Εφιαλτικές Ιστορίες με Αλκοόλ, Σεξ και Εγκλήματα, από τα Πληρώματα Κρουαζιερόπλοιων

To άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο VICE Canada.

Δεν είναι περίεργο να σε θλίβει η ιδέα ηλικιωμένων που τους περιποιούνται 24 ώρες το 24ωρο μέσα σε πλωτά μνημεία, αλλά τι γίνεται με τους ανθρώπους που αναλαμβάνουν την περιποίησή τους;

Η ζωή για το πλήρωμα, όπως και για τους πελάτες, είναι μια εναλλακτική πραγματικότητα – ένας κόσμος ελευθεριότητας, δωρεάν αλκοόλ, ναρκωτικών, περιστασιακών αυτοκτονιών και, σε τουλάχιστον δύο κρουαζιερόπλοια, μιας «φιλιππινέζικης μαφίας» (μέλη του προσωπικού που διακινούν λαθραία τα πάντα, από υψηλής ποιότητας φαγητό και αλκοόλ, μέχρι ναρκωτικά και γυναίκες).

«Οι πελάτες νομίζουν ότι το γλεντάνε;» αναρωτιέται ο Garett*, παλαίμαχος εδώ και επτά χρόνια σε κρουαζιερόπλοιο το οποίο προτιμά να μην κατονομάσει (εργαζόμενοι που μιλούν δημόσια για τη ζωή στο πλοίο, μπορεί να βρεθούν αντιμέτωποι με πειθαρχικές ενέργειες). «Δεν έχουν ιδέα. Μπορώ να το συγκρίνω μόνο με τη φοιτητική ζωή, μόνο που εδώ κανείς δεν έχει έρθει, για να μάθει κάτι. Όλοι έρχονται στη δουλειά μεθυσμένοι και βγαίνουν στη στεριά και κάνουν ένα σωρό μαλακίες που κάνουν οι τουρίστες. Φυσικά, σπάμε και πλάκα με τους πελάτες, όποτε μπορούμε. Επίσης, αυτό που με αιφνιδίασε στην αρχή, ήταν πώς όλοι κοιμούνταν με όλους - και ύστερα, την επομένη είναι για φαγητό όλοι μαζί σαν να μην συνέβη τίποτε».

Στις ΗΠΑ τα κρουαζιερόπλοια αποτελούν μια βιομηχανία 38 δισεκατομμυρίων δολαρίων στην οποία εργάζονται 314.000 άνθρωποι. Ακολουθούν ιστορίες αυτών των ανθρώπων, σκληραγωγημένων ανδρών και γυναικών που τα έχουν ζήσει όλα – ιστορίες για αφόδευση στον διάδρομο, για μπουνιές στα μούτρα που αποφεύχθηκαν, σεξ σε κουκέτες, μαστούρα σε διεθνή ύδατα και γιατί δεν πρέπει ποτέ να ζητήσεις «νερό ανανά».

Ο καινούριος μου συγκάτοικος θα ήταν ο ηχολήπτης στο πλοίο και αυτό ήταν ένα συν, επειδή είχε καλύτερη θέση από μένα, πράγμα που σήμαινε ότι θα πήγαινα σε καλύτερο δωμάτιο. Όταν ήρθε, είπε «Σε έναν μήνα θα έρθει η αρραβωνιαστικιά μου. Πειράζει να μένει εδώ μερικές φορές;» και φυσικά είπα, «Όχι». Συνέχισε λέγοντας, «Αν θέλεις και εσύ να φέρνεις καμία, δεν θα τσαντιστώ. Είναι κοινός χώρος». Έτσι σκέφτηκα ότι μπορούσαμε να συνυπάρξουμε. Το ίδιο βράδυ, έπινα στο μπαρ του πληρώματος και όταν γύρισα, είχε κάποια στην κουκέτα του. Ήταν η κοπέλα από το καζίνο. Ανασήκωσα τους ώμους και είπα «Δεν με αφορά». Το επόμενο βράδυ, ήρθε ξανά. Τις επόμενες τρεις εβδομάδες περνούσε σχεδόν κάθε βράδυ εκεί - κατάντησε εκνευριστικό. Μάλλον υπέθεταν ότι κοιμόμουν ή δεν ήθελαν να παραδεχτούν ότι ήμουν εκεί. Όπως και να είχε, δεν είπα τίποτα.

Ένα βράδυ, μετά από τρεις βδομάδες, ενώ προσπαθούσα ως συνήθως να κοιμηθώ, την άκουσα να λέει, «Χτύπα με». Εκείνος είπε, «Όχι» και εκείνη επέμεινε: «Έλα. Χτύπα με. Μ' αρέσει». Όμως, εκείνος αρνιόταν. Προσπάθησε ξανά, «Χτύπα με», έτσι της έριξε ένα χαστουκάκι. Εκείνη του είπε, «Όχι, πιο δυνατά» - τώρα πια εκείνος άρχιζε να νιώθει άβολα. «Έλα, χτύπα με» του είπε πάλι κι εκείνος απάντησε, «Όχι. Δεν θέλω» - αυτό το πράγμα συνέχεια: «Χτύπα με!», «Όχι, δεν θέλω» «Έλα, χτύπα με». Ώσπου τελικά γύρισα από την άλλη και φώναξα: «ΧΤΥΠΑ ΤΗ ΓΑΜΩΤΟ ΝΑ ΤΕΛΕΙΩΝΟΥΜΕ!».

Αμέσως στριφογύρισαν και έκαναν πως κοιμούνταν. Την επόμενη βδομάδα, ήρθε η αρραβωνιαστικιά του και δεν το αναφέραμε ξανά.

Ήταν ο δεύτερος συγκάτοικός μου με τον οποίον κοιμόταν. Το πρώτο μου βράδυ στο πλοίο, είχε φασωθεί μαζί μου και είπε, «Θα κοιμηθώ οπωσδήποτε μαζί σου». Τελικά, το έκανε με τον πρώην συγκάτοικό μου. Υπέροχος τρόπος να ξεκινάει η ζωή στο κρουαζιερόπλοιο.

Δούλευα σε ένα πλοίο όπου ένας επιβάτης πέθανε και πέρασαν τρεις μέρες, για να βρουν το πτώμα. Είχαμε μόλις πιάσει λιμάνι στο Βιετνάμ και είχε τρομερή υγρασία και ήλιο και ιδρώναμε. Ήμουν στο εμφανιστήριο, όταν έγινε μια αναγγελία: «Μπορεί ο υπεύθυνος φωτογραφίας/ βίντεο να φέρει αμέσως τον εξοπλισμό του στη γέφυρα;». Ο υπεύθυνος μπήκε μέσα βιαστικά, πήρε τα πάντα και έφυγε, χωρίς να πει κουβέντα. Η πρώτη σκέψη μου ήταν ότι κάποιος πέθανε – και είχα δίκιο.

Ένας ηλικιωμένος επιβάτης είχε καταφέρει να ανοίξει την πόρτα της αίθουσας εξαερισμού - που ήταν πάρα πολύ βαριά, ακόμη και το προσωπικό δυσκολευόταν πού και πού να την ανοίξει-, είχε χτυπήσει το κεφάλι του σε έναν από τους σωλήνες και είχε πέσει προς τα πίσω, με τα πόδια στον αέρα. Δυστυχώς, αυτό σήμαινε ότι όλο το αίμα είχε πάει στο κεφάλι του και πέθανε εκεί μέσα - τον βρήκαν, μάλιστα, μόνο λόγω μιας άσκησης. Εξαιτίας της ζέστης και του καιρού που είχε περάσει, το πτώμα είχε ξεκινήσει να πρήζεται. Είχε πρηστεί τόσο πολύ που ήταν αγνώριστος – για να μη μιλήσω για τη μυρωδιά. Όλοι οι υπεύθυνοι ήρθαν να βοηθήσουν. Ο υπεύθυνος ασφαλείας, από τη Βόρεια Ιρλανδία, ήταν κάποτε στρατιώτης και είχε αντιμετωπίσει ξανά τέτοια πράγματα. Αναγκάστηκε να κόψει το πτώμα ανάμεσα από τους σωλήνες, επειδή είχε πρηστεί τόσο που ήταν αδύνατον να βγει αλλιώς.

Έτσι, μετά από ένα ήδη τραγικό γεγονός, αίμα και σπλάχνα χύθηκαν σε όλο τον χώρο εξαερισμού και στο κατάστρωμα 14.

Μια μέρα, πήγαινα προς τη γέφυρα και ο υπεύθυνος ασφαλείας ήρθε και μου είπε: «Έμαθες για τη γυναίκα που έχεσε στον διάδρομο;» και μου έδειξε το βίντεο από την κάμερα κλειστού κυκλώματος, όπου μια γυναίκα –50άρα, με ωραίο φόρεμα- μπαίνει στο διάδρομο, τσεκάρει ότι δεν είναι κανείς και ρίχνει ένα χέσιμο στο πάτωμα. Ύστερα φεύγει. Ποιος ξέρει αν δεν μπορούσε να κρατηθεί ως το δωμάτιό της ή δεν ήθελε;

Όταν της μίλησαν, αρνήθηκε τα πάντα. Είπε, «Ναι, εγώ είμαι, αλλά δεν έχεσα». Οπότε είπαν, «ΟΚ». Πώς μπορείς να διαφωνήσεις; Φυσικά έχουμε κανόνες και υπάρχουν πράγματα για τα οποία μπορείς να πάρεις πόδι από ένα πλοίο – ναι, είναι ένα από αυτά. Αλλά τέτοια πράγματα εμπίπτουν σε μια γκρίζα ζώνη: Αν είναι ιατρικό πρόβλημα; Δεν μπορείς να διώξεις κάποιον, λόγω ιατρικού προβλήματος. Στο τέλος, παραήταν περίπλοκο. Άρα τι σκατά κάνεις; Πας παρακάτω. Συμβαίνουν τέτοια πράγματα.

Παραλίγο να φάω μπουνιά από έναν πελάτη. Κανόνιζα την οργάνωση μιας φωτογράφισης με μερικές performers που ήταν ντυμένες πριγκίπισσες και είχαμε πολύ συγκεκριμένο χρονικό πλαίσιο, για να το κάνουμε – περίπου 20 λεπτά και μετά θα σταματούσαμε. Δεν δεχόμασταν άλλο κόσμο και κάποιος με ειδοποίησε ότι είχε δει μια γυναίκα που προσπαθούσε να μπει από την έξοδο. Μετά από λίγο κατάφερα να τη βγάλω, αλλά τότε εκείνη είδε τον άνδρα της, που είχε καταφέρει να σπρώξει και να φτάσει μπροστά-μπροστά. Έτσι τον πλησίασα, του χαμογέλασα και του είπα, «Αχ, δυστυχώς δεν μπορείτε να βγείτε φωτογραφία σήμερα, αλλά υπάρχει λίστα με όλες τις επόμενες φορές που μπορείτε να φωτογραφηθείτε μαζί τους». Ξαφνικά, κοκκίνισε και ίδρωσε και στάθηκε απειλητικά μπροστά μου – και δεν είμαι ψηλή. Ξεκίνησε να με απειλεί. Προσπαθούσα φυσικά να κρατήσω την ψυχραιμία μου, αλλά μετά πήγε να με χτυπήσει. Ευτυχώς, η γυναίκα του εμπόδισε τη γροθιά. Στάθηκε μπροστά του και είπε, «Τι κάνεις;» - είχε χάσει τα λογικά του. Ήθελε να μου ρίξει γροθιά, για να πάει να δει performer ντυμένη πριγκίπισσα.

Δείτε ακόμη: Τα Πλοία του Κακού

Παρακολουθήστε όλα τα βίντεo του VICE, μέσω της νέας σελίδας VICE Video Greece στο Facebook.

Τέτοια πράγματα συνέβαιναν συνέχεια. Η εταιρεία μας ήταν λίγο πιο ακριβή, έτσι για κάποιους ήταν οι διακοπές της ζωής τους και νόμιζαν ότι, επειδή είχαν πληρώσει 2.000 δολάρια, μπορούσαν να έχουν απαιτήσεις αξίας ενός εκατομμυρίου. Δεν μπορώ να περιγράψω πόσες φορές μου έβαλαν τις φωνές ή με απείλησαν ή με έφτυσαν, για να πετύχουν αυτό που ήθελαν. Συνέβαινε συχνά. Οι άνθρωποι είναι τρελοί. Δεν ξέρω τι γίνεται, όταν πάνε κρουαζιέρα, αλλά με το που ανεβαίνουν στη ράμπα, δεν μπορούν να φερθούν πολιτισμένα.

Πριν από λίγο καιρό, μου έτυχαν δυο αυτοκτονίες σε ένα ταξίδι – άνθρωποι που πήδηξαν στη θάλασσα.

Η πρώτη έγινε μέρα μεσημέρι, στη μέση του ωκεανού. Μια συνηθισμένη μέρα. Χτυπάει το τηλέφωνο, το σηκώνω και κάποιος λέει, «Μια κυρία πήδηξε στη θάλασσα». Ήταν ένα ζευγάρι 50άρηδων, είχαν τσακωθεί, η σύζυγος σηκώθηκε και πήδηξε. Το έκανε από το ανοιχτό κατάστρωμα, μπροστά σε κόσμο. Γυρίσαμε αμέσως το πλοίο εκεί όπου είχε πηδήξει. Αλλά μετά από 32 ώρες αναζήτησης, δεν υπήρχε ίχνος του πτώματος. Ανακρίναμε τον σύντροφό της και δεν έδειξε να νιώθει τύψεις. Μάλιστα, η βασική του απορία ήταν αν μπορούσε να βγει ραντεβού με μέλη του πληρώματος.

Λίγους μήνες μετά, κάποιοι βρήκαν ένα βράδυ τα ρούχα ενός μέλους του πληρώματος και έτσι ξεκίνησε έρευνα αγνοουμένου. Η κάμερα κλειστού κυκλώματος επιβεβαίωσε την αυτοκτονία. Είχε στοιβάξει τα ρούχα του σε μια τουαλέτα, ενώ όλοι διασκέδαζαν και ύστερα πήδηξε. Δεν βρήκαμε ποτέ το πτώμα. Ξεκινήσαμε να ψάχνουμε με δυο ώρες καθυστέρηση. Μας πήρε αρκετά να δούμε το βίντεο και αλλάζαμε και ζώνη ώρας, οπότε είχαμε άλλη μια ώρα σκοτάδι. Το πιστοποιητικό θανάτου έγραφε, «χάθηκε στη θάλασσα».

Δύο αυτοκτονίες σε ένα ταξίδι. Άλλοι έχουν τόσες σε όλη τους την καριέρα.

Κάποτε ανέβαινα στο πλοίο, μετά από μια μέρα στο λιμάνι και ένας από το τελωνείο με πήρε παράμερα και είπε: «Αν ήσουν στη θέση μου και έψαχνες να βρεις παράνομα ναρκωτικά, πού θα έψαχνες;», Ήμουν στο πλοίο μόνο τρεις ή τέσσερις μήνες και δεν είχαν καν ακούσει ότι υπήρχε κάτι τέτοιο, έτσι ανασήκωσα τους ώμους και είπα, «Δεν ξέρω». Όταν γύρισα στο πλοίο, το είπα σε έναν ηχολήπτη –που ήταν βετεράνος- και είπε: «Α, ναι, είναι στα δοκάρια πάνω από τη σκηνή. Εκεί τα κρύβουν».

Στο κρουαζιερόπλοιο που ήμουν, «το πλήρωμα» ήταν διαφορετικό από το «προσωπικό». Το πλήρωμα προερχόταν από δυο διαφορετικά πρακτορεία – ένα από την Ινδονησία και ένα από τις Φιλιππίνες. Όσοι ήταν από την Ινδονησία δούλευαν με τους μηχανικούς και όσοι ήταν από τις Φιλιππίνες φρόντιζαν τους πελάτες και την ασφάλεια και φόρτωναν και ξεφόρτωναν πράγματα στο πλοίο. Φαγητό και φορτίο, αλλά και αλκοόλ και ναρκωτικά. Τα μέλη του πληρώματος, για παράδειγμα, υποτίθεται πως δεν έπρεπε να πίνουν στα δωμάτιά τους, αλλά τα πράγματα που περνούσαν από τα αμπάρια τα διαχειρίζονταν εκείνοι, έτσι τα έπαιρναν κρυφά και τα μοίραζαν μόνοι τους.

Επίσης, υπήρχαν δυο καμπίνες επιβατών, στο πίσω μέρος του πλοίου, που έμεναν πάντα άδειες. Αν ήθελες να κλείσεις μια από αυτές, υπήρχε ένα συνθηματικό, που τότε νομίζω ότι ήταν «aqua pina» -δηλαδή «νερό ανανά» στα ισπανικά. Σου έλεγαν μια συγκεκριμένη ώρα και μέσα ήταν κάποια από τις ελάχιστες Φιλιππινέζες του πληρώματος και παντού υπήρχε αλκοόλ και προφυλακτικά.

Οι κανόνες είναι διαφορετικοί για το προσωπικό από τις Φιλιππίνες. Είχαν ένα σωρό περιορισμούς για το τι μπορούσαν να κάνουν και πού να πάνε, ενώ υπάρχει και διαχωρισμός στο πού βάζουν τους λευκούς και πού βάζουν τους Φιλιππινέζους. Ως δυτικοί, μπορούσαμε να πάμε να αγοράσουμε διάφορα – αλκοόλ για το δωμάτιό μας, για παράδειγμα. Αλλά εκείνοι δεν μπορούσαν. Όσοι δούλευαν στα αμπάρια, δούλευαν 12 μήνες σερί. Δεν γύριζαν ποτέ σπίτι τους και αν γύριζαν, ρίσκαραν τη δουλειά τους. Έτσι, φυσικά και είχαν φτιάξει αυτή την κοινότητα. Τη χρειάζονταν.

Δούλευα στο πλοίο τρεις ή τέσσερις μήνες και είχα γνωρίσει όλους αυτούς τους ανθρώπους και δεν είχα ιδέα τι συνέβαινε στα πιο χαμηλά επίπεδα. Σκεφτόμουν, «Για όνομα, σαν μαφία είναι» - αποδείχθηκε ότι ο τεχνικός οπτικοακουστικών μέσων ήταν πάνω-κάτω ο Νονός.

Αυτό έγινε πριν από κάποια χρόνια, αλλά εικάζω ότι ακόμη συμβαίνει. Απλώς, μη χτυπήσετε άγνωστες πόρτες ζητώντας νερό ανανά.

*Αλλαγμένο όνομα.

Περισσότερα από το VICE

«Φάε το Φαΐ σου Γιατί θα 'Ρθει ο Καραμανλής»: Ιστορίες Πολιτικής Προπαγάνδας που μας Έκαναν οι Γονείς μας

Ένας Καθηγητής Νομικής Εξηγεί Γιατί δεν Πρέπει Ποτέ να Μιλάς στην Αστυνομία

Ένα Βράδυ στη Σαλόνικα με τον Hawk