Σε ένα Χαλάκι στην Εξώπορτα Φυλάσσεται όλη η Αλήθεια της Ελληνικής Οικογένειας

Έχετε σκεφτεί ποτέ ότι μπορεί και να ζούμε μια επίπλαστη ευτυχία περιφέροντας μια δήθεν εικόνα του εαυτού μας σα να κρατάμε μονίμως έναν σπασμένο καθρέφτη που παραμορφώνει ό,τι μας κάνει αληθινούς; Από πού έρχεται άραγε όλη αυτή η απλή καθημερινή υποκρισία; Υπάρχει γιατρικό;

Η απάντηση βρίσκεται στην κρυμμένη αλήθεια! Η υποκρισία στριμώχνει την αλήθεια εκεί που δεν θα το περίμενε κανείς: στο χαλάκι της εξώπορτας. Πάνω στο χαλάκι, εκεί που μένει η σκόνη του δρόμου από τα παπούτσια σου και κάτω από το χαλάκι, εκεί που κρύβεται το κλειδί που ανοίγει το σπιτικό σου. Όλοι ξέρουν ότι πρέπει να σκουπίσουν επιμελώς τα πόδια τους πριν μπουν μέσα και όλοι γνωρίζουν το μυστικό κάτω από το εκάστοτε χαλάκι. Όλοι στέκονται εκεί για λίγο και σκουπίζουν ποδαράκια για να μην λερώσουν την όποια τελειότητα μπαίνοντας και για το αντικλείδι τσιμουδιά. Σε ένα χαλάκι στην εξώπορτα φυλάσσετε όλη η αλήθεια της ελληνικής οικογένειας. Μάλιστα στο χαλάκι! Εκεί βρίσκει κανείς το στίγμα της αρρώστιας, την οικονομική δυσμένεια, την απιστία, την κακοποίηση, τη δυστυχία, το ψέμα, τη ματαίωση, την απομόνωση, την εγκατάλειψη, την παραίτηση, τον εθισμό.

Όμως, όλα κι όλα! Όταν περιμένουμε κόσμο στο σπίτι (και όταν δεν περιμένουμε κόσμο στο σπίτι, εδώ που τα λέμε) όλα πρέπει να φαίνονται στη θέση τους, τακτοποιημένα, καθαρά και σε σχηματική, αλφαβητική ή χρωματική σειρά. Κρύβουμε την ακαταστασία στη ντουλάπα. Βάζουμε μπαχαρικά στο φαγητό για να νοστιμίσει κι ας γίνεται βαρύ. Προσθέσουμε τρεις κουταλιές ζάχαρη σε μισή κούπα καφέ. Σιδερώνουμε με τσάκιση ακόμη και τα jeans. Χτενιζόμαστε με πρέσα. Βάφουμε τοίχους, ταβάνια, κάγκελα και τη μούρη μας. Κάνουμε έρωτα στα μαύρα σκοτάδια. Τα σοβαρά θέματα τα ψιθυρίζουμε. Καμαρώνουμε για τη συλλογή από πτυχία, κι ας έχουμε και κάνα-δυο πλαστά. Συνάπτουμε ένα γάμο, έτσι για να μας βρίσκεται. Πατάμε επί πτωμάτων για να κατακτήσουμε ένα κοινωνικό ή οικονομικό status. Κάνουμε τον σταυρό μας για να πιστέψουμε πως αξίζουμε λίγο παράδεισο. Ζούμε μια κλεμμένη ζωή. Γυρίζουμε κανάλι, βλέμμα και σελίδα όταν κάτι δεν μας αρέσει να το κοιτάμε να συμβαίνει ή να πεθαίνει, ακόμη κι αν μαζί με το κανάλι, το βλέμμα και την σελίδα γυρίζει και το στομάχι μας από την συνειδητοποίηση του εαυτού μας (καμιά φορά).

Προσπαθούμε με όλη μας τη δύναμη να προβάλουμε προς τα έξω μια εικόνα αψεγάδιαστη. Φτιάχνουμε μια επίφαση τακτοποίησης και ελέγχου που να μας ανεβάζει στα μάτια του άλλου. Κάτι σαν ομοιόσταση περιβάλλουσα. Κι αυτό το κάνουμε κάθε μα κάθε μέρα. Ζούμε την κουλτούρα της υποκρισίας, γιατί έτσι, αισθανόμαστε πολύ καλά. Νιώθουμε υπερηφάνεια για το σπιτικό μας, τα παιδιά μας, την οικογένειά μας, τον γάμο μας, τον εαυτό μας.

Μόλις όμως κάποιος βρεθεί στο κατώφλι του σπιτιού μας νιώθουμε μία απειλή και μια ανεξήγητη ντροπή. Πριν ακόμη καλά-καλά να μπει, εμείς για κάποιο λόγο, ντρεπόμαστε εκ προοιμίου. Εκεί στο σαλόνι, στο σημείο υποδοχής της κοινωνικής αποδοχής και στο όριο της επαφής αρχίζουμε το καμουφλάζ, τα φρου-φρου και τα αρώματα, τα μαζέματα, τα μασκαρέματα και τις τακτοποιήσεις και ανοίγουμε δειλά-δειλά την πόρτα. Το σαλόνι είναι πάντα περιποιημένο κι έτοιμο γι' αυτές τις περιπτώσεις και ξεφυσάμε με ανακούφιση όταν έχουμε προλάβει να καλύψουμε όλα εκείνα για τα όποια ντρεπόμαστε. Γιατί η ντροπή γεννιέται όταν το είναι μας συναντά τα μάτια του άλλου. Τότε επανατοποθετούμε την πραγματικότητα μας στα πρότυπα της οπτικής του άλλου, συμμορφωνόμαστε με το βλέμμα του άλλου, γινόμαστε ένα καλό παιδί που μπορεί να ακούσει και μπράβο στο τέλος της ημέρας και να νιώσει περήφανο.

Και όλες οι κακές λέξεις που βιώσαμε μας είναι ξαφνικά άγνωστες, γιατί τις κρύψαμε και δεν ξέρουμε, λέει, τι πάει να πει παραποίηση, παραβίαση, προσποίηση, κακοποίηση και δεν τις καταλαβαίνουμε. Ναι, γιατί η ντροπή για να γίνει περηφάνεια δεν θέλει να ξέρεις μόνο τον δρόμο, θέλει να ξέρεις και την αφετηρία. Και επανερχόμαστε στο χαλάκι, εκεί όπου ξεκινούν όλα. Εκεί που κρύφτηκαν όλες οι κακές λέξεις. Γιατί για να μπορείς να στέκεσαι με ευθύνη, επίγνωση και κουράγιο στο φως πρέπει να το πιάσεις το πράγμα από την αρχή. Πρέπει να βρεις το κουράγιο να σηκώσεις το χαλάκι να δεις τι υπάρχει από κάτω. Να σταματήσεις να κρύβεις εκεί λέξεις και πράγματα και να αρχίσεις να μπαίνεις και να βγαίνεις από στο σπίτι σου όρθια, με ψηλά το κεφάλι, ολόκληρη και αληθινή.

Και τότε μένει να ντραπούμε μόνο για την υποκρισία μας, για την αδυναμία μας να δούμε τον αληθινό εαυτό μας, για την ανικανότητα μας να αγαπήσουμε τον διπλανό μας και να αφήσουμε από το χέρι μας τον καθρέφτη. Τότε η ντροπή έρχεται μόνο όταν το βλέμμα μας αντικρύζει την φρίκη και το στομάχι μας απλά χωνεύει.

Για να σταθείς, λοιπόν, στο φως της μέρας, κι όχι κάποιας μέρας, κάποια στιγμή, αλλά εδώ και τώρα, τίναξε αυτό το χαλάκι και αέρισε τη ντουλάπα και βγάλε τα πράγματα που κρύβονται από κάτω και πίσω-πίσω και βάλτα να κάτσουν στο τραπέζι της κουζίνας. Άστα να ξαπλώσουν στον καναπέ του σαλονιού ή άπλωσέ τα μαζί με την μπουγάδα ανακατεμένα με μπλουζάκια και εσώρουχα. Τίναξε την αλήθεια σου καλά, να φύγει η υποκρισία από πάνω της και στέγνωσέ την από την γλίτσα, που της έχει αφήσει το βλέμμα του άλλου, μέχρι να μείνει ατόφια.

Και μόλις τελειώσεις μ' αυτά κάτσε να πάρεις μία ανάσα, φτιάξε έναν ωραίο καφέ και πιες τον όπως είναι και αποδέξου τον έτσι όπως είναι.

Και μη νομίζεις ότι είσαι μόνος σου σ' αυτό. Αν αναρωτιέσαι για το αν υπάρχουν άνθρωποι που κατάφεραν να βγουν από όλη αυτήν την υποκρισία μάθε ότι υπάρχουν. Θέλεις να σου πω ένα μυστικό; Αυτοί οι άνθρωποι μαζεύονται και γιορτάζουν με τραγούδια και χρώματα τις νίκες και τις ήττες τους και κάνουν μνημόσυνο για τους θανάτους που μετρούν. Καλά κατάλαβες, τους ξέρεις, γιατί το Pride ξεκίνησε πολύ πριν το Stonewall, από αλλού. Το Pride ξεκίνησε από το χαλάκι της εξώπορτας, που κρύβει όλα αυτά τα χρόνια τις αλήθειες όλων μας. Οι 1οι που το κατάλαβαν και τίναξαν αυτό το άθλιο χαλάκι και ανακάλυψαν στη συνέχεια κι άλλες επιφάνειες που κρυβόταν η αλήθεια και τις ξεσκόνισαν κι αυτές ήταν οι γκέι, οι λεσβίες, οι τρανς, οι αμφί, οι ίντερ, οι κουίρ.

Αυτοί, εδώ και χρόνια, γνωρίζουν πολύ καλά τα καμώματα της υποκρισίας. Ξέρουν ότι είναι ύπουλη και σπρώχνει σε απίθανες κρυψώνες την αλήθεια. Ξέρουν να την αποτινάσουν όσες φορές κι αν χρειαστεί και έχουν το κουράγιο να το κάνουν επαναληπτικά, συνεχόμενα και κάθε φορά το ίδιο αποτελεσματικά. Στέκονται στο φως της μέρας όρθιοι, ολόκληροι και με όλη τους την αλήθεια, την δική τους αλήθεια. Αν τους γνωρίσεις θα δεις τι μορφή έχει το πρόσωπο του κουράγιου και της δύναμης. Θα σου κάνουν χώρο για να βρεις κι εσύ τη δική σου θέση στο φως την ημέρα του Pride και αν τους χαμογελάσεις θα σε κρατήσουν από το χέρι. Η αλήθεια τους είναι τόσο δυνατή που έχουν τη γενναιότητα να χαρούν με την παρουσία σου δίπλα τους και να αντέξουν την δική σου αλήθεια, όποια κι αν είναι αυτή, τη στιγμή που όλες τις άλλες μέρες του χρόνου πιθανόν περνούν διακριτικά, σιωπηλά και απαρατήρητα από δίπλα σου με τον φόβο μην τους πληγώσεις.

Έμαθα από ένα κορίτσι ότι το Pride είναι μία πορεία στο φως του ήλιου και νομίζω ότι τώρα καταλαβαίνω γιατί το βλέπει έτσι: Γιατί συγκεντρώνει την αλήθεια πολλών ανθρώπων μαζί και την συμπυκνώνει. Αν τους γνωρίσεις θα νιώσεις θαυμασμό. Αν ξεκινήσεις τη διαδρομή προς την αποτίναξη της όποιας υποκρισίας από τη ζωή σου θα νιώσεις συγκίνηση. Αυτοί οι τρελοί άνθρωποι οργανώνουν το Pride για να ζήσουμε όλες εμείς με λιγότερη υποκρισία και περισσότερη αλήθεια. Το Pride είναι το αντίδοτο στην υποκρισία και το καλύτερο και ακριβέστερο βαρόμετρο που τοποθετεί την ντροπή και την περηφάνεια στη θέση τους επιτρέποντας να γίνει ένα βήμα στην ορατότητα του εαυτού μας ολόκληρου, έτσι όπως θα έπρεπε να τον βλέπουμε κάθε μέρα, έτσι όπως είναι, αυθεντικός. Χορεύουν, τραγουδούν, γιορτάζουν κάνοντας κουράγιο, έχοντας επιστρατεύσει όλη τους τη δύναμη και με μόνη ελπίδα, αυτό που ακούγεται τόσο κλισέ, αλλά είναι τόσο ακριβώς σε αυτή την περίπτωση: ένα καλύτερο αύριο για τις επόμενες γενιές. Τίποτε περισσότερο. Αυτό και την αλήθεια του εαυτού τους.

Περισσότερα από το VICE

Στα Παρασκήνια των Εκρηκτικών Queer Theatre Awards στο Ιστορικό Θέατρο Κνωσός

Ιστορικές Φωτογραφίες από το Αρχείο του Γιάννη Φλωρινιώτη

Τα Extreme Tattoos στο Πρόσωπο που Έχουν Κάνει Έλληνες Αrtists