Τι Συμβαίνει Όταν η Έκτρωση Δεν Λειτουργήσει Πλήρως

«Τι διαφορά έχουν;», ρώτησα.

«Στην πρώτη παίρνεις ένα χάπι. Η άλλη είναι πιο επεμβατική».

Δεν είχα χρόνο να το ψάξω πιο αναλυτικά και για να είμαι ειλικρινής, δεν ήθελα. Έτσι επέλεξα την ιατρική, υποθέτοντας ότι θα είναι πιο απλή.

Η νοσοκόμα στο πρώτο ραντεβού εξήγησε ότι οι ιατρικές εκτρώσεις πρώιμου σταδίου είναι πιο αποτελεσματικές αν πάρεις δύο σετ χάπια, με 24-48 ώρες διαφορά. Πήρα το πρώτο χάπι (μιφεπριστόνη) εκείνη τη μέρα και επέστρεψα δυο μέρες μετά για να ολοκληρώσω τη διαδικασία, βάζοντας το δεύτερο σετ χάπια (μισοπροστόλη) στον κόλπο μου. Ήταν σαν πράξη βίας προς τον εαυτό μου. Θυμάμαι ότι επέστρεψα στην αίθουσα αναμονής και έπεσα στην αγκαλιά της μαμάς μου κλαίγοντας τόσο δυνατά, όσο δεν είχα κλάψει από παιδί.

«Ξέρω», είπε απαλά και μου χάιδεψε τα μαλλιά.

Από την κλινική μου είπανε ότι η αποβολή μπορούσε να ξεκινήσει οποιαδήποτε στιγμή, από την ώρα που πήρα τα φάρμακα μέχρι δυο βδομάδες αργότερα. Θα ήταν σαν μια έντονη περίοδος και θα τελείωνε μέσα σε μια μέρα, αλλά μπορεί να είχα ελαφριές κράμπες για μια βδομάδα. Μπορούσα να πάρω παρακεταμόλη και ιβουπροφαίνη αν πονούσα. έγκυος έμβρυο μητέρα

Τέσσερις ώρες αργότερα, όταν επιστρέψαμε στο διαμέρισμα, ένιωσα έναν πρωτόγνωρο πόνο βαθιά μέσα μου, κάπου ανάμεσα στο κάτω μέρος της σπονδυλικής στήλης και τον αφαλό μου. Μέσα σε μια ώρα, γεννούσα κανονικά – εν συντομία: συσπάσεις, εμετός, αίμα, κλάμα, σκατά. Κράτησε ώρες. Ένιωθα ψυχικά τραυματισμένη και η όλη εμπειρία με έδεσε με τη μητέρα μου.

12 ώρες αργότερα, οι συσπάσεις αραίωσαν και υπέθεσε πως τα χειρότερα είχαν περάσει. Μια βδομάδα αργότερα όμως, μετά από μια ανεπιτυχή προσπάθεια να γυρίσω στη δουλειά, οι συσπάσεις επέμεναν και εγώ πήγα στο γυναικολόγο για πιο δυνατά φάρμακα. Τότε μου πήρε την πίεση και είπε ότι ήταν επικίνδυνα χαμηλή, στέλνοντάς με στα επείγοντα.

Μετά από τέσσερις ώρες κλάματος και πόνου, ξαπλωμένη στο πάτωμα της αίθουσας αναμονής στη Μονάδα Εγκυμοσύνης ανάμεσα σε έγκυες μητέρες, ένας υπέρηχος έδειξε αυτό που φοβόμουν: ότι η έκτρωση δεν ήταν επιτυχής και είχε κατηγοριοποιηθεί ως «ατελής», μια λέξη που θυμάμαι αμυδρά να είχα ακούσει στην πρώτη μου συμβουλευτική συνάντηση. Για να καταλάβεις τις επιπλοκές πρέπει να καταλάβεις τη διαφορά ανάμεσα στις ανεπιτυχείς ιατρικές εκτρώσεις και τις ατελείς. Μια ανεπιτυχής είναι όταν η ασθενής παίρνει όλα τα χάπια και η διαδικασία της έκτρωσης δεν ξεκινάει για κάποιο λόγο. Μια ημιτελής ιατρική έκτρωση είναι όταν η διαδικασία ξεκινάει αλλά το σώμα δεν αποβάλλει το εναπομείναν απόβλητο «προϊόν».

Προγραμματίστηκε χειρουργείο τρεις μέρες μετά για να αφαιρεθούν τα «εναπομείναντα προϊόντα» και πήρα άδεια άλλη μια βδομάδα. Η όλη δοκιμασία με εξάντλησε σωματικά και ψυχικά.

«Όπως ξέρουμε, οι εκτρώσεις είναι πολύ συχνές», λέει η Dr Yvonne Neubauer, αναπληρώτρια κλινική διευθύντρια της Marie Stopes UK, μιας ΜΚΟ για τις εκτρώσεις. «Ξέρουμε ότι μία στις τέσσερις γυναίκες θα τερματίσει μια εγκυμοσύνη στη ζωή της και ότι οι ιατρικές εκτρώσεις είναι η πιο συνηθισμένη μέθοδος, καθώς 9 στις 10 εκτρώσεις το 2018 έγιναν πριν από τις 13 εβδομάδες, όταν είναι και πιο αποτελεσματικές». Από αυτές, σύμφωνα με τη Dr Neubauer, το 70% έγιναν ιατρικά και το 95% αυτών ήταν «επιτυχείς στην πρόκληση της πλήρους αποβολής του διατηρηθέντος προϊόντος», κάτι που καθιστά την ημιτελή δική μου διαδικασία αρκετά αλλά όχι τρομερά σπάνια.

Όταν η Diana*, λογίστρια, ήταν 19 και πρωτοετής, έκανε μια ιατρική έκτρωση. «Τότε, δεν ήξερα καμία που να είχε κάνει έκτρωση και μάλιστα ανεπιτυχή», λέει. Η διαδικασία πήγε όπως ήταν αναμενόμενο και έστειλαν την Diana σπίτι. Ανυπομονούσε να αφήσει την εμπειρία πίσω της. Λίγες εβδομάδες μετά όμως όταν ήταν σε οικογενειακές διακοπές, η αιμορραγία δεν είχε υποχωρήσει. «Ήταν φρίκη. Έκανα ντους και το δάπεδο ήταν κόκκινο. Το αίμα διαπερνούσε τις σερβιέτες απίστευτα γρήγορα και δεν μπορούσα να πάω για κολύμπι».

H Diana συνειδητοποίησε ότι κάτι δεν πήγαινε καλά όταν στο αεροπλάνο της επιστροφής αιμορραγούσε ακόμη πιο πολύ. «Το αίμα κυλούσε ανεξέλεγκτο και μούσκεψε το φόρεμά μου και τα καθίσματα. Έγινα ρεζίλι και τρομοκρατήθηκα». Όταν προσγειώθηκε πήγαν αμέσως στα Επείγοντα. Της είπαν ότι η έκτρωση δεν ήταν επιτυχής κι ότι έπρεπε να κάνει χειρουργείο.

«Το ψυχικό μου τραύμα κράτησε πολύ καιρό και παράτησα το πανεπιστήμιο», λέει. Εκτός από το τραύμα ένιωθε όλο και περισσότερες ενοχές και ντροπή εξαιτίας των επιπλοκών. «Ένιωθα ότι τιμωρούμουν για την απόφασή μου να λήξω την εγκυμοσύνη».

Το πρόβλημα είναι πως σε οτιδήποτε αφορά την αναπαραγωγική υγεία, η εμπειρία μιας γυναίκας διαφέρει πολύ από την εμπειρία μιας άλλης και με βάση αυτά που έχει δει η Dr Neubauer, ακόμα και το ίδιο άτομο μπορεί να ανταποκριθεί διαφορετικά στην ίδια διαδικασία δύο διαφορετικές φορές. «Δίνουμε συμβουλές με βάση τη μέση εμπειρία», μου λέει.

Όλοι έχουμε ακούσει για τη γυναίκα που φτερνίζεται και βγαίνει το μωρό της μετά από δύο ώρες ελαφριών συσπάσεων και επίσης ακούσαμε για τη γυναίκα που έκανε επείγουσα καισαρική μετά από 72 ώρες πόνου. Όπως και έχουμε μια φίλη που δεν πονάει καθόλου στην περίοδο και άλλη που περνά ξάπλα τέσσερις μέρες τον μήνα, ανήμπορη να δουλέψει. «Τα σώματα των γυναικών είναι πολύπλοκα και διαφέρουν πολύ και καμία εμπειρία έκτρωσης δεν είναι ίδια με την άλλη», λέει η Dr Neubauer. «Γι’ αυτό δίνουμε προτεραιότητα στη στήριξη πριν, κατά τη διάρκεια και μετά τη διαδικασία και πρόσβαση σε διάφορα μέσα όπως μια γραμμή 24ωρης υποστήριξης».

Και τι γίνεται με τις πολύ σπάνιες (λιγότερο από 1%) περιπτώσεις όπου η ιατρική έκτρωση δεν λειτουργεί καθόλου;

«Ήταν πολύ εκνευριστικό», μου λέει. «Ήξερα ότι ήμουν ακόμη έγκυος, το ένιωθα μέσα μου, αλλά κανείς δεν με έπαιρνε σοβαρά ώσπου η κλινική το επιβεβαίωσε με υπέρηχο, δυο βδομάδες μετά». Αυτό είχε συναισθηματικό κόστος. «Ένιωθα ότι τα πράγματα ξέφευγαν από τον έλεγχό μου. Δεν είχα ακούσει ποτέ ότι οι εκτρώσεις δεν λειτουργούσαν και κάθε φορά που το γκούγκλαρα, έβρισκα κάτι ψυτοθρησκευτικές αηδίες που μου έλεγαν ότι ήταν σημάδι, πράγμα που δεν βοηθούσε και πολύ». Τελικά της έκλεισαν χειρουργείο στις 11 βδομάδες και η εγκυμοσύνη της τερματίστηκε.

Παρακολουθήστε όλα τα βίντεo του VICE, μέσω της νέας σελίδας VICE Video Greece στο Facebook.

Οι αποτυχημένες εκτρώσεις μπορεί να είναι δύσκολες να αντιμετωπιστούν ψυχολογικά. Σε μερικές περιπτώσεις η αιμορραγία αρχίζει μετά τα φάρμακα αλλά η εγκυμοσύνη συνεχίζει. Αν ζεις στην Αγγλία μπορεί να διορθωθεί με μια χειρουργική επέμβαση όταν επιβεβαιωθεί η συνεχιζόμενη εγκυμοσύνη. Αλλά αυτό δεν ισχύει παντού.

Η Mara Clarke, ιδρύτρια του Abortion Support Network, ενός φιλανθρωπικού οργανισμού που στηρίζει γυναίκες που αναγκάζονται να ταξιδεύεουν για να κάνουν ασφαλείς, νόμιμες εκτρώσεις, λέει ότι είναι ιδιαίτερα επώδυνο αν το παράθυρο των δύο εβδομάδων -συν ο χρόνος αναμονής για το ραντεβού- ξεπερνάει το χρονικό όριο για τη νόμιμη έκτρωση. Αυτό μπορεί να συμβεί σε χώρες όπως η Ιρλανδία, για παράδειγμα, όπου η έκτρωση είναι νόμιμη μέχρι τις 12 εβδομάδες. «Είναι ψυχοφθόρο και απίστευτα περίπλοκο συναισθηματικά για τους εμπλεκόμενους». Ευτυχώς, οι πρόσφατες ψηφοφορίες για την ίση πρόσβαση και τη Βόρεια Ιρλανδία και τη Δημοκρατία της Ιρλανδίας, συν σχέδια για να επιτρέψουν στις γυναίκες στην Αγγλία να παίρνουν χάπια έκτρωσης στο σπίτι, είναι μεγάλα σημάδια προόδου.

Δεν μετανιώνω στιγμή την απόφασή μου να τερματίσω την εγκυμοσύνη μου, που ήταν το σωστό και για μένα και για το παιδί. Η έκτρωση είναι μια ασφαλής ιατρική διαδικασία και πολλές γυναίκες κάνουν εκτρώσεις με ελάχιστες έως καθόλου επιπλοκές. Κι όμως, αυτό το άρθρο ήθελα να διαβάσω πριν τη διαδικασία και μετά, ώστε να είμαι πλήρως ενημερωμένη και έτοιμη για το τι μπορεί να συνέβαινε στο σώμα μου, αντί να το μάθω στην πορεία. Δεν θέλω να είναι κι άλλες γυναίκες στο σκοτάδι. Όπως λέει η Dr Neubauer, «Ο μόνος τρόπος να βοηθήσουμε η μια την άλλη είναι να είμαστε ειλικρινείς και να τα συζητάμε».

Για τα καλύτερα θέματα του VICE Greece, γραφτείτε στο εβδομαδιαίο Newsletter μας.

Περισσότερα από το VICE

Τρανς Γυναίκες Εξηγούν πώς Είναι Όταν Δεν «Μοιάζουν με Τρανς»

Έτσι Μπορείς να Βοηθήσεις κι Εσύ τον Αμαζόνιο

Ρωτήσαμε Κόσμο πώς Είναι Όταν Κάνουν Σεξ Μπροστά στα Κατοικίδιά τους