Το «Στοιχειωμένο» Ερημητήριο που Κάνεις Αίτηση για να Ζήσεις Εκεί (Αμισθί)

Το άρθρο εμφανίστηκε αρχικά στο VICE Austria.

Τον Μάρτιο του 2017, η μικρή αυστριακή πόλη Σααφέλντεν, στο ομόσπονδο κρατίδιο του Σάλτσμπουργκ, ξεκίνησε να αναζητά έναν νέο ερημίτη, για να ζήσει σε ένα από τα τελευταία ερημητήρια της Ευρώπης – το οποίο είναι χτισμένο σε έναν βράχο που υψώνεται 1.000 μέτρα πάνω από την πόλη.

Σύμφωνα με την περιγραφή της θέσης, οι υποψήφιοι έπρεπε να έχουν μια «βαθιά σύνδεση με τις χριστιανικές πεποιθήσεις» και την επιθυμία να ζήσουν χωρίς θέρμανση, τρεχούμενο νερό, ρεύμα και Ίντερνετ - η θέση θα ήταν αμισθί, επομένως ο ερημίτης θα πρέπει να είναι και αυτάρκης.

Μετά από τη διαδικασία επιλογής, η οποία διήρκεσε αρκετές εβδομάδες, ο 58χρονος Stan Vanuytrecht από το Βέλγιο, υπερίσχυσε έναντι 50 υποψηφίων από όλο τον κόσμο. Επιλέχθηκε, για να εξασφαλίσει τη συνέχιση της κληρονομιάς των 350 ετών μοναχισμού στο Σααφέλντεν.

Παρά τις αποτυχημένες μου προσπάθειες να έρθω σε επαφή με τον Stan –επειδή, όπως και να το κάνουμε, είναι ερημίτης– ξεκίνησα το ταξίδι μου, για να ανακαλύψω γιατί να θέλουν τόσοι άνθρωποι να ζήσουν μια ζωή γεμάτη μοναξιά, στην απομόνωση.

Για να φτάσω εκεί, ταξίδεψα στο Σάλτσμπουργκ και στη συνέχεια οδήγησα 80 χιλιόμετρα προς τα νότια του κρατιδίου. Ακολουθώντας την πορεία του ποταμού Σάαλατς, ξεκίνησα την ανάβασή μου προς το ερημητήριο από το μικρό χωρίο Μπάτσβινκλ: μια δύσκολη αναρρίχηση που έγινε ακόμη πιο απαιτητική, λόγω του χιονιού στα βουνά.

Το μονοπάτι με οδήγησε δίπλα στο κάστρο Λίχτενμπεργκ, το οποίο χτίστηκε το 1130 και κατοικούνταν από ληστές-ιππότες. Το κάστρο βρίσκεται ακριβώς κάτω από το ερημητήριο του 17ου αιώνα και είναι η τελευταία στάση που μπορούν να κάνουν οι επισκέπτες, προτού φτάσουν εκεί. Κάτω από ένα μικρό ανάχωμα, μπορείς να κάνεις τη δωρεά σου για τον εκάστοτε ερημίτη που ζει εκεί.

Ο δρόμος συνέχιζε, περνώντας δίπλα από μικρές ξύλινες πλάκες και μνημεία, τα οποία συμβόλιζαν τη σημασία της περιοχής, ως τόπου προσκυνήματος. Μια ξύλινη καλύβα με «πλάκες κηδειών» στον εξωτερικό της τοίχο έδειχνε πως το μονοπάτι ήταν κομμάτι ενός αρχαίου αλπικού εθίμου που απέτιε φόρο τιμής στους νεκρούς.

Ανακάλυψα, όμως, ότι οι ερημίτες που ζουν εκεί, δεν ζουν πάντα μια μοναχική ζωή, με σιωπηλές προσευχές. Ο Karl Kurz, ο οποίος μετακόμισε στο ερημητήριο το 1967, έζησε μια περιπετειώδη ζωή εκεί – και αυτό που έγινε στο ερημητήριο, οδήγησε τελικά στον θάνατό του.

Ο αείμνηστος Franz Wieneroiter, επίσης ερημίτης, έγραψε για τον Karl Kurz στα απομνημονεύματά του, περιγράφοντας πώς το βράδυ της Κυριακής 27 Σεπτεμβρίου του 1970, καθώς ο Kurz κάθισε στο σαλόνι, για να προσευχηθεί, δέχτηκε ξαφνικά πυρά προς την κατεύθυνσή του. «Ένα άγνωστο άτομο είχε πυροβολήσει οκτώ φορές στην είσοδο… τα βλήματα διαπέρασαν την ξύλινη πόρτα και έφτασαν στο εσωτερικό του κελιού. Ακόμη και τα παράθυρα θρυμματίστηκαν», περιγράφει ο Franz Wieneroiter.

Ο Kurz δεν τραυματίστηκε, όμως υπέστη σοκ το οποίο δεν κατάφερε ποτέ να ξεπεράσει εντελώς. Οι αστυνομικοί που κατέφτασαν στην περιοχή, για να ερευνήσουν την υπόθεση δεν κατάφεραν να εντοπίσουν τον δράστη. Βρήκαν όμως ένα σημείωμα στο παράθυρο, το οποίο έγραφε: «Αυτό ήταν μονάχα μια προειδοποίηση. Μετά θα είναι αργά».

Τις επόμενες μέρες και εβδομάδες, οι απειλές συνεχίστηκαν – απευθυνόμενες τόσο στην Αστυνομία όσο και την ενορία. Ένα σημείωμα, το οποίο εστάλη με καρτ ποστάλ, προειδοποιούσε για «δύο σφαίρες στα γόνατά του». Σε αυτό το σημείο, ο Kurz «ανησύχησε πολύ και σταμάτησε να ανταποκρίνεται», σύμφωνα με τον Wieneroiter.

Στη διάρκεια των ερευνών, ο Kurz έκανε αντιφατικές δηλώσεις και η Αστυνομία ξεκίνησε να υποψιάζεται ότι είχε στήσει την απόπειρα δολοφονίας, για να ενισχύσει τη δημοτικότητά του στους ντόπιους και τους επισκέπτες. Τα επιχειρήματα που προβλήθηκαν, για να καταδείξουν ότι ο Kurz ήθελε να τραβάει την προσοχή, συμπεριλάμβαναν το γεγονός ότι είχε εμφανιστεί σε τηλεοπτική εκπομπή –με τίτλο Τι Είμαι;- λίγο πριν από τους πυροβολισμούς. Η εμφάνισή του οδήγησε ορδές επισκεπτών στο ερημητήριό του. Ο Kurz τελικά παραδέχτηκε ότι ήταν ο ίδιος που είχε πυροβολήσει. Λίγες ημέρες αργότερα, αυτοκτόνησε, πηδώντας από ένα τρένο εν κινήσει.

Ωστόσο, παρά την ομολογία και τον θάνατο του Kurz, η Αστυνομία συνέχισε να λαμβάνει απειλητικά γράμματα. Ένα από αυτά έλεγε ότι κάποιος την είχε στήσει στον Kurz και ότι δεν είχε πυροβολήσει εκείνος. Ο αποστολέας του γράμματος έβαλε οκτώ κάλυκες σε ένα δοχείο στο παρεκκλήσι του ερημητηρίου, για να δείξει ότι δεν αστειευόταν.

Στο πλαίσιο έρευνας μιας άλλης τοπικής υπόθεσης, η Αστυνομία έφτασε στα ίχνη ενός άνδρα από το κοντινό χωριό Μαϊσχόφεν, περίπου δέκα χιλιόμετρα μακριά από το Σααφέλντεν. Ο ύποπτος είχε κάνει επίσης αίτηση για τη θέση του ερημίτη, όμως απορρίφθηκε λόγω του εγκληματικού του παρελθόντος. Ο γραφικός του χαρακτήρας συγκρίθηκε με τον γραφικό χαρακτήρα των γραμμάτων και αυτό επιβεβαίωσε ότι τα σημειώματα είχαν προέλθει από τον άνδρα από το Μαϊσχόφεν, ο οποίος στη συνέχεια ομολόγησε τα πάντα.

Ας ελπίσουμε ότι η ζωή του Stan Vanuyrecht ως ερημίτη δεν θα πληγεί από βία και ζήλια, όπως συνέβη στην περίπτωση του Kurtz. Αν και δεν κατάφερα ποτέ να γνωρίσω τον νέο ερημίτη, του εύχομαι ό,τι καλύτερο – είθε οι θεοί των βουνών και των δασών του Σάλτσμπουρκ να είναι πιο συμπονετικοί με τον Βέλγο, από ό,τι ήταν με τον Karl Kurtz.

Περισσότερα από το VICE

Τι Έκανα τη Βραδιά Πριν Από τις Πανελλαδικές

O Γιώργος Μαργαρίτης Είναι Ένας Μάγκας που Κάνει Γλέντια στις Φυλακές Επειδή «Κανείς Άνθρωπος δεν Περισσεύει»

H Συγκλονιστική Ιστορία του Γκάνγκστερ που Ξόδεψε Πάνω από ένα Εκατομμύριο Ευρώ σε Ναρκωτικά