Πέρασα μία Μέρα σε Σχολή για Μέντιουμ

Ο τρόπος που ένας καλλιτέχνης φαντάστηκε το φλερτ του αρθρογράφου με ένα hippie μέντιουμ

«Κάθε φορά που κάνω μαντικές αναγνώσεις για κάποιον, τα νέα είναι πάντα κακά», λέει ο Bill με ένα βαρύ αναστεναγμό. Ο Bill είναι ένας ηλεκτρολόγος απ’ το Λονδίνο και όπως εγώ και εννέα άλλοι, σήμερα παίζει το ρόλο του μαθητή στο Κολέγιο Μαντικών Μελετών στο Kensington. «Στη συνέχεια όμως σκέφτομαι: ‘Πρέπει, όμως, να τα ακούσουν, έτσι δεν είναι;’» και συνεχίζει: «Είναι γραφτό τους».

Χωρίς προειδοποίηση, η δασκάλα Avril Price μπαίνει στο αρωματισμένο υπόγειο στούντιο. Για την ακρίβεια, θα έπρεπε να γνωρίζουμε ότι θα ερχόταν. Μας ανακοινώνει ότι θα ξεκινήσουμε αυτό το εργαστήριο των Ιερών Τεχνών της Μαντικής με μια συνεδρία ομαδικού διαλογισμού. Όλοι κλείνουμε τα μάτια μας.

Η σχολή πνευματιστών ιδρύθηκε το 1884, από μια ομάδα ακαδημαϊκών και επιστημόνων - άτομα μορφωμένα που ήθελαν να διερευνήσουν επίσημα τα περιστατικά μαντείας που κατέκλυαν το Λονδίνο της βικτωριανής εποχής. Σήμερα, 130 χρόνια μετά, η σχολή εξακολουθεί να λειτουργεί με σκοπό τη βελτίωση της κατανόησης των ψυχικών ικανοτήτων των κατοίκων της πόλης, χρησιμοποιώντας νέες επιστημονικές τεχνικές. Στόχος της είναι να εξακριβώσει αν πράγματα όπως η αστρική προβολή και η ραβδοσκοπία έχουν καποιου είδους λογική εξήγηση, είναι πραγματικά υπερφυσικά ή μόνο και μόνο επίμονα παραδείγματα της New Age φιλοσοφίας. Οργανώνει επίσης μαθήματα για όποιον θέλει να ενισχύσει τις ψυχικές ικανότητές του, χρησιμοποιώντας θεραπευτές, «ευαίσθητους» και συμβούλους για να εξασφαλιστεί το άνοιγμα των εσωτερικών ματιών που βοηθούν τους ανθρώπους να δουν το μέλλον.

Επιστρέφουμε στην Avril.

«Κορδόνια φωτός βγαίνουν από τους πνεύμονές σας με κάθε αναπνοή», μας διαβεβαιώνει. «Ένα λουλούδι λωτού ανθίζει σιγά-σιγά από την κορυφή του κεφαλιού σας - το τσάκρα-κορώνα σας».

Αυτή η τακτική συνεχίζεται για λίγη ώρα, γι' αυτό ανακουφίζομαι όταν η Avril μας εναποθέτει σε έναν αγρό: «Είναι νύχτα, τα αστέρια γεμίζουν τον ουρανό. Σε μια απόσταση βλέπετε έναν πέτρινο κύκλο. Τον πλησιάζετε και από τις σκιές αναδύεται ένας αριθμός - ο πνευματικός οδηγός σας. Θα σας οδηγήσει σε ένα πέτρινο τραπέζι στη μέση του πέτρινου κύκλου. Κοιτάτε κάτω στην παλάμη του χεριού σας το τσάκρα της παλάμης σας και βλέπετε ένα αντικείμενο - ένα δώρο από τον πνευματικό οδηγό σας. Τι είναι αυτό;»

Κοιτάζω κάτω και βλέπω μια πέτρα. Στη συνέχεια τιμωρώ αμέσως την καχεκτική φαντασία μου, η οποία έχει σαφώς αντιγράψει και επικολλήσει μια πέτρα από το περιβάλλον σκηνικό με τον πέτρινο κύκλο και τοτραπέζι. Τελικά, μετά από κάποια διαπραγμάτευση με τον πνευματικό οδηγό μου, η πέτρα μετατρέπεται σε ένα ωραίο γκρι, καφέ και λευκό φτερό. Η Avril μας ζητάει να ανοίξουμε τα μάτια μας και να μοιραστούμε το «δώρο» μας με την ομάδα.

Μια μικροσκοπική ξανθιά χειρουργός που ασχολείται με τον καρκίνο του μαστού και ονομάζεται Agnes, παίρνει μια μικρή μπλε μπάλα. Μια νευρωτική νοικοκυρά από το Essex παίρνει μια «λευκή χρυσή πυραμίδα», πράγμα που μου φαίνεται αμέσως ως κάτι είτε πολύ βαθύ είτε αδιανόητο, δεδομένου ότι η ψηλότερη πυραμίδα έχει ύψος 479 πόδια. Μια εντυπωσιακή χίπισσα που ονομάζεται Aisha παίρνει ακριβώς το ίδιο με μένα: ένα πιτσιλωτό γκρι, καφέ και λευκό φτερό (ανταλλάσουμε χαμόγελα, είναι η πρώτη φορά που λαμβάνω μέρος σε αστρικό φλερτ).

Ο Bill ο Ηλεκτρολόγος ο Μάντης Κακών, παίρνει ένα στιλέτο.

Αυτό το φανταστικό όπλο προκαλεί ένα νευρικό κύμα ανησυχίας στην ομάδα, αλλά η Avril το εξομαλύνει επιδέξια, εξηγώντας ότι η λεπίδα αντιπροσωπεύει την «προηγούμενη ζωή του Bill ως Κέλτη» και όχι, ας πούμε, το πάθος του να μαχαιρώνει αγνώστους που συναντά σε ερασιτεχνικά εργαστήρια μαντικής.

Οπλισμένοι με τα δώρα από τους πνευματικούς οδηγούς μας, είμαστε πλέον έτοιμοι να αντιμετωπίσουμε την ανάγνωση αύρας. Είναι μια ενδιαφέρουσα πρόταση: Πώς μπορεί να σας διδάξει κάποιος να βλέπετε τις αύρες; Άραγε είναι αυτό κάτι σαν δώρο με το οποίο γεννιόμαστε, όπως για παράδειγμα ένα ωραίο χαμόγελο ή δύο πέη;

Κατά τη διάρκεια της ημέρας μου στη σχολή μαντικής θα μάθαινα τον λόγο που μερικοί άνθρωποι τρομάζουν με τα μεταχειρισμένα ρούχα.

H Avril αρχίζει, αναλύοντας έναν πίνακα που αποτελεί το αντίστοιχο του περιοδικού πίνακα για τις αύρες, μια απίστευτη σειρά από δήθεν αντιστοιχίες τσάκρα, χρώματα και αφηρημένα ουσιαστικά - όλα συγκεντρωμένα σε ένα Excel. Στη συνέχεια, σχηματίζουμε ζευγάρια και μας δίνεται η οδηγία να προχωρήσουμε. Αναρωτιέμαι μήπως δεν είχα καταλάβει κάτι σωστά. Εξάλλου, δεν είναι ότι έχω περάσει τη ζωή μου βλέποντας τα πάντα λουσμένα με φιμέ ακτινοβολία και απλά επέλεξα να αγνοήσω το φαινόμενο.

Τέλος πάντων, είμαι εδώ και κάθομαι απέναντι από την Agnes, η οποία περιμένει υπομονετικά να της πω κάτι βαθυστόχαστο. Αισθάνομαι παράξενα ένοχος για τη υποβαθμισμένη ικανότητά μου να διαβάσω την αύρα, αλλά επιλέγω το πρώτο χρώμα που σκάει στο κεφάλι μου: Πορτοκαλί.

Συμβουλευόμαστε το Excel, το οποίο μιλάει για «δημιουργικότητα», «υγεία» ή κάτι παρεμφερές. Η Avril πλησιάζει, ενώ κάνει το γύρο της στο εργαστήρι.

«Μάντεψα πορτοκαλί», της λέω συνεσταλμένα.

«Δεν χρησιμοποιούμε αυτή τη λέξη εδώ Thomas»! ξεσπά η Avril.

«Τη λέξη πορτοκαλί;»

«Όχι – ‘μαντεύω’».

Αλλάζουμε συντρόφους και η διαδικασία συνεχίζεται μέχρι το γεύμα, αλλά κάθε νέα αύρα παραμένει πεισματικά ανεπαίσθητη.

Μετά από μερικά σάντουιτς, η Avril μας λέει ότι πρόκειται να χτυπήσουμε το εκκρεμές - ένα κρύσταλλο στο τέλος μιας αλυσίδας. Μετά την απογοητευτική εμπειρία μου με την αύρα, οι προσδοκίες μου είναι αρκετά χαμηλές. Η Avril κουνά ένα εκκρεμές πάνω από το δείκτη της και το καλεί να πει ένα «ναι» και στη συνέχεια, ένα «όχι». Καθώς περιστρέφεται προς τη μια κατεύθυνση και μετά προς την άλλη, προσπαθώ να ελέγξω το γέλιο μου - δεν υπάρχει τίποτα ιδιαίτερα θαυματουργό στο να κουνάς διακριτικά έναν κρύσταλλο χωρίς να αντιληφθεί κανείς ότι στην πραγματικότητα κινείς τον καρπό σου.

Φτάνει η ώρα να δοκιμάσω κι εγώ. Ο γείτονάς μου μου δίνει το εκκρεμές και ζητώ δυνατά ένα ναι. Προς έκπληξή μου, το εκκρεμές στριφογυρίζει υπάκουα, κινείται δεξιόστροφα. Ζητώ να σταματήσει. Το πράττει. Νεκρό. Ζητώ ένα όχι και το εκκρεμές κινείται αριστερόστροφα, χωρίς κανενός είδους συνειδητή κίνηση από μέρους μου.

Η Avril επεμβαίνει για να μας πει ότι, παρά το ότι το εκκρεμές προσφέρει την δελεαστική ικανότητα λήψης αποφάσεων, δεν πρέπει ποτέ να το συμβουλευτούμε σχετικά με θέματα του μέλλοντος. Αντ' αυτού, λέει, αυτές οι παράξενες παρα-ψυχολογικές συσκευές θα πρέπει προφανώς να χρησιμοποιούνται για λίγο πιο πρακτικούς σκοπούς.

«Η φίλη μου χρησιμοποιεί το δικό της για να ξεχωρίσει τα πιο φρέσκα φρούτα και λαχανικά», λέει η κυρία με τη Λευκή-Χρυσή Πυραμίδα.

Η Avril γνέφει σοφά, προτού μας ανακοινώσει ότι θα χρησιμοποιήσουμε την πρωτόγνωρη εξουσία μας στο εκκρεμές για να ελέγξουμε τα τσάκρα κάποιου άλλου. Στη συνέχεια βιώνω μια στιγμή διαυγούς διόρασης, νιώθοντας ότι για αυτή την οικεία διαδικασία πρόκειται να συνεργαστώ με την Aisha. Έτσι κι έγινε. Το μάθημα λειτουργεί.

Η Aisha πλησιάζει, το εκκρεμές της είναι έτοιμο. Μας λένε ότι τα καλά, υγιή τσάκρα πρέπει να κάνουν ένα εκκρεμές (το οποίο θα κρατά κοντά σας κάποιος άλλος) να στροβιλίζεται σε εναλλασόμενες κατευθύνσεις, ενώ θα κατεβαίνει από την κορυφή του κεφαλιού προς τα κάτω. Η Aisha σηκώνει το εκκρεμές της και αρχικά όλα πηγαίνουν αρκετά ομαλά, το εκκρεμές κινείται προς μία κατεύθυνση, μετά προς μία άλλη - αν και ένα ή δύο από τα τσάκρα μου είναι προφανώς λίγο αδύναμα (ντοπιαστικό!) - μέχρι και το τελευταίο, χαμηλότερο τσάκρα, όπου ταλαντεύεται με τον ίδιο τρόπο όπως και την προηγούμενη φορά. Δεν είμαι πραγματικά σίγουρος τι ακριβώς είναι ένα τσάκρα, αλλά είναι αρκετά ανησυχητικό να μάθαίνω ότι ένα από τα δικά μου είναι διαλυμένο.

Η Avril εμφανίζεται και καλεί την Aisha, η οποία με κοιτάζει με ανησυχία, να εφαρμόσει κάποια ad-hoc θεραπεία με το «τρίτο μάτι» της. Έτσι, κατεβάζει το εκκρεμές της κοντά στη μέση μου και ελέγχει εξονυχιστικά την προβληματική περιοχή: τον καβάλο μου. Δεν αποτελεί καμία έκπληξη το γεγονός ότι το εκκρεμές αλλάζει αμέσως κατεύθυνση και αρχίζει να γυρίζει σαν λαγωνικό που κυνηγάει την ουρά του. Τότε έρχεται η σειρά μου να τσεκάρω την Aisha. Τα τσάκρα της είναι σε σχεδόν εκνευριστικά τέλεια κατάσταση.

Το εκκρεμές είναι διασκεδαστικό, αλλά σύντομα έρχεται η ώρα να προχωρήσουμε στην ψυχομετρία. Εδώ ένα μέντιουμ κρατά ένα αντικείμενο και διαβάζει την ιστορία του μέσω της αφής και μόνο. Η ψυχομετρία κάνει την ανάγνωση αύρας να μοιάζει με εγκεκριμένη επιστήμη. Δεν υπάρχει καν φυλλάδιο.

Φαίνεται ότι το σκατένιο παλιό μου τηλέφωνο έχει πολύ καλά vibes

Η Avril μας χωρίζει ξανά σε ζεύγη και εγώ παίρνω την κυρία με τη Λευκή-Χρυσή Πυραμίδα. Καθόμαστε μαζί και τρίβουμε τις παλάμες μας για μια στιγμή («διεγείρουμε τα τσάκρα») προτού ανταλλάξουμε αντικείμενα. Μια που δεν έχω τίποτα πιο κατάλληλο, θα παραδώσω το Nokia μου, ένα αιωνόβιο μηχάνημα που έχει Φιδάκι, μαλακά πλήκτρα και ένα ακουστικό λερωμένο με μελάνι.

Η κυρία με τη Λευκή-Χρυσή Πυραμίδα χαϊδεύει διαλογιζόμενη το μίζερο τηλέφωνό μου - με τα μάτια κλειστά, ψάχνοντας για το νόημα του. Πρέπει να είναι από τα πιο ηλίθια πράγματα που έχω δει ποτέ. Επίσης, με αποσπά κάπως από το ασημένιο δαχτυλίδι με το φίδι που μου έδωσε, το οποίο -όπως ήταν αναμενόμενο- αποδεικνύεται ότι ανήκει στην κατηγορία των πολύ ισχυρών, σιωπηλών άψυχων αντικειμένων.

Για μια ακόμη φορά, αισθάνομαι παράξενα ένοχος που δεν είμαι ο Ρασπούτιν και είμαι υποχρεωμένος να πω μαλακίες.

«Μήπως αυτό το δαχτυλίδι», ρωτώ κρατώντας το μεταξύ του αντίχειρα και του δείκτη μου, «κρύβει πίσω του κάποια ιστορία»;

«Κάπως έτσι», λέει ενθαρρυντικά η κυρία με τη Λευκή-Χρυσή Πυραμίδα. «Το αγόρασα από ένα Ινδιανικό κατάστημα στο Brighton. Όλα τα προϊόντα του έρχονται από ιθαγενείς Αμερικανούς».

«Εντάξει - άρα είναι πολυταξιδεμένο».

Στρέφουμε την προσοχή μας στο Nokia μου.

«Τώρα, δεν ξέρω αν αυτό είναι ακριβώς κάτι διασθητικό», λέει, «αλλά αισθάνθηκα ότι αυτό ήταν ένα πραγματικά ευτυχισμένο μικρό τηλέφωνο».

Χαίρομαι που το ακούω αυτό και συμφωνώ ότι, ναι, είχε ζήσει μεγάλες στιγμές- και υπάρχει ακόμα, ενώ οι περισσότεροι του είδους του, τώρα είναι ανταλλακτικά.

Η φάση γίνεται λίγο Pixar, με άψυχα αντικείμενα να αποκτούν προσωπικότητα, και την κατάσταση να συνεχίζεται έτσι και κατά τη διάρκεια των ερωταπαντήσεων της Avril στο τέλος. Η Avril ανοίγει ένα αγωγό σοβαρών νευρώσεων ορισμένων μαθητών, οι οποίοι - όπως φαίνεται - βιώνουν έναν διαρκή τρόμο απέναντι στα αντικείμενα από δεύτερο χέρι.

«Τι γίνεται με τα ρούχα από δεύτερο χέρι;» τραυλίζει ένας, λες και μία ζακέτα Oxfam θα μπορούσε να είναι στην πραγματικότητα μια πιθανή εστία καταστροφής.

«Εγώ συνήθως τα πλένω», λέει η Avril, η οποία φαίνεται να προσπαθεί να κάνει ό,τι καλύτερο μπορεί για να τους ηρεμήσει όλους.

«Και αρκεί το πλύσιμο»!;!

«Ναι, το πλύσιμο αρκεί».

«Τι γίνεται με τα κοσμήματα από δεύτερο χέρι;», λέει με ανησυχία ένας άλλος.

«Χμ, μπορείτε να χρησιμοποιήσετε καμπάνες ή τονόμετρα ή βότανα», αναστενάζει η Avril. «Μπορείτε επίσης, με τα κοσμήματα από δεύτερο χέρι, να χρησιμοποιήστε το τρίτο μάτι σας και να φανταστείτε τον εαυτό σας να τα πλένει».

***

Συνολικά, η σχολή μαντικής είναι ένα ασυνήθιστα ευχάριστο μέρος για να περάσετε ένααπόγευμα και σίγουρα μπορεί να ανοίξει τα μάτια σας σε κάποιες ανορθόδοξες απόψεις για τον κόσμο των άψυχων αντικειμένων. Αλλά αν το καλοσκεφτείτε, δεν είναι σίγουρο κατά πόσο αξίζει να πληρώσετε 70 λίρες για να κάνει ψυχανάλυση στο τηλέφωνό σας μια γυναίκα που φοβάται τα παλιά ρούχα.