«Πρώην Μυστική Φυλακή της CIA» Ανοίγει για τους Τουρίστες

«Δεν υπήρχε καμία CIA και κανένα μυστικό στρατόπεδο εδώ», δήλωσε ο αντισυνταγματάρχης Ratkrik Daengthaisong στην καφετέρια του Σταθμού Ραμασάν, εννέα χιλιόμετρα νότια της πόλης Ούντον Τάνι στη βορειοανατολική Ταϊλάνδη. «Τα ΜΜΕ κατασκεύασαν αυτήν την ιστορία», πρόσθεσε, προσπαθώντας να αντιμετωπίσει τον καύσωνα του καλοκαιριού πίνοντας έναν παγωμένο λάτε. Μήπως το παράκανε με τα παράπονα; Δύσκολο να πω. Αλλά ένα πράγμα είναι σίγουρο - οι φήμες για το Ραμασάν δεν πρόκειται να επηρεάσουν αρνητικά την τύχη της πιο πρόσφατης και περίεργης τουριστικής ατραξιόν.

Υπήρχε πάντα ένα πέπλο μυστηρίου που κάλυπτε τον Σταθμό Ραμασάν, ο οποίος ιδρύθηκε το 1964 από τον Αμερικανικό Στρατό. Κατά τον πόλεμο του Βιετνάμ, λειτουργούσε ως κατασκοπευτική βάση που χρησίμευε για την παρακολούθηση των κινήσεων των εχθρικών στρατευμάτων, καθώς και την υποκλοπή πληροφοριών για πραξικοπήματα στο κοντινό Λάος και την Καμπότζη.

«Παρακολουθούσαμε τους πάντες: φίλους, εχθρούς και ανθρώπους που δεν ήταν τίποτα από τα δύο», μου είπε τηλεφωνικώς ο Αμερικανός βετεράνος, ο οποίος είχε για βάση του το Ραμασάν μεταξύ 1969 και 1971 και έχει γράψει για την περιοχή με το ψευδώνυμο MH Burton. «Οι ύψιστης προτεραιότητας υποκλοπές ονομάζονταν “κακές γλώσσες” ή “αυτό που ξυπνάει τον Πρόεδρο”. Η ανατροπή μιας κυβέρνησης, μια μεγάλη μάχη, η δολοφονία ενός αρχηγού κράτους…».

Για αυτό το έργο ο Burton και οι συνεργάτες του χρησιμοποιούσαν τεράστιες κεραίες που έμοιαζαν με πυραύλους και ήταν τοποθετημένες σε σχηματισμό γιγάντιου αβγού. Όταν τελείωνε η βάρδιά τους, κάπνιζαν χόρτο και πήγαιναν στο Ούντον Τάνι, το οποίο, σύμφωνα με τον Burton, ήταν μια «πόλη γεμάτη με μπουρδέλα, μπαρ με φασαρία και ταϊλανδέζικα συγκροτήματα που έπαιζαν ακατανόητες διασκευές αμερικανικού rock 'n' roll».

Σχεδόν 30 χρόνια μετά την υποτιθέμενη εγκατάλειψη της βάσης το 1976, μετά το τέλος του πολέμου, φημολογείται ότι κάτι σκοτεινό εξακολουθούσε να συμβαίνει στο Ραμασάν, του οποίου η επίσημη ονομασία ήταν «Έβδομος Επίγειος Σταθμός Έρευνας Ραδιοκυμάτων». Γύρω στο 2003, φήμες έλεγαν ότι η τοποθεσία αυτή αποτελούσε μυστική φυλακή της CIA, στην οποία ανακρίνονταν τρομοκράτες μετά την επίθεση της Al-Qaeda στους Δίδυμους Πύργους.

Το 2014, η Ταϊλάνδη αρνήθηκε την ύπαρξη μυστικών φυλακών στο έδαφός της, ωστόσο έγγραφα που διέρρευσαν έδειχναν το αντίθετο. Η σημερινή διευθύντρια της CIA, Gina Haspel, πιστεύεται ότι είχε εποπτεύσει μια «μυστική φυλακή» κάπου στην Ταϊλάνδη το 2002, λίγο προτού ξεκινήσουν να κυκλοφορούν φήμες ότι στο Ραμασάν κρατούνταν ο τρομοκράτης Riduman Isamuddin, γνωστός ως Hambali. Μέλος της οργάνωσης Jemaah Islamiyah που πιστεύεται ότι βρίσκεται πίσω από τις βομβιστικές επιθέσεις στο Μπαλί το 2002, ο Hambali υποτίθεται ότι ανακρίθηκε στο Ραμασάν, προτού σταλεί στο Γκουαντάναμο.

Τίποτα από όλα αυτά δεν υποδηλώνει ότι το Ραμασάν θα μπορούσε να γίνει ένα καλό τουριστικό αξιοθέατο. Η Ταϊλάνδη, άλλωστε, είναι ένας μέρος στο οποίο οι περισσότεροι έρχονται για να πιούν αλκοόλ με τον κουβά (κυριολεκτικά) ή να μιμηθούν τον Leonardo DiCaprio και να δραπετεύσουν σε απομονωμένα νησιά – οπωσδήποτε δεν έρχονται για να ανακαλύψουν τη ζοφερή ιστορία μυστικών εγκαταστάσεων της CIA. Όμως, την 1η Σεπτεμβρίου, το Ραμασάν άνοιξε τις πόρτες του στους τουρίστες για πρώτη φορά και ήμουν ανάμεσα στους πρώτους που διέσχισαν το κατώφλι του.

VICE VIDEO: Η Ζωή Ενός Νέου Ιθαγενή στις Φυλακές της Αυστραλίας

Παρακολουθήστε όλα τα βίντεo του VICE, μέσω της νέας σελίδας VICE Video Greece στο Facebook.

Η πιθανότητα να πετύχω κάποιο σκονισμένο εργαλείο βασανισμού για εικονικούς πνιγμούς έμοιαζε μικρή. Παρόλα αυτά, με το Ραμασάν να έχει παραμείνει κλειστό για το κοινό μέχρι το 2016, όταν επιτράπηκε η είσοδος σε λίγους διαλεγμένους επισκέπτες, το καθεστώς διαρκούς απομόνωσης της βάσης έκανε τις φήμες για την εμπλοκή της CIA να ανθίσουν στο μυαλό των ανθρώπων και των ομάδων του Facebook. Ο αντισυνταγματάρχης Daengthaisong ελπίζει ότι όταν οι εγκαταστάσεις ανοίξουν πλήρως στο κοινό, οι φήμες θα πάψουν να κυκλοφορούν.

«Τέτοιου τύπου ειδήσεις μπορεί να βλάψουν την εικόνα της χώρας», δήλωσε. Φαινόταν λιγότερο αποφασιστικός όταν ρώτησα αν υπήρχε φυλακή της CIA οπουδήποτε αλλού κοντά στο Ούντον Τάνι. Άλλες φήμες έλεγαν ότι, αν όχι στο Ραμασάν, ενδέχεται να υπήρχε μια τοποθεσία για ανακρίσεις σε κάποια από τις βάσεις του Στρατού στην περιοχή, που δεν είναι ανοιχτή στο κοινό. «Δεν είμαι σίγουρος», μουρμούρισε. «Δεν έχω ιδέα…».

Απλωμένος σε μια έκταση μερικών τετραγωνικών χιλιομέτρων, με διάσπαρτα περιποιημένα πάρκα και στρατώνες, ο Σταθμός Ραμασάν είχε μια ατμόσφαιρα που θύμιζε περισσότερο επαρχιακή πανεπιστημιούπολη, παρά ένα μέρος που κρεμιούνταν ανάποδα τρομοκράτες και βασανίζονταν με ηλεκτροσόκ. Ένας από τους υπασπιστές του αντισυνταγματάρχη, μάς οδήγησε στην έκταση με τις κεραίες, όπου οι τεράστιοι γκρίζοι πυλώνες ήταν ακόμη όρθιοι. Μια «μυστική» υπόγεια σήραγγα που οδηγούσε σε αυτούς -η ύπαρξη της οποίας τροφοδότησε τις φήμες για τη CIA- ήταν για τις γραμμές επικοινωνίας, όπως εξήγησε ο ξεναγός μας.

Όταν έφτασε στον χώρο μια ομάδα παρενδυτικών χορευτών, βεβαιώθηκα ακόμη περισσότερο ότι ο αντισυνταγματάρχης έλεγε την αλήθεια. Είχε διοργανώσει ένα παράξενο πάρτι εγκαινίων μέσα στους εγκαταλελειμμένους διαδρόμους της βάσης, στο οποίο συμμετείχαν στρατιώτες με τυφέκια που έκαναν επίδειξη σχηματισμών επίθεσης. Καθώς τα όπλα τους περιστρέφονταν συγχρονισμένα, χαμογελαστοί άνδρες χορευτές με φορέματα, κόκκινα κραγιόν και μουστάκια με λεκέδες καφέ χόρευαν υπό τους ήχους ξεκούρδιστων rock τραγουδιών που έπαιζε ζωντανά ένα συγκρότημα. Δεν ήταν το Γκλάστονμπερι, αλλά δεν ήταν και βασανιστήριο.

«Υπήρχαν εγκαταστάσεις της CIA στην Ταϊλάνδη, αλλά δεν νομίζω ότι θα μπορούσαν να είναι στο Ραμασάν, όχι μόνο επειδή έκλεισε, αλλά επειδή την εποχή που υποτίθεται ότι γίνονταν όλα αυτά, γύρω στο 2003, η ζούγκλα είχε καταπιεί εντελώς το μέρος», είπε ο Burton. «Ξέρω ότι υπήρχαν εγκαταστάσεις για βασανιστήρια και ανακρίσεις. Δεν ξέρω πού ήταν. Το μόνο πράγμα που έχω ακούσει είναι ότι ήταν σε κάποια στρατιωτική βάση στην Ταϊλάνδη».

Σιγά-σιγά, ξεκίνησα να απομακρύνομαι από το πάρτι. Δίπλα σε έναν σκονισμένο δρόμο, κοτόπουλα κακάριζαν χαμηλόφωνα πάνω σε αναποδογυρισμένα ψάθινα καλάθια και νεαροί Ταϊλανδοί στρατιώτες με χαιρετούσαν καθώς περνούσα. Οι παλιοί τσιμεντένιοι στρατώνες που είχαν ρημαχτεί από πλημμύρες και δεν είχαν κανένα σημάδι ζωής, πέρα από μερικές διάσπαρτες αρβύλες εδώ και εκεί, ήταν ιδανικοί για να φιλοξενήσουν γυρίσματα ταινιών με ζόμπι. Πινακίδες προειδοποιούσαν τους κατοίκους ότι «Τα ναρκωτικά σκοτώνουν». Ο Burton είπε: «Έκοψα τη μαριχουάνα στο Ραμασάν, επειδή τα φυτά που καλλιεργούσαν εκεί ήταν πολύ πιο δυνατά από οτιδήποτε είχα καπνίσει στις ΗΠΑ».

Μίλησε για τη θητεία του στο Ραμασάν με υπερηφάνεια, λέγοντάς μου ότι χαιρόταν που, με το άνοιγμα στο κοινό, η εικόνα της βάσης θα σταματούσε να συσχετίζεται με σκοτεινά βασανιστήρια. Το ίδιο ένιωθε και ο Suwit «Sweet» Jaikun, ένας βετεράνος του Ταϊλανδέζικου Στρατού που επισκέφθηκε τη βάση. Κατά τη διάρκεια του πολέμου, μου είπε, καθόταν στο πίσω μέρος ενός αμερικανικού αεροσκάφους παρατήρησης L-19, μεταφράζοντας οδηγίες από τον ασύρματο σε έναν Αμερικανό πιλότο, καθώς πετούσαν πάνω από το Λάος.

Μετά τη θητεία του στον ουρανό, ο Sweet έπιασε δουλειά σε ένα σνακ μπαρ στο Ραμασάν. «Ένας Αμερικανός μου έμαθε πώς να προβλέπω τον καιρό και να κάνω προγνώσεις για ξαφνικές καταιγίδες», είπε. «Μετά τις μάχες στο Λάος ήρθα εδώ… είχαμε καλές σχέσεις με τους Αμερικανούς».

Περίμενε για πολύ καιρό να ανοίξει το Ραμασάν και είχε έρθει στην πύλη από τις 8:30 π.μ. «Είναι πολύ ωραία που επιστρέφω», είπε, βάζοντας στη θέση του το μπλε του πηλήκιο. Έπειτα πρόσθεσε ότι δεν γνώριζε απολύτως τίποτα για τις μυστικές φυλακές της CIA. Δεν περίμενα και κάτι άλλο.

Το άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο VICE US.

Περισσότερα από το VICE

«Έπαιρνα 1.000 Δολάρια το Κεφάλι» - Η Ζωή μου ως Διακινητής Μεταναστών στον Έβρο

Ο Λευτέρης Πανταζής Πιστεύει ότι θα τον Πεθάνουν οι Γυναίκες και το Τραγούδι

O Λεκτικός Μέσα από τις Μνήμες των Ανθρώπων που τον Έζησαν