμενο. Η Τρούμπα πλημμύριζε από ναύτες και η τιμή διπλασιαζόταν από τις 27 δραχμές στις 55 (0,16 ευρώ). Η φράση «με έπιασες αμερικανάκι» παγιώθηκε από την τακτική που χρησιμοποιούσαν οι γυναίκες στους μεθυσμένους ναύτες, αφού τις περισσότερες φορές υποχρεώνονταν να χύνουν «κατά λάθος» τα ποτά και να τους τα χρεώνουν. Αμέτρητες είναι και οι ιστορίες που θέλουν Αμερικανούς να χαλάνε όλο τον μισθό τους στα καμπαρέ και τα ξενοδοχεία της περιοχής.

Στην περιοχή λειτουργούσαν οι κινηματογράφοι «Φως», «Ηλύσια» και «Ολύμπικ», που πρόβαλλαν καθημερινά ταινίες, ακατάλληλου για ανηλίκους περιεχομένου. Ακόμη και μετά το κλείσιμο της Τρούμπας, συνέχισαν να λειτουργούν ορισμένα μπαρ, που διαρκώς υποβαθμίζονταν και σταδιακά έκλειναν. Παραδόξως όμως, μέχρι τις αρχές του 2000, είχαν απομείνει 15.

Η καθημερινότητα στην Τρούμπα ξεπερνούσε τα σενάρια νουάρ ταινιών και οι ιστορίες της έγιναν πρωτοσέλιδα εφημερίδων. «Μάγκες» μαχαίρωναν επειδή κάποιος τους αντιμίλησε και κουτσαβάκια πυροβολούσαν με περίστροφα για να ανέβάσουν τη φήμη τους. Η φράση «μοιραία γυναίκα» θα πρέπει να γράφτηκε τότε για πρώτη φορά, αφού σε κάθε περιστατικό αντιζηλίας, εκείνη που κατηγορούσαν ήταν η «ιερόδουλη που ευθύνεται για τον ξεπεσμό της κοινωνίας και το θολωμένο μυαλό του φονιά».

Αυτή η καθημερινότητα έγινε σκηνικό ταινιών όπως η «Λόλα» του Ντίνου Δημόπουλου, «Τα Κόκκινα Φανάρια» του Βασίλη Γεωργιάδη και το «Ποτέ την Κυριακή» του Ζιλ Ντασέν. Έγινε η μάνα του ρεμπέτικου και των αμανέδων, μουσικών, όπως ο Μάρκος Βαμβακάρης, που εμπνεύστηκαν από τις ιστορίες των γυναικών των κόκκινων σπιτιών.

Η Τρούμπα έκλεισε με απόφαση του χουντικού Δημάρχου Αρ. Σκυλίτση στις 12 Σεπτέμβρη 1967, σε μια υποκριτική προσπάθεια να αποδειχθεί πως η Χούντα των Συνταγματαρχών θέλει να εναρμονιστεί με τα χριστιανικά ήθη. Έτσι, το Συμβούλιο Ασφαλείας, ένα όργανο που λειτούργησε επί Χούντας και απαρτιζόταν από τον διορισμένο νομάρχη, εισαγγελέα, Πρόεδρο Πρωτοδικών, έναν εκπρόσωπο του στρατιωτικού διοικητή, από τον διοικητή του Τμήματος Ηθών και από τον Διευθυντή της Αστυνομίας, έδωσε μια προθεσμία τριών ημερών στους οίκους ανοχής να κλείσουν. Η προθεσμία εξέπνεε στις 12 το βράδυ της 12ης Σεπτεμβρίου.

Εκείνο το βράδυ, οι πατρόνες μάζεψαν τα υπάρχοντά τους, κάποιες άλλαξαν ζωή και άλλες περιοχή. Τα κορίτσια πήραν τις βαλίτσες στο χέρι και ακολούθησαν σε άλλες γειτονιές τους αγαπητικούς τους, διότι δεν είχαν κάπου αλλού να πάνε, ενώ οι ρεμπέτες κινήθηκαν προς το κέντρο της Αθήνας. Η Τρούμπα άδειασε, αλλά ακόμη και σήμερα, έχει πάντα κάτι να διηγηθεί.

Περισσότερα από το VICE

Έτσι Παρασκευάζεται τo Αυτοσχέδιο Tσίπουρο στις Ελληνικές Φυλακές

Αντλία Βενζίνης, Κρεμάστρα, Βέσπα - Κάποιοι στην Ελλάδα «Χτυπάνε» Tattoo Αγαπημένα τους Αντικείμενα

Τι να Κάνεις και τι να Μην Κάνεις αν Έχεις Σχέση Όταν Ξεκινάς Πανεπιστήμιο