Το άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στοVICE Australia/NZ.Τον Δεκέμβριο του 2006, ο Michael Holmes πήδηξε από ένα αεροπλάνο που πετούσε πάνω από το Taupo της Νέας Ζηλανδίας. Ήταν μια κλασική μέρα στη δουλειά για τον 25χρονο δάσκαλο του skydiving, ο οποίος είχε καταγράψει 7.000 άλματα μέχρι εκείνη τη στιγμή. Εκείνη την ημέρα, όμως, το αλεξίπτωτό του δεν άνοιξε και ο Holmes έπεφτε για 4.500 μέτρα προτού σκάσει στο έδαφος. Με κάποιον τρόπο κατάφερε να επιβιώσει, κάτι που τον κάνει μέλος ενός πολύ κλειστού κλαμπ.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Η ιστορία της αεροπλοΐας είναι γεμάτη από περιπτώσεις ανθρώπων που έπεσαν από απίστευτα ύψη και επέζησαν. Αν κανείς εξετάσει τις υποθέσεις αυτές ξεχωριστά φαντάζουν σαν θαύματα, αλλά υπάρχουν αρκετά συνδετικά στοιχεία μεταξύ τους, τα οποία καταδεικνύουν πως πέρα από την τύχη υπάρχουν κάποια πράγματα που μπορείς να κάνεις για να βελτιώσεις τις πιθανότητές σου.Μιας και ο Νο1 φόβος μου είναι να πέσω από αεροπλάνο, μίλησα με τον Michael για να μου δώσει μερικές συμβουλές.
VICE: Γεια σου, Michael. Ξεκινάμε από τα βασικά. Μπορείς να μου πεις τι έγινε εκείνη την ημέρα; Michael Holmes: Ήταν νομίζω το τρίτο άλμα της ημέρας. Είχα ήδη τσεκάρει τον εξοπλισμό μου στην αρχή της ημέρας. Τον έλεγξα ξανά πριν τον φορέσω και άλλη μια φορά πριν ανέβω στο αεροπλάνο και όλα ήταν μια χαρά. Τίποτα δεν είχε γίνει βιαστικά˙ όλα είχαν γίνει με τη σειρά τους.Κάναμε το άλμα στα 4.500 μέτρα. Πήδηξα με δύο άτομα σε άλμα tandem και πέταξα γύρω τους για να τους βγάλω μερικές φωτογραφίες. Άνοιξα το βασικό μου αλεξίπτωτο στα 600 μέτρα, αλλά αμέσως άρχισα να στριφογυρίζω βίαια. Το αλεξίπτωτο είχε πιαστεί σε κάτι, αλλά δεν μπορούσα να το φτιάξω γιατί στροβιλιζόμουν τόσο έντονα. Αποφάσισα λοιπόν να αποσυνδεθώ από το αλεξίπτωτο. Όταν αποσυνδέεις ένα αλεξίπτωτο που δεν λειτουργεί, υποτίθεται πως πρέπει να εξαφανιστεί και να σε αφήσει να ανοίξεις το αναπληρωματικό σου. Αλλά δεν έγινε κάτι τέτοιο και συνέχιζα να στροβιλίζομαι. Αυτό με άφησε σε μια κατάσταση στην οποία δεν είχα βρεθεί ξανά. Ήξερα άμεσα ότι το πιο πιθανό ήταν ότι θα πέθαινα.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Η πραγματικότητα όπως είναι, μέσα από το Newsletter του VICE Greece
Τι προσπάθησες να κάνεις αρχικά;
Προσπάθησα να φτάσω πίσω από την πλάτη μου και να κόψω το αλεξίπτωτο με το μαχαίρι μου, αλλά στροβιλιζόμουν τόσο γρήγορα που δεν μπορούσα να σηκώσω τα χέρια. Σκέφτηκα να τραβήξω το εφεδρικό μου αλεξίπτωτο, αλλά το πιο πιθανό ήταν πως θα μπλεκόταν στο άλλο. Δεν είχα όμως άλλες ιδέες, οπότε στα 200 μέτρα το έκανα. Και δεν έγινε τίποτα. Σκέφτηκα πως είχα κάνει ό,τι ήξερα και πως έτσι θα πέθαινα. Δεν με είχε πιάσει πανικός, απλώς αποδεχόμουν την κατάσταση.Τι σκέφτηκες εκείνη τη στιγμή;
Σκέφτηκα να στείλω ένα μήνυμα σε κάτι, σε κάποιον, αλλά κατάλαβα ότι έχανα χρόνο. Οπότε απλώς χαιρέτησα την κάμερα είπα ένα «εντάξει, γεια» και μετά έσκασα στο έδαφος.Θυμάσαι κάτι από την πρόσκρουση;
Τίποτα απολύτως. Το μόνο πράγμα που θυμάμαι να σκέφτομαι είναι ένα «σκατά, είμαι νεκρός». Μετά έχασα τις αισθήσεις μου. Μόνο όταν ήρθε ο φίλος μου κατάλαβα πως δεν είχα πεθάνει, αλλά λόγω της διάσεισης ήμουν απόλυτα μπερδεμένος. Σκεφτόμουν απλώς τι είχε γίνει και πως με την εμπειρία μου δεν θα έπρεπε να είχε γίνει κάποιο λάθος.Προσγειώθηκες σε ένα θάμνο, σωστά;
Ναι, ήταν περίπου ένα μέτρο ψηλός και όχι πολύ πυκνός, αλλά πολύ καλύτερα από το να είχα πέσει στο έδαφος ή στη λίμνη. Αν είχα πέσει στη λίμνη θα είχα χάσει τις αισθήσεις μου και πάλι και θα είχα σπάσει τα ίδια κόκαλα, αλλά τα πνευμόνια μου θα είχαν πάρει νερό και θα είχα πνιγεί γιατί ήμουν αναίσθητος.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Σε τι θέση ξύπνησες;
Προσέκρουσα στο έδαφος με τον αριστερό μου αστράγαλο και λίγο-πολύ διέλυσα το πόδι μου. Μετά έσκασαν στο έδαφος το αριστερό μου ισχίο, ο αριστερός μου ώμος και το κεφάλι μου. Αυτό λένε πως βοήθησε πολύ στο να επιζήσω. Είναι περίπου παρόμοιο με τον τρόπο που σκάνε στο έδαφος οι free runners και αυτοί που κάνουν parkour, που χρησιμοποιούν την ενέργεια για να συνεχίσουν την κίνησή τους, κάνοντας μια κωλοτούμπα ή κάτι τέτοιο. Το ότι δεν έπεσα κάθετα βοήθησε στο να μην απορροφήσει το σώμα μου όλη την ενέργεια της πτώσης.Επίτηδες έγινε αυτό;
Όχι, δεν προσγειώθηκα με τη θέλησή μου έτσι, γιατί εγώ απλώς πίστευα πως θα πέθαινα. Έκανα ό,τι μπορούσα για να επιβιώσω και στο τέλος το είχα σχεδόν αποδεχτεί. Νομίζω επίσης πως είχε να κάνει και με το ότι το σώμα μου ήταν απόλυτα ήρεμο.Για τις ανάγκες του άρθρου, μας λες δηλαδή ότι το να προσγειωθείς άτσαλα σε ένα θάμνο είναι το ιδανικό;
Ναι, σε ένα μεγάλο και πυκνό θάμνο. Εξετάζοντας παρόμοιες υποθέσεις ιστορικά, βρίσκεις περιπτώσεις πιλότων σε περίοδο πολέμου που πήδηξαν από τα αεροσκάφη τους και επέζησαν επειδή τους έκοψε τη φόρα η παρουσία πυκνής βλάστησης. Είχα πολλά πράγματα που ήταν εναντίον μου σε αυτή την κατάσταση, αλλά λίγο πριν προσκρούσω υπήρξαν κάποια θετικά: βασικά, ο τρόπος που έπεσα στο έδαφος και το ότι έπεσα πάνω σε ένα θάμνο. Αν μπορούμε να πούμε κάτι στον αναγνώστη, αυτό θα ήταν να μην είναι σφιγμένος και απλώς να το δεχτεί.
Με την εγγραφή σας στο newsletter του VICE συμφωνείτε να λαμβάνετε ηλεκτρονικά ενημερώσεις που αφορούν το VICE, οι οποίες ορισμένες φορές ενδέχεται να περιλαμβάνουν διαφημιστικό ή/και χορηγούμενο περιεχόμενο.
