Η Ιστορία του Ger Duaney

Φωτογραφία από τη σειρά πορτρέτων Our Side of the Story: South Sudan του Mike Mellia

Το VICE του Απριλίου περιείχε ένα και μόνο άρθρο στις 130 σελίδες του. Το αποκλειστικό θέμα Saving South Sudan του Robert Young Pelton αποτελεί μια υποκειμενική κατάδυση στη φυλετική διαμάχη που ταλανίζει το νεότερο έθνος στον κόσμο, αυτό που είναι αντιμέτωπο με το συνεχιζόμενο πόλεμο-με ελάχιστες ημέρες κατάπαυσης- από το 1955. Τον Απρίλιο λάβαμε μια πρόσκληση από τον φωτογράφο Mike Mellia για την έκθεση Our Side of The Story: South Sudan, σε γκαλερί της Νέα Υόρκης. Το πρότζεκτ περιλαμβάνει μια σειρά πορτρέτων προσφύγων από το Νότιο Σουδάν που έγιναν καλλιτέχνες.

Οι πρωταγωνιστές, ανάμεσα τους τοπ μόντελ που έχουν περπατήσει στην πασαρέλα φορώντας ρούχα μεγάλων οίκων μόδας όπως ο Louis Vuitton και έχουν εμφανιστεί σε βιντεοκλίπ του Kanye West, ένας ηθοποιός που πρωταγωνιστεί σε μια κινηματογραφική ταινία της Ρις Γουίδερσπουν που θα προβληθεί προσεχώς και ένας ποιητής ο οποίος σπουδάζει στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια. Σχεδόν όλοι όσοι συμμετείχαν στο πρότζεκτ ακόμα έχουν αγαπημένα πρόσωπα στο Νότιο Σουδάν ή σε κάποιο γειτονικό στρατόπεδο προσφύγων και πολλές από τις οικογένειες αυτών των ανθρώπων δεν γνωρίζουν την εύρος της σημερινής καλλιτεχνικής ζωής τους.

Επικοινωνήσαμε με αρκετού από τους πρωταγωνιστές της φωτογραφικής συλλογής Our Side of The Story, με την ελπίδα να τους δώσουμε βήμα να μιλήσουν για τα σχεδόν αδιανόητα ταξίδια τους από το Σουδάν έως την Αμερική, από τα στρατόπεδα προσφύγων στις επιδείξεις μόδας και τα κορυφαία πανεπιστήμια.

Τo VICE μοιράζεται σήμερα μαζί σας την ιστορία του Ger Duany.

Γεννημένος το 1978, ο Ger είναι ένα από τα παιδιά που είναι γνωστά ως Χαμένα Παιδιά του δεύτερου εμφυλίου πολέμου στο Σουδάν, τη δεκαετία του ’80. Έμαθε να πολεμάει πριν να διαβάζει ή να γράφει και έμαθε απέξω κι ανακατωτά κάθε κομμάτι του AK-47 πριν να μπει στην εφηβεία. Αφού διέφυγε στην Αιθιοπία σε ηλικία 14 ετών, τελικά κατάφερε να πάει στις Ηνωμένες Πολιτείες όπου ανέπτυξε μεγάλη αγάπη για το μπάσκετ. Αυτή του η αγάπη του χάρισε μια υποτροφία για το κολέγιο, αλλά κατά τη διάρκεια μιας περιόδου που έμεινε εκτός σχολής λόγω τραυματισμού, ο Ger πέρασε κάστινγκ κατά τύχη για την ταινία I Heart Huckabees του David O. Russell. Έγινε φίλος με τον σταρ Mark Wahlberg και το σκηνοθέτη. Η ταινία εκτόξευσε τον Ger που έκανε μια πολύ επιτυχημένη καριέρα στο μόντελινγκ.

Το 2011, έκανε τη συμπαραγωγή και πρωταγωνίστησε στο ντοκιμαντέρ Ger: To Be Separate (GER: Να Είμαι Χώρια).  Εκεί εξιστορούσε την επιστροφή του στην πατρίδα μετά από σχεδόν 18 χρόνια, την επανένωσή με την μητέρα του καθώς και ότι ψήφισε  στο προσφάτως- τότε- ανεξάρτητο έθνος του Νότιου Σουδάν. Ο Ger μας μίλησε για τότε που έπαιζε μπάσκετ στην Division II, για το πώς το μπάσκετ τον έσωσε στην Αμερική, για την τρομακτική στροφή της ζωής του από τότε που διέφυγε από το Σουδάν κι έφτασε να δουλεύει στο Χόλιγουντ με τον Mark Wahlberg αλλά και γιατί μιλούσε ελάχιστα για το παρελθόν του όσο εργαζόταν στο χώρο της μόδας.

Φωτογραφία από τον Tarrice Love

VICE: Μπορείς να μου πεις για την περίοδο που έφυγες από το Σουδάν και έγινες ένα Χαμένο Αγόρι; Πόσος καιρός πέρασε μέχρι να πας σε προσφυγικό καταυλισμό;

Ger Duaney: Ήμουν μεταξύ των εκτοπισμένων παιδιών που δραπέτευσαν από το Σουδάν το 1986. Περπάτησα εκατοντάδες μίλια με γυμνά πόδια, από χώρα σε χώρα, για να βρω μια καλύτερη ζωή στο Κέρας της Αφρικής. Καταλήξαμε στα προσφυγικά στρατόπεδα της Αιθιοπίας στο Itang, όπου έμεινα τέσσερα χρόνια. Και έπειτα ξέσπασε πόλεμος κι εκεί, οπότε οι πρόσφυγες εκτοπίστηκαν από το Itang πίσω στο Σουδάν. Αυτός είναι ο λόγος που περιπλανιόμασταν το 1991. Έτσι, όλα τα αγόρια εξαναγκάστηκαν να καταταχθούν. Ο κόσμος πιστεύει ότι είχα επιλογή αλλά δεν είχα εφόσον ήθελα να επιβιώσω. Το 1992 ήταν εποχή των βροχών στο Σουδάν. Το θυμάμαι σαν να ήταν χθες. Εκείνο το χρόνο έγινα ενεργό παιδί στρατιώτης. Στα 14, με θεωρούσαν μεγάλο άνδρα. Κέρδισα όπλο και όλα άλλαξαν. Η ζωή μου δεν θα ήταν ποτέ η ίδια.

Πόσο μεγάλη είναι η οικογένεια σου;

Έχω πολύ μεγάλη οικογένεια. Ο μπαμπάς μου είχε πολλές συζύγους, εννέα για την ακρίβεια, και έχω 63 αδέρφια. Δεν είμαι σίγουρος ότι ο πατέρας μου με έχει συμπεριλάβει σε αυτή την καταμέτρηση, αλλά αυτό μου έχει πει. Όλοι είναι στο Νότιο Σουδάν. Και εκείνοι οι οποίοι έχουν επιζήσει του σημερινού εμφυλίου πολέμου, εκτοπίστηκαν στην Κένυα, την Αιθιοπία και την Ουγκάντα.

Θυμάσαι καθόλου τη ζωή στο Σουδάν όταν δεν συγκλονιζόταν από τον πόλεμο και τη βία;

Ναι, το Νότιο Σουδάν είναι μια πολύ όμορφη περιοχή, με ωραίους ανθρώπους που έχουν ταπεινό πνεύμα και μεγάλα χαμόγελα. Η φύση είναι στα καλύτερα της. Εάν ερχόσουν στη χώρα μου, θα σε πήγαινα στο Νείλο για να ζήσεις μια περιπέτεια που ποτέ δεν θα ξεχάσεις. Είναι μια πράσινη και πολύ επίπεδη χώρα και η γη μας είναι σαν το χρώμα του δέρματος μου. Η Αιθιοπία είναι πολύ ψηλά σε υψόμετρο κι όταν βρέχει εκεί το νερό πέφτει στο Νότιο Σουδάν και τα ανόργανα συστατικά της βροχής γονιμοποιούν το έδαφος μας. Μπορούμε να καλλιεργήσουμε οτιδήποτε εκεί.  Η πείνα που στοιχειώνει τη γη δεν έχει σχέση με το ότι δεν έχουμε γόνιμο έδαφος ή μας λείπουν οι γεωργικές δεξιότητες. Το μόνο που μας λείπει είναι οι ηγέτες με κίνητρα. Φοβάμαι ότι η τωρινή διαμάχη θα μας οδηγήσει σε πείνα επειδή κατά τα φαινόμενα ο πόλεμος εξαντλεί κάθε πηγή ζωής.

Πώς μπήκες στο μόντελινγκ και πως άρχισες να παίζεις σε χολιγουντιανές ταινίες;

Η ζωή μου στις ΗΠΑ μοιάζει με τη ζωή μου στο Σουδάν. Ποτέ δεν έζησα σε ένα μέρος για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα. Αυτή είναι η πρώτη φορά στη ζωή μου που έμεινα σε ένα μέρος, το Μανχάταν, τα τελευταία οκτώ χρόνια.

Όταν προσγειώθηκε το αεροπλάνο στις ΗΠΑ το 1994, βρέθηκα στο Des Moines, της Άιοβα και το Sioux της Νότιας Ντακότα μαζί με άλλα Χαμένα Αγόρια του Σουδάν. Αργότερα, έμαθα ότι υπήρχαν συγγενείς μου στο Μπλούμινγκτον της Ιντιάνα. Ο θείος μου, ο Δρ. Wal Duany ζούσε εκεί από το 1984 και εργαζόταν ως καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Ιντιάνα. Πήγα να τον συναντήσω και μπήκα στην οικογένεια του. Με τα παιδιά του  ήμασταν σχετικά κοντά στην ηλικία.

Στην Ιντιάνα, κόλλησα με το μπάσκετ. Ο ξάδερφός μου Duany Duany έπαιζε μπάσκετ για το Ουισκόνσιν και ο Kueth Duany ήταν ο αρχηγός της ομάδας των Συρακουσών η οποία μάλιστα κέρδισε το εθνικό πρωτάθλημα το 2003. Κάπως έτσι άρχισε πραγματικά η ζωή μου. Έγινα ξανά παιδί και ο θείος μου με δίδασκε και μου έδειχνε πώς να ζήσω σε αυτή τη χώρα. Εάν είχα μείνει στη Νότια Ντακότα, η ζωή μου θα είχε πάρει διαφορετική κατεύθυνση- εκεί τα περισσότερα παιδιά είχαν προβλήματα με το νόμο. Οπότε το μπάσκετ με έσωσε! Ήταν η ψυχοθεραπεία μου. Ο τρόπος να αντιμετωπίζω τη διαταραχή του μετατραυματικού στρες μου.

Άρχισα να ονειρεύομαι ότι θα πάω στο NBA. Ακόμα είναι ζωντανή αυτή η ανάμνηση. Κέρδισα μια υποτροφία για να παίξω σε ένα μικρό κολέγιο στο Mattoon του Ιλινόις και άρχισα να γίνομαι αναγνωρίσιμος ως πρωτοετής παίκτης του κολεγίου. Έπειτα κέρδισα κι άλλη  υποτροφία για να παρακολουθήσω μαθήματα στο Southwest College του Λος Άντζελες. Αποφοίτησα και έπαθα ρήξη του πρόσθιου χιαστού σύνδεσμου, οπότε  πήγα πίσω στην Ιντιάνα για ένα καλοκαίρι μέχρι να γίνω καλά. Έπρεπε να είμαι εκτός σχολής, γεγονός που οδήγησε στην απώλεια της ευκαιρίας να έχω πλήρη υποτροφία. Ήταν εφιάλτης. Εκείνη η υποτροφία ήταν ο μόνος τρόπος που είχα για να χρηματοδοτήσω την εκπαίδευσή μου.

Την άνοιξη, έμεινα στη Τζορτζτάουν με τον ξάδερφό μου Nok Duany και προπονήθηκα στο γυμναστήριο του Georgetown University. Κατά τη διάρκεια της παραμονής μου εκεί, το University of Bridgeport στο Κονέκτικατ άκουσε για μένα και μου έδωσε πλήρη υποτροφία. Τελειώνοντας το δεύτερο έτος, πήγα σε κάστινγκ για την ταινία I Heart Huckabees. Ήταν κάστινγκ που έγινε σε εθνικό επίπεδο. Έψαχναν συγκεκριμένα ένα Σουδανό πρόσφυγα που μπορούσε να παίξει ένα ρόλο στην ταινία. Έτσι έμεινα στο Κονέκτικατ εκείνο το καλοκαίρι και πήγα στην οντισιόν. Από τη μια στιγμή στην άλλη, βρέθηκα να πετάω για το Χόλιγουντ. Το επόμενο πρωί ήμουν στις πρόβες με τους Dustin Hoffman, Mark Wahlberg, Jonah Hill, Jason Schwatzman και όλους τους υπόλοιπους.

Φωτογραφία από τον Matthias Vriens McGrath

Όταν πήγα εκεί, το περιβάλλον ήταν εντελώς διαφορετικό από εκείνο του μπάσκετ. Ήρθα στον κόσμο του Χόλιγουντ, όπου όλοι ήταν τόσο καλοί και υποστηρικτικοί και έκαναν συνεχώς κομπλιμέντα. Ήταν τόσα πολλά τα φιλιά και οι αγκαλιές. Δέθηκα με τους David O. Russell και Mark Walhberg επειδή αγαπούσαμε το μπάσκετ. Σε μένα και τον Mark άρεσε να παίζουμε μετά τη δουλειά, μέρα παρά μέρα. Παίζαμε σε ένα όμορφο γυμναστήριο στην τεράστια έπαυλη του. Ήμασταν σαν αδέρφια. Και δεν με θεωρούσαν ως ακόμα ένα Χαμένο Αγόρι με μια λυπητερή ιστορία.

Κατά την 3μηνη διάρκεια της κινηματογράφησης, ρωτούσα συνεχώς τον David πότε θα τελείωναν τα γυρίσματα κι έτσι θα μπορούσα να φύγω από την Καλιφόρνια και να πάω να παίξω μπάσκετ ξανά στο University of Bridgeport. Έπρεπε να επιστρέψω για να πάρω την υποτροφία μου  πίσω. Όταν έφθασε το τέλος του Σεπτέμβρη, ήταν πολύ αργά πια για να επιστρέψω στο σχολείο. Δέκα χρόνια το μπάσκετ ήταν στο αίμα μου. Ήμουν αποφασισμένος να επιστρέψω στο σχολείο και να πάρω το πτυχίο μου στον τομέα των ανθρωπίνων υπηρεσιών, αλλά ήταν πολύ αργά.

Έμεινα εκτός εκείνο το χρόνο, χρησιμοποιώντας τα χρήματα που κέρδισα από την καλοκαιρινή εργασία μου στην ταινία και έπειτα πήγα στη Νέα Υόρκη για να πάω σε περισσότερες οντισιόν και να πάρω μέρος σε σχετικά με τη μόδα σόου, μέχρι να ξαναρχίσει το σχολείο. Ξεκίνησα το μόντελινγκ και συνάντησα πολλούς ενδιαφέροντες ανθρώπους. Κάποιοι μάνατζερ και πράκτορες ενδιαφέρονταν για τη δουλειά μου λόγω της ταινίας I Heart Huckabees. Από το 2004 έως σήμερα, έχω δουλέψει στο χώρο της μόδας κάνοντας πασαρέλα και φωτογραφίσεις. Κάνω αυτή τη δουλειά περίπου εννέα χρόνια τώρα.

Θεωρείς τον εαυτό σου μέρος του κόσμου της μόδας;

Ποτέ δεν ένιωσα αληθινά ότι ήμουν μέρος του κόσμου της μόδας. Είναι σκληρός κύκλος. Τελικά άρχισα να αισθάνομαι άνετα στο χώρο, να δουλεύω κατά τη διάρκεια της εβδομάδας μόδας, να κάνω πασαρέλα και να συνεργάζομαι με μερικούς από τους καλύτερους σχεδιαστές. Είχα τόσες πολλές ευκαιρίες και για αυτό θα είμαι για πάντα ευγνώμων και σεμνός. Ωστόσο η αποστολή μου αυτή τη στιγμή είναι πολύ πιο σημαντική από την μόδα.

Όταν ασχολούμαι με τη μόδα, στόχος μου είναι οι άνθρωποι γύρω μου να ενδιαφέρονται για τον άνθρωπο. Όπως όταν η μόδα συμμαχεί με πρότζεκτ για το καθαρό νερό, όταν ενδιαφέρεται, όταν μπορεί να κάνει τη διαφορά στις ζωές των ανθρώπων. Χαίρομαι που έχω χτίσει σημαντικές σχέσεις με σχεδιαστές στον κόσμο της μόδας και αναγνωρίζουν ποιος έχω γίνει και έρχονται σε επαφή μαζί μου για να συνδέσουμε τη μόδα με ένα σκοπό. Δεν θέλω να είμαι ασεβής ως προς κανέναν στον κόσμο της μόδας, αλλά η ζωή δεν είναι μόνο για να χαιρόμαστε λάμψη και αίγλη. Είμαι χαρούμενος που κατανοώ αυτή την ισορροπία.

Τα ρούχα δεν με αλλάζουν. Έτσι όπως το βλέπω εγώ, τα ρούχα δεν κάνουν τον άνθρωπο. Πάντα θα είμαι από το Νότιο Σουδάν, αλλά το πιο σημαντικό είναι πως πάντα θα είμαι ο Ger Duany.

Εικόνα από τον Jeff P. Elstone για τον οίκο μόδας INAISCE

Πήρες ποτέ μπάλα του μπάσκετ σε φωτογράφιση μόδας;

[Γέλια] Στις αρχές της καριέρας μου. Εμφανιζόμουν σε κάστινγκ με μια μπάλα του μπάσκετ. Με έβλεπαν ως ένα εξωτικό τύπο από την Αφρική. Δεν ήξεραν αυτή την πλευρά μου. Ήταν διαφορετικό πράγμα. Στην Ιντιάνα, το μπάσκετ είναι θρησκεία! Έπειτα, μια φορά σε ένα ταξίδι στο Μιλάνο για την εβδομάδα μόδας, εγώ και ακόμα κάνα δυο μοντέλα αποφασίσαμε να παίξουμε μπάσκετ. Άρχισα να τους ταπώνω και τότε κατάλαβαν ότι ήμουν υπολογίσιμη δύναμη.

Οι συμφοιτητές σου ήξεραν για τη ζωή σου ως πρόσφυγα και Χαμένο Αγόρι;

Ειλικρινά, δεν γνώριζαν για το παρελθόν μου. Δεν είναι κάτι για το οποίο μιλούσα. Είναι κάτι που το είχα κρύψει μέσα μου.

Όταν ζούσα στο Σουδάν, ποτέ δεν κοιτάχτηκα στον καθρέφτη. Δεν είχα καθρέφτη. Ποτέ δεν μου έκαναν κομπλιμέντα για την εμφάνιση μου. Αυτό το πράγμα δεν ήταν μέρος της κουλτούρας μας. Μετά στην Αμερική, υπήρχαν άνθρωποι που έλεγαν «Είσαι ωραίος άνδρας!» και ξαφνιαζόμουν.

Για μένα, το να έχω την ίδια μεταχείριση όπως και κάθε άλλο παιδί στο γυμνάσιο και το κολέγιο ήταν σημαντικό. Το ίδιο ήθελα και στην υποκριτική και τον κόσμο του μόντελινγκ. Και ήμουν ευγνώμων που το είχα. Δεν ήταν εύκολο. Έπειτα όταν δημοσιοποιήθηκε η ιστορία μου, κάποιος με ρώτησε «Που είναι η οικογένεια σου;». Και του είπα ότι δεν τους είχα δει εδώ και 18 χρόνια. Τότε η ιστορία μου άρχισε να μαθαίνεται.

Σήμερα είμαι διαφορετικός άνθρωπος από εκείνον που ήμουν όταν έπαιζα μπάσκετ στο κολέγιο, ακόμα κι όταν ήμουν στον κόσμο της μόδας. Έτσι όταν το 2011 πήγα να δω την οικογένεια μου, ήταν ενδιαφέρον να δω πόσο πιο διαφορετικός ήμουν από εκείνους. Είμαι διαφορετικός κατά κάποιο τρόπο αφού έχω επιρροές από αυτό το μέρος του κόσμου. Επίσης ήταν η εκπαίδευση που μου επέτρεψε να ξεφύγω από τη ζωή μου ως πρόσφυγας και ως Χαμένο Αγόρι του Σουδάν. Αλλά όταν πάω πίσω, εξακολουθώ να είμαι ο ίδιος τύπος και να λειτουργώ με τους δικούς μου με τον ίδιο τρόπο. Δεν μπορούν να πιστέψουν ότι έλειπα 20 χρόνια αλλά παραμένω ο ίδιος.

Πες μου για το ντοκιμαντέρ σου "GER: Να Είμαι Χώρια".

Η σκηνοθέτιδα μου Wanuri Kahui και εγώ πήγαμε στο Σουδάν το 2010, όπου ψάξαμε για την μητέρα μου και άλλους συγγενείς. Έλειπα τόσο καιρό και οι περισσότεροι από την οικογένεια μου και τους συγγενείς μου πίστευαν ότι έχασα τη ζωή μου.

Έψαχνα απεγνωσμένα την μητέρα μου. Ήμασταν χώρια 18 χρόνια. Η Wanuri ήθελε να απαθανατίσει την όλη κατάσταση εκεί: «Μη σκέφτεσαι τα λεφτά. Απλώς πήγαινε να βρεις την οικογένεια σου και θα σε ακολουθήσω». Τότε κατάλαβα ότι είχα μια φίλη.

Πως επιλέξατε το όνομα του ντοκιμαντέρ;

Το όνομα μου είναι Ger. Το όνομα Ger σημαίνει ‘όταν όλα καταρρεύουν’. Ωστόσο όταν τελικά εντοπίσαμε την μητέρα του Kahui, την ρώτησα «Τι σημαίνει Ger;» και απάντησε «Να είμαι χώρια».

Μου είπαν ότι η ταινία που γυρίσατε με την Reese Witherspoon αναφέρεται στα δεινά των Χαμένων Αγοριών.
Η ταινία είναι εμπνευσμένη από την αληθινή ιστορία των Χαμένων Αγοριών. Είναι μια συλλογή από όλες τις ιστορίες μας που ενσωματώθηκαν σε ένα αφήγημα από μια υπέροχη συγγραφέα, την Margerate Nagle. Εάν ποτέ έγραφα ένα βιβλίο θα συμπλήρωνε μια ταινία όπως The Good Lie, επειδή είναι σαν να ξαναζώ το τραυματικό παρελθόν μου με μία θεραπευτική, δημιουργική απελευθέρωση. Έπρεπε να σκάψω βαθιά μέσα μου και να βγάλω αυτή την ιστορία. Πιστεύω ότι αυτή η ταινία θα κάνει καλό στη χώρα μου, κι όχι καλό μόνο στην καριέρα μου. Χρειαζόμαστε μια βήμα όπως αυτό, έτσι ώστε να μπορούν να δουν και νιώσουν τις ιστορίες μας.

Είσαι αισιόδοξος για το μέλλον του Νότιου Σουδάν;

Το 2010, όταν επέστρεψα στο Νότιο Σουδάν, ήμουν πολύ αισιόδοξος. Κοίταγα αριστερά και δεξιά και ούρλιαζα τον εθνικό ύμνο Oyee! Ήμουν ενθουσιασμένος και συγκλονισμένος από χαρά. Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι όλο αυτό συνέβαινε στην εποχή μου, όσο ζούσα. Δεν πιστέψαμε ότι το Νότιο Σουδάν θα γινόταν ανεξάρτητο κράτος αλλά συνέβη!

Είμαστε οι πιο αισιόδοξοι και γεμάτοι ελπίδα άνθρωποι, με ισχυρή πίστη. Πιστεύω ότι αυτός ο πόλεμος τελικά θα σταματήσει και θα μας κάνει να έρθουμε κοντά και να σκεφτούμε για το πώς θα βαδίσουμε σε ένα νεότερο κεφάλαιο στο άμεσα μέλλον. Πρέπει να είμαι αισιόδοξος  επειδή θέλω το καλύτερο για το λαό μου. Δεν μπορούμε να χάσουμε την ελπίδα. Αυτό αντιπροσωπεύει η πατρίδα μας, την ελπίδα! Θα το κάνουμε κι αυτό.

Ακολουθήστε το VICE στο Twitter,  Facebook και Instagram.