Η Ματούλα Ζαμάνη Έχει Κάνει Διασκευή Τραγούδι της Πίτσας Παπαδοπούλου με Lady Gaga και Smiths

Ένα πολύ πρόσφατο μεσημέρι, παρότι τρομερά δύσκολο, χαθήκαμε στα στενάκια της Δονούσας. Ακολουθήσαμε, λοιπόν, μια βέσπα, με την ελπίδα ότι θα μας βγάλει ξανά στον δρόμο. Μας έβγαλε σε ένα αδιέξοδο, αλλά τουλάχιστον γνωρίσαμε τη Ματούλα, που οδηγούσε τη βέσπα. «Ματούλα, θες να πιούμε ένα κρασί και στο περιθώριο να κάνουμε μια συνέντευξη;», της είπα. «Μέσα», απάντησε, εκμηδενίζοντας την κοινωνική απόσταση σε λίγα δευτερόλεπτα. Αυτό, εξάλλου, κάνει σε κάθε της εμφάνιση. Το έκανε και το επόμενο βράδυ, παίζοντας με μια εξαιρετική μπάντα, σ’ ένα ονειρικό περιβάλλον δίπλα στο κύμα και above us only stars, στο πλαίσιο του Yupiyaya Festival. Βγήκε στη σκηνή με την κιθάρα της παραμάσχαλα, γεμάτη ενέργεια και ένταση, τραγουδώντας από την «Προσευχή του Μάγκα», μέχρι τη δική της «Μπανιστηρτζού». Βέβαια, δεν είναι ακριβώς τραγουδίστρια, είναι performer. Μ’ έναν τρόπο που καταλαβαίνεις ότι είναι ανεπιτήδευτος, συνδυάζει τη μουσική μ’ ένα ιδιότυπο stand up comedy και αυτό την κάνει μοναδική.

Ωστόσο, η Ματούλα δεν είναι μόνο αυτό. Είναι και μια υπογραφή που θα βρεις πάντα σ’ ένα κείμενο αλληλεγγύης, ένα όνομα στις αφίσες των συναυλιών για κοινωνικούς σκοπούς, μια φιγούρα που θα σταματήσει δίπλα σ’ ένα ζώο που θα βρίσκεται έρημο και δεμένο σε κάποια γωνία της ελληνικής επαρχίας και θα κάνει σαματά γι’ αυτό. Η δύναμη που αναβλύζει είναι η ίδια η ευαισθησία της για ό,τι συμβαίνει γύρω μας. Ανήκει σ’ αυτό το ρεύμα των καλλιτεχνών που παλιά μπορεί να μην «πουλάγανε» πολύ, επειδή η ανησυχία που εξέπεμπαν σκούπιζε το gliter από τον καθρέφτη της υποκρισίας και του εφησυχασμού. Όταν, όμως, κατέρρευσε με κρότο η φαιδρότητα του lifestyle πάνω στα κεφάλια μας, ένα μεγάλο κομμάτι, κυρίως της νεολαίας, στράφηκε στους ανθρώπους που δεν είναι μόνο τραγουδιστές: Είναι μαζί και εκφραστές του συλλογικού βιώματος. Η Ματούλα βρίσκεται ανάμεσά τους. Είναι τόσο απλή, όσο το κορίτσι της διπλανής πόρτας που θα ’ρθει για καφέ και θα πείτε τα γκομενικά σας και ταυτόχρονα τόσο υπαρξιακή , ώστε να την αγγίζει μια ιστορία αδικίας και πόνου που μπορεί να συμβαίνει χιλιόμετρα μακριά.

Αυτή είναι η συνέντευξή της.

VICE: Έχεις μεγαλώσει στα Εξάρχεια. Όταν ακούς να σκιαγραφείται αυτή γειτονιά ως «φυτώριο τρομοκρατίας» και «άβατο ανομίας», πώς αντιδράς;
Ματούλα Ζαμάνη: Γελάω. Είναι πολύ αστείο αυτό που συμβαίνει με τα Εξάρχεια. Έρχονται φίλοι από το εξωτερικό και είναι χαρούμενοι που βρίσκονται σ’ αυτήν τη γειτονιά. Προφανώς είναι δύσκολη η κατάσταση. Υπάρχει σε εξέλιξη μια προσπάθεια να αλλοιωθεί η πλατεία για άλλους σκοπούς. Αυτό, όμως, που παρουσιάζουν στα δελτία ειδήσεων δεν έχει σχέση με την πραγματικότητα.

Τώρα πού μένεις;
Έχω ακόμη το σπίτι στου Στρέφη, αλλά από τον περασμένο Οκτώβρη μένω κατά βάση στην Αμοργό. Έλειπα πάντα για μεγάλα διαστήματα στα νησιά. Ένιωθα ότι χρειαζόμουν και άλλο χρόνο. Μια μέρα, το είπα στους δικούς μου, νοίκιασα ένα σπίτι, κουβάλησα μηχανήματα, κιθάρες και το έκανα. Εδώ είμαι καλύτερα. Είμαι πιο δημιουργική, πιο κοντά στο κέντρο μου. Δεν νιώθω απομονωμένη. Μ’ αρέσει η θάλασσα, η γη, ο αέρας. Μπορεί να κάνω και μέρες να μιλήσω σε άνθρωπο. Όταν το αποζητώ, μιλάω στους φίλους μου. Κάνω μαθήματα σε παιδάκια, πέρσι μάζεψα για πρώτη φορά ελιές. Είναι ωραία. Τα σκυλιά μου είναι μαζί. Δεν μου λείπει κάτι, πέρα από τους γονείς και τους φίλους μου. Κερδίζω καθημερινά πράγματα.

Πότε ασχολήθηκες για πρώτη φορά με τη μουσική;
Δεν μπορώ να το προσδιορίσω χρονικά. Πάντα. Στα πέντε, έπιασα στα χέρια μου ένα αρμόνιο που μου ’φερε δώρο η γιαγιά μου. Όταν ήμουν μικρή, άκουγα από κλαρίνα μέχρι Βασίλη Παπακωνσταντίνου. Η μητέρα μου λέει ότι στα πανηγύρια πρόσεχα τη μουσική. Δεν κοιμόμουν.

Έχεις κάνει διασκευές σε ρεμπέτικα τραγούδια. Αυτό είναι ένα είδος που έμεινε παραγκωνισμένο για χρόνια και πλέον έχει ανακαλυφθεί ξανά;
Ναι, ισχύει αυτό. Αυτήν την εποχή κινούμαι σε πιο λαϊκά μονοπάτια. Έχω κάνει διασκευή ένα τραγούδι της Πίτσας Παπαδοπούλου με Lady Gaga και Smiths. Δεν το σχεδίασα. Μου βγήκε έτσι. Δεν ψάχνομαι σε κάποιο συγκεκριμένο είδος. Απλώς ακούω ένα κομμάτι και μου κάνει κάτι. Νιώθω μια εγγύτητα με τα δημοτικά, τα ρεμπέτικα, τα λαϊκά, αλλά και με τον Chopin. Είναι φοβερό πράγμα η μουσική. Μπορεί να ενώσει όλα τα είδη για πλάκα.

Στη σκηνή μοιάζεις πολύ άνετη, σαν να κάνεις performing. Έχεις καθόλου τρακ;
Έχω πολύ άγχος. Επειδή τραγουδούσα σκέτα πολλά χρόνια σε μπαράκια και κουτούκια, με δυσκολεύει η διαχείριση του ήχου. Αγχώνομαι να βγει σωστά. Μου φεύγει, όμως, γρήγορα και μαζί φεύγω και εγώ. Αν το παρατηρήσεις, βέβαια, στο αριστερό μου πόδι συνήθως τρέμει ο μυς, είτε τραγουδήσω τώρα μπροστά σου είτε μπροστά σε πολύ κόσμο.

Η εντύπωση που δημιουργείς, πάντως, είναι ότι δεν έχεις κάποια προσδοκία να κάνεις αυτό που λέμε «καριέρα».
Όχι, ποτέ δεν είχα την προσδοκία να κάνω καριέρα. Χαίρομαι που η μουσική μου πλέον έχει απήχηση σε περισσότερο κόσμο. Μέχρι εκεί. Απλώς μ’ αρέσει να παίζω.

Υπάρχουν επαγγελματικές προτάσεις για συνεργασίες που έχεις αρνηθεί, επειδή δεν σου ταιριάζουν;
Έχω πει «όχι» σε πολλές προτάσεις. Δεν είναι ότι δεν μου ταιριάζουν ακριβώς. Κοίτα, εμένα ο δρόμος μου είναι μοναχικός. Δεν κυνηγούσα συνεργασίες. Με τον Θανάση (σ.σ. Παπακωνσταντίνου), για παράδειγμα, δεν γνωριζόμασταν όταν μου έκανε την πρόταση. Μόλις είδα τα μάτια του, είπα μέσα μου «Ώπα, κάτι συμβαίνει εδώ». Με τον Εισβολέα, πάλι, συναντηθήκαμε τυχαία. Μ’ αρέσει να δοκιμάζω. Έχει ρίσκο, αλλά με ιντριγκάρει. Θέλω να δω πού θα βγει.

Η συνεργασία σου με τον Θανάση σ’ έχει επηρεάσει;
Έχω περάσει φανταστικά με τον Θανάση. Δεν τελειώνει αυτή η σχέση, επειδή τώρα δεν παίζουμε μαζί. Είναι από τους πιο κοντινούς μου ανθρώπους. Όχι με την έννοια, «Καλημέρα, μωρό μου. Τι κάνεις;». Τίποτα τέτοιο. Ξέρω ότι είναι εκεί. Μου λείπει. Καμιά φορά, ακόμη νομίζω ότι παίζουμε μαζί και γυρνάω στη σκηνή να τον βρω. Τον αγαπάω. Έχουμε περάσει πολλά μαζί, αστεία και συγκινητικά. Μια φορά, θυμάμαι πηγαίναμε σ’ ένα χωριό στην Κοζάνη για συναυλία. Ο Θανάσης είχε βάλει το GPS και αντί να μας βγάλει στο stage, μας έβγαλε στην αυλή μιας γιαγιάς η οποία μας έδιωξε κακήν κακώς. Λένε ότι οι σχέσεις μετά από χρόνια φθείρονται, αλλά αυτή η σχέση είναι ακόμη ωραία και δυνατή. Εκμηδενίζεις εύκολα την απόσταση ανάμεσα σε σένα και τον κόσμο που σ’ ακούει. Το εισπράττεις αυτό;
Εισπράττω πολλή αγάπη και νιώθω τυχερή. Πάω όπως είμαι να παίξω. Δεν υπάρχει κάτι άλλο.

VICE Video: Η Δήμητρα Γαλάνη Αποκλειστικά στο VICE

Παρακολουθήστε όλα τα βίντεo του VICE, μέσω της νέας σελίδας VICE Video Greece στο Facebook.

Έχεις συμμετάσχει σε πολλές συναυλίες για κοινωνικούς σκοπούς, όπως ήταν πέρσι η συναυλία για την Ηριάννα. Αυτό είναι ένα κομμάτι της προσωπικότητάς σου; Σε νοιάζει αν μια νέα κοπέλα βρίσκεται άδικα στη φυλακή;
Με τρελαίνει. Δεν με νοιάζει απλώς, με τρελαίνει. Μου γυρνάει το μυαλό. Όλο αυτό που συμβαίνει έξω με πληγώνει βαθιά. Οι υποχρεώσεις έχουν αυξηθεί πλέον πολύ και δεν μπορώ να πηγαίνω παντού. Όπου μπορώ, όμως, πηγαίνω να βοηθήσω.

Υπάρχουν καλλιτέχνες που σε κρίσιμα ζητήματα, όπως η φτώχεια ή ο φασισμός, εξαφανίστηκαν. Στα ζόρια μετριέται το πραγματικό ύψος του καθενός;
Ξεκάθαρα. Δεν μ’ αρέσει η λέξη καλλιτέχνης. Θα το έβαζα σ’ ένα ευρύτερο ανθρώπινο επίπεδο. Θα δεις ένα σκυλί στον δρόμο. Τι θα κάνεις; Το πολύ-πολύ να του πετάξεις ένα κομμάτι ψωμί και να μονολογήσεις «Α, το καημένο». Γιατί να μην το πάρεις σπίτι σου, να το φροντίσεις και να του βρεις στέγη; Θέλει χρόνο, το ξέρω. Ξεχνάμε ότι πρέπει να αφιερώνουμε χρόνο και σε κάτι άλλο εκτός από τον εαυτό μας. Δεν φταίμε. Είμαστε πιεσμένοι από παντού. Δεν μπορώ να κατηγορήσω κάποιον. Βλέπω στον δρόμο πόση τσίτα υπάρχει. Τις προάλλες, πήγαινα με τη βέσπα από το λιμάνι του Πειραιά στα Εξάρχεια και όταν τολμούσα να πω μια κουβέντα για κάτι άσχημο που συνέβαινε, με έβριζαν. Πέτα στον κόσμο τηλεόραση, πέτα του ρατσισμό και θα του καταστρέψεις το μυαλό. Είναι σαν να παίζουμε σε ταινία.

Απ’ όλα αυτά που παρατηρείς γύρω σου, τι σε σοκάρει;
Όλα με σοκάρουν. Με την ίδια ένταση κάθε φορά. Αν δω έναν άνθρωπο τον Γενάρη να τρώει από κάδο σκουπιδιών και αντικρύσω την ίδια εικόνα ξανά τον Απρίλη, δεν θα με σοκάρει λιγότερο.

Η γενικότερη αίσθηση, όμως, είναι ότι ο κόσμος εξοικειώνεται με τη φρίκη. Πλέον, οι εικόνες νεκρών παιδιών στη Μεσόγειο, δεν περνάνε ούτε στα μονόστηλα.
Η μεγαλύτερη φρίκη είναι η εξοικείωση. Αν συνηθίσουμε αυτήν την εικόνα, καλύτερα να πέσουμε όλοι στη θάλασσα. Μου έρχεται στο μυαλό η ταινία Η Αιώνια Λιακάδα ενός Καθαρού Μυαλού. Δεν ξέρω. Τι να σου πω; Τα ξεχνάς όλα, για να μπορέσεις να συνεχίσεις; Θέλει αγώνα, πάντως, η φάση.

Έχεις δεχτεί επιθέσεις για θέσεις που κατά καιρούς έχεις υποστηρίξει;
Έχω δεχτεί, ναι. Ως άνθρωπος, μάχομαι, αλλά δεν το διαφημίζω. Αυτό που γίνεται με τα social media είναι μια τρέλα. Μπορεί ο οποιοσδήποτε με το ψευδώνυμο «θλιμμένο μανταρινάκι» να σε βρίσει, να σε προσβάλλει, να σε απαξιώσει. Με στεναχωρεί. Δεν κάνω πίσω. Απλώς προχωράω. Δεν θέλω να ασχοληθώ με κλειστά πράγματα. Ασχολούμαι με αυτά που μου δίνουν ελπίδα ή με πονάνε. Με ενδιαφέρει να είμαι κοντά στην ελευθερία της σκέψης μου. Έχεις κάνει πολλές φιλοζωικές δράσεις. Θεωρείς ότι ο άνθρωπος έχει φερθεί αλαζονικά απέναντι στα υπόλοιπα πλάσματα της φύσης;
Ένας φίλος μου ποιητής λέει ότι στην επόμενη ζωή, τα ζώα θα είναι βασιλιάδες. Είναι πολύ δύσκολα για όλα τα ζώα. Είμαι χαρούμενη, επειδή γίνονται βήματα, ακόμη και σε άγριες καταστάσεις στην επαρχία, αλλά θέλει πολλή δουλειά. Δεν υπάρχουν υποδομές. Ό,τι κάνουμε, θα το κάνουμε μόνοι μας, μέσα από τα δίκτυα και τις παρέες που δημιουργούμε.

Αυτές οι μέρες έχουν μια ιστορικότητα, επειδή υπήρξε συμφωνία για το Μακεδονικό. Σε αφορά καθόλου αυτή η συζήτηση;
Και έλεγα, δεν θα ρωτήσει; Ανεβάσαμε μια φωτογραφία με την μπάντα στο Facebook και από κάτω στα σχόλια με ρωτούσαν αν θα κάνω δήλωση για το θέμα. Πρέπει τώρα να τσακωθούμε και γι’ αυτό. Δεν θεωρώ ότι είμαι αρμόδια να κάνω δήλωση. Θα πω μόνο την άποψή μου. Το πόσο αγαπάει ο καθένας την πατρίδα του και το τι είναι πατρίδα -πατρίδα είναι όλη η Γη- δεν έχει να κάνει με κανένα όνομα, για μένα. Υπάρχει φουλ εμπόριο πατριωτισμού - σε παγκόσμιο επίπεδο, όχι μόνο εδώ. Μπορείς να το πεις αφελή προσέγγιση, αλλά εγώ θέλω οι άνθρωποι να είναι αγαπημένοι, μονιασμένοι και να κάνουν ωραία πράγματα. Έχεις μια ερωτική παρουσία, αυτό υποδηλώνει μια ερωτική πρόσληψη της ίδιας της ζωής;
Όλα για μένα είναι έρωτας. Δεν αντιλαμβάνομαι αν είναι ερωτική η παρουσία μου, με τιμάει αυτό που λες. Χθες, λόγου χάρη, στη Δονούσα, το μαλλί μου έσταζε ιδρώτα. Είμαι 1.000% εγώ. Δεν το κάνω με έπαρση. Βγαίνει από μέσα μου. Είσαι ευάλωτη;
Ου, εντελώς. Είμαι ευάλωτη σε όλα και διαρκώς. Πώς το διαχειρίζεσαι;
Δεν το διαχειρίζομαι. Αφήνεις να εκτεθούν τα τραύματα σου;
Ναι - δεν το προβάλλω κιόλας, τύπου «Έχω περάσει αυτό». Ίσως το κάνω με τη μουσική μερικές φορές. Τώρα έγραψα τα τραγούδια για τον καινούργιο μου δίσκο, που θα βγει μάλλον τον Δεκέμβρη. Ανάμεσα στα άλλα, έγραψα ένα τραγούδι για τη Γιαννούλα Κουλουρού. Είναι η ιστορία μιας πατρινής γυναίκας, από το 1868. Η Γιαννούλα είχε ελαφριά νοητική υστέρηση. Ο καημός της ήταν να παντρευτεί. Οι συμπολίτες της την ταπείνωσαν πολλές φορές, λέγοντάς της ψέματα ότι βρέθηκε γαμπρός, για να σπάσουν πλάκα. Το διάβασα και σε δύο λεπτά έγραψα το τραγούδι. Σαν να είμαι ο αγωγός μιας ιστορίας που πρέπει να ειπωθεί. Με τη μουσική βγάζω αυτό που συμβαίνει μέσα μου και γύρω μου. Μπορεί να είναι ιστορίες που δεν τις έχω ζήσει εγώ, αλλά μ’ έναν τρόπο γίνονται βίωμά μου, με διαπερνά ένα ρεύμα εκείνην τη στιγμή. Κάποιες στιγμές, αυτό είναι πολύ βασανιστικό. Φρικάρω.

Τι κάνεις, όταν φρικάρεις;
Τα γαμάω όλα.

Τι σου δημιουργεί αισιοδοξία;
Οτιδήποτε αγνό, χωρίς δόλο και χωρίς πολλές φανφάρες.

*Στην επίσημη σελίδα της Ματούλας Ζαμάνη στο Facebook μπορείτε να ενημερωθείτε για το πρόγραμμα των καλοκαιρινών της εμφανίσεων.

Περισσότερα από το VICE

Ο Ελληνοκαναδός που Ψάχνει Εκτάσεις για Φαρμακευτική Κάνναβη στη Χώρα μας

Κρατούμενοι Εξηγούν πώς Βγάζουν και Ξοδεύουν Λεφτά Μέσα στη Φυλακή

Η Στεφανία Γουλιώτη Θεωρεί ότι το Pride Γίνεται με Λάθος Τρόπο