Μια Ιστορία Απεξάρτησης από τα Ναρκωτικά και το Αλκοόλ

Είχα καιρό να κλάψω στο θέατρο. Οι σπαρακτικές, όμως, μαρτυρίες των εξαρτημένων από το αλκοόλ και τα ναρκωτικά πρωταγωνιστών ξεπερνούν τη μυθοπλασία και τη θεατρική πράξη και σε κάνουν να σκεφτείς ότι δεν διαφέρουν σε τίποτα από τις ιστορίες τόσων ανθρώπων που παλεύουν με τις εξαρτήσεις. Το Με λένε Έμμα είναι ένα έργο για τον αγώνα του ανθρώπου να επιβιώσει στον σύγχρονο κόσμο. Ένα έργο που μιλά ειλικρινά και χωρίς ωραιοποιήσεις για την εξάρτηση από τις ναρκωτικές ουσίες και το αλκοόλ, μέσα από τη δύσκολη διαδικασία της απεξάρτησης. Η Έμμα, την οποία ενσαρκώνει η Μαίρη Μηνά, είναι μια νεαρή ηθοποιός που βρίσκεται από τη σκηνή του θεάτρου όπου ερμηνεύει τη Νίνα στον Γλάρο του Chekhov, σε ένα κέντρο αποτοξίνωσης, για να ανακαλύψει εκ νέου τον εαυτό της. Πώς βλέπει, λοιπόν, αυτό το κορίτσι η ηθοποιός που το υποδύεται; Η Μαίρη Μηνά έχει αρκετά κοινά με την Έμμα, όπως παραδέχεται, πέρα βέβαια από το γεγονός ότι είναι ηθοποιός.

VICE: Ποια είναι η ιστορία σου; Πού μεγάλωσες;
Μαίρη Μηνά: Γεννήθηκα και μεγάλωσα στα Τρίκαλα, σε μια γειτονιά γεμάτη δέντρα και ένα ποτάμι ακριβώς μπροστά από το σπίτι μας. Τα απογεύματα μαζευόμασταν γύρω στα 20 πιτσιρίκια και παίζαμε με τις ώρες μέχρι να βραδιάσει. Από τα 13 μου και μετά, ο χρόνος μοιράστηκε μεταξύ Τρικάλων και Πάρου, όπου οι γονείς μου πήραν τότε το ρίσκο και άνοιξαν μια επιχείρηση.

Οπότε, μετακόμισες.
Ναι, γίναμε κάτι σαν εσωτερικοί μετανάστες, βιώνοντας όλη τη δυσκολία και την πρόκληση ενός τέτοιου εγχειρήματος. Ευτυχώς, μάς βγήκε σε καλό και πλέον έχουμε δύο πατρίδες, μια ορεινή και μια θαλασσινή.

Τι σε οδήγησε στην υποκριτική;
Σπούδαζα στην Κρήτη κοινωνική λειτουργός και μπήκα σε μια θεατρική ομάδα από περιέργεια και από ανάγκη να διερευνήσω τις θεραπευτικές ιδιότητες τόσο του θεάτρου, όσο και του συνόλου. Εκεί πήρα και το βάπτισμα του πυρός. Αργότερα, βρέθηκα να κάνω πρακτική στη Σουηδία. σε ένα θέατρο όπου όλοι οι συντελεστές -ηθοποιοί, μουσικοί, σκηνογράφοι κτλ- ήταν άτομα με αναπηρία. Επιστρέφοντας στην Ελλάδα, μπήκα στη Δραματική Σχολή του Ωδείου Αθηνών, θεωρώντας πως θα είναι ένα καλό προπαρασκευαστικό στάδιο για ένα μετέπειτα μεταπτυχιακό στη δραματοθεραπεία. Όποτε, θα έλεγα πως βρέθηκα λίγο από σπόντα!

Ποια είναι η πορεία σου ως ηθοποιός μέχρι σήμερα;
Ξεκινήσαμε να δουλεύουμε με την ομάδα από το Ωδείο. Ανεβάσαμε δύο από τις πτυχιακές μας, το Τσεχ-off, στο θέατρο Πόλη, σε σκηνοθεσία Ιώς Βουλγαράκη, μια παράσταση βασισμένη στις Τρεις Αδερφές του Chekhov και τον Οιδίποδα Τύραννο, στο Μέγαρο Μουσικής, σε σκηνοθεσία Αργυρή Ξάφη και διδασκαλία χορικών Αμαλίας Μουτούση. Δύο δουλειές πολύ αγαπημένες, με τους πιο αγαπημένους. Το καλοκαίρι είχα την τύχη να είμαι στην Ηλέκτρα του Εθνικού, σε σκηνοθεσία Θάνου Παπακωνσταντίνου και τώρα στο Με λένε Έμμα, της Ελένης Σκότη.

Σε αυτό υποδύεσαι την Έμμα, ένα κορίτσι που μπαίνει σε μια κλινική απεξάρτησης από το αλκοόλ και τα ναρκωτικά. Πώς θα παρουσίαζες στον κόσμο αυτό το κορίτσι; Η Έμμα είναι ένα πλάσμα «υπερθετικού βαθμού». Τα κάνει όλα πολύ: Σκέφτεται πολύ, αντιδράει πολύ, γελάει πολύ, πίνει πολύ, θυμώνει πολύ, κρύβεται πολύ. Όλα αυτά, για να γεμίσει με θόρυβο την τρομακτική ερημιά που αισθάνεται και αρνείται να αντιμετωπίσει.

«Το Above the Hood Είναι Θρησκεία»

Παρακολουθήστε όλα τα βίντεo του VICE, μέσω της νέας σελίδας VICE Video Greece στο Facebook

Βλέπεις κοινά στοιχεία με εσένα;
Η Έμμα είναι η προσωποποίηση του σύγχρονου ανθρώπου, που ψάχνει διαφυγή από την πραγματικότητα. Φυσικά και βλέπω κοινά στοιχεία, τόσο με μένα όσο και με τον καθένα μας.

Έχω διαβάσει ότι έχεις δουλέψει στη Βιέννη, σε ένα ψυχοθεραπευτικό κέντρο για εθισμούς…
Στη Βιέννη έκανα κυρίως μια ποιοτική στατιστική έρευνα η οποία αξιολογούσε το συγκεκριμένο κέντρο, τη λειτουργία και τον βαθμό απόδοσής του. Είχα περισσότερο τον ρόλο του παρατηρητή και μέσα από συνεντεύξεις -τόσο σε χρήστες του κέντρου όσο και στους εργαζόμενους επαγγελματίες-, ερωτηματολόγια και συγκριτικές μεθόδους ανάλυσης, προσπάθησα να αποδώσω το προφίλ του κέντρου. Παράλληλα, έκανα κάποιες εκπαιδευτικές επισκέψεις σε άλλα προγράμματα απεξάρτησης, κλειστού και ανοιχτού τύπου.

Πώς ήταν η εμπειρία που αποκόμισες;
Ήταν μια πολύ πλούσια και δύσκολη εμπειρία. Πλούσια, επειδή υπήρχε τεράστιος όγκος πληροφορίας και δύσκολη, επειδή όλη αυτή η πληροφορία και η επίδραση της πάνω μου έπρεπε εντέλει να μεταφραστεί ως επίσημο ερευνητικό πόρισμα. Ήταν λίγο σαν να έπρεπε να μπω στον αποχυμωτή.

Σε βοήθησε αυτή η εμπειρία στην προσέγγιση του ρόλου;
Αν και η χρονική απόσταση ήταν μεγάλη, σίγουρα με βοήθησε πολύ στον βαθμό που ένιωθα εξοικειωμένη με το θέμα και καθαρή από προκαταλήψεις και ταμπού.

Στο έργο βλέπουμε ότι η διαδικασία της απεξάρτησης δανείζεται πολλά στοιχεία από τη διαδικασία των ανώνυμων ομάδων, π.χ. των Αλκοολικών Ανώνυμων. Ήρθες σε επαφή μαζί τους για τις ανάγκες του ρόλου;
Ναι, φυσικά. Επισκεφτήκαμε ανοιχτές ομάδες των Ν.Α. (σ.σ. Ναρκομανείς Ανώνυμοι), αλλά είχαμε και την τύχη να έρθουμε και σε πιο άμεση προσωπική επαφή με πρώην χρήστες που ήρθαν στο θέατρο και μας μίλησαν με αφοπλιστική ειλικρίνεια για την εμπειρία τους. Επίσης, ήρθαν μέλη οικογενειών χρηστών, καθώς και επαγγελματίες που δραστηριοποιούνται στον τομέα της απεξάρτησης. Ο πρώτος μήνας των προβών ήταν αυτό, αυτές οι ζωντανές μαρτυρίες, για τις οποίες είμαι βαθιά ευγνώμων. Όχι επειδή μας κατατόπισαν ως προς το θέμα, αλλά επειδή αυτή η γενναιόδωρη απογύμνωση ήταν μάθημα ζωής από πολλές απόψεις.

Έχεις βιώσει εσύ ή κάποιο κοντινό σου άτομο κάποιον εθισμό και τη διαδικασία απεξάρτησης;
Τα εξαρτημένα άτομα ανήκουν συνήθως στην κατηγορία των ευάλωτων ατόμων, ευπαθών στις πιέσεις, εσωτερικές και εξωτερικές, ανίκανων να επεξεργαστούν τις ματαιώσεις, να αναλάβουν ευθύνες, να αντέξουν τις στερήσεις, να εγκαθιδρύσουν ουσιαστικές σχέσεις επικοινωνίας. Οπότε, ναι, βιώνω καθημερινά μέσα και γύρω μου αυτήν την έλλειψη ανθεκτικότητας. Όλοι ψάχνουμε για τη λήθη, προσπαθούμε κάπως να ανακουφίσουμε αυτήν την υπαρξιακή δυσφορία. Άλλος μέσα από τη μανία με τη δουλειά, άλλος με το αέναο σκρολάρισμα στο κινητό, άλλος μέσα από τον εμμονή στον έρωτα ή το σεξ. Απλά, η εξάρτηση από τις ουσίες έχει πιο εμφανή συμπτώματα.

Τελικά, τι μήνυμα θέλει να περάσει η παράσταση;
Η παράσταση και το ίδιο το έργο χρησιμοποιεί ως αφορμή την εξάρτηση και την απεξάρτηση από τις ουσίες, για να θίξει κάτι βαθιά ανθρώπινο. Διάβασα κάτι του Samuel Beckett πρόσφατα, που είναι κοντά σε αυτό το μήνυμα, όποτε το παραθέτω: «Είχα πάντα την αίσθηση ότι υπήρχε μέσα μου ένα δολοφονημένο ον. Δολοφονημένο πριν από τη γέννησή μου. Έπρεπε να ξαναβρώ αυτό το δολοφονημένο ον. Να προσπαθήσω να του ξαναδώσω ζωή».

Περισσότερα από το VICE

Ο Γιάννης Μπούκης Αγαπάει το Kickboxing, τη Hip Hop και τον Πειραιά

Οι Διαπραγματευτές της Αστυνομίας Δεν Λένε Ψέματα και Δεν Δίνουν Υποσχέσεις

«Tα Πάντα Ρει» στα Παραδοσιακά Τσιπουράδικα της Μακεδονίας