Πώς ο Bukowski μου Έμαθε να μην Χύνω στον Αφαλό μου

Ο Greg Palast, είναι ένας best seller συγγραφέας και τολμηρός ερευνητής δημοσιογράφος των New York Times, του οποίου τα ρεπορτάζ παρουσιάζονται στο BBC Television και τον Guardian. O Palast, έχει στο στόχαστρο την πλουτοκρατία. Τα ρεπορτάζ και η δουλειά του, βρίσκονται στο www.GregPalast.com, όπου και μπορεί να του στείλει κανείς τα αρχεία του, με την ένδειξη «Εμπιστευτικό».

Ο κολλητός μου, ο Ron, είχε κάτι μύκητες στη γλώσσα, που τους έξυνε κάθε λίγο με ένα πλαστικό μαχαίρι, πράγμα που αηδίαζε τη μάνα του. Ένας ταχυδρόμος, ο Charles Bukowski, τον φιλοξένησε στο σπίτι του, στην De Longpre Avenue, τη γειτονιά με της κάβες του Λος Άντζελες, κοντά στο σπίτι της γιαγιάς μου.

Ο Bukowski, ήταν ένας οργισμένος ποιητής -οργισμένος βασικά γιατί ενίοτε κατουρούσα το παρτέρι του, όταν δεν μπορούσα να κρατηθώ άλλο. Και λέγοντας ποιητής, εννοώ ότι «δημοσίευε» συνέχεια σε ένα μηχάνημα που έγραφε πάνω σε μπλε post-it. Έπειτα τα τοποθετούσε σε ένα κύλινδρο και τύπωνε μία σελίδα, κάθε φορά που γυρνούσε τη μανιβέλα.

Ο Ron και εγώ, ήμασταν επίσης ποιητές, παρόλο που δεν είχαμε τέτοιο μηχάνημα. Κάναμε άλλες, δικές μας μαλακίες.

Ο Bukowski μας είχε πει κάποτε: «Είχε έρθει μια μέρα μια groupie, ήπιαμε, την καβάλησα, και ενώ περνούσα μια χαρά, αυτή είχε μια αηδιασμένη φάτσα, σαν να σιχαινόταν».

Συνέχισε: «Τελικά, κοίταξα κάτω και, γαμώτο, ήταν το πουλί μου κολλημένο στην κοιλιά μου».

Μπαινόβγαινε έτσι. Την καημένη την κοπέλα.

Είχε πλάκα. Και κάτι άλλο, που θυμήθηκα 20 χρόνια αργότερα, όταν έπαθα την Κρίση Ηλικίας Νο12.

Κάποτε ήμουν ερευνητής. Ντετέκτιβ. Επειδή όμως οι κακοί, οι πλούσιοι και οι σκληροί, πάντα ξέρουν πώς να ξεφεύγουν απ' το σύστημα, προσπαθούσα να τους ξεσκεπάσω με οποιοδήποτε τρόπο. Τα παράτησα.

Ξαφνικά, θυμήθηκα ότι υποτίθεται πως ήμουν ποιητής.

O Charles Bukowski μιλάει για την αγάπη.

Παρακολούθησα σεμινάρια ποίησης -αν είναι δυνατόν- με τον Allen Ginsberg, που ζούσε τότε σε μια τρύπα, στη Νέα Υόρκη, δίπλα στην Avenue D στο Lower East Side, όπου βρισκόταν και το γραφείο μου. Ο Ginsberg, ήταν ο πιο θλιβερός άνθρωπος που είχα γνωρίσει ποτέ - ήταν σαν αυτά τα άδεια κτίρια, που είναι σφραγισμένα λόγω επισκευών, χωρίς οι επισκευές να γίνονται ποτέ. Μας διάβαζε πολύ κακά ποιήματα του Jack Kerouac και έβαζε τα κλάματα. Σε αντίθεση με τον Kerouac, ο Ginsberg δεν πέθανε νέος.

Κάποτε, ο Ginsberg έκανε ένα πάρτι, αλλά είχε ξεχάσει να φέρει τρόφιμα και στο ψυγείο υπήρχε μόνο κορν μπιφ και μουστάρδα. Και είχε καλέσει τόσο κόσμο. Τι μαλάκας. Σκεφτόμουν ότι ήταν πολύ θλιβερός.

Κάπως έτσι, προτίμησα από την ποίηση τη δημοσιογραφία.

Ίσως και επειδή έδειχνα τους στίχους μου στον Ginsberg, για να μου πει τη γνώμη του, και μου έλεγε ότι πρέπει να γίνω δημοσιογράφος.

Τέλος πάντων, στο μεταξύ με τον Ron χαθήκαμε, κάτι που συμβαίνει όταν μεγαλώνουμε. Χάνουμε πολλά πράγματα - τον Ron, τον Bukowski, τον Ginsberg, τα ποιήματα, το κλειδί της «εκκλησίας». Όχι το κλειδί κάποιας εκκλησίας. Αλλά ήταν μια εποχή, που για να πιείς αλκοόλ ήθελε προσπάθεια, και χρειαζόσουν ένα μεταλλικό κλειδί (ανοιχτήρι) για να ανοίξεις ένα κουτάκι μπύρας. Δεν έβρισκα το κλειδί για να ανοίξω τη Bud μου και ο Bukowski μου είπε «Χρησιμοποίησε την ψυχή σου».

Έγινα ερευνητής δημοσιογράφος και υπόσχομαι να επιστρέψω στα καθήκοντά μου την επόμενη βδομάδα - με εσωτερικά έγγραφα για την Ελλάδα, το ευρώ και στοιχεία από κρυμμένα αρχεία των μεγάλων κεφαλαίων αυτού του πλανήτη.

Ο Ron λοιπόν, χάθηκε στο αλκοόλ και την πρέζα. Η Husky Rhea, η τότε κοπέλα μου, χάθηκε και εκείνη. Την τελευταία φορά που μιλήσαμε, ζούσε στο αυτοκίνητό της, στο Σαν Ντιέγκο. Της είπα ότι δεν με ενδιέφερε. Η αλήθεια ήταν ότι με ενδιέφερε, αλλά αυτό δεν θα τη βοηθούσε σε τίποτα.

Allen Ginsberg. Φωτογραφία: Michiel Hendryckx.

Επανέρχομαι στον Bukowski, γιατί αυτός ήταν η αιτία που άργησα να χάσω την παρθενιά μου. Δεν μπορούσα να αποχωριστώ το «λουλούδι» μου (πράγμα δύσκολο την χίπικη εποχή της Καλιφόρνια, όπου όλα ήταν ελεύθερα).

Αποφάσισα ότι η πρώτη μου φορά θα ήταν με την Husky Rhea, γιατί αυτή αγαπούσα. Ίσως ακόμα να την αγαπάω. Ή, αν έχει πεθάνει, θα πρέπει να πω «αγαπούσα».

Αυτό που συνέβη με την παρθενιά μου ήταν ότι όταν έφυγα από το Λος Άντζελες για να πάω σε ένα σχολείο του Σικάγο, είπα στη Husky Rhea ότι μπορούσαμε να μείνουμε στο σπίτι του Bukowski.

Επιτέλους, θα επιβραβεύονταν τόσες «προπονήσεις» με βαζελίνη.

Αλλά εκείνη είπε «Αποκλείεται! Δεν υπάρχει καμία περίπτωση να μείνω στο σπίτι με ΑΥΤΟΝ γύρω! Ούτε τα μούτρα του δεν μπορώ να δω! Ο Bukowski είναι Ο ΠΙΟ ΑΣΧΗΜΟΣ ΑΝΤΡΑΣ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ!».

Περάσαμε τη νύχτα πάνω σε ένα κάλυμμα, στην αυλή ενός νταβατζή που ήξερε ο Ron. Μέχρι την αυγή είχα ήδη ερωτευτεί παράφορα.

Δεν δημοσίευσα ποτέ τα ποιήματά μου. Ο Bukowski ήξερε ότι δεν θα το έκανα.

Σε εκείνη την Κρίση Ηλικίας Νο.12, κατάλαβα αυτό που μας έλεγε ο Bukowski. Δεν πήδηξε ποτέ εκείνη την groupie. Αυτά ήταν μαλακίες. Αλλά ήθελε να χρησιμοποιήσει έναν κώδικα, γιατί ήξερε ότι ήμασταν πολύ νέοι και είχαμε πάρα πολλές ορμές για να το καταλάβουμε.

Αυτό που εννοούσε ήταν: καμιά φορά, νομίζεις ότι κάνεις έρωτα στη Μούσα, αλλά στην πραγματικότητα, απλά μαλακίζεσαι στην κοιλιά σου.

Τώρα το κατάλαβα. Σίγουρα και 'σείς.

Συγνώμη Buk, που δεν σε ευχαρίστησα ποτέ για το πόσο υπέροχος άνθρωπος ήσουν.

Ακολουθήστε το VICE στο Twitter, Facebook και Instagram.