Στα είκοσί μου, πριν από 7-8 χρόνια, έκανα μια γαμάτη ζωή. Και όταν λέω γαμάτη ζωή δεν εννοώ ακριβά ψώνια ή ταξίδια με κότερο, αλλά αμέτρητες συναυλίες, βιβλία, δίσκους, σινεμά, ατέλειωτους καφέδες με φίλους και κάμπινγκ τα καλοκαίρια. Για να τα κάνω όλα αυτά αρκούσε μια δουλειά του Σαββατοκύριακου και το βασικό plusπου είχα, το να μην χρειάζεται να δίνω χρήματα στην οικογένεια μου, επειδή ήμουν το μικρότερο μέλος και όλοι στο σπίτι δούλευαν. Είναι η φάση που οι ευθύνες που αφορούν τις οικονομικές υποχρεώσεις δεν σου έχουν χτυπήσει την πόρτα, οπότε σαν φοιτήτρια/σερβιτόρα/αποτυχημένη καλλιτέχνης, κάνεις ζωάρα και παράλληλα χαίρεσαι που έχεις καταφέρει να πληρώνεις αυτή τη ζωάρα μόνη. Ακόμη όμως και τα παιδιά της ηλικίας μου που δεν δούλευαν σε κάποια parttimeδουλειά αλλά βασίζονταν στην οικογενειακή επιχορήγηση, τα πράγματα ήταν πιο αυθόρμητα. Οι περισσότεροι είχαν τη δυνατότητα να μην στερούνται τα πράγματα που κάνουν οι απανταχού εικοσάχρονοι παγκοσμίως.

Τα παιδιά που βρίσκονται στα 20 τους σήμερα, έζησαν μια μνημονιακή εφηβεία και μια μνημονιακή ενηλικίωση. Όπως όλοι μας, προσάρμοσαν τις ανάγκες τους σε λιγότερα χρήματα και έμαθαν να τα χρησιμοποιούν τα χαρτζιλίκια και τους μισθούς με φειδώ, ενώ οι επιθυμίες περιορίστηκαν και οι εμπειρίες προσαρμόστηκαν σε χαμηλότερο μπάτζετ. Οι περισσότεροι ξοδεύουν 100-150 ευρώ το μήνα για τα προσωπικά τους έξοδα, ενώ δεν λείπουν οι φορές που δανείζονται από φίλους, συντρόφους, γονείς και τράπεζες για να καλύψουν έξοδα, υποχρεώσεις και πάθη.

Στο κέντρο της Αθήνας, που δεν σταματά ποτέ να πάλλεται από αυτό τον υπέροχο ήχο, που μόνιμα μιξάρεται γέλια, αυτοκίνητα και ήχο των παπουτσιών, συναντήσαμε δέκα ανθρώπους intheirearly 20s που μας είπαν που χρωστάνε και γιατί:

Σπουδάζω στα Χανιά, είμαι στο τρίτο έτος στο Πολυτεχνείο. Η ζωή δεν είναι τόσο ακριβή εκεί που μένω, γιατί κανένας φοιτητής δεν πηγαίνει σε ακριβά μέρη. Τα έξοδά μου μου τα καλύπτουν οι δικοί μου και πέρα από τους λογαριασμούς που μου πληρώνουν, μου μένουν 150 ευρώ για να χαλάσω. Ήθελα να μαζέψω χρήματα για να πάω ένα ταξίδι με τους φίλους μου στο Άμστερνταμ, αλλά δεν τα κατάφερα και χρεώθηκα στην πιστωτική μου. Τώρα χρωστάω περίπου 300 ευρώ που υπολογίζω να τα ξεχρεώσω μετά το καλοκαίρι που θα δουλέψω.

Προς το παρόν δεν δουλεύω κάπου. Γενικά δεν χαλάω πολλά λεφτά, με βόλτες, ψώνια, κάρτες για το κινητό, ίσως 100 ευρώ και λιγότερα. Όπως και για όλους, έτσι και στο σπίτι μου, είναι δύσκολα τα πράγματα εδώ και μερικά χρόνια. Ορισμένες φορές δανείζομαι από το αγόρι μου ή μου αγοράζει κάποια πράγματα και όταν μπορώ του τα επιστρέφω. Είναι ουσιαστικά ο μόνος άνθρωπος που χρωστάω, πέρα από τους γονείς μου.

Πηγαίνω σε ένα ιδιωτικό ΙΕΚ ζαχαροπλαστικής και εργάζομαι παράλληλα σε μια ταβέρνα. Παίρνω εκατό ευρώ κάθε Σαββατοκύριακο και παρά το ότι μένω με τους δικούς μου δεν μου φτάνουν πάντα. Συνήθως μου δίνουν μερικά χρήματα και ίσως τα έξοδά μου πλησιάσουν το πεντακοσάρικο. Χρωστάω ωστόσο τα χρήματα για τα δίδακτρα της σχολής και χρήματα για ένα κινητό που πήρα πρόσφατα στη μητέρα μου.

Γενικά η ζωή περνάει δύσκολα για ένα φοιτητή σε άλλη πόλη, αλλά γίνεται. Σπουδάζω μηχανικός παραγωγής και διοίκησης στην Κρήτη, έτσι οι γονείς μου μου στέλνουν κάθε μήνα περίπου 600 ευρώ για τους λογαριασμούς και τα έξοδα μου. Αποταμιεύω ένα ποσό κάθε μήνα, είναι όμως χρήματα που θα ήθελα να τα επιστρέψω. Κάτι που ίσως πάρει καιρό, γιατί είναι ένα ανυπολόγιστο ποσό.

Δεν μπορούμε να λέμε ότι είναι ακριβή η ζωή μας. Δεν κυκλοφορούμε ποτέ με πολλά και είμαστε μάλλον η γενιά των δέκα ευρώ. Αυτά που χρωστάω, όπως και οι περισσότεροι, είναι μέσα στην παρέα. Δανειζόμαστε ο ένας από τον άλλο ή όταν βγαίνουμε και κάποιος δεν έχει λεφτά, «κολλάμε» όλοι. Τα προσωπικά μας έξοδα μαζί με τις μετακινήσεις δεν είναι πάνω από εκατό ευρώ και σίγουρα μας ενοχλεί που δεν είμαστε πιο άνετοι. Όμως μάθαμε με 30 ευρώ την εβδομάδα να περνάμε πολύ καλά και μπορεί να μην προλάβαμε την ευμάρεια που υπήρχε πριν δέκα χρόνια, όμως είναι στο χέρι μας να τη δημιουργήσουμε.

Είμαι φοιτητής στο Καποδιστριακό και ευτυχώς είμαι από την Αθήνα. Τα έξοδά μου, όπως και των περισσότερων ανθρώπων της ηλικίας μου, είναι γύρω στα 100 ευρώ το μήνα που καλύπτουν βόλτες, καπνούς, μετακινήσεις. Δεν έχουμε τόσες υποχρεώσεις ώστε να δανειζόμαστε, πέρα από κανένα καφέ. Τα ποσά όμως είναι πολύ μικρά, πέντε με δέκα ευρώ μεταξύ φίλων σε κεράσματα. Μπορούμε να ζήσουμε με δέκα ευρώ και να περνάμε καλά γιατί η ζωή μας διαμορφώθηκε γύρω από αυτό.

Σπουδάζω Θεολογία στο Καποδιστριακό πανεπιστήμιο, είμαι από την Αθήνα οπότε οι δικοί μου μου παρέχουν τροφή και στέγη. Τα έξοδά μου δεν είναι πάνω από εκατό ευρώ το μήνα για τσιγάρα, μετακινήσεις και καφέδες. Τα μοναδικά χρήματα που χρωστάω είναι σε μια κλήση που παραμένει απλήρωτη και μάλλον θα έχει πάει στην Εφορία. Έτυχε μια φορά να πέσω σε ελεγκτή χωρίς το πάσο μου και χωρίς κάρτα αρχή του μήνα. Του εξήγησα πως είμαι φοιτήτρια και πως θα την ανανεώσω έτσι κι αλλιώς, αλλά με έγραψε «Για τα τυπικά», όπως είπε.

Σιχαίνομαι να χρωστάω γιατί έχω τύψεις. Και μόνιμες τύψεις γιατί χρωστάω στους γονείς μου - είμαι 19 χρονών και πληρώνουν ακόμη για το φαγητό μου, ενώ θα έπρεπε να έχω βρει έναν τρόπο να συνεισφέρω. Σπουδάζω Τεχνολογία Τροφίμων στο ΤΕΙ Αθήνας, παράλληλα ψάχνω δουλειά, όμως είναι τρομερά δύσκολο να βρεις όταν υπάρχει 30% ανεργία και παντού ζητάνε προϋπηρεσία. Συνήθως με την αδερφή μου δανειζόμαστε η μια από την άλλη, και γενικά τα 20 ευρώ που παίρνω την εβδομάδα προσπαθώ να τα χαλάω Σαββατοκύριακο σε κάποια βόλτα. Μου έχει τύχει όμως να δανείζομαι λεφτά από φίλη μου για ταξί επειδή δεν πρόλαβα μετρό και να της τα δώσω άμεσα. Μάθαμε να είμαστε εγκρατείς με τα χρήματα γιατί μεγαλώσαμε σε μια περίοδο που τα σκεφτόμαστε συνέχεια.

Είμαι από τη Θεσσαλονίκη και μένω στην Αθήνα τα τελευταία τέσσερα χρόνια. Τα βασικά μου έξοδα είναι 400 ευρώ και για να μπορέσω να κάνω άλλα πράγματα, όπως κάποιο ταξίδι, θα πρέπει να μαζέψω χρήματα. Έχω μια πιστωτική με όριο 2.000 ευρώ, στην οποία χρωστάω 1.300 ευρώ επειδή έπαιζα τυχερά παιχνίδια. Θα ξεχρεώσω όμως, κυρίως γιατί έχω καλούς φίλους που με αγαπάνε.

Δουλεύω σε μια τηλεφωνική εταιρεία και παίρνω τον βασικό μισθό. Όσο μπορώ συνεισφέρω και στο σπίτι μου, αυτό όμως δεν γίνεται πάντα. Χρωστάω, όπως τα περισσότερα άτομα της ηλικίας μου, σε φίλους και οικογένεια. Στην Ελλάδα ζούμε. Μπορεί οποιαδήποτε μέρα της εβδομάδας να θέλεις να πας μια βόλτα με τους φίλους σου, αλλά να έχεις ξυπνήσει χωρίς λεφτά. Αν έχει ο φίλος σου, πληρώνει και τα βρίσκετε στη συνέχεια. Με καλύτερους μισθούς δεν θα το κάναμε αυτό και κυρίως θα μπορούσαμε να δίνουμε στο σπίτι μας περισσότερα χρήματα ή να μείναμε μόνοι μας και να ανεξαρτητοποιούμασταν, αλλά αυτό είναι τρομερά δύσκολο. Τα πράγματα για εμάς δεν θα αλλάξουν γρήγορα. Ίσως δεν αλλάξουν και ποτέ.

Περισσότερα από το VICE

Γιατί η Γενιά μου Βαριέται που Ζει;

Τι να Κάνεις αν σε Καλέσουν σε Συνέντευξη για Δουλειά

Πώς Πραγματοποίησα την Ερωτική μου Φαντασίωση σε Ένα Χαμάμ στην Ελλάδα