H Αγωνία και η Έκσταση των Delivery Apps

Το άρθρο δημοσιεύθηκε αρχικά στο Munchies.

Με την αυξανόμενη δημοτικότητα των διαδικτυακών παραγγελιών και των εφαρμογών, η μοναχική διαδικασία της επιλογής φαγητού μπορεί να γίνει μια διαφορετική εμπειρία, όταν προσθέτεις τον ντελιβερά στην εξίσωση. Όμως η αγωνία που νιώθεις, δεν φεύγει όταν χτυπήσει το κουδούνι. Μπαίνουν και άλλοι παράγοντες στην εξίσωση, όπως ο συγκάτοικος και ο γείτονας, αλλά και η εσωτερικευμένη ντροπή και οι ενοχές. Όπως τα περισσότερα πράγματα που σχετίζονται με το φαγητό, υπάρχει μια πληθώρα επιπτώσεων που κυριολεκτικά «πηγαίνουν πακέτο» με την παραγγελία, από οικονομικές μέχρι κοινωνικές.

«Δεν έχει σημασία αν είσαι λάτρης του junk food ή της υγιεινής διατροφής», είπε η ειδική στη διατροφική συμπεριφορά και τις αλλαγές στις συνήθειες, Tatiana Kuvardina. «Kαι οι δύο τύποι φαγάδων μπορεί να φοβούνται ότι το άτομο που θα πάρει την παραγγελία τους ή οι υπεύθυνοι του καταστήματος μπορεί να τους κατακρίνουν για τις επιλογές τους και για την ποσότητα που καταναλώνουν. Οι άνθρωποι που παραγγέλνουν συνέχεια το ίδιο φαγητό, φοβούνται μήπως θεωρηθούν βαρετοί, οι άνθρωποι που παραγγέλνουν μεγάλες ποσότητες αγχώνονται μήπως φανούν λαίμαργοι, οι άνθρωποι που κάνουν μικρές παραγγελίες φοβούνται ότι θα πιστέψει κάποιος πως είναι τεμπέληδες και χασομέρηδες ή ότι δεν τους φτάνουν τα χρήματα, για να πάρουν περισσότερο φαγητό».

«Όταν σκεφτόμαστε ότι μπορεί να μας κατακρίνουν για αυτά που τρώμε, δεν πέφτουμε έξω», πρόσθεσε η Julia Hormes, επίκουρη καθηγήτρια ψυχολογίας και διευθύντρια του Εργαστηρίου Συμπεριφορικής Υγείας του Πανεπιστημίου του Όλμπανι. Η έρευνα της Hormes πάνω στις λιγούρες αποκάλυψε ότι οι άνθρωποι έχουν την τάση να λαχταρούν στερεοτυπικά φαγητά –οι έγκυοι και οι γυναίκες με προεμμηνορροϊκό σύνδρομο (PMS) τρελαίνονται για σοκολάτα, για παράδειγμα–, όμως δεν υπάρχει τίποτα στη φυσιολογία τους που να δικαιολογεί αυτές τις επιθυμίες. Αυτά τα κοινωνικά πλαίσια συνδέονται με το αίσθημα ντροπής που νιώθουν κάποιοι, όταν παραγγέλνουν φαγητό, όπως είπε η Hormes. Αυτό που «υποτίθεται» ότι θα έπρεπε να τρώμε, είναι άραγε σύμφωνο με το φαγητό στη σακούλα;

Κάποιοι άνθρωποι, όπως εκείνος ο λάτρης των στικ μοτσαρέλας, δικαιολογούν τις επιλογές τους χρησιμοποιώντας το πεδίο «Ειδικές Οδηγίες» στη φόρμα on line παραγγελίας, επιχειρώντας να απολογηθούν στο προσωπικό του εστιατορίου και να δείξουν ότι πέρασαν μια δύσκολη εβδομάδα ή για να δικαιολογηθούν, επειδή χρειάζονται μόνο ένα σετ μαχαιροπίρουνα για μια κατά τα άλλα μεγάλη παραγγελία.

«Ο κόσμος βγάζει συμπεράσματα για εμάς με βάση το τι τρώμε, ειδικά στην περίπτωση των γυναικών, όπως ήταν αναμενόμενο», είπε η Hormes. «Οι άνθρωποι που τρώνε μικρότερα γεύματα, θεωρούνται λεπτότεροι. Οι άνθρωποι που επιλέγουν "ποιοτικό" φαγητό, θεωρούνται πιο ελκυστικοί και ηθικοί».

Όμως δεν έχει γίνει κάποια έρευνα που να δείχνει ότι οι διανομείς φαγητού σκέφτονται με τον ίδιο τρόπο: «Έχω την αίσθηση ότι πρόκειται για δικές μας προβολές πάνω στον άλλο», είπε η Hormes.

Ο Dan, ο οποίος μου ζήτησε να παραλείψω το επίθετό του και εργάζεται ως διανομέας σε ένα εστιατόριο στη Φιλαδέλφεια, παραδέχεται ότι μερικές φορές κατακρίνει κάποιες παραγγελίες, μόνο όμως όταν υπάρχει δυσαναλογία μεταξύ φαγητού και αναψυκτικών. «Πήρες δύο μεγάλες πίτσες και μόνο ένα μπουκάλι νερό; Δηλαδή μόνο ένα άτομο θα διψάσει;», είπε. Ο Dan και οι συνάδελφοί του δημιουργούν επίσης φανταστικά σενάρια για κάποιους τακτικούς πελάτες, τα οποία βασίζονται στις ερμηνείες τους για αυτά τα άτομα, ανάλογα με την εμφάνισή τους και το περιβάλλον τους.

[VICE Video] Είναι η Αθήνα το Νέο Βερολίνο;

Παρακολουθήστε όλα τα βίντεo του VICE, μέσω της νέας σελίδας VICE Video Greece στο Facebook.

Ο Gary Pay, διανομέας του Postmates στο Λονγκ Μπιτς της Καλιφόρνια κατακρίνει μόνο τους πελάτες που δεν αφήνουν φιλοδώρημα. Λέγεται, επίσης, ότι οι ντελιβεράδες εκνευρίζονται, όταν είναι ιδιαίτερα πολύπλοκο να βρουν ένα διαμέρισμα σε δαιδαλώδεις πολυκατοικίες και ο πελάτης δεν μπαίνει στον κόπο να κατέβει στην είσοδο του κτιρίου. Όλα τα υπόλοιπα δικαιολογούνται, ακόμη και αν το εστιατόριο στο οποίο δουλεύουν είναι ακριβώς απέναντι από το σπίτι ενός πελάτη.

«Ήταν περίεργο», είπε ο Pay, αναφερόμενος σε μια πρόσφατη παραγγελία όπου συνέβη αυτό. «Τα τέλη παράδοσης κόστιζαν περισσότερο από τη μία μερίδα που αγόρασε ο πελάτης».

Δεν χρειάζεται να είσαι μαθηματική ιδιοφυΐα, για να συνειδητοποιήσεις ότι η παραγγελία φαγητού κοστίζει περισσότερο. Οι περισσότερες εφαρμογές για delivery φαγητού συμπεριλαμβάνουν τέλη παράδοσης και τέλη εξυπηρέτησης, ενώ πολλά εστιατόρια έχουν ελάχιστη παραγγελία. Σε όλα αυτά έρχεται να προστεθεί και το φιλοδώρημα. Ακόμα και αν δεν υπάρχει οικονομικό θέμα, μερικές φορές η πολυτέλεια του να σπαταλάς το εισόδημά σου σε φαγητό δημιουργεί ενοχές.

Η Anna και ο σύζυγός της δουλεύουν συχνά από το σπίτι τους στο Μπρούκλιν, το οποίο βρίσκεται στον τελευταίο όροφο μιας πολυκατοικίας χωρίς ασανσέρ. Καθώς δουλεύουν 16 ώρες την ημέρα και δεν υπάρχουν κοντινά παντοπωλεία με υγιεινό φαγητό, το ζευγάρι κάνει παραγγελίες για κάθε γεύμα της ημέρας - συνήθως προσπαθούν να τρώνε ένα μεγάλο γεύμα και όχι πολλά μικρά. Οι λεπτοί τοίχοι του παλιού κτιρίου, σε συνδυασμό με το γεγονός ότι κατεβαίνουν στην είσοδο για να υποδεχτούν τον ντελιβερά, σημαίνει ότι όλοι στο κτίριο γνωρίζουν πότε τρώνε.

«Μας ειρωνεύονται συνέχεια και μας λένε περιπαικτικά, "Κάνετε μπόλικες παραγγελίες, έτσι;" ή ακόμα και "Ρε παιδιά, μαγειρεύετε ποτέ;"», είπε η Anna. «Μας κάνει να νιώθουμε χάλια. Έχουμε κάνει τους υπολογισμούς μας και έχουμε δει ότι μας συμφέρει να παραγγέλνουμε από άποψη εξοικονόμησης χρόνου, όμως τα σχόλια των γειτόνων ακυρώνουν το όποιο όφελος».

Το γεγονός ότι ξέρουν πως πολλοί από τους γείτονές τους δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα να παραγγέλνουν τόσο συχνά όσο οι ίδιοι περιπλέκει τη διαδικασία της παραγγελίας. Το ζευγάρι καταλήγει να έχει ενοχές. Ελπίζουν ότι αν μετακομίσουν σε μια γειτονιά με κοντινό παντοπωλείο με ποιοτικά προϊόντα, θα τους εμπνεύσει να ξεκινήσουν να μαγειρεύουν σπίτι.

Ο Marc Snitzer δεν μαγειρεύει σχεδόν ποτέ στο σπίτι. Ο συγκάτοικός του, από την άλλη, μαγειρεύει. Μετά από λίγα χρόνια συγκατοίκησης στη Φιλαδέλφεια, ο Snitzer πήρε αύξηση, με αποτέλεσμα να μεγαλώσει το εισόδημά του και να μη χρειάζεται να υπολογίζει τα 25 δολάρια που ξοδεύει για μια παραγγελία μακαρονάδας και μπιφτεκιών. Ο Snitzer αισθάνεται ότι ο συγκάτοικός του δυσανασχετεί με αυτό, φροντίζοντας μάλιστα να ενημερώσει τους κοινούς τους φίλους για την απουσία του Snitzer από την κουζίνα.

«Νομίζω ότι μου έχει γίνει συνήθεια να παραγγέλνω φαγητό, επειδή έχω ένα γενικότερο άγχος, λόγω της αίσθησης ανεπάρκειας που έχω για τις ικανότητές μου να φτιάξω φαγητό για τον εαυτό μου», είπε. «Δεν ξέρω αν είμαι τεμπέλης ή αν υπάρχει ένα μεγαλύτερο ζήτημα που σχετίζεται με το ότι αισθάνομαι ανεπαρκής, για να κάνω πράγματα, συμπεριλαμβανομένης της προετοιμασίας ενός γεύματος. Αντί να επιχειρήσω να το δουλέψω αυτό, προτιμώ να το αγνοήσω, λόγω του φόβου της αποτυχίας».

«Μία από τις βασικές αρχές της ανθρώπινης συμπεριφοράς είναι η αποφυγή δύσκολων και δυσάρεστων καταστάσεων και συναισθημάτων και η αναζήτηση της απόλαυσης και της ευκολίας», λέει η Kuvardina. «Δεν μας αρέσει να μας υπενθυμίζουν τις ατέλειές μας. Αν κάποιος δεν θεωρεί τη μαγειρική μια σημαντική δεξιότητα και υπάρχουν εύκολα διαθέσιμες και οικονομικές εναλλακτικές, το άτομο αυτό θα προτιμήσει να παραγγείλει φαγητό και όχι να μαγειρέψει».

Περισσότερα από το VICE

Είμαι Ένας από τους Ελάχιστους Ανθρώπους στον Κόσμο που Δεν Μπορεί να Κόψει το Κάπνισμα Επειδή θα Αρρωστήσει

Συζητώντας με τον Τάσο Θεοφίλου για μια Pulp Τραγωδία

Νεάπολη: Το Σαν Φρανσίσκο των Φτωχών Έβγαλε τον Αγγελάκα και Έναν Προέδρο της Δημοκρατίας