φωτο: Pexels
Σύμφωνα με το πόρισμα μιας πρόσφατης έρευνας, μόλις φτάσεις στα 36 σου, θέλεις να παρατήσεις την καριέρα σου. Η δεκαετία των 20 περνάει με εσένα να προσπαθείς να ξεδιαλύνεις τη ζωή σου έτσι ώστε να βρεις μια δουλειά και πριν καλά-καλά καταλάβεις τι γίνεται, είσαι στα 30-φεύγα σου και είναι πλέον αργά, ακόμα και για να σκεφτείς τι ήθελες να κάνεις αρχικά. Η ζωή περνάει.Η έρευνα, που «έτρεξε» η εταιρία AAT, κατέληξε στο συμπέρασμα ότι οι περισσότεροι άνθρωποι αρχίζουν να αισθάνονται παγιδευμένοι από την καριέρα τους περίπου στη μέση των 30 τους. Το 31% των ερωτηθέντων απάντησε πως σκέφτεται να αλλάξει καριέρα τουλάχιστον δύο φορές τον μήνα, με το βασικό εμπόδιο που εμφανίζεται μπροστά τους να είναι το κόστος της επανεκπαίδευσης που θα χρειαζόταν για να επιτύχουν μια αλλαγή κατεύθυνσης.Μιλήσαμε με έξι άτομα που διανύουν την τρίτη δεκαετία της ζωής τους, σχετικά με το πώς χωράει η δουλειά στη ζωή τους.Habib, 34 ετών, πορτιέρης
«Η δουλειά που κάνω δεν είναι κάτι που είχα ονειρευτεί. Πάντα πίστευα ότι θα έκανα κάτι πιο ενδιαφέρον και εντυπωσιακό από αυτό που κάνω. Παλιά δούλευα ως διευθυντής ενός στοιχηματικού καταστήματος και το προτιμούσα, αλλά η δουλειά μου ως πορτιέρης είναι καλύτερη για μένα και τη γυναίκα μου. Πλέον έχουμε χωρίσει, αλλά έχουμε δύο κοριτσάκια. Εγώ δουλεύω βράδια, εκείνη την ημέρα, οπότε υπάρχει πάντα κάποιος να προσέχει τα παιδιά. Δεν διάβασα πολύ στο σχολείο και δεν πίστευα ποτέ ότι θα δούλευα κάπου που θα χρειαζόταν να φοράω ένα καλοσιδερωμένο πουκάμισο. Το να δουλεύεις ως πορτιέρης τη νύχτα είναι πολύ δύσκολο, μιας και δεν συνηθίζεις ποτέ το ότι πρέπει να κοιμάσαι κατά τη διάρκεια της ημέρας. Δεν παραπονιέμαι όμως. Οι τύποι με τους οποίους δουλεύω είναι εντάξει και πολλές φορές περνάμε καλά. Βλέπω πολλές κακές συμπεριφορές στα κλαμπ στα οποία δουλεύω και έχω πάντα καλές ιστορίες να εξιστορήσω. Για την ώρα, μου αρκεί».Abigail, 34 ετών, ελεύθερη επαγγελματίας στον χώρο της δημοσιογραφίας και μητέρα ενός νεαρού παιδιού
«Ήμουν ιδιαίτερα φιλόδοξη στα τέλη των 20 μου, αλλά όταν έπιασα τα 30 μου ένιωσα ότι όλα ήταν μαλακίες, οπότε έγινα ελεύθερη επαγγελματίας. Για μένα και για πολλούς φίλους μου, τα 30 μας σχετίζονται με το να φτιάξουμε οικογένεια και να "χτίσουμε θεμέλια". Αυτή τη στιγμή, θέλω απλά η δουλειά μου να είναι εύκολη και καλοπληρωμένη - που εδώ που τα λέμε έτσι πρέπει να είναι αν κάνεις μια δουλειά για 15 χρόνια. Αν δεν είναι, σημαίνει απλά πως δεν είσαι πολύ καλός σε αυτό που κάνεις.Θεωρώ πως όταν αρχίζεις να βγάζεις από ένα ποσό και πάνω, είναι πολύ δύσκολο να αλλάξεις καριέρα. Η μόνη εξαίρεση είναι εκείνα τα άτομα που ξεκινούν κάτι επιχειρηματικό μόνοι τους. Είναι μια ηλικία που λες "θα ήθελα πολύ να ανοίξω ένα site, μια δισκογραφική, ένα μαγαζί με cupcakes", αλλά ελάχιστοι μπορούν όντως να κάνουν κάτι τέτοιο. Υποθέτω πως αν είχες έναν σύντροφο που έβγαζε πολύ καλά λεφτά και μπορούσε να σε υποστηρίξει, τότε θα μπορούσες να το κάνεις. Αυτό, όμως, νομίζω ότι είναι σπάνιο και κάπως παλιομοδίτικο».James, 36 ετών, δουλεύει στον χώρο του marketing
«O πατέρας μου δούλευε για την ίδια εταιρία επί 40 χρόνια. Το βασικό του μήνυμα σε εμένα και τον αδερφό μου, καθώς μεγαλώναμε, ήταν το εξής: "Μην κάνετε αυτό που έκανα εγώ, να είστε δημιουργικοί". Σπούδασα υποκριτική λοιπόν στο πανεπιστήμιο και μετά σκέφτηκα να δουλέψω στον χώρο της τηλεόρασης, κάτι που έκανα για 1-2 χρόνια, αλλά μετά τα παράτησα ώστε να ξεκινήσω έναν κωμικό θίασο. Προσπαθήσαμε να χτίσουμε μια καριέρα και κάποια από τα παιδιά τα κατάφεραν, καθώς έχουν κερδίσει Bafta και γράφουν κείμενα για το Radio 4. Οι περισσότεροι όμως δεν τα κατάφεραν. Εγώ προσπάθησα να υποστηρίξω την κατάστασή μου δουλεύοντας κάποια πόστα γραφείου, αλλά κάποια στιγμή σκέφτηκα ότι ήθελα να βγάζω κανονικά λεφτά και να μην ιδρώνω για το νοίκι μου, οπότε έπιασα μια μόνιμη δουλειά στον χώρο του marketing και γράφω κάποια πράγματα στον ελεύθερό μου χρόνο.Μετά παντρεύτηκα, έπιασα μια άλλη δουλειά στον χώρο του marketing, με καλύτερα λεφτά, κάτι που το έκανε ακόμα πιο δύσκολο να φύγω. Συνεχίζω και γράφω, αλλά η ιδέα του να χτίσω μια καριέρα πάνω στο γράψιμό μου έχει αρχίσει να ατονεί. Η φιλοδοξία υπάρχει, ακόμα και στα 36, αλλά πλέον πρέπει να συναγωνιστεί και με άλλα πράγματα που ζουν στον μυαλό μου - γάμος, παιδιά, το δάνειο για το σπίτι. Επιπλέον, η πραγματικότητα της δημιουργικής εργασίας δεν έχει καμία σχέση με το πώς το φανταζόμουν στα 20 μου. Νομίζω κιόλας πως η φιλοδοξία σου ηρεμεί λίγο όταν βλέπεις τα όρια αυτών που επιτυγχάνουν οι φίλοι και οι γνωστοί σου. Δεν σημαίνει πως φεύγει ποτέ η φιλοδοξία σου για να αλλάξεις καριέρα, αλλά ίσως φεύγει η ικανότητά σου να το κάνεις».Jay, 31 ετών, ταπετσιέρης
«Όλη μου τη ζωή βγάζω φραγκοδίφραγκα. Είμαι σχετικά ευχαριστημένος με την επιλογή καριέρας που έκανα, αλλά θα ήθελα να πληρώνομαι κάπως καλύτερα. Το να ξεκινάς κάτι καινούργιο παίρνει πολύ χρόνο και συνήθως θέλει πολλά χρήματα. Μου πήρε σχεδόν 25 χρόνια να αποφασίσω τι ήθελα να κάνω με τη ζωή μου, οπότε ίσως θα ήταν καλύτερο να παραμείνω σε αυτό που κάνω και απλά να χρεώνω παραπάνω. Σπούδασα κινηματογράφο στο πανεπιστήμιο, γιατί τότε μας έλεγαν ότι έπρεπε να πηγαίνουμε στο πανεπιστήμιο.Για ένα μικρό χρονικό διάστημα δούλεψα σε έναν κινηματογράφο, γιατί δεν είχα τα επαγγελματικά προσόντα να κάνω κάτι άλλο. Για να πιάσω τη δουλειά που έπιασα τώρα, γύρισα στο σπίτι των γονιών μου και "έφαγα" έναν χρόνο μαθαίνοντας τη δουλειά, η οποία είναι πιο οδυνηρή όσο μεγαλώνεις. Επίσης, το να κάνεις αυτό που αγαπάς δεν είναι και τόσο διασκεδαστικό όταν ξοδεύεις μήνες ολόκληρους ανησυχώντας για το πώς θα πληρώσεις την ασφάλεια του αυτοκινήτου και πώς θα αγοράσεις δώρα για τα γενέθλια των φίλων σου. Θα ήθελα να γίνω ηλεκτρολόγος στο μέλλον, μιας και εκεί βγάζεις κανονικά λεφτά και σου δίνεται η ευκαιρία να δεις τα σπίτια του κόσμου».Daisy, 38 ετών, γραφίστρια
«Δεν νιώθω καθόλου παγιδευμένη. Αυτό θα ήταν καταθλιπτικό άλλωστε. Ένας από τους βασικούς λόγους είναι πως η ζωή μου δεν ορίζεται από την κατανάλωση. Τα μηνιαία έξοδά μου είναι χαμηλά και είναι πιο σημαντικό για μένα να βάζω λεφτά στην άκρη, από το να αγοράζω πράγματα για να μου φτιάξει η διάθεση. Οι οικονομίες που κάνω μου δίνουν περισσότερες επιλογές από όσες μπορούν να μου δώσουν τα καινούργια ρούχα ή τα καινούργια gadgets που μπορώ να πάρω.Πρέπει να πω βέβαια, ότι δεν φοβάμαι να πάρω μεγάλες αποφάσεις. Στα 33 μου έφυγα και ταξίδεψα για έναν χρόνο, μετά πήγα στο Λονδίνο χωρίς να έχω τίποτα και πλέον βλέπω τι έχω φτιάξει με σκληρή δουλειά. Θα μπορούσα να το ξανακάνω. Το ότι δεν έχω παιδιά με βοηθάει σε κάτι τέτοιο, μιας και οι αποφάσεις μου επηρεάζουν μόνο εμένα και τον άντρα μου. Πολλοί κάνουν λόγο για το "να κάνεις τη ζωή σου όσο έχεις τα νιάτα σου", αλλά με τον καιρό αποκτάς εμπειρία και σοφία, δύο πολύτιμα εργαλεία που σου χρειάζονται όταν θες να κάνεις μεγάλες αλλαγές».Tom, 33 ετών, συγγραφέας
«Δεν νομίζω ότι θα σταματήσω να έχω φιλοδοξίες ποτέ μου. Δεν είχα ποτέ πρόσβαση στην πιο στρωτή πορεία μιας καριέρας, με αυξήσεις μισθού και αναβαθμίσεις και όλα αυτά, και για να προχωρήσω στη ζωή μου αναγκάστηκα να πάρω κάποια ρίσκα. Τα πράγματα, συνήθως, είτε πάνε καλά, είτε σου μαθαίνουν κάποια πράγματα. Σε ό,τι αφορά τους εξωγενείς παράγοντες, σίγουρα θα ήταν πιο δύσκολο αν έπρεπε να φροντίσω κάποιον, αλλά ευτυχώς ό,τι ρίσκα έχω πάρει στο παρελθόν δεν μου έχουν πάει πίσω, κάτι που νομίζω πως ως μάθημα θα πάρω μαζί μου και στην τέταρτη δεκαετία της ζωής μου.Δεν νομίζω ότι είναι περίεργο που πολύς κόσμος ρισκάρει με την καριέρα του πριν κάνει παιδιά. Μέχρι να πιάσεις τα 50, οπότε μπορείς να τα στείλεις στο πανεπιστήμιο και εκείνα μπορούν να αρχίσουν να φροντίζουν τον εαυτό τους, δεν μπορείς να δεις τα πράγματα εγωιστικά».Margarita, 34 ετών, εργάζεται για μια οργάνωση ανθρωπίνων δικαιωμάτων
«Παλιά εργαζόμουν στο Ηνωμένο Βασίλειο, αλλά πλέον εργάζομαι στην Αργεντινή. Στη Βρετανία υπάρχει μεγαλύτερη πίεση ώστε να συλλέξεις αγαθά και, ως "αριστερούλα", θα έλεγα πως ο ρόλος του καπιταλισμού είναι να σε σπρώχνει προς αυτήν την κατεύθυνση. Υπό αυτή τη σκοπιά, η δική μου ζωή δεν είναι τόσο "κλασσική". Έχω διατηρήσει σχέσεις με άτομα και των δύο φύλων από την εποχή της εφηβείας και ο γάμος δεν είναι κάτι που έχω σκεφτεί ποτέ. Έχω υπάρξει σε σχέσεις όπου φροντίζω παιδιά άλλων, αλλά, για να είμαι ειλικρινής, δεν θέλησα ποτέ να κάνω δικά μου. Επιπλέον, δεν μου αρέσει η ιδέα του να είμαι δεμένη σε κάποιο στεγαστικό δάνειο. Όλα τα παραπάνω έχουν ορίσει τις επιλογές που έχω κάνει στην καριέρα μου. Η δουλειά μου είναι από τις 8 το πρωί μέχρι τις 2 το μεσημέρι, κάτι που μου δίνει πολύ χρόνο ώστε να ασχοληθώ με τα άλλα ενδιαφέροντά μου. Η δουλειά μου έχει να κάνει με τα ανθρώπινα δικαιώματα στο κυβερνητικό πλαίσιο, κάτι που με ικανοποιεί, αλλά είμαι επίσης και μια καλλιτέχνης και με ενδιαφέρουν τα ηλεκτρονικά. Κάνω ουσιαστικά αυτό που ήθελα να κάνω από την εποχή της εφηβείας και είναι μια ισορροπία που μου πήρε καιρό για να επιτύχω».Μερικά από τα ονόματα έχουν άλλαξει.Το θέμα δημοσιεύτηκε αρχικά στο VICE UK.Περισσότερα από το VICEΤο Snapchat Είναι ένα Social Network που AυτοκαταστρέφεταιΗ Goth Κοινότητα της ΑθήναςΟ Εικαστικός του Δρόμου Cacao Rocks Ζει Μέσα στο Στούντιό τουΑκολουθήστε το VICE σε Facebook, Instagram και Twitter.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
«Η δουλειά που κάνω δεν είναι κάτι που είχα ονειρευτεί. Πάντα πίστευα ότι θα έκανα κάτι πιο ενδιαφέρον και εντυπωσιακό από αυτό που κάνω. Παλιά δούλευα ως διευθυντής ενός στοιχηματικού καταστήματος και το προτιμούσα, αλλά η δουλειά μου ως πορτιέρης είναι καλύτερη για μένα και τη γυναίκα μου. Πλέον έχουμε χωρίσει, αλλά έχουμε δύο κοριτσάκια. Εγώ δουλεύω βράδια, εκείνη την ημέρα, οπότε υπάρχει πάντα κάποιος να προσέχει τα παιδιά. Δεν διάβασα πολύ στο σχολείο και δεν πίστευα ποτέ ότι θα δούλευα κάπου που θα χρειαζόταν να φοράω ένα καλοσιδερωμένο πουκάμισο. Το να δουλεύεις ως πορτιέρης τη νύχτα είναι πολύ δύσκολο, μιας και δεν συνηθίζεις ποτέ το ότι πρέπει να κοιμάσαι κατά τη διάρκεια της ημέρας. Δεν παραπονιέμαι όμως. Οι τύποι με τους οποίους δουλεύω είναι εντάξει και πολλές φορές περνάμε καλά. Βλέπω πολλές κακές συμπεριφορές στα κλαμπ στα οποία δουλεύω και έχω πάντα καλές ιστορίες να εξιστορήσω. Για την ώρα, μου αρκεί».Abigail, 34 ετών, ελεύθερη επαγγελματίας στον χώρο της δημοσιογραφίας και μητέρα ενός νεαρού παιδιού
«Ήμουν ιδιαίτερα φιλόδοξη στα τέλη των 20 μου, αλλά όταν έπιασα τα 30 μου ένιωσα ότι όλα ήταν μαλακίες, οπότε έγινα ελεύθερη επαγγελματίας. Για μένα και για πολλούς φίλους μου, τα 30 μας σχετίζονται με το να φτιάξουμε οικογένεια και να "χτίσουμε θεμέλια". Αυτή τη στιγμή, θέλω απλά η δουλειά μου να είναι εύκολη και καλοπληρωμένη - που εδώ που τα λέμε έτσι πρέπει να είναι αν κάνεις μια δουλειά για 15 χρόνια. Αν δεν είναι, σημαίνει απλά πως δεν είσαι πολύ καλός σε αυτό που κάνεις.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
«O πατέρας μου δούλευε για την ίδια εταιρία επί 40 χρόνια. Το βασικό του μήνυμα σε εμένα και τον αδερφό μου, καθώς μεγαλώναμε, ήταν το εξής: "Μην κάνετε αυτό που έκανα εγώ, να είστε δημιουργικοί". Σπούδασα υποκριτική λοιπόν στο πανεπιστήμιο και μετά σκέφτηκα να δουλέψω στον χώρο της τηλεόρασης, κάτι που έκανα για 1-2 χρόνια, αλλά μετά τα παράτησα ώστε να ξεκινήσω έναν κωμικό θίασο. Προσπαθήσαμε να χτίσουμε μια καριέρα και κάποια από τα παιδιά τα κατάφεραν, καθώς έχουν κερδίσει Bafta και γράφουν κείμενα για το Radio 4. Οι περισσότεροι όμως δεν τα κατάφεραν. Εγώ προσπάθησα να υποστηρίξω την κατάστασή μου δουλεύοντας κάποια πόστα γραφείου, αλλά κάποια στιγμή σκέφτηκα ότι ήθελα να βγάζω κανονικά λεφτά και να μην ιδρώνω για το νοίκι μου, οπότε έπιασα μια μόνιμη δουλειά στον χώρο του marketing και γράφω κάποια πράγματα στον ελεύθερό μου χρόνο.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
«Όλη μου τη ζωή βγάζω φραγκοδίφραγκα. Είμαι σχετικά ευχαριστημένος με την επιλογή καριέρας που έκανα, αλλά θα ήθελα να πληρώνομαι κάπως καλύτερα. Το να ξεκινάς κάτι καινούργιο παίρνει πολύ χρόνο και συνήθως θέλει πολλά χρήματα. Μου πήρε σχεδόν 25 χρόνια να αποφασίσω τι ήθελα να κάνω με τη ζωή μου, οπότε ίσως θα ήταν καλύτερο να παραμείνω σε αυτό που κάνω και απλά να χρεώνω παραπάνω. Σπούδασα κινηματογράφο στο πανεπιστήμιο, γιατί τότε μας έλεγαν ότι έπρεπε να πηγαίνουμε στο πανεπιστήμιο.Για ένα μικρό χρονικό διάστημα δούλεψα σε έναν κινηματογράφο, γιατί δεν είχα τα επαγγελματικά προσόντα να κάνω κάτι άλλο. Για να πιάσω τη δουλειά που έπιασα τώρα, γύρισα στο σπίτι των γονιών μου και "έφαγα" έναν χρόνο μαθαίνοντας τη δουλειά, η οποία είναι πιο οδυνηρή όσο μεγαλώνεις. Επίσης, το να κάνεις αυτό που αγαπάς δεν είναι και τόσο διασκεδαστικό όταν ξοδεύεις μήνες ολόκληρους ανησυχώντας για το πώς θα πληρώσεις την ασφάλεια του αυτοκινήτου και πώς θα αγοράσεις δώρα για τα γενέθλια των φίλων σου. Θα ήθελα να γίνω ηλεκτρολόγος στο μέλλον, μιας και εκεί βγάζεις κανονικά λεφτά και σου δίνεται η ευκαιρία να δεις τα σπίτια του κόσμου».
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
«Δεν νιώθω καθόλου παγιδευμένη. Αυτό θα ήταν καταθλιπτικό άλλωστε. Ένας από τους βασικούς λόγους είναι πως η ζωή μου δεν ορίζεται από την κατανάλωση. Τα μηνιαία έξοδά μου είναι χαμηλά και είναι πιο σημαντικό για μένα να βάζω λεφτά στην άκρη, από το να αγοράζω πράγματα για να μου φτιάξει η διάθεση. Οι οικονομίες που κάνω μου δίνουν περισσότερες επιλογές από όσες μπορούν να μου δώσουν τα καινούργια ρούχα ή τα καινούργια gadgets που μπορώ να πάρω.Πρέπει να πω βέβαια, ότι δεν φοβάμαι να πάρω μεγάλες αποφάσεις. Στα 33 μου έφυγα και ταξίδεψα για έναν χρόνο, μετά πήγα στο Λονδίνο χωρίς να έχω τίποτα και πλέον βλέπω τι έχω φτιάξει με σκληρή δουλειά. Θα μπορούσα να το ξανακάνω. Το ότι δεν έχω παιδιά με βοηθάει σε κάτι τέτοιο, μιας και οι αποφάσεις μου επηρεάζουν μόνο εμένα και τον άντρα μου. Πολλοί κάνουν λόγο για το "να κάνεις τη ζωή σου όσο έχεις τα νιάτα σου", αλλά με τον καιρό αποκτάς εμπειρία και σοφία, δύο πολύτιμα εργαλεία που σου χρειάζονται όταν θες να κάνεις μεγάλες αλλαγές».Tom, 33 ετών, συγγραφέας
«Δεν νομίζω ότι θα σταματήσω να έχω φιλοδοξίες ποτέ μου. Δεν είχα ποτέ πρόσβαση στην πιο στρωτή πορεία μιας καριέρας, με αυξήσεις μισθού και αναβαθμίσεις και όλα αυτά, και για να προχωρήσω στη ζωή μου αναγκάστηκα να πάρω κάποια ρίσκα. Τα πράγματα, συνήθως, είτε πάνε καλά, είτε σου μαθαίνουν κάποια πράγματα. Σε ό,τι αφορά τους εξωγενείς παράγοντες, σίγουρα θα ήταν πιο δύσκολο αν έπρεπε να φροντίσω κάποιον, αλλά ευτυχώς ό,τι ρίσκα έχω πάρει στο παρελθόν δεν μου έχουν πάει πίσω, κάτι που νομίζω πως ως μάθημα θα πάρω μαζί μου και στην τέταρτη δεκαετία της ζωής μου.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
«Παλιά εργαζόμουν στο Ηνωμένο Βασίλειο, αλλά πλέον εργάζομαι στην Αργεντινή. Στη Βρετανία υπάρχει μεγαλύτερη πίεση ώστε να συλλέξεις αγαθά και, ως "αριστερούλα", θα έλεγα πως ο ρόλος του καπιταλισμού είναι να σε σπρώχνει προς αυτήν την κατεύθυνση. Υπό αυτή τη σκοπιά, η δική μου ζωή δεν είναι τόσο "κλασσική". Έχω διατηρήσει σχέσεις με άτομα και των δύο φύλων από την εποχή της εφηβείας και ο γάμος δεν είναι κάτι που έχω σκεφτεί ποτέ. Έχω υπάρξει σε σχέσεις όπου φροντίζω παιδιά άλλων, αλλά, για να είμαι ειλικρινής, δεν θέλησα ποτέ να κάνω δικά μου. Επιπλέον, δεν μου αρέσει η ιδέα του να είμαι δεμένη σε κάποιο στεγαστικό δάνειο. Όλα τα παραπάνω έχουν ορίσει τις επιλογές που έχω κάνει στην καριέρα μου. Η δουλειά μου είναι από τις 8 το πρωί μέχρι τις 2 το μεσημέρι, κάτι που μου δίνει πολύ χρόνο ώστε να ασχοληθώ με τα άλλα ενδιαφέροντά μου. Η δουλειά μου έχει να κάνει με τα ανθρώπινα δικαιώματα στο κυβερνητικό πλαίσιο, κάτι που με ικανοποιεί, αλλά είμαι επίσης και μια καλλιτέχνης και με ενδιαφέρουν τα ηλεκτρονικά. Κάνω ουσιαστικά αυτό που ήθελα να κάνω από την εποχή της εφηβείας και είναι μια ισορροπία που μου πήρε καιρό για να επιτύχω».
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ