Καπετάνιοι Θυμούνται τις Χειρότερες Μέρες τους στη Θάλασσα, τον πιο Τρομακτικό Χώρο Εργασίας

Το ψάρεμα παραμένει μια από τις πιο επικίνδυνες δουλειές -αν όχι η πιο επικίνδυνη- στον Καναδά. Ανάμεσα στο 1999 και τον Αύγουστο του 2015, συνολικά 55 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους σε καναδικά αλιευτικά σκάφη, απλώς πέφτοντας στη θάλασσα, σύμφωνα με το Συμβούλιο Ασφαλείας Μεταφορών. Συνολικά, πάνω από 200 ψαράδες έχουν χάσει τη ζωή τους στον Καναδά από το 1999. Μια πρόσφατη έρευνα της Globe and Mail έδειξε ότι οι ναύτες σε αλιευτικά έχουν μεγαλύτερα ποσοστά θανάτου στον χώρο εργασίας από κατασκευαστές σκεπών, αγρότες, πιλότους και αστυνομικούς.

Συνολικά, το ψάρεμα έχει το υψηλότερο ποσοστό θανάτων από οποιονδήποτε εργασιακό τομέα στον Καναδά. Καταιγίδες, προβλήματα με τον εξοπλισμό, ακόμη και σαλάχια είναι ανάμεσα στους πολλούς κινδύνους που αντιμετωπίζουν οι αλιείες. Έπειτα, είναι η καθημερινή δουλειά, να στήνουν παραγάδια με εκατοντάδες αιχμηρά αγκίστρια, να τραβούν βαριές παγίδες αστακών και να ξεκοιλιάζουν ξιφίες, καρχαρίες και τόνους. Για πολλούς ψαράδες, ωστόσο, η αμοιβή υπερτερεί των κινδύνων. Η Statistics Canada λέει ότι η μέση αμοιβή για έναν ψαρά είναι περίπου 1.000 δολάρια (851 ευρώ) την εβδομάδα. Αλλά, οι ψαράδες θα σου πουν ότι κάποιος που δουλεύει όλη τη χρονιά για έναν καλό καπετάνιο μπορεί να βγάλει 75.000-120.000 δολάρια (63.850-102.100 ευρώ) - πολλά λεφτά, για πολλές από τις οικονομικά τσακισμένες ψαράδικες πόλεις στην Ανατολική Ακτή του Καναδά. Ακόμη και έξι μήνες σε ένα αλιευτικό αστακών, μπορεί να αποφέρει σε κάποιον 50.000-90.000 δολάρια (42.500-76.600 ευρώ), ανάλογα με τις τιμές της αγοράς.

Το ψάρεμα είναι η σπάνια δουλειά, όπου μπορείς να βγάλεις χρήματα που φτάνουν εξαψήφια νούμερα, χωρίς να έχεις πτυχίο. Σε άλλους πάλι αρέσει απλώς η έξαψη του ψαρέματος ή το βλέπουν σαν τη μόνη επιλογή τους. Άσχετα με το τι τραβάει έναν ψαρά στη θάλασσα, οι κίνδυνοι καραδοκούν πάντα, έτσι μιλήσαμε με τρεις καπετάνιους από την Ανατολική Ακτή για τις πιο τρομακτικές εμπειρίες τους στη θάλασσα.

Τουίλινγκεϊτ, Νιουφάουντλαντ

Ο Richard Gillett έχει χάσει τρία αλιευτικά. Τα δυο βυθίστηκαν και το ένα έπαθε «τελείως καταστροφική βλάβη». Η πρώτη φορά που βούλιαξε το αλιευτικό του ήταν η πιο τρομακτική, λέει ο 46χρονος σε μια τηλεφωνική συνέντευξη, ενώ ψαρεύει σκουμπριά στη βορειοανατολική ακτή του Νιουφάουντλαντ (Νέα Γη), στον Καναδά.

Ο Gillett ήταν 25 ετών και κυβερνούσε το μήκους δέξα μέτρων «Sea Breeze», με πλήρωμα τριών ατόμων. Οι άνδρες είχαν απομακρυνθεί από την ακτή του Λαμπραντόρ, στον Καναδά, με ένα φορτίο φώκιες, όταν βρέθηκαν εν μέσω μιας φοβερής καταιγίδας: άνεμοι τυφώνα με ταχύτητα 130 χιλιόμετρα την ώρα και κύματα 15 μέτρων. Επίσης, κομμάτια πάγου, μερικά μεγάλα σαν κτίρια, περικύκλωσαν το πλοίο. «Καταλάβαμε ότι δεν μπορούσαμε να βγούμε από τον πάγο», θυμάται. «Δυστυχώς, δεν μπορούσαμε».

Στις 5:30 π.μ. ο Gillett έχασε τον έλεγχο. «Δεν μπορούσαμε να απομακρυνθούμε από τα μεγάλα κομμάτια πάγου και το ένα χτύπησε την αριστερά πλευρά και έριξε κυριολεκτικά το πλοίο στη δεξιά του πλευρά».

[VICE Video] Ψάρεμα με Δυναμίτη στο Μαυροβούνιο

Παρακολουθήστε όλα τα βίντεo του VICE, μέσω της νέας σελίδας VICE Video Greece στο Facebook.

Ο Gillett είδε το νερό να ανεβαίνει στο παράθυρο και εξέδωσε σήμα κινδύνου.

Ο πάγος άνοιξε μια τρύπα στο ξύλινο σκάφος, σπάζοντας μαδέρια και αναγκάζοντας το πλήρωμα να εγκαταλείψει το πλοίο. Φόρτωσαν προμήθειες σε μια μικρή βοηθητική βάρκα και κατευθύνθηκαν προς τον πάγο. Ευτυχώς, ένα αλιευτικό γαρίδας 75 μέτρων εμφανίστηκε μέσα από το χιόνι και τον πάγο. Αλλά το πιο τρομακτικό ήταν ακόμη εκεί: το να είσαι στη βάρκα σε 20 μέτρα ύψος, ενώ τη σήκωνε ένας γερανός του αλιευτικού. Καθώς το αλιευτικό χτυπιόταν από τα κύμματα, οι άνδρες τραμπαλίζονταν επικίνδυνα στη σωσίβια λέμβο – τη μια στιγμή ήταν πάνω από το νερό και την επόμενη χτυπούσαν πάνω στο αλιευτικό. «Είπα στα παιδιά, "Όταν φτάσει στο ύψος της κουπαστής, βγείτε όσο πιο γρήγορα μπορείτε"». O Gillett κοίταξε κάτω και είδε ότι το «Sea Breeze» είχε βουλιάξει και χαθεί κάτω από επιπλέοντα κομμάτια πάγου.

«Αν προσπαθούσαμε να φτάσουμε στην ακτή με τόσο αέρα και τόσο μεγάλα κύματα, δεν θα μιλούσαμε τώρα», λέει.

Γιάρμουθ, Νέα Σκωτία

Η πρώτη μέρα της εποχής των αστακών είναι γνωστή ως «Dumping Day». Στη νοτιοδυτική Νέα Σκωτία, η Dumping Day είναι η τελευταία Δευτέρα του Νοέμβρη. Τα πλοία φεύγουν από το λιμάνι, τα περισσότερα φορτωμένα με 375 παγίδες που θα πετάξουν (dump) στο νερό.

Την Dumping Day του 2015, ο Nathan King ήταν πλήρωμα στο πλοίο του πατέρα του, Richard. Ο King και ένα νέο μέλος του πληρώματος, ο Wayne Atwood, έβαζαν την πρώτη σειρά με 20 παγίδες στο νερό, όταν ο King πρόσεξε ότι η δεξιά κουπαστή, που βοηθάει να στηρίζεται η στοίβα με της παγίδες- ήταν χαλαρή. Με τον Atwood στέκονταν πάνω στο σωρό με τις παγίδες, όταν η κουπαστή ξαφνικά έσπασε. Ο King και ο Atwood έπεσαν στο νερό μαζί με 75 βαριές παγίδες, άγκυρες, σημαδούρες και μια κουλούρα σχοινί που έδενε τις παγίδες. Καθώς έπεφτε, έτοιμος να χτυπήσει το νερό που είχε θερμοκρασία έξι βαθμούς, ο King σκέφτηκε: «Ναι, θα είναι κάπως κρύο».

Κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας, ένα σχοινί είχε μπλεχτεί γύρω από τα πόδια του. Έπιασε το μαχαίρι που είχε δεμένο στην μπότα του και ξεκίνησε να το κόβει. «Δεν έβλεπα τίποτα. Παντού είχε μόνο αφρούς. Όλα γίνονταν πολύ γρήγορα», θυμάται ο King, 24 ετών σήμερα. Όταν φούσκωσε το σωσίβιό του, επέπλευσε στην επιφάνεια, μέσα σε έναν χαμό από αντικείμενα. Από το σοκ του κρύου νερού, δεν μπορούσε να πάρει ανάσα. Αλλά θυμήθηκε την εκπαίδευση ναυαγοσώστη και πεζοναύτη που είχε λάβει. «Μου πήρε 20-30 δευτερόλεπτα να ηρεμήσω». Ύστερα βοήθησε τον Atwood που ούρλιαζε: «Θα πεθάνουμε Θα πνιγούμε».

Ο King και ο Atwood πιάστηκαν από το σκάφος, καθώς προσπαθούσαν να αποφύγουν τα αντικείμενα που έπεφταν ακόμη από το κατάστρωμα. Οι άνδρες πάλευαν στο κρύο νερό πάνω από μισή ώρα, προτού τελικά καταφέρουν να τους τραβήξουν επάνω. Ο King γδύθηκε, φόρεσε στεγνά ρούχα και ξεκίνησε να κόβει τον εξοπλισμό που κρεμόταν από το πλοίο. Ο Atwood ήταν σε χειρότερη κατάσταση. Δύο ειδικοί διασώστες ήρθαν με ελικόπτερο, για να πάρουν τον Atwood και να τον μεταφέρουν στο νοσοκομείο. Κανένας από τους δύο άνδρες που βρέθηκαν στο νερό δεν έπαθε πραγματικά κάτι, αλλά για τον King η σεζόν σε μεγάλο βαθμό καταστράφηκε. Ο Atwood και άλλο ένα μέλος του πληρώματος παραιτήθηκαν και καθώς δεν μπορούσαν να ανακτήσουν τον εξοπλισμό που καταστράφηκε, ο King και ο πατέρας του έπρεπε να αγωνιστούν, για να μαζέψουν κάποιες από τις παγίδες από το νερό. «Ήταν ατυχία», καταλήγει ο King, «αλλά το σημαντικό είναι ότι κανείς δεν έπαθε κακό».

Γουντς Χάρμπορ, Νέα Σκωτία

Καθώς ο Chrisjon Stoddard ήταν ξαπλωμένος στο κατάστρωμα, με φρικτούς πόνους, αναρωτιόταν, «Θα πεθάνω; Θα χάσω το πόδι μου;».

Το καλοκαίρι του 1996, ο Stoddard, 16 ετών τότε, ήταν πλήρωμα στο σκάφος του πατέρα του, Sandy, περισσότερα από 300 μίλια μακριά από την ακτή. Ψάρευαν τόνο, αλλά όταν μάζευαν τα παραγάδια τους, είχαν πιάσει μαύρα σαλάχια.

Ο Stoddard πρόσεχε τα δίχτυα που μαζεύονταν, όταν εμφανίστηκε άλλο ένα σαλάχι. Το έβγαλε με προσοχή από το αγκίστρι και ήταν έτοιμος να το πετάξει στη θάλασσα, όταν κάποιος φώναξε, «Ξιφίας» - ο Stoddard γύρισε για μια στιγμή και το σαλάχι τον χτύπησε με την αγκαθωτή, δηλητηριώδη ουρά του.

«Το είχα πολύ κοντά στο πόδι μου και με χτύπησε στην εσωτερική πλευρά του μηρού, στο δεξί πόδι. Έχυσε το δηλητήριο του και τα πόδια μου μούδιασαν, ένιωθα κάψιμο και πόνο. Σχεδόν αμέσως, δεν ένιωθα τα πόδια μου». Έπεσε στο κατάστρωμα, ενώ αίμα έτρεχε από το πόδι του: «Με χτύπησε, με χτύπησε».

Ο Stoddard αναρωτήθηκε αν θα πέθαινε, αλλά ο έντονος πόνος, «100 φορές πιο έντονος από το να σε τσιμπήσει μέλισσα», τον έκανε να ξεχνιέται.

Ο πατέρας του επικοινώνησε με γιατρό. «Αν αναπνέει ακόμη, τα χειρότερα πέρασαν», είπε ο γιατρός. Μη θέλοντας να διακόψει το ψάρεμα, ο Sandy αποφάσισε να συνεχίσουν το ταξίδι. Ο Stoddard έμεινε στην καμπίνα του για να ξεκουραστεί, ενώ μια μελανιά σχηματίστηκε σε ολόκληρο το πίσω μέρος του δεξιού του ποδιού. «Ακόμη πιάνω σημεία στον μυ της γάμπας μου και τον νιώθω μουδιασμένο, λόγω της ζημιάς στα νεύρα», λέει.

Τώρα, στα 37 του, καπετάνιος σε δικό του πλοίο, προτιμά απλώς να κόβει τις πετονιές, για να αφήνει τα σαλάχια, αντί να τα ανεβάζει πάνω. Για να δείξει στα νέα μέλη του πληρώματος τι απειλή είναι, μερικές φορές βγάζει ένα αγκάθι από την ουρά του σαλαχιού και το χρησιμοποιεί, για να κόψει τα πτερύγιά του.

«Κόβονται σαν να κόβεις το βούτυρο που βάζεις στο ψωμί σου», λέει, και παραδέχεται ότι είναι σκληρός τρόπος, για να αποδείξεις κάτι. «Θέλω να δείξω στους ναύτες ότι πρέπει να σέβονται πραγματικά το τι μπορεί να τους κάνει ένα σαλάχι».

Το άρθρο δημοσιεύθηκε αρχικά στο VICE Canada.

Περισσότερα από το VICE

Σας Παρουσιάζουμε τον Άνδρα που Έχει 7.000 Match στο Tinder

Γιατί Χρειαζόμαστε Περισσότερους Λογικούς Ανθρώπους σαν τον Χρήστο Δάντη στην Ελληνική Showbiz;

Πρέπει να Μιλήσουμε για το «My Style Rocks»