Εισπνεόμενες Φόλες στην Αθήνα: Μύθος ή Πραγματικότητα;

Μπορείς να πεις πολλά για τα social media και τον ρόλο τους στη σύγχρονη κοινωνία, όμως θα έλεγες ψέματα αν ισχυριζόσουν ότι δεν έχουν λειτουργήσει θετικά σε κάποιους τομείς. Ένας από αυτούς είναι και η φιλοζωία, μιας και -κυρίως- μέσω του Facebook έχουν οργανωθεί καλύτερα από ποτέ οι άνθρωποι που αγαπούν και προστατεύουν τα ζώα. Όλοι μας έχουμε δει αγγελίες για υιοθεσία ή φιλοξενία χαμένων κατοικιδίων, καθώς και εκκλήσεις για βοήθεια σε καταστάσεις έκτακτης ανάγκης, για παράδειγμα ο τραυματισμός ενός ζώου. Παράλληλα, οι φιλοζωικές έχουν καταφέρει με πολύ αγώνα -εντός και εκτός Διαδικτύου- να πιέσουν τις Αρχές ώστε να ληφθούν περισσότερα μέτρα κατά την κακοποίηση των ζώων. Τελευταία δε, μετράμε αρκετές δικαστικές νίκες κατά των ανθρώπων που είτε βασάνισαν, είτε σκότωσαν κάποιο ζωάκι.

Παράλληλα, οι ιδιοκτήτες κατοικίδιων μπορούν να ενημερωθούν σχετικά με τις περιοχές στις οποίες υπάρχουν φόλες και να τις αποφύγουν για κάποιο διάστημα. Αυτή είναι μια πραγματικά σημαντική βοήθεια και ένα πλήγμα στους άρρωστους τύπους που μπαίνουν στη διαδικασία να δηλητηριάσουν, για οποιοδήποτε λόγο, αθώα ζωάκια.

Τα τελευταία χρόνια, όμως, έχει αρχίσει να διαδίδεται ένας «αστικός μύθος» που ακούει στο όνομα «εισπνεόμενη φόλα». Αυτός θέλει να κατοικίδια να παθαίνουν δηλητηρίαση απλά μυρίζοντας κάποιες βλαβερές χημικές ουσίες. Οι περισσότεροι ισχυρίζονται ότι υπάρχει ένα υγρό με το οποίο ψεκάζονται δέντρα, κολώνες της ΔΕΗ και μέρη που συνήθως πλησιάζουν σκύλοι και γάτες, με σκοπό να δηλητηριάσουν τα ζωντανά, τα οποία -θεωρητικά- παρουσιάζουν σχεδόν τα ίδια συμπτώματα με το να είχαν φάει φόλα. Μόλις την προηγούμενη εβδομάδα έκανε τον γύρο των social media μια φήμη που ήθελε τέσσερα σκυλάκια να πεθαίνουν στα Εξάρχεια από τέτοιου είδους δηλητηρίαση.

Ωστόσο, οι απόψεις σχετικά με το αν κάτι τέτοιο όντως υπάρχει διίστανται. Αποφάσισα λοιπόν να κάνω μια μικρή, διαδικτυακή βόλτα για να βρω περισσότερες πληροφορίες επί του θέματος. Το ίδιο σκηνικό: άρθρα και αναρτήσεις για εισπνεόμενες φόλες, αλλά πουθενά κάποια επιβεβαίωση ειδικού ή έστω κάποια έρευνα σχετικά με την προέλευσή και τη χημική δομή τους. Γνωρίζουμε ότι αυτές που κρύβονται σε φαγητά, συνήθως αποτελούνται από «καθημερινά δηλητήρια» όπως ποντικοκτόνο, εντομοκτόνα, φυτοφάρμακα, υγρά μπαταρίας αυτοκινήτου και άλλα. Σε όλες τις παραπάνω περιπτώσεις, όμως, το ζώο θα πρέπει να φάει κάτι που περιέχει τα παραπάνω, για να πεθάνει και αυτό συνήθως δεν συμβαίνει ακαριαία - όπως πολλοί υποστηρίζουν στην προκειμένη περίπτωση.

Η πιο λογική προσέγγιση που κατάφερα να βρω έχει αναρτηθεί στο γνωστό, φιλοζωικό site zoosos.gr. Η συντάκτρια, έχοντας επικοινωνήσει με το Τμήμα Τοξικολογίας, Καταλοίπων και Περιβαλλοντικών Ρυπαντών και το Τμήμα Υγιεινής Τροφίμων του Κτηνιατρικού Κέντρου Αθηνών του Υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης, κατέληξε στο συμπέρασμα πως η εισπνεόμενη φόλα είναι ένας μύθος. Σύμφωνα με το εν λόγω κείμενο, τα ζώα που δηλητηριάζονται, συνήθως έχουν γλείψει ή έχουν φάει κάτι χωρίς να το έχει καταλάβει το αφεντικό τους. Κάτι που δεν είναι απίθανο να συμβεί -ειδικά κατά τη διάρκεια βραδινής βόλτας- ακόμη και αν έχουμε στραμμένη την προσοχή μας στο ζωάκι. Μια στιγμή είναι αρκετή για να γίνει το κακό.

Θέλοντας να πάρω κι εγώ τη γνώμη ενός ειδικού, επικονώνησα με την κτηνίατρο Νάνσυ Μπλέτσα.

«Προσωπικά, δεν έχω συναντήσει μέσα στα χρόνια περιστατικό εισπνεόμενης φόλας. Αντίθετα, έχω παλέψει αρκετές φορές για να αντιμετωπίσω περιπτώσεις με κανονικές φόλες. Η αλήθεια είναι πως υπάρχει ένας αστικός μύθος μεταξύ των ανθρώπων που έχουν κατοικίδια, σχετικά με τις εισπνεόμενες φόλες, κυρίως λόγω φόβου και αγωνίας», εξηγεί και συμπληρώνει πως, «Ακούω καθημερινά γι' αυτό, αλλά δεν το έχω δει να συμβαίνει. Μέχρι στιγμής, δεν μου έχουν φέρει σκύλο που να μύρισε κάτι, να λιποθύμησε, να έβγαλε αφρούς και να είχε συμπτώματα τοξίκωσης (δηλητηρίασης). Ούτε έχουμε πάρει συγκεκριμένες οδηγίες στα συνέδρια κτηνιατρικής που παρακολουθώ -ή μέσω συγγραμμάτων- σχετικά με τις κινήσεις που κάνουμε σε περιστατικά εισπνεόμενης φόλας».

Και οι δύο πηγές -μία έμμεση και μια άμεση- συμφωνούν ότι τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά. Όπως και στον άνθρωπο, έτσι και στα ζώα, πρέπει να γίνει νεκροψία για να μάθουμε τα ακριβή αίτια θανάτου και, κατά την ταπεινή μου άποψη, θεωρώ ότι από όσους είχαν την ατυχία να χάσουν πρόωρα τον αγαπημένο τους χνουδωτό φίλο, ελάχιστοι προχώρησαν σε μια τέτοια κίνηση. Ωστόσο, θεωρώντας ότι το ζωάκι δεν πήρε ή δεν έγλειψε κάτι στον δρόμο τα ρίχνουν όλα στην εισπνεόμενη φόλα. Αν το σκεφτεί κανείς είναι εξαιρετικά δύσκολο σε έναν ανοιχτό χώρο να εισπνεύσεις κάτι που θα σε σκοτώσει ακαριαία και αν συνέβαινε κάτι τέτοιο, σίγουρα θα είχαμε περισσότερα νεκρά ζωάκια -κυρίως αδέσποτα- αλλά και κάμποσα περιστατικά με μικρά παιδάκια.

«Τα τελευταία χρόνια έχουμε λιγότερες δηλητηριάσεις και αυτό το οφείλουμε στο γεγονός ότι ο κόσμος πλέον είναι πιο ενημερωμένος. Παράλληλα, οι νόμοι περί κακοποίησης τείνουν να γίνουν πιο αυστηροί και έτσι έχουν φοβηθεί όσοι έχουν τέτοιες προθέσεις. Όσο βλέπουμε τα ζώα ως ισότιμα με εμάς και υπάρχουν κυρώσεις σε αυτούς που τα βασανίζουν, τα πράγματα θα γίνονται καλύτερα. Το πιο σημαντικό, βέβαια, είναι η ενημέρωση. Οι περισσότεροι βγάζουν πλέον τα ζωάκια βόλτα με λουρί και αυτό είναι σωστό, επειδή έτσι έχουν μεγαλύτερο έλεγχο. Επίσης, θα ήθελα να τονίσω και κάτι: σε περίπτωση ανάγκης μην παριστάνετε τον γιατρό, επικοινωνήστε άμεσα με τον κτηνίατρο και αυτός θα σας κατευθύνει. Όπως υπάρχουν εφημερεύοντα νοσοκομεία για εμάς, έτσι υπάρχουν και εφημερεύουσες κλινικές για τα κατοικίδια. Αν υπάρξει κατάποση δηλητηρίου, ο χρόνος είναι ο πιο σημαντικός παράγοντας. Θα πρέπει να μεταφέρουμε άμεσα το ζώο, είτε σε κτηνιατρείο είτε σε κάποια από τις κλινικές που προανέφερα».

Κλείνοντας με την κυρία Μπλέτσα και συνδυάζοντας τα όσα είπαμε με τα αποτελέσματα που βρήκα διαδικτυακά, κατέληξα ότι δεν έχουμε ακόμα αποδείξεις ότι οι εισπνεόμενες φόλες είναι κάτι που υπάρχει όντως εκεί έξω. Το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε, είναι να παραμείνουμε ψύχραιμοι, να ψαχνόμαστε -πραγματικά, όχι κάνοντας υποθέσεις- και να μη σπέρνουμε άδικα τον πανικό, όσο και αν πονάμε από την απώλεια ενός κατοικιδίου - που για τους περισσότερους από εμάς είναι μέλος της οικογένειάς μας. Συνεχίζουμε να είμαστε προσεκτικοί, να μην αφήνουμε τα ζωάκια μας να τρώνε στον δρόμο ή να πλησιάζουν σκουπίδια και να έχουμε τα μάτια μας δεκατέσσερα.

Ακολουθήστε τον Αντώνη Κωνσταντάρα στο Ιnstagram.

Περισσότερα από το VICE

Μπήκαμε στο Πρώτο Αποτεφρωτήριο της Ελλάδας

Η Σtella Είναι Έτοιμη για «Απογείωση» και ας Φοβάται (Λίγο) τα Αεροπλάνα

Τάφος του Ινδού: Η Πιθανή Εξήγηση Πίσω Από την πιο Επική Ονομασία Γηπέδου