Ένας «Ιστορικός» της Skate Σκηνής στην Ελλάδα Μοιράζεται Μαζί μας Φωτογραφίες Δεκαετιών

Υπάρχουν άνθρωποι που χάρη στο πάθος και το μεράκι τους γίνονται θρύλοι χωρίς να το καταλάβουν. Αυτό είναι και ο Damian Argi για την εγχώρια skate σκηνή. Μιλάμε για έναν άνθρωπο που για δεκαετίες ζούσε και ανέπνεε για να ρολάρει μέσα στην πόλη και να απαθανατίζει τους φίλους του να κάνουν ελιγμούς και κολπα σε κάθε πιθανή και απίθανη γωνιά της. Γεννήθηκε στη Νέα Υόρκη, όπου και ανέβηκε για πρώτη φορά σε σανίδα, αλλά στις αρχές της εφηβείας του μετακόμισε στο Μαρούσι. Σπούδασε φωτογραφία, με έμφαση στο φωτορεπορτάζ και μέσα στα επόμενα δέκα χρόνια έγινε συνιδρυτής σε δύο από τα πρώτα έντυπα για αθλήματα δράσης στην Ελλάδα, τα περιοδικά Drop In, Flipside και Good Times. Αξίζει επίσης να σημειωθεί πως έχει συνεργαστεί με διεθνή περιοδικά, όπως τα Thrasher , Kingpin , Sidewalk , Transworld Skateboarding και Playboard. Για πολλά χρόνια, το χαρακτηριστικό του όνομα υπήρχε στη λεζάντα σχεδόν κάθε φωτογραφίας που έβλεπες και είχε να κάνει με skate ή κάποια συναυλία. Ο Damian ήταν κάτι σαν ιστορικός των δύο αυτών σκηνών που μεγάλωναν και ωρίμαζαν η μία δίπλα στην άλλη και αυτός είναι ένας ρόλος εξίσου σημαντικός με των ίδιων των πρωταγωνιστών. Ειδικά σε εποχές που το Διαδίκτυο δεν ήταν τόσο διαδεδομένο και τα smartphones αποτελούσαν σενάριο επιστημονικής φαντασίας. Με όπλα τη σανίδα και την κάμερά του, ταξίδεψε σε όλον τον κόσμο, με σκοπό να καταγράψει τα πρόσωπα, τα μέρη και τις στιγμές που επηρέασαν, διαμόρφωσαν και προώθησαν τα αθλήματα δράσης και τη μουσική.

Σήμερα, ο Damian είναι 40 ετών, πατέρας ενός παιδιού και μόνιμος κάτοικος Λονδίνου. Μπορεί να μην ανεβαίνει τόσο συχνά στο skate του και να έχει χάσει την άμεση επαφή που είχε με την εγχώρια σκηνή, όμως παραμένει ένας από τους πρωτοπόρους της και ίσως ο πιο σημαντικός ιστορικός της. Το αρχείο του απαριθμεί χιλιάδες φωτογραφίες, όσες είναι περίπου και οι ιστορίες που έζησε, καθώς κατέγραφε, άθελά του, κάτι ιστορικό: Την άνθιση της skate σκηνής στην Ελλάδα. Όντας μεγάλος fan της δουλειάς του, αποφάσισα πριν από λίγο καιρό να τον βρω στο Facebook. Βλέποντας ότι ξεκινάει έναν νέο λογαριασμό στο Instagram όπου θα ποστάρει φωτογραφίες από τις παλιές, καλές εποχές, αποφάσισα να του στείλω ένα μήνυμα, με σκοπό να κάνουμε μια κουβέντα. Το ραντεβού ορίστηκε στο Skype και παρακάτω μπορείτε να διαβάσετε όσα είπαμε με αυτόν τον ωραίο και πάνω απ’ όλα ταπεινό τύπο.

VICE : Πότε ανέβηκες πρώτη φορά σε skate ;
Damian Argi: Πρέπει να ήμουν έξι ετών. Η πρώτη μου επαφή, όμως, έγινε λίγο νωρίτερα, βέβαια. Τότε έμενα στη Νέα Υόρκη και είχα βγει στην αυλή, για να παίξω με κάτι φίλους μου. Ξαφνικά, ακούσαμε έναν πρωτόγνωρο θόρυβο που μας τράβηξε την προσοχή. Κοιτάξαμε προς τον δρόμο και είδαμε μια παρέα -γύρω στα επτά άτομα- μεγαλύτερης ηλικίας να κάνει skate. Έκαναν φιγούρες στον δρόμο και μείναμε με το στόμα ανοιχτό. Ακόμη δεν ξέραμε πως λέγεται αυτό το αντικείμενο που βλέπαμε, όμως μόλις μάθαμε, τρέξαμε στους γονείς μας και τους ζητήσαμε να μας πάρουν σανίδες. Μετά από πολύ πρήξιμο, μου αγόρασαν το πρώτο μου σανίδι. Μάλιστα, θυμάμαι ακόμη πως ήταν.

Για πες.
Ήταν μιας εταιρείας που λεγόταν Nash και έβγαζε αυτά τα ψεύτικα skateboard που βρίσκεις στα παιχνιδάδικα. Αν θυμάμαι καλά, τα γραφικά από κάτω έλεγαν «Dog Cheese» και επρόκειτο για ένα ροζ σανίδι με neon χρώματα. Αντιπροσώπευε, δηλαδή, τη δεκαετία του ’80 στο έπακρο.

Πώς ήταν να είσαι ένας πιτσιρικάς που κάνει skate στη Νέα Υόρκη των 80 s ;
Μέναμε στα προάστια και συνηθίζαμε να βγαίνουμε -κρυφά από τους γονείς μας- έξω από τη γειτονιά. Όταν αποκτήσαμε λίγο θάρρος παραπάνω, φτάναμε μέχρι το κέντρο της Νέας Υόρκης. Η κατάσταση τότε δεν ήταν όπως σήμερα, μιλάμε για μια πολύ πιο επικίνδυνη πόλη και φυσικά, το να είσαι 11 χρονών και να πηγαίνεις στο κέντρο της ήταν κάτι συναρπαστικό. Έχουμε φάει πολύ κυνηγητό από μεγαλύτερους skaters που ήθελαν να μας κλέψουν τα πράγματα. Σκέψου, εμένα μια φορά με έπιασαν και μου πήραν το καπέλο, ενώ από έναν φίλο την τσάντα του. Η όλη εμπειρία, πάντως, ήταν συναρπαστική. Το να ασχολείσαι με το skate σε σκληραγωγεί και σε βοηθάει να αποκτήσεις αυτό που λέμε «street knowledge».

Το 1990 έρχεσαι στην Ελλάδα, που τότε ήταν πολύ πίσω, σε σχέση με την Αμερική. Πώς ένιωσες;
Θυμάμαι χαρακτηριστικά πως είχα έρθει Αύγουστο στην Αθήνα και η πόλη ήταν νεκρή, σχεδόν όλοι ήταν διακοπές. Ήμουν στο Μαρούσι, δεν ήξερα κανέναν και προσπαθούσα να βρω ένα μέρος για να κάνω skate. Είχα απογοητευτεί πολύ, επειδή δεν είχα δει κανέναν άλλον να κάνει και από κάποιο σημείο και έπειτα πίστευα πως ίσως και να είμαι ο μόνος skater. Μια μέρα που ήμουν στο σπίτι της γιαγιάς μου, ακούω τον χαρακτηριστικό ήχο που κάνει το skate στην άσφαλτο. Στην αρχή δεν το πίστεψα, σκέφτηκα πως ήταν κάτι άλλο. Όμως ο ήχος συνέχιζε και γινόταν σαφές πως επρόκειτο για skate. Βγαίνοντας στο πίσω μπαλκόνι, είδα δύο παιδιά πάνω στα σανίδια τους. Κατέβηκα τρέχοντας από το σπίτι και πήγα να τους μιλήσω. Μου είπαν να βρεθούμε το ίδιο απόγευμα, για να πάμε μαζί σε μια πλατεία λίγο πιο πάνω, όπου μαζεύονταν πολλά παιδιά. Έτσι και έγινε, με πήγαν κυριολεκτικά δύο τετράγωνα πάνω από το σπίτι της γιαγιάς μου και όντως εκεί είχαν μαζευτεί περίπου 40 άτομα. Το αστείο είναι πως εγώ πήγαινα συνέχεια στην πλευρά για να κάνω skate και μέχρι να γνωρίσω τα παιδιά αυτά δεν είχα σκεφτεί να δοκιμάσω να πάω και από εκεί.

Πώς αντιμετώπιζε ο κόσμος τους skaters τότε;
Σαν παιδιά που έκαναν θόρυβο. Τίποτα παραπάνω.

Αλήθεια, πότε οριοθετούμε την αρχή του skate στην Ελλάδα;
Το πρώτο κύμα skaters ξεκίνησε από τη Θεσσαλονίκη. Αν μπορούμε να πούμε πως υπήρχε μια ομάδα ατόμων που έκαναν το πρώτο βήμα για να αναδείξουν το skate, τότε αυτοί ήταν οι Thunder Boys, στα 70s. Υπήρχαν και κάποια άτομα στην Αθήνα, αλλά εκεί ήταν πιο οργανωμένοι. Στα 80s, η σκηνή της Αθήνας έγινε πιο δυνατή, με πολλούς skaters να φέρνουν από την Αμερική επαγγελματικό εξοπλισμό. Τότε υπήρχαν και οι αμερικάνικες βάσεις, που είχαν μεγάλη επιρροή στην ανάπτυξη της σκηνής. Υπήρχε μια κάποια επαφή με τους Αμερικάνους skaters και αυτό βοήθησε αρκετά την κατάσταση.

VICE Video: Οι Skaters της Αθήνας: Τα Παλιά και τα Nέα Στέκια

Παρακολουθήστε όλα τα βίντεo του VICE, μέσω της νέας σελίδας VICE Video Greece στο Facebook.

Ποια ήταν τα βασικά spot που πηγαίνατε;
Πηγαίναμε όπου έφτανε το λεωφορείο ή το τρένο. Από το κέντρο της Αθήνας, μέχρι τη Βούλα. Κάποια βασικά spots ήταν η εκκλησία του Αγίου Παντελεήμονα στην Πεύκη, η Πλατεία Ηρώων στο Μαρούσι, το Πεδίον του Άρεως, το «3456» όπως το λέγαμε -απέναντι από το Rex στην Πανεπιστημίου- και στη συνέχεια ο παιδότοπος της Γλυφάδας.

Η φωτογραφία πώς προέκυψε;
Η εικόνα και η απαθανάτισή της, είτε σε φωτογραφίες είτε σε βίντεο, ήταν κάτι που με ενδιέφερε από την αρχή της ενασχόλησής μου με το skate. Μoυ άρεσε να βιντεοσκοπώ τους φίλους μου και τον εαυτό μου, να κάνουμε μοντάζ και δικές μας παραγωγές. Επίσης, μου άρεσε πολύ να βγάζω και φωτογραφίες, χρησιμοποιώντας τα απλά μέσα που είχα τότε. Ξεκίνησε σαν χαβαλές, αλλά κόλλησα το μικρόβιο και ήθελα να μάθω περισσότερα για τη φωτογραφία και τη δημοσιογραφία. Μόλις τελείωσα το Λύκειο, αποφάσισα να το κάνω. Πήρα μια παλιά, επαγγελματική φωτογραφική μηχανή του πατέρα μου και άφησα πίσω τη βιντεοκάμερα. Έπειτα από κάποιο διάστημα, πήγα και σε μια επαγγελματική σχολή, για να παρακολουθήσω σπουδές πάνω στο αντικείμενο που αγαπούσα.

Πέρασες πάνω από μία δεκαετία καταγράφοντας την εγχώρια skate σκηνή. Ήταν κάτι το οποίο έκανες συνειδητά, για να καταγράψεις την ιστορία που εκτυλισσόταν μπροστά σου ή απλώς έτυχε;
Αυτό που ήθελα ήταν να απεικονίσω αυτά που κάναμε, επειδή ήταν σπουδαία πάνω απ’ όλα για εμάς. Ήθελα να τα δείχνω σε άλλα άτομα που ήταν σαν εμάς. Η πώρωση ήταν που με έκανε να συνεχίσω και να το κάνω όσο καλύτερα μπορώ. Δεν πίστεψα ποτέ πως κατέγραφα κάτι ιστορικό.

Ήταν, όμως. Το 2007 μάλιστα, κυκλοφόρησες και ένα βιβλίο με τίτλο Dedicated 1997-2007 (εκδ. Athens Voice ).
Ήταν κάτι που προέκυψε ξαφνικά και έπειτα από πρόταση της Athens Voice , με την οποία συνεργαζόμουν ήδη. Χωρίς να το έχω καταλάβει, είχα περάσει μια δεκαετία φωτογραφίζοντας τη σκηνή και αποφάσισα ότι είχα αρκετό υλικό, για να βγει αυτό το βιβλίο.

Έχεις ξεκινήσει κάποια πρωτοποριακά, για τα δεδομένα της Ελλάδας, περιοδικά, όπως το Drop In και το Good Times , που βοήθησαν αρκετά στην εξάπλωση της κουλτούρας του δρόμου. Τι σε ώθησε να ασχοληθείς με την έκδοσή τους;
Από την πρώτη στιγμή που αποφάσισα να ασχοληθώ με τη φωτογραφία, ήθελα να κάνω κάτι, για να φανούν αυτά που κάναμε. Στην αρχή, το μόνο μέσο που υπήρχε ήταν ένα φανζίν, το Fuse -κάπου προς τα τέλη των 90s-, αλλά αν και η προσπάθεια των παιδιών ήταν εξαιρετική, είχε κάποιες ελλείψεις. Θέλοντας να κάνουμε κάτι πιο οργανωμένο, μαζευτήκαμε μια ομάδα νέων ανθρώπων, οι οποίοι, ιδρύσαμε το περιοδικό -αν θες πες το και φανζίν- Drop In. Για διάφορους λόγους, όμως, είχε μικρή διάρκεια ζωής και αυτό με οδήγησε στο να συνεργαστώ με μια εταιρεία που ήθελε να στήσει ένα πιο σοβαρό έντυπο. Έτσι έγινα συνιδρυτής στο Good Times. Δυστυχώς, όμως, αυτό ήταν περισσότερο ένα έντυπο ποικίλης ίλης για τα άτομα της «φάσης» και ο απώτερος σκοπός του δεν ήταν τόσο η προώθηση του skate, κάτι με το οποίο διαφωνούσα και αυτό με οδήγησε στο να ιδρύσω το Flipside. Θεωρώ ότι δώσαμε για πρώτη φορά φωνή σε όσους ασχολούνταν με το skate. Ήταν ένα πολύ καλό όχημα ενημέρωσης, από το οποίο μπορούσες να μάθεις όσα γίνονταν στην Ελλάδα.

Ποιες ήταν οι στιγμές-ορόσημα για το skate στην Ελλάδα;
Θα σου μιλήσω για όσο το έζησα εγώ. Ξεκινάμε από τις αρχές της δεκαετίας του ’90, όταν ξεκίνησαν να έρχονται για πρώτη φορά αμερικάνικες εταιρείες για επιδείξεις και επαφές στην Ελλάδα. Αυτό έδωσε ώθηση σε πολλούς skaters να δουν που μπορούν να φτάσουν, αλλά και την ελπίδα ότι μπορεί κάποια στιγμή να βρουν και αυτοί έναν χορηγό - πράγμα που αργότερα συνέβη για πολλούς. Μέχρι τότε, κανείς δεν μπορούσε να σκεφτεί ότι θα κάνει αυτό που αγαπάει έχοντας βοήθεια από κάποιον. Ήταν πολύ σημαντικό αυτό. Στη συνέχεια, η skate σκηνή έπεσε σε παγκόσμιο επίπεδο, μέχρι που στα τέλη των 90s ξεκίνησε και πάλι να παίρνει τα πάνω της. Το σημαντικό που συνέβη τότε στην Ελλάδα ήταν πως βρεθήκαμε κάποια άτομα και αποφασίσαμε να ασχοληθούμε πιο σοβαρά -επικοινωνιακά και εμπορικά- με αυτό, για να μπορούμε να έχουμε όλοι τη δυνατότητα να κινούμαστε πιο άνετα. Τότε εμφανίστηκε αρκετό νέο αίμα, αλλά και χορηγοί που είχαν τη δυνατότητα να στηρίζουν τις μικρές ομάδες που είχαν δημιουργηθεί. Από εκεί που ήταν «μια φάση», «η φάση μας», ξεκίνησε να δημιουργείται μια σκηνή, ένα κίνημα. Τέλος, ένα πολύ σημαντικό ορόσημο ήταν –και δεν το λέω, για να φανώ εγώ σπουδαίος- η αρχή του Flipside , ενός περιοδικού που ασχολείτο ξεκάθαρα με το skate. Μια φωνή που έλεγε «εδώ είμαστε, μπορούμε να σταθούμε μόνοι μας και να κάνουμε πράγματα που άλλοι δεν πιστεύουν ότι είναι δυνατά». Τότε υπήρχε αρκετά αυτή η πεσιμιστική νοοτροπία. Όμως εγώ πίστευα στην ελληνική σκηνή και στο επίπεδό της.

Ποιες ήταν οι εγχώριες μουσικές σκηνές που πορεύτηκαν παράλληλα με αυτήν του skate;
Οι συνήθεις ύποπτοι. Punk rock, hardcore και hip hop. Εγώ έζησα το punk rock, έπαιζα μικρός και σε μπάντες. Παίζει να ήμουν στην πρώτη αγγλόφωνη punk rock μπάντα και θυμάμαι πως παίζαμε διασκευές από Bad Religion σε καταλήψεις. Αρχικά λεγόμασταν Head Like a Hole, αλλά στην πορεία αλλάξαμε κάμποσα ονόματα.

Πότε ξέκοψες από τη σκηνή;
Όταν το περιοδικό και η εταιρεία που είχα δεν μπορούσαν να αντέξουν, λόγω της οικονομικής κρίσης και πήρα την απόφαση να μετακομίσω Αμερική. Το 2011.

Ενημερώνεσαι για όσα συμβαίνουν σήμερα;
Ναι, βλέπω τι κάνουν τα φιλαράκια και οι γνωστοί, έχω διατηρήσει επαφές. Παρακολουθώ τι γίνεται, ποιοι κάνουν περιοδείες, ποια event παίζουν, αλλά δεν ασχολούμαι με τις λεπτομέρειες. Είμαι περισσότερο κάτι σαν παρατηρητής.

Κάνεις skate σήμερα;
Δυστυχώς, όχι. Ασχολούμαι έμμεσα, παρακολουθώ τι συμβαίνει, αλλά, σκέψου ότι η τελευταία φορά που ανέβηκα σε σανίδα ήταν πριν από τρία χρόνια. Το skate μου βρίσκεται στην αποθήκη. Είμαι και κάποιας ηλικίας και φοβάμαι πως θα απογοητευτώ, αν ανέβω τώρα στο σανίδι. Θα είμαι σαν γέρος πάνω στο skate (γέλια). Βέβαια, σε λίγα χρόνια μπορεί να τσουλήσω ξανά παρέα με τον γιο μου.

Έχει ημερομηνία λήξης το skate ;
Όχι, δεν το πιστεύω αυτό. Υπάρχουν άτομα μεγαλύτερης ηλικίας από τη δική μου, οι οποίοι είναι ακόμη δραστήριοι και συνεχίζουν σε πολύ υψηλό επίπεδο. Το σημαντικό είναι να το ευχαριστιέσαι.

Δείτε περισσότερες φωτογραφίες:

Περισσότερα από το VICE

Έλληνες Πρώην Emo Θυμούνται τις Εποχές που Άραζαν στα Σκαλάκια του Συντάγματος

Φραπέ, Che Guevara και Εφοριακοί: Φωτογραφίες που Περιγράφουν την Αναμονή στα Δημόσια Κτίρια

Ένας Χρήσιμος Οδηγός για το Ποια Συμπληρώματα Διατροφής Λειτουργούν Τελικά