Οι Καλύτερες Ατάκες που Ειπώθηκαν το 2016

«Έβαλα καλά στο μυαλό μου πως για κάποιους μήνες θα έκανα ό,τι ακριβώς μου έλεγαν οι γιατροί και ήμουν σίγουρος πως θα τα βγάλω πέρα. Είπα από μέσα μου "Δεν με νοιάζει τι θέλει ο καρκίνος. Αν δεν τελειώσει αυτός, θα τον τελειώσω εγώ". Όπως λέμε και στο bodybuilding, όλα είναι θέμα μυαλού. Το σώμα υπακούει στο μυαλό και αντεπεξέρχεται».

«Μου έδωσαν σεντόνια να στρώσω, μια αλλαξιά ρούχα, οδοντόβουρτσα, οδοντόκρεμα, πετσέτα και πιάτο και μου έδειξαν το κρεβάτι μου. Ευτυχώς ήταν δίπλα στο παράθυρο. Ξάπλωσα, άρχισα να κοιτάω απ' έξω την Ακρόπολη που φαινόταν και τον κόσμο στα μπαλκόνια. Ο Κορυδαλλός είναι δίπλα στη ζωή, τη βλέπεις να κινείται τριγύρω σου όταν βλέπεις τους ανθρώπους απέναντι στα σπίτια τους, ενώ εσύ είσαι εκεί. Ακίνητη. Άρχισα να κλαίω ασταμάτητα χωρίς να ξέρω γιατί απ' όλα κλαίω. Το μόνο που σκεφτόμουν είναι πότε θα βγω έξω και τι θα γίνει το παιδί. Αυτή ήταν η πρώτη μου μέρα στη φυλακή».

«Το πιο ζόρικο κομμάτι είναι να το συνηθίσει η οικογένειά σου. Ευτυχώς οι δικοί μας, μας κατανόησαν από την αρχή και μας υποστήριξαν. Είδαν ότι δεν κάναμε κάτι κακό για να βγάλουμε τα χρήματά μας, δεν κλέβαμε. Επίσης, ήμασταν και παραμείναμε αγαπημένοι μετά την επιλογή μας να μπούμε στον χώρο του porn acting».

Ο Τεό / Φωτογραφία: Πάνος Κέφαλος

«Καθένας έχει τους εθισμούς του. Άλλος τα ναρκωτικά, άλλος τον τζόγο, άλλος το αλκοόλ, άλλος τα ψυχοφάρμακα, εμένα οι δικοί μου εθισμοί είναι το γυμναστήριο και τα αυτοκίνητα. Μακάρι να ασχοληθεί ο μικρός με αυτά, παρά να μπλέξει με οτιδήποτε άλλο. Προσωπικά θα τον στρέψω προς τα εκεί και θα τον ενισχύσω όπως μπορώ οικονομικά -αν μάλιστα έχει ταλέντο μακάρι να το κυνηγήσει και επαγγελματικά».

«Οι περισσότεροι πελάτες είναι ευγενικοί. Αυτούς τους καταλαβαίνεις από τον τρόπο που μπαίνουν στο δωμάτιο. Μετά τους πρώτους χίλιους που με γάμησαν, δηλαδή, έμαθα να αναγνωρίζω τους πελάτες από μικρές κινήσεις. Αυτοί που θα σου φερθούν ευγενικά, στην αρχή είναι λες και βλέπουν πρώτη φορά γυναίκα. Δεν είναι καυλωμένοι. Μπαίνουν στο δωμάτιο και βγάζουν το παντελόνι και την μπλούζα με πολύ αργές κινήσεις, παράλληλα σου μιλάνε, σε ρωτάνε το όνομά σου, από που είσαι, διάφορα τέτοια για να σπάσει το πουτανιλίκι. Είναι αυτοί που κοροϊδεύουν τον εαυτό τους, σκέφτονται εκείνη τη στιγμή ότι κάνουν one night stand, μένουν αμίλητοι την ώρα που γαμιέστε και συνήθως είναι από πάνω σου. Δεν σε ταλαιπωρούν, σου λένε ευχαριστώ και τελειώνουν στο δεκάλεπτο. Αυτοί είναι οι αγαπημένοι μου».

«Με το ραπ μας εξετάζουμε φαινόμενα που συμβαίνουν γύρω μας. Για παράδειγμα, τα ναρκωτικά είναι αναπόσπαστο κομμάτι της κοινωνίας μας. Δεν μπορείς να μη μιλήσεις για αυτά. Τι θα κάνεις δηλαδή; Θα γυρίσεις την πλάτη σου και θα πεις "Α, δεν τα βλέπω"; Με ενδιαφέρει να λέω ό,τι βλέπω γύρω μου, χωρίς βέβαια να παίρνω θέση, να λειτουργώ σαν ανταποκριτής της γύρω κατάστασης. Άλλωστε, το ραπ είναι από τη φύση του αλήτικο. Δεν γίνεται να κάνεις ένα ραπ που θα το ακούει ένας πιτσιρικάς στο δωμάτιό του και θα μπει η μάνα του και θα πει "Ωραίο είναι αυτό που ακούς"».

(αριστερά) Θύτης & (δεξιά) Κανών

«Η κάνναβη ήταν μια παραδοσιακή καλλιέργεια στην χώρα μας από την αρχαιότητα και μόλις τα τελευταία 60 χρόνια είχε απαγορευτεί η καλλιέργειά της από κάποιους παραπληροφορημένους ή συνειδητά διεφθαρμένους πολιτικούς. Τον προηγούμενο αιώνα είχαμε εξαγωγές τόνων σε γείτονες χώρες, ενώ λειτουργούσαν δεκάδες κανναβουργεία και πολλές μικρότερες μεταποιητικές βιοτεχνίες. Έχουμε καταγεγραμμένη ιστορία στην Ελλάδα τουλάχιστον 3.000 ετών, είτε ως υφαντό, κλωστές ή σκοινιά, είτε ως τροφή και θεραπευτικό μέσο. Φανταστείτε πόσο γελοία θα φαντάζει αυτή η απαγόρευση στους ιστορικούς του μέλλοντος, σίγουρα όσο γελοία φαντάζει και σε εμάς σήμερα».

«Πού να τα φέρω βόλτα; Μόνο το νοίκι είναι 300 ευρώ. Περνάς με τα υπόλοιπα 230 ένα μήνα; Ευτυχώς παίρνει και η γυναίκα μου μια μικρή σύνταξη του ΟΓΑ, γύρω στα 300 ευρώ, και ζούμε. Τι ζούμε δηλαδή, αν δεν μας βοηθούσε ο γιος μας δεν θα αντέχαμε».

Πρέζα δοκιμάσαμε μαζί όταν μας έφερε ένας φίλος του. Την έβαλε πάνω σε ένα αλουμινόχαρτο, άρχισε να την καίει με τον αναπτήρα από κάτω και ρούφαγε τον καπνό. Την ήπιαμε τσουλητή και αρχικά δεν μου άρεσε καθόλου γιατί μύριζε απαίσια και μέσα σε 10 δευτερόλεπτα έγινα τόσο χάλια που έκανα εμετό. Ξανακάναμε όμως. Και ξανά. Και ξανά. Μέσα σε δύο χρόνια γίναμε από χρήστες του Σαββατοκύριακου, χρήστες καθημερινοί. Μετά απ' αυτό σταματήσαμε να κάνουμε και σεξ γιατί ζούσαμε με τον μόνιμο πανικό ότι δεν θα έχουμε να πιούμε. Όταν αρχίζει αυτός ο πανικός, δεν μπορείς να σκεφτείς τίποτα άλλο. Ξυπνάς το πρωί και σκέφτεσαι την πρέζα, κοιμάσαι το βράδυ και σκέφτεσαι αν θα έχεις την επόμενη μέρα να πιεις. Αγαπάς και τον άλλο, αλλά πρώτα αγαπάς την ηρωίνη γιατί σου προσφέρει περισσότερη ηδονή κι από το καλύτερο σεξ του κόσμου.

«Στα 16 γνώρισα μια κοπέλα που ήταν σαν και εμένα. Γίναμε φίλοι και είχαμε τακτική επικοινωνία. Μια μέρα μιλούσαμε στο τηλέφωνο και της αποκάλυψα ότι μου άρεσε ένας συμμαθητής μου. Δεν είχα καταλάβει ότι από την άλλη άκρη της γραμμής, στο δεύτερο τηλέφωνο του σπιτιού, άκουγε τη συνομιλία μας ο πατέρας μου, ο οποίος μπήκε αιφνιδιαστικά στο δωμάτιό μου και άρχισε να με δέρνει με μανία. Μου έσπασε το δάχτυλο σε τέτοιο βαθμό που το κόκαλο είχε πεταχτεί έξω από το δέρμα. Έπειτα έπιασε το κεφάλι μου και το χτυπούσε στον τοίχο μέχρι που κάποια στιγμή έχασα τις αισθήσεις μου. Ένιωσα το κεφάλι μου να διαλύεται. Για έξι ημέρες ήμουν σε κώμα, με σπασμένο κρανίο και εγκεφαλικές βλάβες. Συνολικά έμεινα στο νοσοκομείο για έναν ολόκληρο μήνα».

Η Σούμα

«Αν με ρωτάς για καψόνια, εννοείται ότι έχω δεχτεί σχόλια για τα κιλά μου. "Είσαι χοντρή, αδυνάτισε, που πας με τέτοιο κώλο", τέτοια. Όποτε με έλεγαν χοντρή έλεγα "δεν με ενδιαφέρει, αυτό είναι το σώμα μου, το αγαπάω, χαίρομαι με το σώμα μου", αλλά έμπαινα συνεχώς σε δίαιτες».

«Μέχρι και τα μέσα των '90s, αν εξαιρέσεις τον Τζίμη, ο κόσμος χτυπούσε τατουάζ μέσα σε καταλήψεις, σε σπίτια, ήταν άλλη φάση τελείως. Πολλοί έκαναν και μόνοι τους. Μιλάμε για "αρχαία" σχέδια, τελείως απλά πράγματα, γραμμικά, χωρίς τεχνοτροπίες. Κάνα καραβάκι, γυναίκες, σημαίες, περιγράμματα ζώων – το '90 ξεκίνησαν τα tribal σχήματα και μετά το 2000 εξελίχθηκε πάρα πολύ η σκηνή, σήμερα έχουν ξεφύγει τελείως τα πράγματα. Υπάρχουν σπουδαίοι καλλιτέχνες στην Ελλάδα, έχουμε ανέβει επίπεδο. Βέβαια πολλά νέα παιδιά τη βλέπουν κάπως και δεν μου αρέσει αυτό. Σαν νοοτροπία δεν μου ταιριάζει. Να μπαίνει ο άλλος στο μαγαζί σου και να τον αντιμετωπίζεις λες και είσαι καρδιοχειρουργός – τατού "βαράς" ρε φίλε, δεν σώζεις ζωές».

«Τρώω ό,τι έτρωγε ο παλαιολιθικός άνθρωπος. Δηλαδή, κρέας, θαλασσινά, ρίζες, λαχανικά και καρπούς. Δεν υπάρχουν καθόλου αμυλούχες τροφές και καθόλου ζάχαρη. Προσωπικά, έχω φθάσει σε σημείο να τρώω ένα κομματάκι σοκολάτα και να με πιάνει αηδία. Ή έχει τύχει να φάω έναν-δύο λουκουμάδες, ακόμα και ένα κομματάκι γλυκό, και να μου 'ρθει αναγούλα».

«Κώδικας ένδυσης υπάρχει βέβαια και για τους άντρες. Όμως για τις γυναίκες αγγίζει το ζήτημα της προκλητικότητας ή της σεμνότητας που πρέπει να επιδεικνύει μια γυναίκα με το ντύσιμό της, άρα έχει μια σεξιστική διάσταση, εκτός της διάστασης του γενικότερου κώδικα που "πρέπει" να ακολουθεί κάθε άνθρωπος στη δουλειά του. Ζητάμε επιλογή και ελευθερία για το τι θα φορέσουμε στη δουλειά, στον δρόμο, παντού. Ζητάμε πολλά;».

«Το μίσος και ο φθόνος υπάρχουν πάντα. Είναι τα πραγματικά κυρίαρχα και βασικά στοιχεία της ζωής – τα λοιπά, τα καλά, υπάρχουν σε μικρά ποσοστά. Το είπε ο αρχαίος Έλληνας με δυο λέξεις: «Πλείστοι κακοί». Αλλά το μίσος που κρύβεται συνήθως, τώρα βρήκε διέξοδο στα social media, οπότε είναι και μια ευκαιρία να συνειδητοποιήσουμε την πραγματική κατάσταση. Να απαλλαχθούμε από τις αυταπάτες μας».

Ο Γιώργος Σκαμπαρδώνης/ Φωτογραφία: Αλέξανδρος Αβραμίδης

«Στην πραγματικότητα η επανάσταση που θα ήθελα να βιώσω είναι εκείνη μέσα μου και αφορά τον τρόπο που αντιμετωπίζουμε ο ένας τον άλλον. Ονειρεύομαι δηλαδή μια εξέγερση που καταδικάζει την ανθρώπινη ανωτερότητα ή κατωτερότητα, μια επανάσταση στην οποία το κοινωνικό σύνολο θα συνομιλεί επί ίσοις όροις για ό,τι το αφορά».

«Όταν πρωτογνωριστήκαμε, έκανα με τους γονείς του μία προφορική συμφωνία για να μου αποδοθεί το 7% από το πρώτο συμβόλαιο που θα έκανε ο Γιάννης στο ΝΒΑ. Και τους ζήτησα να μου κάνουν το τραπέζι με το παραδοσιακό φαγητό των Νιγηριανών, την Pepper Soup. Ακόμη περιμένω και τα δύο».

«Στο Γκάζι για παράδειγμα παρκάρουν ακριβώς έξω από το ασανσέρ του μετρό, οπότε εμείς δεν μπορούμε να μπούμε. Ξεκινάμε να φύγουμε στις 2 το βράδυ από εκεί που έχουμε πάει να πιούμε μια μπίρα και δεν μπορούμε να γυρίσουμε σπίτι μας. Καλούμε την αστυνομία, έρχονται και δεν μπορούν να κάνουν κάτι πέραν του να «κόψουν» μια κλήση. Την προηγούμενη φορά, ο φίλος μου είχε φτάσει σε τέτοιο σημείο που έφτυνε το αυτοκίνητο. Εντάξει, ούτε αυτό είναι σωστό βέβαια».

«Σίγουρα θα επέστρεφα, πιο πολύ για την απλότητα και την τιμιότητα των Βορειοκορεατών που θα μοιραστούν τα πάντα μαζί σου, ακόμη και το τελευταίο μπισκότο τους. Η ζωή εκεί έχει άλλους ρυθμούς και δεν ζει στον άκρατο καταναλωτισμό. Η εικόνα εκεί δεν έχει τόση σημασία και αυτό απελευθερώνει τους ανθρώπους και τους κάνει αληθινούς».