Φωτογραφία: Ορέστης Σεφέρογλου από VICE
Το VICE Greece δίνει βήμα σε επιλεγμένες ανθρωπιστικές οργανώσεις και οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων με τη δημιουργία της νέας στήλης «Ρισπέκτ» , στην οποία κάθε Δευτέρα θα δημοσιεύονται προσωπικές ιστορίες, άρθρα άποψης, φωτογραφίες, ρεπορτάζ ή άλλες υποθέσεις που ενδιαφέρουν την ελληνική κοινωνία. Στόχος μας είναι να ενημερώσουμε το κοινό και να ανοίξουμε διάλογο για ζητήματα, με τα οποία καταπιάνονται οι συγκεκριμένες οργανώσεις και αξίζουν την προσοχή όλων.
Το συγκεκριμένο άρθρο της Ελληνικής Ένωσης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου υπογράφει η Στεύη Κίτσου, μέλος του Δ.Σ..
Τις τελευταίες ημέρες έχει λάβει δημοσιότητα η υπόθεση κατάληψης σχολείου στην Καλαμαριά Θεσσαλονίκης από τους μαθητές του, με μοναδικό αίτημα την απομάκρυνση συμμαθητή τους λόγω μαθησιακών δυσκολιών που ο ίδιος αντιμετωπίζει καθώς και «αντικοινωνικής συμπεριφοράς» που του καταλογίζουν. Χαρακτηριστικό δε, είναι ότι η κατάληψη επικροτήθηκε από τη διεύθυνση του σχολείου, ενώ νομικά έχουν πλέον κινηθεί τόσο οι γονείς του μαθητή όσο και των συμμαθητών του, μετά από παρέμβαση του εισαγγελέα και κινητοποίηση των αρμόδιων διευθύνσεων.Η είδηση αυτή, φυσικά, δεν πέφτει σαν κεραυνός εν αιθρία σε ένα κάθε άλλο παρά υγιές, δημοκρατικό, με ενταξιακές πολιτικές εκπαιδευτικό σύστημα, οργανικό κομμάτι μιας επίσης ανοιχτής, αλληλέγγυας, συμπεριληπτικής κοινωνίας. Ειδικά η πόλη της Θεσσαλονίκης, με όλες τις ιδιομορφίες και τις εγγενείς αντιφάσεις που κουβαλάει η ανθρωπογεωγραφία της περιοχής, έχει φανεί ότι μπορεί να επιδεικνύει ιδιαίτερες εθνικ(ιστικ)ές ευαισθησίες, κλειδώνοντας την πόρτα δεκάδων σχολείων προς υπεράσπιση της «μίας και μοναδικής Μακεδονίας» και καμία ανοχή σε ό,τι διαφορετικό, μη άψογα λειτουργικό, σε αυτό που δεν χωρά και δεν προσδιορίζεται από τον μέσο όρο. Αντίστοιχες καταλήψεις σε σχολεία είχαν γίνει και πριν από περίπου δύο χρόνια από κατοίκους του Ωραιοκάστρου, για να μη φοιτήσουν τα προσφυγάκια, τα ξένα, στις ίδιες τάξεις με τα δικά τους παιδιά, τα ελληνόπουλα, τα χριστιανόπουλα, τα «καθαρά».Από τη δεκαετία του '90 και την ελληνική σημαία που σήκωνε ένας Αλβανός, μέχρι τα θανατηφόρα βασανιστήρια του Γιακουμάκη και τις καταλήψεις εξοβελισμού, το εκπαιδευτικό σύστημα αναπαριστά γλαφυρά μια σειρά αποκλεισμών. Αναδεικνύεται έτσι μία δυστοπική κοινωνία που συχνά γεννά μια φοβική νεολαία, γερασμένη και παρηκμασμένη, αναπαράγοντας ένα σύστημα που ξερνάει τον αδύναμο, τον ξένο, τον διαφορετικό, για να μη διαταραχθεί η σχολική ομοιογένεια, να μην απειληθεί η εθνική συνοχή. Το αφήγημα είναι γνωστό και πολλαπλά επαναλαμβανόμενο για να παίζει όταν χρειαστεί. «Δεν είμαστε ρατσιστές, αλλά είναι θέμα υγείας/κουλτούρας/φύσης/σχολικής ευταξίας». Πολλά μπορούν να ειπωθούν, όμως οτιδήποτε ακολουθήσει το «αλλά», αναιρεί άμεσα και καταλυτικά όποια προσπάθεια νομιμοποίησης ενός καθόλου κεκαλυμμένου ρατσισμού. Το δικαίωμα στην εκπαίδευση υπάρχει για όλους και όλες, ανεξαρτήτως οποιουδήποτε άλλου προσωπικού ή κοινωνικού παράγοντα προσδιοριστικού ηλικίας, εθνικότητας, φύλου, φυλής ή τάξης. Ειδικά στην Ελλάδα, το δικαίωμα αυτό είναι μια κατάκτηση που εγγυάται την προσβασιμότητα στο σχολικό σύστημα για τη συντριπτική πλειονότητα των πολιτών της επικράτειας, μέχρι και την τριτοβάθμια εκπαίδευση. Η δυνατότητα αυτή, που ούτε αυτονόητη είναι ούτε αδιαπραγμάτευτη για ένα πλήθος χωρών -και όχι μόνο αυτές που βεβιασμένα θα αποκαλούσε κάποιος «τρίτου κόσμου»- αποτελεί μία παρακαταθήκη που πρέπει να διαφυλαχθεί ακέραια.
«Με Βλέπει Κανείς στην Άλλη Άκρη του Ίντερνετ;»
Παρακολουθήστε όλα τα βίντεo του VICE, μέσω της νέας σελίδας VICE Video Greece στο Facebook
Πολύ περισσότερο όμως και από τη νομική κατοχύρωση, η εκπαίδευση αφορά κάτι πολύ παραπάνω. Μέσα στην καθολικότητά της, είναι μια διαδικασία εκδημοκρατισμού και συμπερίληψης, μία καθημερινή πρακτική συνδιαλλαγής με ό,τι δεν είναι ο εαυτός μας και δεν του μοιάζει, μία σπουδή στην ανεκτικότητα και ένα άνοιγμα στο διαφορετικό που μας μαθαίνει από τις πρώτες μας κιόλας εμπειρίες να χτίζουμε ταυτότητες πολλαπλές, μοναδικές μέσα σε ένα σύνολο που δεν έχει τίποτα να φοβηθεί από ό,τι δεν το καθρεφτίζει. Αφορά, ωστόσο, πρωτίστως και όλους όσοι δυσκολεύονται ή ακόμα και δεν μπορούν να ενταχθούν σε αυτό το σύνολο με τους ίδιους όρους με τις πλειοψηφίες. Σ' αυτήν την περίπτωση είναι ακόμα μεγαλύτερο το στοίχημα να καταφέρουν με τον δικό τους τρόπο να γίνουν μέλος της σχολικής κοινότητας και να λάβουν ό,τι για τους υπόλοιπους είναι περίπου δεδομένο. Δεν υπάρχει κανένα δικαίωμα που να θίγεται όταν επιτυγχάνεται η μεγαλύτερη δυνατή συμπερίληψη με όρους ισοτιμίας. Υπάρχουν μόνο επικίνδυνες αντιλήψεις και αφηγήσεις που θυμίζουν πρακτικές ευγονικής σε μια χώρα που δείχνει να είναι προσιτή μόνο σε Έλληνες, ορθόδοξους, άριστους και αρτιμελείς.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Τις τελευταίες ημέρες έχει λάβει δημοσιότητα η υπόθεση κατάληψης σχολείου στην Καλαμαριά Θεσσαλονίκης από τους μαθητές του, με μοναδικό αίτημα την απομάκρυνση συμμαθητή τους λόγω μαθησιακών δυσκολιών που ο ίδιος αντιμετωπίζει καθώς και «αντικοινωνικής συμπεριφοράς» που του καταλογίζουν. Χαρακτηριστικό δε, είναι ότι η κατάληψη επικροτήθηκε από τη διεύθυνση του σχολείου, ενώ νομικά έχουν πλέον κινηθεί τόσο οι γονείς του μαθητή όσο και των συμμαθητών του, μετά από παρέμβαση του εισαγγελέα και κινητοποίηση των αρμόδιων διευθύνσεων.Η είδηση αυτή, φυσικά, δεν πέφτει σαν κεραυνός εν αιθρία σε ένα κάθε άλλο παρά υγιές, δημοκρατικό, με ενταξιακές πολιτικές εκπαιδευτικό σύστημα, οργανικό κομμάτι μιας επίσης ανοιχτής, αλληλέγγυας, συμπεριληπτικής κοινωνίας. Ειδικά η πόλη της Θεσσαλονίκης, με όλες τις ιδιομορφίες και τις εγγενείς αντιφάσεις που κουβαλάει η ανθρωπογεωγραφία της περιοχής, έχει φανεί ότι μπορεί να επιδεικνύει ιδιαίτερες εθνικ(ιστικ)ές ευαισθησίες, κλειδώνοντας την πόρτα δεκάδων σχολείων προς υπεράσπιση της «μίας και μοναδικής Μακεδονίας» και καμία ανοχή σε ό,τι διαφορετικό, μη άψογα λειτουργικό, σε αυτό που δεν χωρά και δεν προσδιορίζεται από τον μέσο όρο. Αντίστοιχες καταλήψεις σε σχολεία είχαν γίνει και πριν από περίπου δύο χρόνια από κατοίκους του Ωραιοκάστρου, για να μη φοιτήσουν τα προσφυγάκια, τα ξένα, στις ίδιες τάξεις με τα δικά τους παιδιά, τα ελληνόπουλα, τα χριστιανόπουλα, τα «καθαρά».
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
«Με Βλέπει Κανείς στην Άλλη Άκρη του Ίντερνετ;»
Πολύ περισσότερο όμως και από τη νομική κατοχύρωση, η εκπαίδευση αφορά κάτι πολύ παραπάνω. Μέσα στην καθολικότητά της, είναι μια διαδικασία εκδημοκρατισμού και συμπερίληψης, μία καθημερινή πρακτική συνδιαλλαγής με ό,τι δεν είναι ο εαυτός μας και δεν του μοιάζει, μία σπουδή στην ανεκτικότητα και ένα άνοιγμα στο διαφορετικό που μας μαθαίνει από τις πρώτες μας κιόλας εμπειρίες να χτίζουμε ταυτότητες πολλαπλές, μοναδικές μέσα σε ένα σύνολο που δεν έχει τίποτα να φοβηθεί από ό,τι δεν το καθρεφτίζει. Αφορά, ωστόσο, πρωτίστως και όλους όσοι δυσκολεύονται ή ακόμα και δεν μπορούν να ενταχθούν σε αυτό το σύνολο με τους ίδιους όρους με τις πλειοψηφίες. Σ' αυτήν την περίπτωση είναι ακόμα μεγαλύτερο το στοίχημα να καταφέρουν με τον δικό τους τρόπο να γίνουν μέλος της σχολικής κοινότητας και να λάβουν ό,τι για τους υπόλοιπους είναι περίπου δεδομένο. Δεν υπάρχει κανένα δικαίωμα που να θίγεται όταν επιτυγχάνεται η μεγαλύτερη δυνατή συμπερίληψη με όρους ισοτιμίας. Υπάρχουν μόνο επικίνδυνες αντιλήψεις και αφηγήσεις που θυμίζουν πρακτικές ευγονικής σε μια χώρα που δείχνει να είναι προσιτή μόνο σε Έλληνες, ορθόδοξους, άριστους και αρτιμελείς.
Περισσότερα από το VICEΗ Ιστορία της Ελληνίδας Ρομά που της Πήραν το Παιδί Επειδή Δεν Είχε ΧαρτιάΟ Ιωάννης Παπαζήσης Έχει μια Ερώτηση για τον Jack NicholsonΗ Άννα Μεταφράζει Ελληνικά Rap Τραγούδια στη ΝοηματικήΓια τα καλύτερα θέματα του VICE Greece, γραφτείτε στο εβδομαδιαίο Newsletter μας.