Την περασμένη άνοιξη, πήγα στο Boys and Girls Club του New Haven. Είναι ένας οργανισμός που προσφέρει προγράμματα για παιδιά από οικογένειες χαμηλού εισοδήματος, με έμφαση στα ανταγωνιστικά αθλήματα. Πήγα εκεί ψάχνοντας τρόπους να επανασυνδεθώ με το μπάσκετ, το άθλημα που καθόρισε τα νεανικά μου χρόνια. Αλλά παρόλο που κάποτε το γήπεδο ήταν κάτι σαν δεύτερο σπίτι για εμένα, ένιωσα λίγο άβολα μπαίνοντας σε αυτό το γυμναστήριο. Είχαν περάσει δύο χρόνια από τότε που είχα παίξει τελευταία φορά ένα οργανωμένο παιχνίδι.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
«Παίζεις;», με ρώτησε αμέσως ένα παιδί που μετά βίας ήταν 11 χρόνων. Ως πρώην παίκτρια μπάσκετ της Α' Κατηγορίας, εννοείται ότι ήξερα να παίζω. «Ναι», απάντησα. «Θέλεις να σου πάρω το ριμπάουντ;». Έγνεψε καταφατικά και τον ακολούθησα στο γήπεδο.Τότε ήταν που άρχισα να αισθάνομαι όπως παλιά. Παρόλο που ήταν λίγο περίεργο να μαρκάρω προεφηβικά αγοράκια πριν βαρέσουν ένα σουτ, ένιωσα να συνδέομαι με το άθλημα και όλα τα παιδιά που έπαιζαν. Δεν είχε σημασία ότι ήταν αγόρια και ήμουν γυναίκα, διότι οι εμπειρίες μας με το άθλημα ήταν πολύ παρόμοιες.
Σε μία από τις τελευταίες μέρες μου στο New Haven, γνώρισα ένα οκτάχρονο αγόρι με το όνομα Jacier, ο οποίος μου είπε ότι είχε μόλις αρχίσει να παίζει μπάσκετ. Αναγνώρισε τη ρετρό φανέλα μου με τον Steve Nash και, αφού μου ζήτησε να τη δοκιμάσει, του τη χάρισα, παρόλο που του έφτανε μέχρι τα γόνατα. Με κατέκλυσαν αναμνήσεις από τότε που ήμουν στην ηλικία του Jacier – τότε που ο ξάδερφός μου επιτέλους θεώρησε ότι ήμουν άξια να αποκτήσω τη ρετρό φανέλα του Michael Jordan. Δεν είχε σημασία ότι ο Steve Nash σταμάτησε να παίζει επαγγελματικό μπάσκετ, όταν ο Jacier φορούσε ακόμα σε πάνες. Και δεν είχε σημασία που σχεδόν δεν είχα γεννηθεί όταν ο Michael Jordan βρισκόταν στο απόγειο της καριέρας του. Το μπάσκετ είναι καθολικό και οι θρύλοι είναι διαχρονικοί.Για να καταγράψω τον τρόπο με τον οποίο το μπάσκετ ξεπερνά τις εποχές, τα φύλα και το χρώμα, έχω παντρέψει τις φωτογραφίες που έβγαλα στο New Haven με εικόνες που απαθανατίζουν τα νεανικά μου χρόνια, τότε που έπαιζα το άθλημα. Μέσα από αυτήν την αντίθεση, είναι προφανές ότι τα ονειρικά στεφάνια είναι καθολικά.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Το άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο VICE US.
Περισσότερα από το VICEΑς Ντραπούμε Όλοι για Αυτό το (Ανθ)ελληνικό Βίντεο που «Κάνει Πλάκα» με τους Πνιγμούς Προσφύγων«Έλα, Παρ’ το και Ρίξε μου» - Όταν ο Άκης Πάνου Σκότωσε τον «Αγαπητικό» της Κόρης τουΤο Τρίγωνο των Βερμούδων Μάλλον Εξηγείται και οι Συνωμοσιολόγοι Κλαίνε Κάπου ΣιωπηράΓια τα καλύτερα θέματα του VICE Greece, γραφτείτε στο εβδομαδιαίο Newsletter μας.