Αυτός ο christmas type «Μεγάλος Αδελφός» σε παρακολουθεί όλο το χρόνο από το σπίτι του στον παγωμένο βορά -creepy-, καταγράφοντας τη συμπεριφορά σου. Και, την παραμονή των Χριστουγέννων παίρνει τη μεγάλη απόφαση: ποιος θα πάρει το δώρο και ποιος το κάρβουνο.Άη- Βασίλης ή αλλιώς «Άγιος Νικόλαος», «Santa Claus», «Père Noël», «Sinterklaas», «Babbo Natale», «Kris Kringle», «Father Christmas» ή στην πραγματικότητα… Βαγγέλης.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Ναι, σωστά διαβάζεις: Βαγγέλης. Το σύμβολο των ημερών, δεν ζει στη χώρα των πάγων με τον Ρούντολφ, αλλά σε ένα μικρό διαμέρισμα στη γειτονιά της Δάφνης, με το σκύλο του τη Λάρα. Κατάγεται από την Θεσσαλονίκη και ο θόρυβος και η μιζέρια της Αθήνας μερικές φορές του προκαλούν δυσφορία και τον φρικάρουν. Δεν είναι χοντρός, ούτε γέρος. Αντιθέτως είναι ψηλός και λεπτός και μόλις έκλεισε τα 28.
Για έξι ώρες κάθε μέρα, τις τελευταίες 30 μέρες και μέχρι τις 6 Ιανουαρίου, βάζει την γνωστή, ζεστή και κόκκινη στολή και για 30 ευρώ τη μέρα, μοιράζει χαμόγελα μακαριότητας και φυσικά, αναμνηστικές φωτογραφίες στους άλλους πρωταγωνιστές αυτών των ημερών: τα παιδάκια. Συμπαθητικά -πλην κακομαθημένα τον περιμένουν έχοντας ετοιμάσει λίστες με tablet και λοιπά gadgets που τους πλασάρονται στις «ζώνες αιχμής», αφού όλο και λιγοστεύουν τα παιδιά εκείνα που, κάποιοι, κάποτε, έκαναν τον κόπο να τα μάθουν να παίζουν.
Ο Βαγγέλης στην κανονική του ζωή είναι μάγειρας. Τα μακαρόνια είναι η μεγάλη του αγάπη και η σπεσιαλιτέ του. Μικρός ονειρευόταν να παίξει μπάλα. Και μάλιστα μία εποχή ήταν και flower boy. Και όχι. Δεν του είχε περάσει ποτέ από το μυαλό να κάνει τον Άγιο Βασίλη. Μέχρι πριν από ένα μήνα μάλιστα, είναι ζήτημα να είχε ανταλλάξει κουβέντα με άτομο κάτω των 15 ετών.
Για τον Βαγγέλη τα Χριστούγεννα «σημαίνουν χρήματα». Για τον Βαγγέλη ο Άγιος Βασίλης είναι «ένα μεγάλο ψέμα»: «Προφανώς και δεν το κάνω από αγάπη για τα παιδιά ή διότι μου αρέσουν τα Χριστούγεννα. Αν και σε κάποιες ηλικίες, βλέπω ότι δίνω χαρά κι αυτό με κάνει να νιώθω καλά. Στη βάση της όμως, η δουλειά αυτή είναι πολύ κουραστική και ψυχοφθόρα και δεν νομίζω ότι θα την ξαναέκανα».
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Κάποια πράγματα τον ενοχλούν πολύ. Όπως, η απληστία και η αχαριστία του κόσμου, ο απενοχοποιημένος υπερκαταναλωτισμός των ημερών, τα γένια και η περούκα που είναι αναγκασμένος να φοράει και που μετά το δίωρο τον κάνουν να θέλει να τα κουβαριάσει και να τα πετάξει στα σκουπίδια, τραυματίζοντας ψυχολογικά και ίσως ανεπανόρθωτα κάποιο άτυχο παιδάκι. «Συχνά νευριάζω διότι ορισμένοι μου ζητάνε λεφτά. Τους ξεκαθαρίζω ότι ο Άγιος Βασίλης δίνει μόνο δώρα και όχι λεφτά. Πολλοί τότε μου ζητούν και τα δύο».
Αυτό που έχει κάνει τεράστια εντύπωση πάντως στον Βαγγέλη είναι ότι τον επισκέπτονται ακόμα και ενήλικες. «Τους μιλώ κανονικά σαν Άγιος Βασίλης. Είναι ξεκάθαρο ότι δεν πιστεύουν ότι είμαι αυτός. Αλλά είναι λες και θέλουν να πιστέψουν. Ένας τύπος, μάλιστα, στα τριάντα κάτι, μου ζήτησε να κάνω το αγόρι του να γυρίσει πίσω. Του είπα να είναι καλό παιδί και όλα θα πάνε καλά. Τον συμπόνεσα, για να είμαι ειλικρινής. Όμως, συγχρόνως με ενοχλούν τέτοιοι τύποι κιόλας. Με ενοχλεί που αντί να αντιμετωπίζουν μόνοι τους τα προβλήματά τους, περιμένουν από τον Άγιο Βασίλη, τον Θεό, την Εκκλησία, τους πολιτικούς ή οποιονδήποτε άλλον να τους λύσει το πρόβλημα, αντί να αναλάβουν την ευθύνη των εαυτών τους. Διότι αυτό είναι ο Άγιος Βασίλης στο κάτω κάτω για τους περισσότερους: ένα quick fix, η μαγική λύση που σου προσφέρεται στο πιάτο, χωρίς να χρειάζεται να κουνήσεις το δαχτυλάκι σου».
Κάποιες φορές διηγείται ο Βαγγέλης, τυχαίνουν και απρόοπτα: «και πρέπει να ξέρεις πώς να τα χειριστείς. Μία φορά ήρθε ένα κοριτσάκι και το ρώτησα τι δώρο ήθελε για τα Χριστούγεννα. Μου απάντησε ότι ο μπαμπάς της δεν την άφηνε να πάρει δώρο, διότι η μαμά της είχε πεθάνει. Εκείνη την ώρα έπρεπε κάπως να το σώσω. Τέτοιες στιγμές όσο νάναι δεν ξέρεις πώς ακριβώς να αντιδράσεις».
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Ο Βαγγέλης όμως στο τέλος της μέρας όταν βγάζει την στολή έχει μια χαλαρή αντιμετώπιση για τα πράγματα και δεν μιζεριάζει. Και Κυριακή βράδυ μετά από μία δύσκολη και κουραστική μέρα στη δουλειά, ως Βαγγέλης κι όχι ως Άγιος Βασίλης πια, κάναμε μία βόλτα στην Καρύτση με την παρέα του, συζητώντας για τη μεγάλη γιορτή της τεχνητής ευμάρειας και ευτυχίας, -«το τεραστίων διαστάσεων εμποροπανηγύρι», όπως πολύ εύστοχα το χαρακτήρισε ένας φίλος, «στο οποίο δεν γιορτάζουμε απολύτως τίποτα, απλώς ξοδεύουμε δοξάζοντας την κατανάλωση» -διασκεδάζοντας κι εμείς, δίπλα σε απαστράπτοντα χρυσά λαμπιόνια.
