Οι Social Waste Γέμισαν Ένα Τεράστιο Μαγαζί Χωρίς -Σχεδόν- Καμιά Διαφήμιση

Οι πόρτες του Gagarin άνοιγαν στις 8 το Σάββατο. Δέκα λεπτά αφότου τραβήχτηκαν οι βαριές ηχομονωμένες πόρτες του, ο χώρος ήταν ήδη γεμάτος, αλλά η ουρά του κόσμου που περίμενε να μπει για να ακούσει αυτό το γκρουπάκι που ήρθε από την Κρήτη για να δώσει το πιο ζωντανό live του φετινού χειμώνα, αγκάλιαζε περίπου άλλα δυο οικοδομικά τετράγωνα. Κάποιοι περίμεναν υπομονετικά, κάποιοι είχαν πάει μονάχα για να ζητήσουν κάποιο εισιτήριο που ενδεχομένως να περίσσευε σε κάποιον, αν και είχε ανακοινωθεί μέρες πριν πως δεν θα διατεθούν επιπλέον εισιτήρια στην είσοδο.

Όσοι δεν είχαν προμηθευτεί έγκαιρα το μαγικό χαρτάκι που θα τους έβαζε μέσα, στάθηκαν μάλλον άτυχοι αφού το sold out είχε γίνει μια εβδομάδα πριν, με τους Social Waste να υπόσχονται πως στο επόμενο live, αυτό της Θεσσαλονίκης στις 13 Απριλίου, θα ναυλωθεί πούλμαν που θα μεταφέρει όσους θελήσουν να τους ταξιδέψουν μαζί τους στη συμπρωτεύουσα.

Επί σκηνής δεν βρέθηκαν μόνο οι Social Waste, αλλά και ο Lucretia De Manchione στα ντραμς, ο Γιάννης Μιχαηλίδης στη λύρα, ο Dj Booker στο σκρατσάρισμα των δίσκων και στο μπάσο, αλλά και οι Φυσιλάτες με τις γκάιντές τους για να τους συνοδεύσουν στο hip hop της Μεσογείου.

Ανεβαίνοντας προς το backstage, μπορούσες να δεις τον κόσμο να κρέμεται στα μπροστινά κάγκελα και να περιμένει καρτερικά, ενώ κάθε φορά που ένας τεχνικός περνούσε από τη σκηνή ο κόσμος χειροκροτούσε διότι πίστευε πως ξεκινάει το live. Η χαρακτηριστική ταγκιά που χρησιμοποιείται από τη μπάντα στόλιζε την πίσω μέρος της σκηνής, ενώ δίπλα της υπήρχε ένα σύνθημα για την Ηριάννα και τον Περικλή, των οποίων η υπόθεση εκδικάζεται αυτήν την Τετάρτη στη Λουκάρεως. Οι Social Waste είχαν άλλωστε λάβει μέρος και στη συναυλία υποστήριξης που είχε δοθεί το καλοκαίρι, μαζί με άλλους μουσικούς που στάθηκαν αλληλέγγυοι στην καφκική της ιστορία. Είναι ενδεικτικό πως στο live του Σαββάτου, το μοναδικό «διάλλειμα» έγινε για να ανεβεί στη σκηνή και να πάρει το λόγο ένας από τους φίλους της Ηριάννας, ώστε να ενημερώσει για τις εξελίξεις της υπόθεσης και να υπενθυμίσει το Εφετείο της Τετάρτης.

Και δεν στάθηκαν αλληλέγγυοι μόνο στην Ηριάννα. Παλιότερα είχαν τοποθετηθεί για την υπόθεση του Τάσου Θεοφίλου, ενώ στα τραγούδια τους υπάρχουν άπλετες αναφορές τόσο στον αγώνα των κατοίκων της Χαλικιδικής ενάντια στα συμφέροντα της Eldorado Gold, όσο και σε σύγχρονους καθημερινούς ήρωες όπως οι εργαζόμενοι της ΒΙΟΜΕ, του πρώτου εργοστασίου της Ελλάδας που λειτουργεί χωρίς αφεντικά. Τα τραγούδια «Ποτοσί» και «Στη γιορτή της Ουτοπίας», άλλωστε, δημιουργήθηκαν γι’ αυτές τις δυο περιπτώσεις αντίστοιχα.

VICE Video: Το Πείραμα της ΒΙΟΜΕ στη Θεσσαλονίκη

Παρακολουθήστε όλα τα βίντεo του VICE, μέσω της νέας σελίδας VICE Video Greece στο Facebook.

Οι Social Waste δημιουργήθηκαν στο Ηράκλειο της Κρήτης, όταν ήταν ακόμη μαθητές. Έμειναν μαζί μέχρι το 2004, έκαναν ένα διάλειμμα περίπου οκτώ-εννιά ετών, ενώ στη συνέχεια οι κοινωνικοπολιτικές συνθήκες γέννησαν, θα έλεγε κανείς, τους μαυροκόκκινους στίχους, αλλά και την ανάγκη να εκφραστούν. Σήμερα, τα περισσότερα μέλη του γκρουπ συνεχίζουν να μένουν στην Κρήτη, παρόλα αυτά έχουν βρει τον τρόπο να δημιουργούν.

Τα τραγούδια τους είναι ένας κοινός τόπος που έχουν δημιουργήσει, στον οποίο συνυπάρχουν ο πρίγκιπας των Ισπανικών Γραμμάτων, ο Νικαραγουανός Ruben Dario, ο 15χρονος Μπερκίν Ελβάν που δολοφονήθηκε από τις αστυνομικές δυνάμεις της Τουρκίας, ο Picasso, οι Ζαπατίστας, ο Πάμπλο Νερούδα, ο Άρης Βελουχιώτης, ο Μποτιτσέλι, ο Ναζίμ Χικμέτ, ο Χρόνης Μίσσιος ,ο Γκαλεάνο, ο Αφρικανός Τομά Σανκαρά και πλήθος άλλων ανθρώπων, γνωστών και μη. Γνωρίζοντας τους αντιλαμβάνεσαι πως οι παραπάνω προσωπικότητες, δεν είναι μόνο οι πρωταγωνιστές των τραγουδιών τους, αλλά και οι άνθρωποι που αποτέλεσαν και τις επιρροές των μελών της μπάντας, που κινείται σε οριζόντιους και αυτοοργανωμένους άξονες και εντός του ευρύτερου αντιεξουσιαστικού χώρου. Και η ίδια η μπαντα άλλωστε λειτουργεί με τα βασικά χαρακτηριστικά μιας κολεκτίβας, με λήψη κοινών αποφάσεων και επιλογών, με καταμερισμό αρμοδιοτήτων και υπευθυνών, δίνει το παρόν τόσο σε συναυλίες αλληλεγγύης, όσο και σε αυτοοργανωμένα αντιφασιστικά μουσικά φεστιβάλ, ενώ τα τραγούδια τους διατίθενται συνειδητά δωρεάν.

Οι Social Waste είναι ίσως το πιο εύστοχο παράδειγμα για να διαπιστώσει κάποιος πως αν υπάρχει το ανάλογο μεράκι και η σωστή χημεία, οι μουσικοί μπορούν να τα καταφέρουν μόνοι τους. Χωρίς «μάνατζερ νταβατζήδες» όπως λένε και οι ίδιοι, μακριά από τη μουσική βιομηχανία που ενδιαφέρεται μόνο για το κέρδος και όχι για τους ίδιους τους μουσικούς. Στη δική τους περίπτωση η μουσική δημιουργείται από τους καλλιτέχνες, για τους ίδιους και για το κοινό. Κυρίως, αυτό που βλέπουμε δεν είναι κάποιο επιτηδευμένο αποτέλεσμα μιας ομάδας μάρκετινγκ κάποιας μουσικής εταιρίας ή κάτι φτιαχτό που παλεύει να χωρέσει στις νόρμες της βιομηχανίας. Είναι αποτέλεσμα ενός υλικού που έχουν μέσα τους, με τους ίδους να ενδιαφέρονται μεν να αγαπάει ο κόσμος τα τραγούδια τους, αλλά χωρίς ξεπουλιούνται για να συμβεί αυτό. Δεν θα το έκαναν, αλλά ούτε και χρειάζεται.

Τι είναι αυτό που κάνουν διαφορετικά λοιπόν και καταφέρνουν χωρίς -σχεδόν- καμιά διαφήμιση να γεμίσουν ένα τεράστιο μαγαζί, να καταχειροκροτούνται και να σιγοτραγουδιούνται σε παρέες; Είναι ένας συνδυασμός πραγμάτων, ένα κράμα που δημιουργείται από το περίτεχνο σκρατσάρισμα και άλλα βασικά υφολογικά χαρακτηριστικά της ραπ, όπως ο αμιγώς πολιτικός στίχος που υπήρχε εν τη γενέσει του hip hop. Στη δική τους περίπτωση, ο στίχος μοιάζει με ποίηση, αφού είναι φτιαγμένος λυρικά, αλλά δεν έχει δημιουργηθεί μονάχα για να τραγουδιέται αλλά και να προβληματίζει. Έχοντας κρατήσει αυτή τη βάση, ο πειραματισμός με οικείους παραδοσιακούς ήχους που δανείζονται, όπως αυτός του λαούτου, ο αρχέγονος διονυσιακός ήχος της ασκομαντούρας και της γκάιντας, αλλά και η συνεργασία με λαουτιέρηδες, ντράμερ και DJ, είναι ένα πάντρεμα που δείχνει εξέλιξη. Πως έχουν παραλάβει μια κληρονομιά, την έχουν βουτήξει στη δημιουργικότητα και εντάσσοντας την στο σήμερα, την πηγαίνουν παρακάτω.

Κάπως έτσι, το Σάββατο, ο χώρος του Gagarin έγινε κάτι σαν το δωμάτιο που έμεναν τα τελευταία τους χρόνια ο Μελκιάδες, ο Χοσέ Αρκάδιο και ο Αουρελιάνο Μπουένδια. Οι Sosial Waste μάς μετέφεραν στο Μακόντο, με τη σκηνή να λειτουργεί λίγο σαν την πύλη με τον κοσμικό χρόνο που ευαγγελιζόταν ο Μαρκές. Και είναι ελπιδοφόρο πως η νέα γενιά που αγαπάει το hip hop και ψάχνει απελπισμένα να στρέψει προς τα κάπου το βλέμμα και τη συνείδησή της, σε μια τόσο ζοφερή κοινωνικοπολιτική κατάσταση, θα μπορέσει να μάθει τον Ρουμπέν Νταρίο και τον Γκάμπο, τραγουδώντας.

Δείτε περισσότερες φωτογραφίες:

Περισσότερα από το VICE

Η Μέρα που οι Κραυγές Ενός Ζώου με Έκαναν Χορτοφάγο

«Όπλα, Κλίκες, Μπάφοι» - Η Γλώσσα του Hip Hop και Ποιες Λέξεις Χρησιμοποιούν πιο Συχνά οι Ράπερ

Όσα Τρομακτικά και Ομοφοβικά Ακούστηκαν στη Δίκη που Αθωώθηκε ο Αμβρόσιος