Η Hardcore Τέχνη του Φωτογράφου Jim Saah

​Στα τέλη της δεκαετίας του '70 και στις αρχές του '80, το punk επαναπροσδιορίστηκε σε βρωμερές αποθήκες Κινέζικων εστιατορίων στην Washington. Ο φωτογράφος Jim Saah ήταν στην πρώτη γραμμή, αποφεύγοντας τους slam dancers και τις λίμνες από εμετό για να αποτυπώσει τοπικές hardcore μπάντες όπως οι Bad Brains, οι Minor Threat και οι S.O.A., αλλά και συγκροτήματα από πιο μακριά όπως οι Black Flag που στις αρχές του '80 απέκτησαν τον Henry Rollins ως frontman τους, που μέχρι εκείνη την στιγμή δούλευε ως υπάλληλος στα Haagen Dazs.

Οι φωτογραφίες του Saah από εκείνην την περίοδο περιλαμβάνονται στο Salad Days, ένα νέο ντοκιμαντέρ για την hardcore σκηνή της πόλης. Σε αυτό, μαθαίνουμε για το πώς ο Ian MacKaye των Fugazi και των Μinor Threat ακόμα δέχεται φάρσες σχετικά με το γεγονός ότι παραμένει straight edge στα 52 του και για το πώς ο αδερφός του ο Alec είχε ξεράσει μια φορά στα πόδια του Thurston Moore.

Τηλεφώνησα στον Saah για να μάθω περισσότερα για το πώς κατέγραψε μια από τις πιο επιδραστικές υποκουλτούρες της Αμερικής.

VICE: Γεια σου Jim. Πώς ξεκίνησες να φωτογραφίζεις την hardcore σκηνή της Washington;
​Jim Saah: Ανακάλυψα το hardcore το 1980, ή κάπου εκεί, όταν ήμουν 16 και γρήγορα κατάλαβα ότι οι άνθρωποι που έφτιαχναν αυτήν την μουσική ήταν από την πόλη μου, δίπλα μου. Το έψαξα λοιπόν και άρχισα να πηγαίνω σε όσο το δυνατόν περισσότερες συναυλίες.

Ποιες είναι οι πρώτες σου αναμνήσεις από αυτές τις συναυλίες;
​Γίνονταν συναυλίες σε διάφορα παράξενα μέρη: σε αποθήκες Κινέζικων εστιατορίων, σε εγκαταλειμμένα καταστήματα. Θυμάμαι κάτι μεσημεριανές συναυλίες κάτι Κυριακές, που ήταν καταπληκτικές. Η αίσθηση της κοινότητας, της αδελφοσύνης, η ενέργεια που έβγαζαν, ήταν φοβερά.

Η σκηνή έγινε γνωστή και από το γεγονός πως «γέννησε» το straight edge, αλλά υπήρχαν πολλά ναρκωτικά και ποτά στις συναυλίες, έτσι δεν είναι;
​Ναι, ο κόσμος το έχει παρεξηγήσει λίγο όλο αυτό, γιατί η Washington είχε γίνει γνωστή για το straight edge, αλλά υπήρχε πολύς κόσμος μεθυσμένος στις συναυλίες και πολύς κόσμος που κάπνιζε χόρτο.

Υπάρχει μια φωτογραφία σου που φαίνεται το κοινό να βλέπει μια μπάντα καθισμένη κάτω, κάτι που έβλεπες συχνά στις συναυλίες των Fugazi. Πες μου γι' αυτό.
​Νομίζω ότι η φωτογραφία ίσως να πάρθηκε σε κάποιο διάλειμμα. Με τα σόου των Fugazi, καμιά φορά αν ο κόσμος γινόταν πολύ βίαιος -αν κλωτσούσαν κόσμο και τέτοια - η μπάντα τους φώναζε να ηρεμήσουν. Αλλά ο κόσμος χόρευε στους Fugazi. Κανείς δεν καθόταν κάτω, εκτός και αν μιλάμε για τους Rites of Spring ή κάποιες μπάντες που προσπαθούσαν να απομακρυνθούν από την βία και όλα αυτά. Καμιά φορά έστηναν συναυλίες σε μέρη όπως το Food for Thought, όπου ο κόσμος καθόταν ήσυχος και έβλεπε την μπάντα και επίτηδες απέφευγαν να κάνουν slam dance ή κάτι τέτοιο. Αλλά αυτό δεν ίσχυε με τίποτα τον πρώτο καιρό της φάσης.

Υπάρχει μια φωτογραφία που δείχνει τον Ian MacKaye να μιλάει στο κοινό. Πόσο συχνά έβλεπες συναυλίες να σταματάνε στην μέση των τραγουδιών, επειδή ο κόσμος χόρευε πολύ βίαια;
​Αυτό δεν συνέβαινε ποτέ στους Minor Threat. Με τους Fugazi συνέβαινε αρκετά. Όχι σε κάθε συναυλία, αλλά ίσως από μια φορά σε κάθε δεύτερη συναυλία. Υπάρχει ένα σημείο στην ταινία, από το 1990 νομίζω, που η μπάντα είχε βαρεθεί όλο αυτό το σκηνικό του slamming και ο Guy (Picciotto, κιθαρίστας των Fugazi) σταμάτησε μια συναυλία. Τελείωσαν το κομμάτι και βούτηξε στο κοινό, άρπαξε τον τύπο που χοροπήδαγε πάνω σε όλους και του λέει: «Κάτσε κάτω ρε μαλάκα. Αν θες να κλωτσάς κόσμο στο κεφάλι, ανέβα στην σκηνή και κλώτσα εμένα».

Ο Ian εμφανίζεται και σε μια συναυλία των Dead Kennedys που φωτογράφισες. Είναι στο πίσω μέρος της συναυλίας και φαίνεται ανήσυχος γιατί κάποιος έχει αρπάξει έναν τύπο από το λαιμό. Ο κόσμος έβλεπε τον Ian ως κάτι σαν αστυνομικό των συναυλιών;
​Πιστεύω ότι ήταν απλά ένας οπαδός. Αν δεν ήταν κάποια συναυλία του δεν το έπαιζε πορτιέρης, δεν έλεγε στον κόσμο πως έπρεπε να είναι, απλά καθόταν στο πλάι της σκηνής και παρακολουθούσε. Αν ήταν δική του συναυλία τότε ναι, ίσως και να το έκανε. Δεν μπορώ να μιλήσω για λογαριασμό του, αλλά έτσι νομίζω.

Πες μου για εκείνη την διάσημη φωτογραφία σου που δείχνει τον Guy Picciotto με τα πόδια του απλωμένα στην σκηνή.
​Ήταν μια συναυλία στο 9:30 Club, όπου κυλιόταν και πηδούσε από διάφορα σημεία και έμοιαζε ότι πόναγε τις περισσότερες φορές. Καμιά φορά έπεφτε στα τύμπανα και κοπανιόταν εκεί, ή τράβαγε τις χορδές από την κιθάρα του ενώ την είχε στο πάτωμα. Και αυτά ήταν πλέον προς το τέλος της συναυλίας. Στην φωτογραφία δεν νομίζω πως είχε χτυπήσει, αλλά ήταν εξουθενωμένος. Μου φάνηκε ενδιαφέρουσα επιλογή να βάλουν αυτήν την φωτογραφία στο εξώφυλλο του Repeater. O Guy το διακωμώδησε όταν έγινε, λέγοντας σε κόσμο πως «βάλανε τον κώλο μου στο εξώφυλλο». Ίσως και να ντράπηκε λίγο, δεν ξέρω.

Ο Henry Rollins σου «έδωσε» μα φοβερή πόζα, φορώντας εκείνο το ιδρωμένο του σορτς. Ήταν έντονη εμπειρία όταν φωτογράφιζες εκείνον και τους Black Flag;
​Ήταν πάντα πολύ έντονος. Όταν άρχισα να πηγαίνω σε συναυλίες είχε ήδη φύγει για να βρει τους Black Flag, οπότε τον έβλεπα όταν επέστρεφε μαζί τους για να παίξει και τον ήξερα κάπως από πριν. Ακόμα και τότε ήταν ένας πολύ έντονος τύπος. Του είχα πάρει συνέντευξη για το fanzine μου και σε όλη την διάρκεια της συναυλίας με «κάρφωνε». Δεν ξέρω αν ήταν θέμα της περσόνας του, αλλά απλά με κοίταζε έντονα και έσφιγγε μια μπάλα μπιλιάρδου.

Τι πιστεύεις ότι οδήγησε στην πτώση της σκηνής στα τέλη της δεκαετίας του 80;
​Όταν διαλύθηκαν οι Minor Threat. Ήταν η αγαπημένη μου μπάντα, αυτοί και οι Faith. Οι περισσότερες από τις μπάντες που άκουγα στις αρχές του '80 είχαν διαλυθεί και πλέον υπήρχε ένα νέο κύμα συγκροτημάτων όπως οι Rites of Spring, οι Beefeater και όλη αυτή η φάση του Revolution Summer.

Ένα κομμάτι αυτής της ιστορίας του Revolution Summer ήταν η ανάγκη του κόσμου να ξαναπάρει στα χέρια του την σκηνή. Να την ξαναφέρει σε μικρούς χώρους, μακριά από όλους αυτούς τους μαλάκες που ήθελαν απλά να παίζουν ξύλο και συμφωνούσα με αυτό. Οι μπάντες αυτές γούσταραν την πιο μικρή σκηνή τους, αλλά καμία από αυτές δεν άντεξε για πολύ. Οι Rites of Spring διαλύθηκαν μετά από εννιά μήνες, ενώ οι Happy Go Licky και οι Beefeater έβγαλαν δίσκους αφού πλέον είχαν διαλυθεί. Ήταν λοιπόν ένας συνδυασμός όλων αυτών.

Μου φαίνεται κιόλας ότι πολλές από αυτές τις μπάντες δεν ήθελαν να έχουν την πολιτική ατζέντα που πήγαινε πακέτο με αυτές τις συναυλίες. Έπαιξε και αυτό τον ρόλο του;
​Ο Brian Baker (των Minor Threat) και άλλοι της φάσης έλεγαν πως το πολιτικό υπόβαθρο ήταν καλό και ασχολήθηκαν με αυτό, αλλά σύντομα έγινε το κέντρο της όλης κατάστασης. Κάθε συναυλία που γινόταν στην Washington κατέληγε να είναι μια φάση της (τοπικής κολεκτίβας ακτιβισμού) Positive Force και πολύς κόσμος ήθελε απλά να ασχοληθεί με την μουσική και όχι την πολιτική.

Η φάση λοιπόν χωρίστηκε σε δύο στρατόπεδα: από την μια πλευρά είχες τα παιδιά που αναμειγνύονταν με την Positive Force και από την άλλη είχες αυτούς που έλεγαν «άντε να τελειώνουμε με το μπλα μπλα να παίξει η μπάντα».

Φωτογράφησες όλες τις μεγάλες μπάντες της εποχής. Τους Minor Threat, τους Bad Brains, τους Fugazi κ.α. Από ποιον πήρες τα περισσότερα ως φωτογράφος;
​Θα έλεγα αρχικά τους Minor Threat, τους οποίους γούσταρα πολύ να φωτογραφίζω γιατί τόσο η μπάντα όσο και το κοινό τους, ήταν εντελώς μέσα στην κατάσταση. Όσο έχει να κάνει με την ενέργεια που έβγαζε μια μπάντα, αυτοί ήταν σίγουρα οι Fugazi. Το καταλαβαίνεις αυτό από τις φορές που τους φωτογράφησα. Έχω χιλιάδες φωτογραφίες τους και δεν τους βαρέθηκα ποτέ. Πάντα τα έδιναν όλα, δεν είχαν setlist, οπότε ποτέ δεν ήξερες τι θα σου έρθει. Ήταν πάντα διαφορετικό. Από την μεριά μου λοιπόν, ήταν μια φοβερή μπάντα για να φωτογραφίσεις.

Ευχαριστούμε Jim.

Διαβάστε περισσότερα για το Salad Days στον ​επίσημο ιστότοπο της ταινίας και δείτε περισσότερη από την δουλειά του Jim ​εδώ.

Ακολουθήστε το VICE στο Twitter, Facebook και Instagram.