To άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο i-D.

Το πιο διάσημο φετίχ που έχει ξεπηδήσει από την Ιαπωνική ερωτική σκηνή είναι το Kinbaku (bondage), το οποίο είναι ευρύτερα γνωστό ως Shibari (σημαίνει «να δένω») - και έγινε γνωστό λόγω της δουλειάς του φωτογράφου Nobuyoshi Araki. O Araki έχει πειραματιστεί με το Shibari πάνω σε διάφορα Ιαπωνικά μοντέλα, σε αμέτρητες φωτογραφήσεις. Έχει φωτογραφήσει μέχρι και την Lady Gaga με bondage για το εξώφυλλο του ιαπωνικού Vogue Hommes το 2009.

Εμπνευσμένη από τις polaroid του Araki και έχοντας την περιορισμένη βοήθεια ενός βιβλίου, ενός μόλις μοντέλου και ενός makeup artist, η φωτογράφος Millicent Hailes, αποφάσισε να δοκιμάσει να βουτήξει στα νερά του Shibari. Το μοντέλο πάνω στο οποίο θα «έγραφε» η δουλειά της Hailes, ήταν η ιδανικότερη επιλογή: η Tessa Kuragi, που συχνά χαρακτηρίζεται ως fetish model, λόγω του σκοτεινού και ερωτικού χαρακτήρα του portfolio της. Αν και ένας τέτοιος χαρακτηρισμός δεν περιγράφει την ολότητα της δουλειάς της Kuragi, εντούτοις ακουμπά πάνω στην δική της αγάπη για τον φετιχισμό, αλλά και για το Ιαπωνικό bondage, με το οποίο άλλωστε έχει πειραματιστεί και στο παρελθόν.

Ο φωτογράφος Marc Blackie (και πρώην σύντροφός της), ήταν αυτός που εισήγαγε την Kuragi στον κόσμο του Shibari και των pink films (ένα είδος Ιαπωνικού σοφτ πορνό). Η Kuragi δεν άργησε να ερωτευτεί την Ιαπωνία, μια χώρα στην οποία βρίσκεις τόσα φετίχ, μια χώρα που είναι για πολλούς και η ίδια ένα φετίχ. Πλέον η Kuragi έχει μια γκαρνταρόμπα η οποία είναι κατά το ήμισυ αφιερωμένη στην Ιαπωνική σχολική στολή (seifuku), μάσκες από περιοχές όπως το Kyoto και μια ολοένα και αυξανόμενη συλλογή από κιμονό. Θυμάται τη πρώτη φορά που την πλησίασε ένας Ιάπωνας φωτογράφος και της πρότεινε να την φωτογραφίσει με παραδοσιακά Ιαπωνικά ρούχα: «Έπρεπε να δουλέψω πολύ σκληρά για να αποδείξω ότι κατανοούσα και νοιαζόμουν για την Ιαπωνική κουλτούρα». Και είναι αυτή ακριβώς η σεβάσμια στάση της απέναντι στην κουλτούρα της χώρας, που της άνοιξε τις πόρτες της underground φετιχιστικής Ιαπωνικής σκηνής, κάτι που συνήθως είναι αδύνατον για τους ξένους. Η Kuragi έχει γνωρίσει μια Ιαπωνία που είναι εντελώς αντίθετη από την σεξουαλικά καταπιεσμένη χώρα που προβάλλεται στα μέσα ενημέρωσης.

Στην έκθεσή της με τίτλο Phallus-Image-Other, η Vivian Herman γράφει πως «η επιθυμία είναι ουσιαστικά η έλλειψη, η στέρηση. Η επιθυμία, ο πόθος γεννιούνται πάντα από αυτό που δεν έχουμε». Με βάση αυτήν την θέση, είναι απόλυτο λογικό μια χώρα της οποίας οι κάτοικοι κάνουν ελάχιστο σεξ, να μας προσφέρει τις επιλογές και τις ευκαιρίες για το καλύτερο σεξ. Άλλωστε, ποιος μπορεί να καταλάβει καλύτερα τα όρια της επιθυμίας, από μια κοινωνία που αποκόβεται ολοένα και περισσότερο από την έννοια της συναισθηματικής και σεξουαλικής οικειότητας;

Άλλος ένας λόγος που η Ιαπωνία γνωρίζει τόση επιτυχία σε αυτόν τον τομέα είναι και αμίμητη φινέτσα των Ιαπώνων. Η κουλτούρα του περφεξιονισμού της χώρας είναι ευρύτερα γνωστή, μιας και διαρκώς ακούμε για Ιάπωνες που με ζήλο και επιμονή τελειοποιούν τα επαγγέλματά τους. Είτε μιλάμε για το sushi του Jiro Ono είτε για το anime του Hayao Miyazaki, η Ιαπωνία εξακολουθεί να κυνηγάει το τέλειο και να αγγίζει το σχεδόν αδύνατο. Γιατί λοιπόν να μην ισχύει και η ίδια λογική τελειότητας στο σεξ;

Η Kuragi το επιβεβαιώνει: «Υπάρχει κάτι το υπερβατικό και το πανέμορφο στο BDSM, στο Shibari και στο hook suspension. Υπάρχει ένα σημείο στο οποίο μπαίνεις σε μια κατάσταση έκστασης, η οποία είναι πολύ δυνατή και σου παρέχει μια αίσθηση κάθαρσης και δεν μιλάω απλά για την σεξουαλική διέγερση. Κάποια άτομα που έχουν εκπαιδευτεί δίπλα σε δασκάλους του Shibari, αναπτύσσουν δικές τους μεθόδους, δικούς τους τρόπους για να δένουν, για να φτιάχνουν τα σχέδια με τα σχοινιά και να μορφοποιούν ένα σώμα όπως το φαντάζονται. Είναι κάτι βέβαια που χρειάζεται ιδιαίτερη ικανότητα».

Μαζί με την ικανότητα έρχεται και μια έντονη δημιουργική διάθεση. Ο Ιαπωνικός κινηματογράφος και το anime επιτρέπουν στους θεατές τους να ταξιδέψουν σε μοναδικές οδούς απόδρασης και φαντασίας. Και αυτή η τάση ακουμπά και την βιομηχανίας του σεξ και του πορνό. Σε μια συνέντευξή της στο i-D, η συγγραφέας του Pinky Kinky: Japan's Sex Underground, Su Zume, επικροτεί την Ιαπωνική «προσοχή στην οπτική λεπτομέρεια», κάτι που έχει μετατρέψει τα φετίχ σε ένα είδος τέχνης. Κάτι αντίστοιχο σχολιάζει και η Kuragi, ενθυμούμενη την επίσκεψή της σε ένα επταώροφο sex shop: «Ήταν ένα απίστευτο μείγμα δημιουργικότητας και αυτό είναι που μου αρέσει τόσο πολύ. Το πόσο δημιουργικοί είναι. Καθώς ανέβαινες τους ορόφους, τα πάντα γίνονταν πιο περίπλοκα και εφευρετικά. Έτσι ξεκινούσες από τα πιο vanilla πράγματα, μετά ανέβαινες στα school girls και στους τελευταίους ορόφους έβλεπες πραγματικά περίεργα πράγματα όπως scuba girl και μπαλόνια. Τα είχαν όλα».

Η φαντασία και η αισθητική αξία είναι δύο στοιχεία που είναι εμφανή σε όλες τις εκφάνσεις της Ιαπωνικής κουλτούρας. Είναι μάλιστα τόσο εντυπωσιακά και τόσο οπτικά τα πολλά στοιχεία της, που έχουν εντυπωσιάσει και τη Δύση. Το γεγονός ότι τόσο η Kuragi όσο και η Hailes δεν είναι από την Ιαπωνία, αλλά επιθυμούν να καταλάβουν και να μάθουν από αυτά που έχει να τους δώσει αυτή η χώρα, λέει πολλά.

Με το να διατηρούν μεγάλα κομμάτια της βιομηχανίας του σεξ του τόπου τους, μακριά από τους «ξένους», οι Ιάπωνες καταφέρνουν να ενισχύσουν τον πόθο μας για τα «απαγορευμένα» τους. Στο φιλμάκι της Hailes, βλέπουμε μόνο λίγο σημεία από το σώμα της Kuragi. Μικρά, φευγαλέα πλάνα από καρπούς χεριών, στήθη, μάτια, κόμπους, δέρμα και ύφασμα, αλλά ποτέ όλο το σώμα. Με την ίδια λογική, κάθε μικρή, φευγαλέα ματιά στον κόσμο της Ιαπωνίας μας αφήνει να ζητάμε περισσότερα. Ο αιώνιος τόπος της φαντασίας είναι πάντα λίγο πιο μακριά από εκεί που μπορούμε να φτάσουμε και κάπως έτσι, η ίδια η Ιαπωνία γίνεται φετίχ.

Ακολουθήστε το VICE στο Twitter, Facebook και Instagram.