«Δεν Φανταζόμουν ότι Αυτό που με Περίμενε Είναι η Κόλαση της Μόριας»

Το VICE Greece δίνει βήμα σε επιλεγμένες ανθρωπιστικές οργανώσεις και οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων με τη δημιουργία της νέας στήλης «Ρισπέκτ», στην οποία κάθε Δευτέρα θα δημοσιεύονται προσωπικές ιστορίες, άρθρα άποψης, φωτογραφίες, ρεπορτάζ ή άλλες υποθέσεις που ενδιαφέρουν την ελληνική κοινωνία. Στόχος μας είναι να ενημερώσουμε το κοινό και να ανοίξουμε διάλογο για ζητήματα, με τα οποία καταπιάνονται οι συγκεκριμένες οργανώσεις και αξίζουν την προσοχή όλων.

Το συγκεκριμένο αποτελεί σύνθεση μαρτυρίων που έδωσαν στην ψυχολόγο των Γιατρών Χωρίς Σύνορα, Δανάη Παπαδοπούλου, παιδιά που ζουν στη Μόρια. Οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα εργάζονται έξω από τον καταυλισμό της Μόριας εστιάζοντας στην παιδιατρική φροντίδα και τη φροντίδα ψυχικής υγείας για ανήλικους, καθώς και στη φροντίδα σεξουαλικής και αναπαραγωγικής υγείας από τα τέλη του 2017. Ακόμη, οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα λειτουργούν μια κλινική ψυχικής υγείας στη Μυτιλήνη από τον Οκτώβριο του 2016. Παράλληλα, καθώς συμπληρώνονται τρία χρόνια από την εφαρμογή της συμφωνίας ΕΕ-Τουρκίας στην Ελλάδα, οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα καλούν τους Ευρωπαίους ηγέτες να τερματίσουν την επιζήμια πολιτική του εγκλωβισμού ανθρώπων στους καταυλισμούς των ελληνικών νησιών, καθώς και να φροντίσουν για την άμεση απομάκρυνση όλων των ευάλωτων, ειδικά των παιδιών, από αυτά τα σημεία και την μετακίνησή τους σε ασφαλή στέγη στην ηπειρωτική χώρα ή εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Τα τελευταία τρία χρόνια, η συμφωνία ΕΕ-Τουρκίας έχει εγκλωβίσει χιλιάδες άντρες, γυναίκες και παιδιά σε υπερπλήρεις χώρους που χαρακτηρίζονται από έλλειψη υγιεινής και ασφάλειας, απαράδεκτες συνθήκες και περιορισμένη πρόσβαση σε βασικές υπηρεσίες υγείας, με αποτέλεσμα την επιδείνωση της υγείας τους και εκτεταμένη δυστυχία.

Έξω, πάλι βρέχει. Φοβάμαι. Ακούω τον αέρα μανιασμένο να χτυπά τη σκηνή. Η βροχή πέφτει δυνατά πάνω στο πανί. Κλείνω τα μάτια, κλείνω τα αυτιά, αλλά οι εικόνες και οι ήχοι δεν σταματούν. Δυναμώνουν όλο και περισσότερο. Σε παρακαλώ, μπορείς να το κάνεις να σταματήσει;

Βρίσκομαι εκεί. Στην αγαπημένη μου πατρίδα. Παίζω έξω από το σπίτι μου και ξαφνικά ακούγεται ένα μπαμ. Τρέχουμε όλοι να κρυφτούμε. Η καρδιά μου χτυπά σαν τρελή. Όταν τα πράγματα ηρεμούν για λίγο, βγαίνω έξω. Αυτό που βλέπω με τρομάζει. Γύρω μου δεκάδες άλογα, δεκάδες νεκρά άλογα.

Έχει έρθει η ώρα να φύγουμε από το σπίτι μας. Δεν είμαστε πια ασφαλείς εδώ. Μαζεύουμε τα πράγματά μας και ξεκινάμε το ταξίδι χωρίς να ξέρουμε ακριβώς τον προορισμό. Το μόνο που ακούω είναι ότι πάμε στην Ευρώπη. Σε ένα μέρος που δεν έχει πόλεμο, ένα μέρος που θα βρούμε την ησυχία και την ασφάλεια που μας λείπει.

Περπατάμε για ώρες. Φτάνουμε σε ένα σημείο που χωρίζει τη μία χώρα από την άλλη. Εκεί υπάρχει πάρα πολύς κόσμος. Επικρατεί πανικός. Ξαφνικά κάποιος με χωρίζει από τους γονείς μου. Τους βλέπω να απομακρύνονται, σηκώνω το χέρι μου, τους φωνάζω, αλλά δεν ακούγεται τίποτα. Προσπαθώ να τους πλησιάσω, σπρώχνω απελπισμένα τους άλλους ανθρώπους που έχουν μπει ανάμεσα και δεν τα καταφέρνω. Το ίδιο κάνουν και οι δικοί μου. Ένιωθα ότι τους έχασα για πάντα και αρχίζω να κλαίω. Μετά από λίγη ώρα καταφέρνω να τους βρω και συνεχίζουμε όλοι μαζί το ταξίδι.

Η περιπέτεια όμως δεν σταματά εκεί. Ξαφνικά κάποιοι μας σταματούν, αρπάζουν την μικρότερη αδελφή μου, της βάζουν το μαχαίρι στο λαιμό και απειλούν να τη σκοτώσουν εάν δεν τους δώσουμε όλα μας τα υπάρχοντα. Θυμάμαι τη σκηνή αυτή ξανά και ξανά με κάθε λεπτομέρεια. Κάθε βράδυ έχω εφιάλτες. Βλέπω την ίδια εικόνα και παραμιλάω. Η μητέρα μου, μου λέει ότι κάθε βράδυ την ώρα που κοιμάμαι περιγράφω με την ίδια αγωνία που είχα και τότε αυτό που ακριβώς έγινε. Είναι σαν να το ζω κάθε μέρα.

Φάρμα Κλασικής Παιδείας

Παρακολουθήστε όλα τα βίντεo του VICE, μέσω της νέας σελίδας VICE Video Greece στο Facebook

Όλη αυτήν την ώρα που έξω βρέχει και φυσάει, εγώ έχω κουλουριαστεί κάτω και ουρλιάζω. Δεν το καταλαβαίνω. Έχω χαθεί, βιώνω ξανά τις βόμβες στη χώρα μου, βλέπω τους νεκρούς, κάνω ξανά από την αρχή το ταξίδι. Νοερά. Και ξαφνικά, ξυπνάω και δεν ξέρω που βρίσκομαι. Βλέπω μπροστά μου τη μητέρα μου και μία κοπέλα που μου λέει ότι είναι ψυχολόγος και ότι είναι εδώ για να με βοηθήσει.

Σιγά-σιγά, θυμάμαι. Βρίσκομαι εδώ. Στη Μόρια, εδώ που όλα είναι σκοτεινά και βρόμικα. Πεινάω και κρυώνω. Μπροστά μου έχω τη ζωγραφιά που έχω ξεκινήσει να φτιάχνω. Μία σκηνή με μαύρο και κόκκινο χρώμα. Δεν υπάρχει πουθενά παράθυρο. Δεν μπαίνει από πουθενά φως. Είναι η σκηνή που ζω εγώ, οι τρεις αδελφές και οι γονείς μου.

Δεν φανταζόμουν ποτέ ότι αυτό που με περίμενε, φεύγοντας από τη χώρα μου, είναι μια τέτοια κόλαση. Γύρω μου πολλές οικογένειες και μικρά παιδιά. Κάποια από αυτά έχουν γίνει φίλοι μου. Μιλάμε, παίζουμε μαζί. Όμως εγώ κάποια στιγμή θυμώνω και γίνομαι επιθετική. Τα χτυπάω χωρίς λόγο και μετά τους ζητάω συγγνώμη, γιατί πραγματικά δεν το θέλω. Αυτό που φοβάμαι περισσότερο από όλα είναι ότι στο τέλος θα μείνω μόνη μου. Προσπαθώ να το ελέγξω όλο αυτό αλλά δεν μπορώ.

Ακούω γύρω μου πολύ φρικτές ιστορίες. Στη διπλανή σκηνή ζει ένα κορίτσι με μία τεράστια ουλή και ένα βαθούλωμα στο αριστερό μέρος του κεφαλιού του. Είχε ένα πολύ σοβαρό ατύχημα στη χώρα της και κινδύνεψε να πεθάνει. Ένα μεγάλο χρονικό διάστημα το πέρασε στην εντατική. Θυμάται τη στιγμή που η μητέρα της την αποχαιρετά. Τελικά το κορίτσι έζησε, ένα κομμάτι μέσα της όμως είναι πια νεκρό.

Τριγυρίζω έξω από τη σκηνή μου, το «σπίτι» μου τους τελευταίους πολλούς μήνες. Και αναρωτιέμαι. Αυτή είναι η Ευρώπη που άκουγα όλους τους μεγάλους να λένε; Σκηνές στοιβαγμένες η μία δίπλα στην άλλη, λάσπες και σκουπίδια; Παιδιά ξυπόλητα και πεινασμένα; Για μένα δεν υπάρχει ούτε μία αχτίδα φωτός μέσα σε αυτό το απόλυτο σκοτάδι. Και έξω πάλι βρέχει και αυτός ο θόρυβος μου τρυπάει το μυαλό.

Περισσότερα από το VICE

Η Kalli Κάνει Battle με τον Εαυτό της Όταν Χορεύει

«Χειρότερο Κακό Δεν θα Κάνει»- Η Νίκαια Περιμένει το Μετρό

Οι Ρατσιστικές Επιθέσεις στην Αθήνα Μέσα από Aνατριχιαστικά Σκίτσα