Νέοι Μπαμπάδες μάς Λένε τι τους Φρίκαρε στην Αίθουσα Τοκετού

Το άρθρο δημοσιεύθηκε αρχικά στο TONIC.

Την ημέρα που θα κάνω πρόταση γάμου σε όποια γυναίκα με αντέξει περισσότερο, πιθανώς θα κρυφτώ σε μια γωνιά και θα αρχίσω να κλαίω. Θα κλάψω ακόμη περισσότερο, όταν τη δω να ανεβαίνει τα σκαλιά της εκκλησίας, λίγους μήνες αργότερα. Δυο χρόνια μετά από αυτό, θα κλάψω στο γραφείο του δικηγόρου μου, μόλις οριστικοποιηθεί το διαζύγιο.

Επίσης, δεν μπορώ παρά να αναρωτιέμαι τι θα με κάνει να κλάψω στην αίθουσα τοκετού. Είναι δύσκολο να προβλέψω τι ακριβώς θα με συγκινήσει. Ο κόσμος λέει ότι, συγκλονισμένος από την ομορφιά της ζωής, θα κλάψω την πρώτη φορά που θα πάρω στην αγκαλιά μου το μικρό μου.

Μπορεί να μην κλάψω γι' αυτόν τον λόγο, όμως. Ίσως να με πάρουν τα ζουμιά πολύ πιο νωρίς. Μπορεί να κυλήσουν δάκρυα με το που δω να βγαίνει ένας άνθρωπος που ουρλιάζει μέσα από έναν άλλον άνθρωπο που ουρλιάζει, μιας και φαντάζομαι ότι αυτή πρέπει να είναι από τις πιο φρικαλέες σκηνές που μπορεί να δει κανείς.

Ή ίσως να κλάψω, καθώς πηγαίνω στο νοσοκομείο, την ώρα που η σύντροφός μου με βρίζει που είμαι τόσο άχρηστος σε ώρες ανάγκης. Μπορεί να κλάψω, όταν τελειώσει αυτός ο Γολγοθάς και δω τη «λυπητερή» του μαιευτηρίου, μόλις συνειδητοποιήσω ότι έπρεπε να κάνω ασφάλιση υγείας. Μπορεί να κλάψω, όταν σκεφτώ ότι δεν τα πηγαίνω καλά με τον πατέρα μου και αυτός είναι ο λόγος που δεν βρίσκεται εκείνη τη στιγμή εκεί, για να μου πει να σταματήσω να κλαψουρίζω.

Για να προετοιμαστώ για αυτήν τη συναισθηματικά φορτισμένη ημέρα, μίλησα με κάποιους πατεράδες –οι περισσότεροι εκ των οποίων φαίνεται πως είναι πιο ψύχραιμοι από εμένα– για τις αναμνήσεις που έχουν από την ημέρα που οι σύντροφοί τους έφεραν μια νέα ζωή στον κόσμο.

Όταν φτάσαμε στο νοσοκομείο, στην αρχή όλα ήταν ήρεμα. Όμως. όσο συνεχίζονταν οι συσπάσεις, εκείνη ξεκίνησε να πονάει περισσότερο. Ξέρεις, όταν πονάς, είσαι πιο ευερέθιστος, δεν μπορείς να κρατήσεις εύκολα την ψυχραιμία σου. Οπότε, προσπαθούσα να μην την ενοχλώ και να κάνω ό,τι μου έλεγε – έβλεπα ότι ήθελε να είμαι εκεί, όμως δεν με ήθελε κοντά της.

Μέχρι να γεννήσει, η γυναίκα μου μπορούσε να φάει μόνο πάγο. Οπότε τη ρωτούσα συνεχώς αν ήθελε πάγο. Μετά τη ρωτούσα αν ήθελε κάτι άλλο – αν ήθελε να βάλω μουσική και άλλα τέτοια. Έκανα συνεχώς ερωτήσεις, μέχρι που μου φώναξε «Βγάλε τον σκασμό, προσπαθώ να ηρεμήσω». Τότε πήρα τηλέφωνο τη μάνα μου, χρειαζόμουν ενισχύσεις (γέλια).

Ξεκίνησα να συνειδητοποιώ αυτό που συνέβαινε, όταν είδα το μωρό να ξεπροβάλλει. Μπορούσα να δω την κορυφή του κεφαλιού του. Τότε κατάλαβα τι γινόταν. Είδα μια μικρή τούφα από μαλλιά. Μετά βγήκε ένα ολόκληρο κεφαλάκι καλυμμένο με μαλλιά, όμως μέχρι και σήμερα, μπορώ να εντοπίσω εκείνη την πρώτη τούφα που είδα.
- Stephan, 26 ετών, Χάκενσακ, Νιου Τζέρσεϊ

Σου δίνουν να φορέσεις μια ποδιά, ένα σκουφάκι για να καλύψεις τα μαλλιά σου και πλαστικά καλύμματα στα πόδια. Οπότε, κάθεσαι στην αίθουσα με αυτήν τη γελοία αμφίεση. Είσαι εξουθενωμένος, επειδή είσαι στο πόδι επί δέκα ώρες και τελικά μπαίνεις στο χειρουργείο, όπου θα ανοίξουν τη γυναίκα σου και θα βγάλουν από μέσα της τον γιο σου. Είναι σκέτη τρέλα.

Η νοσοκόμα βγαίνει έξω να σε πάρει και σε οδηγεί στην αίθουσα τοκετού, όπου στέκεσαι δίπλα στο κεφάλι της συζύγου σου. Είναι καλυμμένη από το στήθος και κάτω. Έχει πολύ κρύο στο δωμάτιο. Είσαι απίστευτα νευρικός και της κρατάς το χέρι ελπίζοντας ότι όλα θα πάνε καλά.

Την ανοίγουν με επέμβαση, βγαίνει ο γιος και αντικρύζεις ένα θέαμα που δεν έχεις δει ξανά στη ζωή σου. Είναι μια μικρή μπλε μάζα που ουρλιάζει. Είναι τρελό όλο αυτό, όμως είναι υπέροχο.
- Chris, 36 ετών, Φιλαδέλφεια, Πενσυλβάνια

Οι γιατροί ήταν πολύ καλοί. Προσπαθούσαν να ηρεμήσουν τη γυναίκα μου, η οποία είχε ξεκινήσει να τρελαίνεται. Πονούσε τρομερά. Ήταν σε φάση, «Δεν ξέρω αν θα τα καταφέρω, ίσως πρέπει να κάνω καισαρική» και εκείνοι της έλεγαν, «Όχι, είναι πολύ αργά, σας ρωτήσαμε προηγουμένως». Της έδωσαν φάρμακα, για να μουδιάσει και εκείνη τους έλεγε, «Δεν με πιάνουν. Δεν θέλω να το κάνω αυτό».

Σε κάποια στιγμή, άρπαξε τον εξοπλισμό που ήταν πάνω της και προσπάθησε να τον βγάλει. Προσπαθούσα συνεχώς να την κρατήσω ακίνητη, όμως δεν μπορούσα να κάνω κάτι άλλο.

Έτσι, γεννήθηκε το μωρό και οι γιατροί τής είπαν ότι πρέπει να συνεχίσει να σπρώχνει. Εγώ ήμουν σε φάση, «Τι; Αφού γεννήθηκε το μωρό. Έχουμε δίδυμα και δεν το ξέρω;». Όμως τελικά μας είπαν ότι έπρεπε να σπρώξει τον πλακούντα. Ήταν πολύ περίεργο. Ήταν μια μπάλα κρέατος. Μας ρώτησαν αν θέλαμε να τον κρατήσουμε. Από ό,τι φαίνεται, κάποιοι τον κρατάνε – και μετά τον τρώνε. Εγώ τους είπα, «Ευχαριστώ, δεν θα πάρουμε».
- Gio, 25 ετών, Κουίνς, Νέα Υόρκη

Βασικά, δεν έσπασαν ποτέ τα νερά της. Έπρεπε να της προκαλέσουν τεχνητά τον τοκετό. Επομένως, δεν έζησα την εμπειρία με τα νερά που σπάνε και την εσπευσμένη μεταφορά στο νοσοκομείο. Απλώς κλείσαμε ραντεβού. Όμως το τρελό ήταν ότι, επειδή δεν μπορούσε να κοιμηθεί, έπρεπε να πάρει ένα καταπραϋντικό φάρμακο, το οποίο την έκανε να έχει παραισθήσεις.

Ήταν, λοιπόν, ξαπλωμένη στο κρεβάτι, σε ένα δωμάτιο με εξαερισμό στο ταβάνι. Κοιτάζοντας τον εξαερισμό, νόμιζε ότι έβλεπε έναν DJ να παίζει μουσική. Είχε ξεκινήσει να τριπάρει και έλεγε, «Γιατί υπάρχει ένας άνδρας στο ταβάνι; Είναι DJ, πρέπει να φύγει από εκεί». Χρειαζόταν να την ηρεμήσω. Η κατάσταση με είχε φρικάρει. Δεν θέλω ποτέ να πάρω αυτό το φάρμακο.

The Real Greek Survivors: Από την Πόλη στο Χωράφι

Παρακολουθήστε όλα τα βίντεo του VICE, μέσω της νέας σελίδας VICE Video Greece στο Facebook.

Όταν βγήκε επιτέλους το μωρό, ήταν απίστευτο. Είναι εκπληκτικό να βλέπεις έναν άλλον άνθρωπο –και δεν μιλάω για μικρό ανθρωπάκι, το μωρό μου ζύγιζε σχεδόν τέσσερα κιλά– ολοζώντανο, ο οποίος δεν υπήρχε μέχρι πριν από δύο λεπτά. Μου άλλαξε όλη τη ζωή.

Αυτό που δεν ήξερα είναι πως, όταν γεννιέται ένα παιδί, οι γιατροί κάνουν μια σειρά εξετάσεων. Όσο έκαναν αυτές τις εξετάσεις, ήταν λίγο απότομοι με την κόρη μου. Της λύγιζαν τα χέρια και τα πόδια και εγώ ήμουν σε φάση, «Ρε φίλε, μην το πιάνεις έτσι το μωρό μου!». Το μωρό μου είχε έρθει στη ζωή μόλις πριν από 30 λεπτά και εκείνοι της την είχαν πέσει κανονικά (γέλια). Όμως ηρέμησα και όλα πήγαν καλά.
- Eduardo, 36 ετών, Ατλάντα, Τζόρτζια

Ήθελα πολύ να βρίσκομαι εκεί. Είναι η στιγμή που ένας πατέρας συνειδητοποιεί ότι είναι πατέρας. Την περισσότερη ώρα είσαι στο πλευρό της. Ποτέ δεν μου έχουν σφίξει τόσο δυνατά το χέρι. Θα μπορούσε να μου το είχε σπάσει, για να είμαι ειλικρινής – δεν είμαι και πολύ δυνατός. Όμως καταλάβαινα πόσο πονούσε.

Εννοείται ότι το να βλέπεις κάποιον να βγαίνει μέσα από τη γυναίκα σου είναι τρομακτικό και λίγο σιχαμερό. Το μωρό είναι καλυμμένο με αίμα, βλέννα και διάφορα άλλα. Όμως, είσαι ο πρώτος άνθρωπος που βλέπει τον γιο του. Τον βλέπεις, πριν από τη μητέρα του. Είναι πολύ σημαντικό να βρίσκεται εκεί ο πατέρας και να το βιώνει αυτό.

Έκοψα τον ομφάλιο λώρο και αυτό σίγουρα ήταν από τα πιο περίεργα πράγματα που έχω κάνει. Έχεις τρομερό άγχος – κόβεις σάρκα. Είναι κομμάτι ενός ανθρώπου. Είχα αγχωθεί πάρα πολύ, ο γιατρός μου κρατούσε το χέρι. Φοβόμουν, ακόμη και όταν φεύγαμε από το νοσοκομείο μαζί του. Στον δρόμο νομίζω ότι οδηγούσα με 30 χλμ την ώρα.
- Ryan, 25 ετών, Σέντεριτς, Νέα Υόρκη

Μπορεί να κάνω λάθος, όμως, όταν μια μητέρα γεννάει, το μόνο πράγμα που μάλλον την απασχολεί εκείνη τη στιγμή, είναι ο πόνος που νιώθει – πρέπει να βγάλω αυτό το μωρό από μέσα μου, πρέπει να το γεννήσω με ασφάλεια. Στο δικό μου μυαλό, οι σκέψεις ήταν, «Ωραία, ελπίζω να γεννηθεί με ασφάλεια, ελπίζω να είναι καλά η γυναίκα μου, μετά θα πρέπει να αγοράσουμε πάνες, πρέπει να ξεκινήσω τις οικονομίες, για να το στείλω στο πανεπιστήμιο». Καθώς περίμενα εκείνες τις ώρες, αν και ζούσα τη στιγμή, ταυτόχρονα ο νους μου έτρεχε πολύ μακριά.

Σίγουρα νιώθω ότι έκανα μερικά λάθη, όσο ήμουν εκεί. Δεν έκοψα τον ομφάλιο λώρο. Ήμουν σε φάση, «Μπα, δεν θέλω, δεν θέλω να τα δω όλα αυτά». Αν όμως ήμουν εκεί με τον παππού μου ή με κάποιον κολλητό που θα μου έλεγε να φερθώ αντρίκια, θα το είχα κάνει.

Ένα άλλο λάθος που έκανα, όταν γεννήθηκε ο γιος μου, ήταν ότι έστρεψα όλη μου την προσοχή στο μωρό. Όμως η κοπέλα μου μόλις είχε γεννήσει. Φυσικά και θέλει προσοχή το μωρό, όμως έπρεπε να είχα δείξει το ίδιο ενδιαφέρον στην κοπέλα μου. Μια γυναίκα μπορεί να πεθάνει πάνω στη γέννα. Έπρεπε να είχα περάσει χρόνο τόσο μαζί της όσο και με το μωρό εκείνη τη στιγμή, όμως δεν το έκανα. Πρώτα από όλα πήρα αγκαλιά το μωρό. Δεν της έδωσα καν την ευκαιρία να είναι η πρώτη που αγκαλιάζει το ίδιο της το μωρό. Αυτό θα με κυνηγάει πάντα.
- Shomari, 28 ετών, Ντάλας, Τέξας

Π ερισσότερα από το VICE

«Μοιάζουν με Διακινητές Ναρκωτικών» - Ρώσοι και Αμερικανοί YouTubers Αντιδρούν σε Ελληνικά Ραπ Τραγούδια

Ο Πρόεδρος της Ένωσης Αστυνομικών Υπαλλήλων Θέλει και τους Αναρχικούς στην Εκδήλωσή τους στα Εξάρχεια

Μια Χώρα που Καταρρέει, Συγκέντρωσε Μέσα σε Λίγες Ώρες Σχεδόν 500.000 Ευρώ για ένα Παιδί