Mιλήσαμε με τον Καρδιτσιώτη που Έγραψε Βιβλίο για τις Παγανιστικές Δοξασίες στον Θεσσαλικό Κάμπο

Το καλοκαίρι που μας πέρασε, έπεσε στα χέρια μου ένα μικρό βιβλίο με τον περίεργο τίτλο Παγανιστικές Δοξασίες της Θεσσαλικής Επαρχίας. Πιάστηκα αδιάβαστος, περιμένοντας κάποια τύπου λαογραφική έρευνα ή περίεργες ιστορίες του κάμπου, ενώ δεν είχα ιδέα ότι από το 2014 αυτές οι ιστορίες κυκλοφορούσαν online, μέσα από την ομώνυμη σελίδα στο Facebook. Με αφορμή όλα αυτά, ξετυλίγεται μία υπέροχη ανθολογία τρόμου που καιρό είχαμε να απολαύσουμε τόσο. Με το κατάλληλο, μάλιστα, σκοτεινό soundtrack, οι μικρές αυτές ιστορίες μπορούν να ζωντανέψουν μπροστά στα μάτια σου – και αυτό είναι κάτι που δεν θες. Μίλησα με τον συγγραφέα του βιβλίου, Χρυσόστομο Τσαπραΐλη, που ξεκίνησε να γράφει στο Facebook και κατέληξε συγγραφέας στην Αυστραλία.

VICE : Έχουν περάσει κάποιοι μήνες από την κυκλοφορία του βιβλίου, Παγανιστικές Δοξασίες της Θεσσαλικής Επαρχίας. Με τον χρόνο να περνάει και το feedback από τους αναγνώστες, πώς αισθάνεσαι για το βιβλίο;
Χρυσόστομος Τσαπραΐλης: Ξεδιάντροπα ευχαριστημένος και θετικά έκπληκτος. Πριν από την κυκλοφορία, ήξερα πως πιθανότατα θα πήγαινε καλά, λόγω του κόσμου της σελίδας στο Facebook και του ονόματος των εκδόσεων Αντίποδες, αλλά οι προσδοκίες ξεπεράστηκαν κατά πολύ, από τον πρώτο κιόλας μήνα. Δεν είναι μονάχα το -φυσικά σημαντικό- θέμα των πωλήσεων, αλλά και αυτό της καθολικά θετικής άποψης των βιβλιοκριτικών που ασχολήθηκαν μαζί του, κάτι που σίγουρα δεν περίμενα.

Το feedback από τους αναγνώστες παραμένει πολύ θερμό. Δεν είναι μονάχα ότι ο κόσμος μού λέει πως απόλαυσε το βιβλίο. Αρκετά άτομα έχουν δηλώσει πως θέλουν να δημιουργήσουν έργα με αφετηρία το βιβλίο, από μουσικές αφηγήσεις και θεατρικές παραστάσεις δοξασιών, μέχρι ταινίες μικρού μήκους και ηλεκτρονικά και επιτραπέζια παιχνίδια. Αυτό είναι που εκτιμώ πάνω από όλα στις Παγανιστικές, το ότι φαίνεται να ενέπνευσαν κόσμο, να εισχώρησαν σε κάποιο βαθμό στο συλλογικό ασυνείδητο σαν ξόρκι, κάτι που δεν ήταν ο πρωταρχικός σκοπός μου, όταν ξεκίνησα να γράφω τις ιστορίες, αλλά εν τέλει χαίρομαι που κατέληξε εκεί.

Να αναμένουμε σύντομα τη συνέχειά του ή κάτι εντελώς διαφορετικό;
Έντυπη συνέχεια όχι, τουλάχιστον στο μεσοπρόθεσμο μέλλον. Οι παγανιστικές δοξασίες συνεχίζονται στη σελίδα στο Facebook, με διάσπαρτες guest εμφανίσεις σε διάφορους άλλους χώρους, αλλά το να γράψω το νούμερο δύο δεν είναι στα σχέδιά μου. Ούτε θέλω να εγκλωβιστώ σε μια φόρμα -κάτι που ήδη έχει γίνει σε κάποιο βαθμό λόγω του Facebook-, ούτε να αμβλύνω την κόψη του υπάρχοντος βιβλίου. Το επόμενο βήμα δεν ξέρω ακόμη που θα κινείται θεματικά, θα έχει όμως σίγουρα το στοιχείο του αλλόκοσμου μέσα, την απόσταση από την καθημερινή ζωή και τη ρουτίνα. Αν υπάρχει ένας άξονας που θέλω να χαρακτηρίζει το έργο μου, αυτός είναι η προσπάθεια για re-enchantment του κόσμου – το να συντελέσω σε κάποιο βαθμό στη θραύση του αναλυτικού και ψυχρού τρόπου θέασης του κόσμου που χαρακτηρίζει τη νεωτερικότητα.

Θα έβαζες το βιβλίο σου στην κατηγορία των creepypasta (σ.σ. τρομακτικοί θρύλοι που κυκλοφορούν μέσω copy - paste στο Ίντερνετ) ιστοριών και ανάμεσα στις λίγες περιπτώσεις που από την οθόνη των υπολογιστών βρήκαν τον δρόμο τους σε εκδοτικούς οίκους;
Η αλήθεια είναι πως μέχρι πέρυσι δεν είχα ιδέα για την ύπαρξη του εν λόγω όρου. Πλέον, μπορώ να πω πως οι ιστορίες του βιβλίου ανήκουν κατά κάποιο τρόπο σε αυτήn την κατηγορία, αν αναλογιστεί κανείς τη γενεαλογία τους – ξεκίνησαν ως διαδικτυακά post που έχουν τον φαινότυπο αληθινής ιστορίας. Μιλάμε για ένα σχετικά καινοφανές λογοτεχνικό είδος, το οποίο θολώνει τα όρια μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίας, διαβρώνοντας τις αυστηρές κατηγοριοποιήσεις του θετικισμού – από αυτήν την άποψη, χαίρομαι που είμαι μέλος του.

Σε βρίσκουμε στην Αυστραλία αυτό το διάστημα. Άλλος κόσμος και φύση;
Όταν ο εκδοτικός με τον οποίο συνεργάζεσαι λέγεται Αντίποδες, υπάρχει μια κάποια ειρωνεία στο να πηγαίνεις στους πραγματικούς αντίποδες της Ευρώπης. Άλλος κόσμος, δεν θα έλεγα, μιας και το δυτικό στοιχείο είναι έντονο εδώ – έστω και αν το ασιατικό ακολουθεί κατά πόδας. Δυστυχώς, αυτό που θα με ενδιέφερε πραγματικά να δω, το ιθαγενές στοιχείο δηλαδή, έχει απομονωθεί εδώ και πολλές δεκαετίες, με αποτέλεσμα να έχει πλέον μονάχα μορφή εμπορεύματος, εντός της πόλης τουλάχιστον.

Η φύση, παρόλο που αγγίζει το τροπικό στοιχείο, δεν είναι τόσο εξωτική για κάποιον που έχει μεγαλώσει στην Ελλάδα. Δυσκολότερο είναι να συνηθίσεις το πλήθος των ουρανοξυστών που ξεπροβάλλουν από παντού και αυτή την αίσθηση της υπερπόλης που χαρακτηρίζει το Σίδνεϊ, στο οποίο μένω τώρα. Το νυχτερινό στερέωμα είναι ίσως η μεγαλύτερη αλλαγή, ειδικά αν έχεις κάνει κτήμα σου τους ουρανούς τους βορείου ημισφαιρίου – κυριαρχούν παράξενοι αστερισμοί, που θα έλεγε και ο Lovecraft. Έχεις κάνει έρευνα ή αναγνώσεις για τις παραδόσεις/δοξασίες της αυστραλιανής επαρχίας, σε σχέση με αυτές της Ελλάδας και Βαλκανίων;
Είχα μια επαφή με τη μυθολογία των Αβοριγίνων, η οποία εντατικοποιήθηκε τους τελευταίους μήνες, εξαιτίας του επικείμενου ταξιδιού. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχει η βαθιά ενσωμάτωση του τοπίου στην -αδιάρρηκτη από την κοσμική- πνευματική ζωή τους και το ότι δε βρήκαν κάποιο λόγο να αλλάξουν τον τρόπο ζωής τους εδώ και τουλάχιστον 30.000 χρόνια, παρά μόνο μετά την έλευση των Ευρωπαίων. Οι παραδόσεις τους μπορούν να φανούν αρκετά χαοτικές και ανοργάνωτες σε εμάς, ενώ διαχειρίζονται τη χλωρίδα και πανίδα, ακόμη και τα ορυκτά, ως εν δυνάμει έλλογα πλάσματα. Αυτό που θα ήθελα να ερευνήσω περαιτέρω είναι το εύρος των παραδόσεων με πιο σκοτεινό χαρακτήρα στη γηγενή αυστραλιανή επαρχία.

Παρακολουθήστε όλα τα βίντεo του VICE, μέσω της νέας σελίδας VICE Video Greece στο Facebook.

Ως ένα παιδί που μεγάλωσε στην Καρδίτσα, τι ήρθε πρώτο σε εσένα, η μουσική ή η λογοτεχνία;
Η λογοτεχνία. Διάβαζα από πολύ μικρός, ενώ η μουσική μπήκε σοβαρά στη ζωή μου μετά τα 12, με -άκουσον, άκουσον- Ημισκούμπρια, Ξύλινα Σπαθιά και έπειτα Iron Maiden - από εκεί τα πράγματα πήραν τον δρόμο τους. Μέχρι εκείνη την ηλικία, σνόμπαρα τις περισσότερες τέχνες -και τη μουσική μέσα σε αυτές- ως μη επιστημονικές, ό,τι κι αν σημαίνει αυτό. Από λογοτεχνία διάβαζα αυστηρά Enid Blyton, Τρεις Ντετέκτιβ και Ανατριχίλες – ούτε λόγος για κλασική, κάτι που ακόμη μου έχει μείνει ως κουσούρι. Ευτυχώς όμως, η επαφή μου με τη μυθολογία και τα παραμύθια ήρθε από πολύ μικρή ηλικία και αποτέλεσε και την πρώτη γνωριμία μου με το αλλόκοσμο και το παράδοξο.

Πώς ήταν να μεγαλώνεις στην Καρδίτσα στα 90s;
Βαρετά. Ένας κινηματογράφος, περιοδικά που αργούσαν να φτάσουν στο πρακτορείο Τύπου, δύο δισκάδικα που έφερναν κάποια metal CD και καθόλου μυστήριο. Εκ των υστέρων, εκτίμησα διάφορα πράγματα, όπως την εγγύτητα στη φύση, την άπλα των προαστίων και τη μικρή κλίμακα, την ποδηλατική ευχέρεια, αλλά τότε ένιωθα πως δεν συνέβαινε τίποτα στην πόλη. Μου φαινόταν ως ένας κατεξοχήν μη συναρπαστικός τόπος, για αυτό και είχα ξεκινήσει από αρκετά νωρίς να τον εμπλουτίζω νοητικά με το μυθικό και υπερφυσικό στοιχείο.

Πώς βλέπεις την black metal σκηνή του σήμερα, σε παγκόσμιο επίπεδο;
Από μουσικής απόψεως, είναι πιθανότατα το πιο ενδιαφέρον παρακλάδι του metal τα τελευταία χρόνια, κυρίως επειδή δεν διστάζει να σπρώχνει όλο και μακρύτερα τα όριά της δια του πειραματισμού – ένα τμήμα της τουλάχιστον. Προφανώς υπάρχει και μεγάλη παραγωγή αδιάφορου, άκρως ανέμπνευστου υλικού, τόσο από όσους μιμούνται στείρα τον ήχο των πρωτεργατών, όσο και στο λεγόμενο orthodox και left-hand path black metal, όπου η ματσίλα, ο βαυκαλισμός και ο ελιτισμός έχουν αφήσει τη συνθετική σπιρτάδα σε δεύτερη μοίρα.

Πολιτικά, τα πράγματα είναι όσο δύσκολα ήταν και παλιότερα, με πλήθος NS -national socialistic, εθνικοσοασιαλιστικών- σχημάτων και αρκετή απολιτίκ διάθεση - κάτι που είναι θέμα γενικότερα του metal. Θέλει προσοχή, θέλει κοσκίνισμα, θέλει απομόνωση όσων σχημάτων κινούνται τη σήμερον ημέρα σε φασιστική θεματολογία. Επίσης όμως, θέλει και μια κοινή λογική – δεν θα κάτσω να κατηγορήσω τους Darkthrone 23 χρόνια μετά, για το οπισθόφυλλο του Transilvanian Hunger.

Υπάρχουν μέρη και σημεία της Θεσσαλίας που σε στοιχειώνουν ακόμη και σήμερα;
Αμφότερα τα χωριά καταγωγής μου -Αετοχώρι Αργιθέας και Μεσενικόλας-, οι κορυφές των Αγράφων, η φήμες για τη Μαρούσω, που σε πνίγει στον ύπνο εν είδει Μόρας και την καλύβα της στο δάσος κάπου γύρω από το χωριό Κερασιά, οι ορεινές κοιλάδες με τις Καλότυχες, οι απομονωμένοι κόλποι του Παγασητικού, οι μη φωτισμένοι αγροτικοί δρόμοι του κάμπου τη νύχτα, το νεκροταφείο του χωριού Φυλακτής με τους ξύλινους τάφους, τα τέμπλα των εκκλησιών στα χωριά του Ολύμπου και άλλα πολλά.

Wolves In The Throne Room – Thrice Woven: Θριαμβευτική επιστροφή για τους Αμερικανούς, με έναν δίσκο που φέρει την αύρα των πιο μεγαλειωδών εκφάνσεων της φύσης. Cascadian black metal με νορβηγική ανάσα, διαρκείς ανατριχίλες.

Black Cilice – Banished from Time: Φασματική lo-fi μουσική, ό,τι πιο κοντά σε ψιθύρους πνευμάτων και στοιχειωμένα περάσματα με ακροαστικά. Όσο μακρύτερα από το ανθρώπινο μπορεί να φτάσει κάποιος δίσκος.

Acrimonious – Eleven Dragons: Αρτιοπαιγμένο εγχώριο black metal που βάζει τα γυαλιά στην πλειοψηφία της παγκόσμιας σκηνής. Έτσι είναι το ιδανικό black metal εν έτει 2017.

Necromante – The Magickal Presence of Occult Forces: Βραζιλιάνοι που βύζαξαν μέχρι την ενηλικίωση από τους μαστούς των Sarcofago και των Necromantia. Κλωτσοπατινάδα ολκής που στρέφει απευθείας τις γροθιές προς τον ουρανό.

Locust Leaves – A Subtler Kind Of Light: Μετά από καμιά δεκαετία θα συζητάμε ακόμη για το είδος στο οποίο θα εντάσσεται αυτό το διαμάντι. Αβάν-γκαρντ με άκρως ατσάλινη ψυχή και ιδέες που άλλοι δεν μπορούν να αναπτύξουν ούτε σε ολόκληρες δισκογραφίες.

Urarv – Aurum: Η επιστροφή του Aldrahn, μετά την επιστροφή του στους Dodheimsgard, μετά την επιστροφή του στους The Deathtrip. Λίγο πιο γλεντζές από ό,τι συνήθως, εδώ τραγουδάει, βογκάει, σφυράει και παίζει ένα ποικιλόμορφο black metal, με αιχμή την απίθανη φωνή του.

Resurgency – No Worlds … nor Gods Beyond: Ο brutal death metal δίσκος της χρονιάς είναι εγχώριος, ήρθε από το πουθενά, θυμίζει Morbid Angel στα καλά τους και δεν έχει ούτε υπόνοια filler σύνθεσης.

Lunar Shadow – Far From Light: Ο epic metal δίσκος της χρονιάς. Λυρισμός, ιστορία, εκπληκτικές κιθάρες και ένα αχανές εξώφυλλο. Με γύρισε πολλά χρόνια πίσω, στις πρώτες εφηβικές αναγνώσεις των βιβλίων του D&D.

One Master – Lycanthropic Burrowing: Ακραίο black metal μέσα στην τσίτα, που φλερτάρει με noise δομές και κυριαρχείται από μια λύσσα πραγματικά λυκανθρωπική. Εδώ έχουμε το black metal πνεύμα στην πιο άγρια έκφανσή του.

Malokarpatan – Nordkarpatenland: Παγανιστικές δοξασίες της σλοβάκικης επαρχίας, μέσα από ένα πρίσμα πρωτολείου ακραίου metal, βαθιά ριζωμένου στα 80s. Εξαιρετική αισθητική και στον οπτικό τομέα.

Περισσότερα από το VICE

H Ιστορία του Κωνσταντίνου Πάσσαρη, του πιο Σκληρού Κακοποιού της Ελλάδας

Τρανς Γυναίκες Εξηγούν τι τους Αρέσει Περισσότερο στη Μετάβαση Φύλου τους

Η Μέρα που Ένας Κρητικός Έκανε Αεροπειρατεία για να Γλιτώσει από τη Χούντα