Ο Zinedine Zidane και η Πιο Σημαντική Κουτουλιά στον Κόσμο

Δείτε την κουτουλιά του Zidane στον Marco Materazzi. Ειλικρινά, είναι ανατριχιαστική. Pause και rewind: είναι ο τρόπος που περνάει από το «ναι, μπράβο φίλε, ωραίος» στην κανονική κουτουλιά σε τρία βήματα. Ο τρόπος που στυλώνει το πίσω αριστερό πόδι και επιτίθεται. Η περιστροφή, η αλλαγή στον ρυθμό: με πολλούς τρόπους, η κουτουλιά στον Marco Materazzi ήταν από τις πιο κομψές και αθλητικές κινήσεις που έκανε ποτέ ο Zinedine Zidane στο γήπεδο και καθώς είναι ένας από τους πιο σπουδαίους και κομψούς παίκτες όλων των εποχών, αυτό κάτι λέει. Επίσης, είναι και θέμα δύναμης: ένα δυνατό χτύπημα κατευθείαν στο στέρνο. Θα έλεγα πως αυτή η κουτουλιά πόνεσε, έκοψε την ανάσα του Materazzi. Κουτουλιά σαν βολή από ελεύθερο σκοπευτή. Κουτουλιά σαν κλοτσιά αλόγου. Κουτουλιά σαν φορτηγό που σκάει πάνω στο τσιμέντο. Έπειτα, το πλαίσιο: Ο Zinedine Zidane έριξε κουτουλιά στον Marco Materazzi στον τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Όταν ο Zizou ήξερε ότι θα ήταν το τελευταίο παιχνίδι που θα έπαιζε. Η αυλαία μιας από τις πιο εντυπωσιακές καριέρες στον κόσμο του ποδοσφαίρου έπεσε με τον Zidane να σκάζει το μέτωπό του με δύναμη στο στήθος ενός πρώην αμυντικού της Έβερτον και καταστρέφοντας την τελευταία ελπίδα της χώρας του για την κούπα για μια γενιά – νομίζω χωρίς καν να ανεβάσει σφυγμούς. Z.Z. Ξεχνάμε πόσο καλός παίκτης ήταν ο Zinedine Zidane. Ο Zizou έφτασε στο απόγειό του σε μια εποχή που ο κόσμος του ποδοσφαίρου ήταν ηλεκτρισμένος – ο ορίτζιναλ Ronaldo με τις θεαματικές κινήσεις του, ο Ronaldinho που τότε ανέτειλε, ο Luis Figo που ήταν ο πρώτος γκαλάκτικο που έκανε τη μετάβαση από την Μπαρτσελόνα στη Ρεάλ, ο Vieira, ο Michael Owen (θυμάστε, όταν ο Owen ήταν καλός; Όταν έκανε σλάλομ στην άμυνα των Αργεντινών τόσο γρήγορα στο Παγκόσμιο Κύπελλο του ’98, που προσπέρασε τα νιάτα του, έχασε τη δεκαετία των 20 και ξύπνησε ένας 38χρονος που περνάει τις Κυριακές πλένοντας προσεκτικά το σπορ αυτοκίνητό του;), μια απίστευτη ολλανδική ομάδα με Kluivert, Bergkamp και Davids και οι τρελές μεταγραφές των τελών της δεκαετίας του ’90 στο πρωτάθλημα της Ιταλίας (Vieri, Veron, Vieri πάλι, Crespo, Mendieta, Buffon). Μέσα σε όλα αυτά, ο Zinedine Zidane έσπασε το παγκόσμιο ρεκόρ αμοιβής μεταγραφής, κέρδισε μόνος του έναν τελικό Παγκοσμίου Κυπέλλου, έβαλε το καλύτερο γκολ όλων των εποχών στο Champions League και κατάφερε να μοιάζει με το φαλακρό look του με έναν εξαιρετικά επιθετικό Δρ Spock. Μιλάμε για αυτόν σαν να είναι από τους καλύτερους; Ναι, αλλά και όχι. Από τη μια έχουμε τον Messi και τον Ronaldo, να ανταγωνίζονται ποιος θα μείνει στην Ιστορία ως ο εξωγήινος παίκτης που άλλαξε το παιχνίδι. Πριν από αυτούς, έχουμε τον Maradona και τον Pelé, εδραιωμένους θρύλους που βλέπουμε ξανά και ξανά σε σέπια τόνους. Ανάμεσα, έχουμε τον Zidane, λίγο πριν από την έλευση του HD, να κυριαρχεί σε δυο Παγκόσμια Κύπελλα με οχτώ χρόνια διαφορά.

Ο Zidane ως παίχτης ήταν ταυτόχρονα ένας σκληρός κεντρικός μέσος και δημιουργός παιχνιδιού που έβαζε και ένα σωρό γκολ με κεφαλιές. Ήταν λες και ο Roy Keane έπεσε πάνω στον Christian Eriksen τόσο δυνατά που οι δυο άνδρες έγιναν ένα, ενώ το μέτωπο του Alan Shearer, που παρακολουθούσε τη φάση από κοντά, για κάποιον λόγο αποφάσισε να φύγει από τη θέση του και να μπει και αυτό στη μείξη. Το ότι ο Zidane μπόρεσε να φέρει τη Γαλλία σε δύο τελικούς Παγκοσμίου Κυπέλλου με οχτώ χρόνια διαφορά –δηλαδή σε δύο τελείως διαφορετικές φάσεις της καριέρας του– είναι η απόλυτη απόδειξη της σταθερής ποιότητάς του. Το ’98, ο Zidane ήταν βασικό γρανάζι μιας τέλειας μηχανής, ο καταλύτης για όλες τις φάσεις της Γαλλίας που έτρεχε και πάσαρε με όλους τους τρόπους, τυλιγμένος σε γαλλική φινέτσα. Το '06, να και τα πόδια του ξεκινούσαν να τον προδίδουν, ήταν με κάποιον τρόπο ακόμη πιο δυνατός: καθώς τα απομεινάρια της γαλλικής ομάδας κατέρρεαν γύρω του, έσυρε τους συμπαίκτες του σαν σκυλί που βγάζει ένα παιδί από τη φωτιά, εκτελώντας κρίσιμα πέναλτι και τρομάζοντας με κάποιον τρόπο τη σκουριασμένη άμυνα της ομάδας, ώστε να κρατήσει ανέπαφη την εστία, μόνο με τη δύναμη της προσωπικότητάς του. Το ‘98 ο Zidane κέρδισε τον τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου με δύο κεφαλιές όντας ποδοσφαιριστής. Το ‘06 πήγε τη Γαλλία στον τελικό μόνο όντας κάθαρμα. Z.Z. Ο τελικός του ‘06 δεν ήταν κλασικός μέχρι το 110΄. O Zidane και ο Materazzi κοντράρονταν από την αρχή: ο Ιταλός αμυντικός έκανε το φάουλ που έγινε το πέναλτι στο έβδομο λεπτό, το οποίο ο Zidane θα μετέτρεπε σε γκολ, παίρνοντας φόρα μόνο ένα βήμα και στέλνοντας την μπάλα, που βρήκε δοκάρι και μπήκε μέσα, πάνω από τον σπουδαιότερο τερματοφύλακα του κόσμου, έχοντας ζωγραφισμένη στο πρόσωπό του την απόλυτη έκφραση «Είναι το τελευταίο μου παιχνίδι και είμαι ο Zinedine Zidane» - ΟΚ, μέχρι που έριξε την κουτουλιά στον Materazzi, τουλάχιστον. Ήταν ένα πέναλτι τόσο υπεροπτικό, που μπορούσε να κερδίσει χορευτική κόντρα στη Νέα Υόρκη του 1970, ένα πέναλτι τόσο εγωιστικό, που θα μπορούσε να ξεκινήσει ένα περιοδικό ευεξίας για τον εαυτό του (όπως το έθεσε ο σχολιαστής του YouTube, Tommy Too Turnt Up, «θέλει μπαλάκια σαν πλανήτες, για να το κάνεις αυτό»). Η γαλλική ομάδα γύρω του ήταν τα ερείπια της νικηφόρας ομάδας του 1998-2000, κάτι που κάποιες φορές ήταν εμφανές: καθώς η Ιταλία ασκούσε περισσότερη πίεση, υπήρχαν αρκετά σωτήρια τάκλιν από τον Lilian Thuram, πολλές αποκρούσεις από τον Fabian Barthez. Όλα περνούσαν από τον Zidane: εκτελούσε τα φάουλ και τα κόρνερ, συμμετείχε σε κάθε επίθεση, η γυαλιστερή φαλάκρα του έμοιαζε να ενορχηστρώνει τη γαλλική ομάδα. Αλλά η Ιταλία αντιστεκόταν. Μετά, κέρδισε κόρνερ, ο Pirlo το εκτέλεσε άψογα και ο Materazzi (ξανά!) έβαλε γκολ με κεφαλιά. Ιταλία-Γαλλία 1-1. Μετά, το παιχνίδι διαλύθηκε.

VICE Video: Ο Έλληνας Metal Γίγαντας που Τραβάει Φορτηγά

Παρακολουθήστε όλα τα βίντεo του VICE, μέσω της νέας σελίδας VICE Video Greece στο Facebook.

Αυτό συνέβαινε σχεδόν σε κάθε πρόσφατο τελικό Παγκοσμίου Κυπέλλου, εκτός από εκείνον του ’98 όπου ο Zidane κυριαρχούσε. Το ’94, Ιταλία και Βραζιλία πάλεψαν ώσπου έφτασαν στα πέναλτι. Το 2002, η Βραζιλία κέρδισε 2-0 τη Γερμανία χάρη στον Ronaldo , το 2010 η Ισπανία έκανε το 0-1 στην παράταση. Το 2014 η Γερμανία το ίδιο. Οι τελικοί είναι τεταμένοι, επειδή κάθε ίνα στο κορμί σου θέλει να κερδίσεις και κανείς δεν θέλει να είναι ο τύπος που θα κάνει τη μαλακία και θα χάσει μια απόκρουση ή ένα πέναλτι. Το 2006 η Ιταλία φαινόταν ότι μπορούσε να νικήσει τη Γαλλία, αλλά στο 1-1 σχεδόν τα πάντα μπορούν να συμβούν – τις περισσότερες φορές στον τελικό, η νίκη κρίνεται από ένα γκολ ή ένα δραματικό πέναλτι. Αυτήν τη φορά, κρίθηκε από την κουτουλιά του Zizou στο στήθος του Materazzi. Z.Z. Πρέπει να πω ότι το να ρίξεις κουτουλιά σε κάποιον στο γήπεδο είναι παράλογο. Η βία στο γήπεδο είναι τόσο σπάνια, που γίνεται εμβληματική. Η τυχαία βία είναι κομμάτι του παιχνιδιού (να πέσεις πάνω στον τερματοφύλακα, να κάνεις ψευτοτσαμπουκάδες στον εξτρέμ) αλλά η σκόπιμη βία πάντα μένει στη μνήμη: ο Keane στον Haaland, ο Dyer στον Bowyer. Ο Zidane στον Materazzi. Προσπαθώ να σκεφτώ, αλλά δεν νομίζω ότι έριξε ποτέ κανείς κουτουλιά σε τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου, πριν από τον Zidane ή μετά. Το ότι ο Zidane σκέφτηκε να το κάνει ήταν τρελό. Το ότι σκέφτηκε να το κάνει στο πιο σημαντικό παιχνίδι που υπάρχει στο άθλημα ήταν απίστευτα παρανοϊκό. Το ότι το έκανε με την ψυχραιμία ενός Ευρωπαίου ελεύθερου σκοπευτή, το κάνει μια από τις πιο τρελές πράξεις που έχει κάνει ποτέ άνθρωπος. Φωτογραφίες του Zidane ενώ απομακρύνεται και προσπερνάει το τρόπαιο του Παγκοσμίου Κυπέλλου δείχνουν πόνο, αγωνία, απόγνωση. Αλλά δείτε τον Zidane τα δευτερόλεπτα αμέσως μετά την κουτουλιά και είναι ανατριχιαστικά ήρεμος, μιλάει με τον διαιτητή με μια έκφραση που δείχνει σχεδόν έκπληξη που θα τον βγάλει εκτός παιχνιδιού. Ξέρω ότι είναι διεστραμμένο, να θεοποιείς έναν άνθρωπο για τη βία του, αλλά αν δεν λάτρευες τον Zidane πριν από την κουτουλιά, ήταν δύσκολο να μην τον λατρέψεις μετά. Αυτή η έλλειψη συναισθήματος είναι πολύπλευρη. Ο Zidane φάνηκε σχεδόν έκπληκτος, όταν άκουσε πως δεν επιτρέπεται να ρίχνεις κουτουλιές.

Αμέσως έγινε εμβληματική: Η κουτουλιά του Zidane ήταν από τα πρώτα memes, ένα .gif που έπαιξε ξανά και ξανά και ξανά, χίλιες φορές και μοιραζόταν σε εκείνες τις παράξενες σελίδες χωρίς link που υπήρχαν πριν από τα social media (δεν θα μάθουμε ποτέ την αληθινή meme δυναμική της κουτουλιάς του Zidane - φανταστείτε να συνέβαινε το 2018! Φανταστείτε τα tweets!). Λέγεται πως ο Zidane έριξε την κουτουλιά, επειδή ο Ιταλός αμυντικός «πρόσβαλε την αδελφή του», αλλά δεν είμαι και τόσο σίγουρος. Ο Zidane ήταν 33 και μια ζωή στα γήπεδα, έτσι πρέπει να του είχαν προσβάλει την αδελφή, τη μάνα τον πατέρα και τον αδερφό του. Θέλω να πω ότι σε έναν τελικό Παγκοσμίου Κυπέλλου ό,τι και να μου έλεγαν, δεν θα με έκανε να ρίξω φονική κουτουλιά σε κάποιον.

Αλλά το να είσαι μια λαμπερή, τεράστια δύναμη που αργοσβήνει, φέρνει αναστάτωση. Καθώς τα πόδια του Zidane τον πρόδιδαν, καθώς ο ρυθμός του έχανε ταχύτητα, καθώς κάθε τσιγάρο που είχε καπνίσει στο ημίχρονο είχε πια την επίδρασή του, πρέπει να ήξερε ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θα αγωνιζόταν με τους καλύτερους. Έβλεπε μια εμβληματική ομάδα της Γαλλίας να διαλύεται και να γερνάει, να καταρρέει αργά γύρω του. Η Ιταλία είχε πλεονέκτημα και παρόλο που δεν λέω ότι η κουτουλιά ήταν αντίδραση σε αυτό –δεν το κάνεις, απλώς επειδή το σκορ είναι 1-1 για 80 λεπτά– πρέπει να υπήρχε κάποια αναστάτωση. Ο Zidane, με μια ένδοξη καριέρα στο τέλος της, προχωράει μόνος στον τελικό, στο μεγαλύτερο τουρνουά του κόσμου, στο οποίο είχε ήδη γευτεί την επιτυχία, με το φάντασμα της αποτυχίας, του τέλους, να καραδοκεί. Κάνε περιστροφή γύρω από τον άξονά σου, βάλε δύναμη στο ένα πόδι και ρίξε κουτουλιά στον Marco Materazzi. Αποχαιρέτα τον κόσμο. Αν ήταν σενάριο του Χόλιγουντ, ο Zidane θα είχε μείνει στο γήπεδο, θα είχε βάλει το νικητήριο πέναλτι, θα πανηγύριζε εκστασιασμένος στους ώμους των συμπαικτών του για άλλη μια φορά. Αλλά δεν μιλάμε για Χόλιγουντ, μιλάμε για πραγματικότητα. Πραγματική κουτουλιά στον Marco Materazzi. Κατά μία έννοια, είναι πιο ταιριαστό να τελειώσεις έτσι την καριέρα σου, παρά με μια επιτυχία.

@joelgolby

Το άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο VICE UK

Περισσότερα από το VICE

Ποιoς θα Πάρει Φέτος το Mundial, Χρήστο Σωτηρακόπουλε;

Αυτοί που Χειροκροτούν τον Δολοφόνο Ενός Παιδιού, Ζουν Ανάμεσά μας

«Είμαστε Τρελοί κι Ευτυχισμένοι»: Μια Γερή Φωτογραφική Βουτιά στα Εξάρχεια του 1980