Αυτοί Είναι οι Λόγοι για τους Οποίους Βγαίνω Μόνο με Μπάρμαν

Το άρθρο δημοσιεύθηκε αρχικά στο Munchies.

Δουλεύοντας σε μπαρ και εστιατόρια, έχεις σχέση με το αλκοόλ κάθε δευτερόλεπτο της εργασιακής σου ημέρας. Υπάρχει αλκοόλ παντού και πάντα. Όταν ξεκίνησα να δουλεύω πίσω από την μπάρα, έπινα με τους συναδέλφους μέχρι τις έξι το πρωί, κάθε ημέρα της εβδομάδας.

Τελειώνεις τη δουλειά τα μεσάνυχτα, είσαι λίγο στην πρίζα, δεν θες να πας αμέσως για ύπνο -ακόμη και αν έχεις σημαντικά πράγματα να κάνεις το επόμενο πρωί-, οπότε λες «εντάξει, θα πάω να διασκεδάσω και να πιω ένα ποτό».

Αλλά φυσικά, ποτέ δεν είναι ένα ποτό. Κανείς δεν έχει πιει ποτέ ένα μόνο ποτό, ειδικά στον χώρο μας. Συνηθίζουμε, λοιπόν, να κάνουμε παρέα μεταξύ μας. Καταλαβαινόμαστε. Μπαίνεις σε ένα μπαρ και λες «α, ναι, μόλις τελείωσα τη βάρδιά μου λίγο πιο πάνω». Ο μπάρμαν σού λέει συνήθως, «κάτσε να σου βάλω ένα σφηνάκι».

Το αποτέλεσμα αυτής της συνήθειας είναι πως οι άνθρωποι του χώρου μας συνηθίζουν να βγαίνουν σχεδόν αποκλειστικά με συναδέλφους ή τουλάχιστον άτομα που έχουν γνωρίσει σε κάποιο μπαρ ή εστιατόριο. Μιλούσα πρόσφατα με την ψυχολόγο μου και της έλεγα πως κάθε άτομο με το οποίο έχω πηδηχτεί τα τελευταία τέσσερα χρόνια είναι νάρκισσος και έχει πρόβλημα με το αλκοόλ, για να μου απαντήσει με ερώτηση: «Γιατί νομίζεις ότι συμβαίνει αυτό;». Εύκολο. Επειδή πηδιέμαι μόνο με μπάρμαν.

Έχουν διαφορετικά θέματα ο καθένας και διαφορετικά επίπεδα κατάθλιψης και διαφορετική αντίληψη αυτής τους της κατάθλιψης, αλλά γενικά όλοι είναι ένα ψυχολογικό χάλι.

Δεν θα μιλούσα ποτέ για κάποιο άλλο άτομο -ξέρω πολλά άτομα που βγαίνουν με μπάρμαν και είναι απόλυτα ευτυχισμένα-, αλλά στην περίπτωσή μου πρόκειται σίγουρα για ένα μοτίβο που έχω παρατηρήσει. Δεν νομίζω ότι το να πίνεις τόσο όσο πίνει ο περισσότερος κόσμος που ξέρω είναι και ο καλύτερος τρόπος για να έχεις μια καλή σχέση με την ψυχική σου υγεία μακροπρόθεσμα. Νομίζω πως όλοι έχουν την ιδέα πως, «αυτή είναι η ζωή μου τώρα, αλλά σύντομα θα αλλάξει». Εντούτοις, δεν βλέπω κανέναν να κάνει κάτι, για να αλλάξει την κατάστασή του.

Στη γειτονιά που δούλευα, πηδήχτηκα με τον σου-σεφ με τον οποίο συνεργαζόμουν και μετά με έναν τύπο που δούλευε στο εστιατόριο της ίδιας εταιρείας που βρισκόταν λίγο πιο κάτω, ενώ μετά βγήκα και με έναν μπάρμαν που δούλευε σε ένα εστιατόριο στην ίδια γειτονιά. Καμιά φορά, κανείς τους δεν ξέρει ότι έχεις πάει με όσους έχεις πάει και καμιά φορά καταλήγουν να μιλούν μεταξύ τους και θες απλά να ανοίξει η γη να σε καταπιεί. Αυτός είναι και ο λόγος που πρόσφατα έπρεπε να φύγω από τη συγκεκριμένη γειτονιά.

Σε αυτόν τον χώρο, υπάρχουν διάφορα περίεργα όρια για τις επαγγελματικές και τις προσωπικές σχέσεις.

Στον χώρο της εστίασης, συναντάς διαρκώς πολλούς μοναχικούς ανθρώπους και είναι πολύ δύσκολο να θέτεις όρια με έναν τρόπο που δεν κάνει τον άλλον να αισθάνεται άσχημα. Καμιά φορά, μπαίνεις σε ένα μαγαζί μόνος ή μόνη, επειδή δεν έχεις κανέναν να μοιραστείς το δείπνο σου ή επειδή ψάχνεις να μιλήσεις σε κάποιον. Προσωπικά, δεν ξέρω πώς να κρατήσω ένα άτομο σε μια απόσταση, χωρίς να τον κάνω να αισθανθεί άσχημα και χωρίς να χάσω και εγώ τα λεφτά που χρειάζομαι, για να πληρώσω την ασφάλισή μου.

Δείτε ακόμη: Τα Πλοία του Κακού

Καμιά φορά, όταν τα πηγαίνω άμεσα πολύ καλά με κάποιους πελάτες, είναι επειδή στο πίσω μέρος του μυαλού μου ξέρω ότι θα βγάλω λεφτά στο τέλος αυτής της διαδικασίας. Πού και πού, όντως πάω κάποιους πελάτες. Υπήρξε ένας καθηγητής ο οποίος ερχόταν στο μαγαζί κάθε Τετάρτη, επί έναν χρόνο. Καθόταν και έτρωγε το σάντουίτς του, του σέρβιρα μπίρες και κάναμε παρέα. Μια φορά ήρθε, έφαγε το σάντουίτς του και μου ζήτησε να βγούμε. Μετά πήγαμε λίγο πιο κάτω, σε ένα άλλο μπαρ, ήπιαμε μερικά ποτέ και καταλήξαμε να κάνουμε σεξ.

Την επόμενη εβδομάδα, μου έστειλε μια σειρά από ιδιαίτερα μακροσκελή μηνύματα, εξηγώντας μου ότι ήταν στα χωρίσματα μετά από μια σχέση έξι ετών. Εγώ ήμουν σε φάση, «ρε φίλε, δεν σου ζητάω να έχουμε ασορτί πετσέτες. Για κάνα φαγητό λέω να με βγάζεις», αλλά εκείνος δεν μπορούσε να το δει λογικά. Προτού διαλυθεί η φάση, είχα πει σε μια φίλη μου πως νόμιζα ότι είχα βρει έναν τύπο που θα ήταν ό,τι πρέπει για μένα. Συζητούσαμε για τη λογοτεχνία και τον κινηματογράφο και περνούσαμε καλά μαζί. Αλλά η φίλη μου, μου είπε πως «αυτός ο τύπος απλώς πηδάει την γκαρσόνα. Είσαι μια φαντασίωση και μπορεί να προβάλλει ό,τι θέλει εκείνος πάνω σου». Εγώ θεωρούσα πως όντως με θεωρούσε την πιο γοητευτική, την πιο έξυπνη και την πιο όμορφη γκαρσόνα του κόσμου, αλλά τελικά όντως απλώς πηδούσε την γκαρσόνα, επειδή χρειαζόταν να κάνει κάτι τις Τετάρτες.

Γι' αυτό πρέπει να έχεις τον νου σου, όταν σου λέει κόσμος «Α, θα πάμε σε ένα μπαρ, όταν φύγουμε από εδώ. Έλα μαζί μας να χορέψουμε». Ακούγεται πολύ διασκεδαστικό, αλλά αν το κάνω αυτό, θα πρέπει να συνεχίσω να ενσαρκώνω τον ρόλο της σερβιτόρας.

Καμιά φορά, βγαίνω για ποτό με την κανονική μου παρέα όταν τελειώνω από τη δουλειά και για καμιά ώρα δεν μπορώ να μιλήσω, επειδή χρειάζομαι χρόνο, για να φύγω από τον ρόλο της αγαπημένης σας γκαρσόνας. Μου παίρνει κάποιο χρόνο για να είμαι αυθεντική με την παρέα μου.

Είναι και αυτό άλλο ένα στοιχείο της εξίσωσης του να βγαίνεις μόνο με τύπους του χώρου. Υπάρχει ένα επίπεδο που λέει, «έχουμε αποσυνδεθεί από τους ρόλους μας ή είμαστε πάντα έτσι;». Υπάρχει μια κατανόηση του γιατί κάνουμε αυτό που κάνουμε και γιατί είμαστε καλοί σε αυτό, αλλά επίσης υπάρχει και το, «δεν έχεις ακούσει ούτε μια κουβέντα από αυτά που σου έχω πει εδώ και τρεις μήνες, επειδή είσαι τόσο απορροφημένος στην περσόνα του μπάρμαν που έχεις φτιάξει». Είναι δύσκολο να γνωρίσεις πραγματικά έναν άνθρωπο, όταν και οι δύο σας παίζετε διαρκώς κάποιον ρόλο. Έχω φτάσει σε ένα σημείο που με έχει κουράσει όλη αυτή η φάση και προσπαθώ να βρω μέσα στη βιομηχανία της εστίασης τον χώρο όπου μπορείς να κινηθείς και να ωριμάσεις και όχι να πίνεις δίχως αύριο, έναν χώρο που μπορείς να έχεις ένα ωράριο που σου επιτρέπει να βλέπεις ανθρώπους που δεν είναι της συγκεκριμένης βιομηχανίας, έναν χώρο που σου επιτρέπει να πηγαίνεις στην παραλία τα σαββατοκύριακα.

Περισσότερα από το VICE

Ο Καναδός Θρύλος που Τσακίζει τα Χέρια των Αντιπάλων του

Ο Έλληνας που Πολέμησε στη Ζούγκλα του Βιετνάμ Αφηγείται τη Ζωή του

Θεϊκοί Διάλογοι στην Αθήνα