«Στην ηλικία των 17 ετών είχα ένα σοβαρό ατύχημα με τη μηχανή. Έμεινα για τρεις μήνες στο νοσοκομείο, στη διάρκεια των οποίων, χειρουργήθηκα τρεις φορές. Οι γιατροί μου είπαν ότι έπασχα από εξελκυσμό του βραχιονίου πλέγματος –είχαν δηλαδή «ξεριζωθεί» τα νεύρα μου από το νωτιαίο μυελό. Σύμφωνα με τη διάγνωση το αριστερό μου χέρι είχε παραλύσει -η αναπηρία μου ήταν της τάξης του 67%. Μόλις το άκουσα αυτό, κατέρρευσα. Με ενημέρωσαν πως στο άμεσο μέλλον θα έπρεπε να ξαναμπώ στο χειρουργείο. Αυτή τη φορά στο εξωτερικό, καθώς για την περίπτωσή μου δεν πραγματοποιούνταν επεμβάσεις στην Ελλάδα. Τα χρόνια που ακολούθησαν ήταν μαρτυρικά, με αφόρητους πόνους. Για 24 ώρες την ημέρα αισθανόμουν μια αόρατη μέγγενη να συνθλίβει το χέρι μου -ήμουν μόλις 17 χρόνων παιδί κι όμως είχα χάσει την όρεξη μου για ζωή. Ξεκινήσαμε με τους γονείς μου να αναζητούμε λύσεις στο εξωτερικό. Αρχικά στη Βουλγαρία και αργότερα στη Σουηδία. Εν τέλει, τα επόμενα χρόνια χειρουργήθηκα συνολικά 12 φορές, χωρίς όμως να αλλάξει κάτι δραματικά. Οι πόνοι παρέμεναν –έπρεπε να μάθω να ζω με αυτούς. Στα 19 μου και έπειτα από μια περίοδο συνειδητής απομόνωσης, προσπάθησα να κοινωνικοποιηθώ ξανά, προπαθώντας να αποδεχθώ το ατύχημα. Ένα βράδυ, μαζί με μια παρέα φίλων, δοκίμασα ένα τσιγάρο κάνναβης για πρώτη φορά στη ζωή μου. Από την πρώτη στιγμή αισθάνθηκα ένα απαλό μούδιασμα –οι πόνοι μειώθηκαν και το μόνιμο ενοχλητικό μυρμήγκιασμα εξαφανίστηκε για ώρα. Δεν είχα ιδέα για ποιο λόγο συνέβη αυτό –κι όμως εκείνη η πρώτη αίσθηση ανακούφισης ήταν κάτι το ανεπανάλητο για μένα. Έκτοτε ξεκίνησα να κάνω περιστασιακή χρήση. Με τον καιρό σταθεροποιήθηκα στα τέσσερα με πέντε τσιγάρα την εβδομάδα. Για μένα η κάνναβη δεν είχε ψυχαγωγικό χαρακτήρα, ήταν το παυσίπονό μου»…

Τα λόγια του Κωνσταντίνου Σύρου ρέουν αβίαστα –κάθε τόσο γυρίζει και ριχνεί κλεφτές ματιές στην παραλία που απλώνεται καταγάλανη στα δυο βήματα. Τρία μικρά κορίτσια κάθονται στην άμμο και χαζεύουν τους πρωινούς κυματισμούς του νερού. «Οι κόρες μου είναι. Οι τρεις δηλαδή, έχω τέσσερις συνολικά…», μου λέει χαμογελώντας. «Πάμε και εμείς στην παραλία για να τις προσέχω;», ρωτά. Γνέφω καταφατικά. Κλείνει στα γρήγορα το περίπτερο και κατηφορίζουμε. Βγαίνοντας από το περίπτερο παρατηρώ το τραυματισμένο χέρι του –έχει ατροφήσει και σε πολλά σημεία είναι μελανό. «Δεν αιματώνεται καλά, γι' αυτό μελανιάζει συνέχεια», μου εξηγεί καθώς βαδίζουμε στην παραλία. Του ζητώ να συνεχίσει τη διήγηση.

Δείτε ακόμα: Η μάχη της Αλάσκας για την νομιμοποίηση της κάνναβης

«Στα 22 μου νοίκιασα άδεια άδεια περιπτέρου και ξεκίνησα να εργάζομαι. Λόγω του ατυχήματος δεν μπορούσα να κάνω άλλες δουλειές. Ήμουν πλέον καθημερινός χρήστης, όμως η αναγκαστική επαφή με τους μικροεμπόρους κάνναβης με ενοχλούσε. Δεν ήθελα να έχω καθόλου παρτίδες, ζούσα σε μια μικρή και κλειστή κοινωνία. Είχα οικογένεια, δε με ενδιέφεραν τέτοιου τύπου συναναστροφές. Ήθελα απλώς να προμηθεύομαι το φάρμακό μου. Γιατί για μένα αυτό είναι η κάνναβη. Φάρμακο. Στα 24 αποφάσισα να ταξιδέψω ως την Ολλανδία με σκοπό να μάθω περισσότερα πράγματα γύρω από το φυτό. Έμεινα στο Άμστερνταμ και εκεί γνώρισα έναν Έλληνα, ο οποίος ήταν ο πρώτος άνθρωπος που με ενημέρωσε σχετικά με την καλλιέργεια. Επιστρέφοντας στην Ελλάδα, το 'χα πάρει απόφαση. Θα καλλιεργούσα για προσωπική χρήση. Στα 24 έβαλα τα πρώτα φυτά και από τότε έως σήμερα, που είμαι 43 ετών, καλλιεργώ συστηματικά αποκλειστικά για εμένα –δεν έχω αγοράσει ποτέ κάνναβη από άλλον. Και ασφαλώς εννοείται ότι δεν έχω εμπορευθεί ποτέ στη ζωή μου. Ούτε τσιγάρο δεν έχω κεράσει. Οι μόνοι που γνώριζαν ότι έκανα χρήση ήταν οι γονείς, η γυναίκα μου και άνθρωποι του στενού οικογενειακού περιβάλλοντος. Δεν ήθελα να το γνωρίζει κάποιος άλλος, διότι σε μια μικρή κοινωνία δύσκολα αντιλαμβάνεται κανείς πως η χρήση που έκανα δεν ήταν ψυχαγωγική. Έτσι προτίμησα να κρατήσω αποστάσεις».

Παρόλα αυτά τον Αύγουστο του 2013, μια δυσάρεστη έκπληξη περιμένει τον Κωνσταντίνο. Άνδρες της ασφάλειας, παρουσία εισαγγελέα, χτυπούν την πόρτα του σπιτιού του στο Ξυλόκαστρο προκειμένου να πραγματοποιήσουν έρευνα για ναρκωτικά, ύστερα από ανώνυμη καταγγελία. «Δούλευα στο περίπτερο όταν ξαφνικά με ειδοποίησε η γυναίκα μου -ανοίγοντας την πόρτα η μικρή μου κόρη βρέθηκε απέναντι σε 15 αστυνομικούς που με αναζητούσαν. Άρχισαν να ψάχνουν το σπίτι και βρήκαν στην κουζίνα δυο γραμμάρια και ένα αξεσουάρ που είχα για να στρίβω, λόγω του χεριού μου. Έκλεισα το περίπτερο και έφυγα αμέσως για το σπίτι, παρότι οι ίδιοι περίμεναν ότι θα προσπαθούσα να αποφύγω το αυτόφωρο εξ ου και δεν ήρθαν κατευθείαν στη δουλειά μου. Τους ζήτησα λόγω των παιδιών να μην προκληθεί κάποιου είδους ένταση. Τους οδήγησα κατευθείαν στην αποθήκη όπου είχα μαζέψει σε βαζάκια την κάνναβη από την τελευταία καλλιέργειά μου. Στα μισά βάζα είχα την ποικιλία sativa την οποία έπαιρνα το πρωί και στα υπόλοιπα την indica που είχα για το βράδυ. Τους εξήγησα από τη πρώτη στιγμή ότι η κάνναβη είναι για μένα φάρμακο, διότι είμαι ασθενής και με ανακουφίζει από τους πόνους. Ήταν ήρεμοι –δεν είχαν βρει στο σπίτι ζυγαριές, πελατολόγια ή ότι άλλο βρίσκεται συνήθως σε διακινητές. Παρόλα αυτά έκτοτε ξεκίνησε μια ατέλειωτη περιπέτεια για μένα. Μου ζήτησαν να καρφώσω κάποιον που ξέρω ότι εμπορεύεται για να πέσω στα μαλακά, αλλά τους εξήγησα ότι δεν είχα επαφές, δεν αγόραζα ποτέ απ' έξω. Γι' αυτό άλλωστε καλλιεργούσα. Στο μεταξύ, το ζύγισμα από το χημείο του κράτους έδειξε ότι η ποσότητα που βρέθηκε στην αποθήκη μου ήταν περίπου 1,4 κιλά μαζί με τα κλαριά και τα φυλλαράκια. Ποσότητα που με εξασφάλιζε φαρμακευτικά για περίπου ένα χρόνο, μαζί με τη δημιουργία λαδιού κάνναβης το οποίο και τρώω συχνά».

Ρωτώ τον Κωνσταντίνο αν έμαθε ποιος τον κατήγγειλε στην αστυνομία. «Δεν έχω ιδέα. Όταν οδηγήθηκα στον ανακριτή και τον εισαγγελέα τους εξήγησα ότι κάνω αποκλειστικά χρήση για ιατρικούς λόγους, παρέδωσα τα εκκαθαριστικά των τελευταίων δέκα ετών για να δουν ότι τα εισοδήματά μου και τον ιατρικό μου φάκελο με όλα τα απαραίτητα έγγραφα και τις γνωματεύσεις και τους μίλησα για τις εκατοντάδες πανεπιστημιακές έρευνες που επιβεβαιώνουν τις φαρμακευτικές ιδιότητες του φυτού ως προς την πάθησή μου. Εν τέλει, με άφησαν ελεύθερο χωρίς εγγύηση και μου όρισαν δικάσιμη για τις 28 Μαΐου του 2015».

Η Ηλέκτρα Λήδα-Κούτρα είναι η δικηγόρος που θα τον εκπροσωπήσει στην επερχόμενη δίκη. Στο παρελθόν είχε υπερασπιστεί με ιδιαίτερη επιτυχία μια άλλη περίπτωση ασθενούς ο οποίος συνελήφθη για καλλιέργεια 69 φυτών κάνναβης, όμως κατάφερε να αποδείξει την εξάρτησή του και βάση των ευεργετικών διατάξεων του νόμου 4139 του 2013 περί ναρκωτικών, ο πελάτης της άκουσε «ατιμώρητος» από το ελληνικό δικαστήριο.

«Σύμφωνα με το τελευταίο νόμο κάθε πράξη που σχετίζεται με τα ναρκωτικά όπως η καλλιέργεια θεωρείται διακίνηση -το καλό βέβαια είναι πως η νομοθεσία πλέον είναι πιο φιλική προς τα τοξικοεξαρτημένα άτομα. Στην περίπτωση του Κωνσταντίνου είναι πολύ σημαντικό λοιπόν να τεκμηριώσουμε την εξάρτησή του μέσα από πραγματογνωμοσύνες, μαρτυρίες, βεβαιώσεις από γιατρούς. Με τα κριτήρια που θέτει ο νέος νόμος, βέβαια, δεν είναι καθόλου εύκολο να πιστοποιηθεί εξάρτηση από την κάνναβη. Κι αυτή είναι η μεγάλη πρόκληση που έχουμε να αντιμετωπίσουμε, διότι με την αναγνώριση της τοξικομανίας φεύγεις από το κακούργημα και πας στο πλημμέλημα. Δυστυχώς, οι περιπτώσεις ασθενών που κάνουν χρήση κάνναβης είναι κάπως καινούριες για τα ελληνικά δικαστήρια. Πέρα από την υπόθεση του ασθενούς από την Πάτρα με τα 69 δέντρα και την περίπτωση του Χρήστου Ριγανά, δεν γνωρίζω άλλες. Δεν είναι όμως μονάχα το νομικό σκέλος, μεγάλη σημασία έχει και η δικαιωματική διάσταση της υπόθεσης. Κοινώς, μπορεί η πολιτεία να απαγορεύει την πρόσβαση ενός ασθενούς σε μία ουσία που έχει αποδειχθεί επιστημονικά ότι ενδείκνυται για μία πάθηση; Προσωπικά εκτιμώ πως τίθεται πλέον ζήτημα δικαιώματος στην επιλογή και τον αυτοκαθορισμό του ατόμου, καθώς είναι νόμιμο δικαίωμα του ασθενούς η επιλογή της θεραπείας του όπως προβλέπεται από τις διεθνείς ανώτατες συμβάσεις (οι οποίες είναι ισχυρότερες των κοινών νομών κάθε κράτους). Βέβαια τα διεθνή εργαλεία δεν αρέσουν πάντα στα ελληνικά δικαστήρια. Θα είναι μια δύσκολη δίκη με μεγάλο νομικό ενδιαφέρον».

Ο Κωνσταντίνος, πάντως, παραμένει αισιόδοξος ενόψει της 28ης Μαΐου. «Δεν θεωρώ ότι έχω κάνει κάτι κακό. Δεν εμπορεύθηκα, δεν έβγαλα χρήματα. Το μόνο που με ενδιέφερε πάντα ήταν να παίρνω το φάρμακό μου, το οποίο δεκάδες έρευνες αποδεικνύουν ότι βελτιώνει την κατάσταση της πάθησής μου. Περιμένω να ακούσω αθώος και να συνεχίσω τη ζωή μου με τα παιδιά και τη γυναίκα μου, που έχουν ταλαιπωρηθεί χωρίς να φταίνε καθόλου. Από εκεί και πέρα παλεύουμε μαζί με άλλους 10 περίπου ασθενείς να δημιουργήσουμε και μια λέσχη φαρμακευτικής κάνναβης στην Ελλάδα, ώστε να μπορούμε να προμηθευόμαστε τις ουσίες του φυτού χωρίς να βρισκόμαστε αντιμέτωποι με το νόμο. Πρέπει κάποια στιγμή να δει σοβαρά η ελληνική πολιτεία το ζήτημα της φαρμακευτικής χρήσης της κάνναβης».

Καθώς συζητάμε μια λιπόσαρκη, γνωστή και στους δυο μας, φιγούρα με ψαρά μαλλιά γνέφει από μακριά, κουνώντας τα χέρια του χαμογελαστός. Δίπλα του περπατά ένας άγνωστος άντρας. «Ήρθε και ο Χρήστος με τον Α.», μου λέει ο Κωνσταντίνος. «Κι δυο μέλη της λέσχης που ετοιμάζουμε». Τον Χρήστο Ριγανά τον γνωρίζω καιρό τώρα –ήδη από τον προπερασμένο Σεπτέμβριο όταν ανέβηκα στο νησί του, την Κέρκυρα, για να μου μιλήσει δια ζώσης για το όνειρό του που δεν είναι άλλο από τη δημιουργία μιας λέσχης φαρμακευτικής κάνναβης για Έλληνες ασθενείς. Κατά την παραμονή μου στο νησί με ξενάγησε στους χώρους όπου ευελπιστεί να φιλοξενηθεί το κλαμπ ασθενών –αν και εφόσον ξεπεραστούν τα νομικά κωλύματα με τα οποία ασχολείται η δικηγόρος Ηλέκτρα Λήδα-Κούτρα – ενώ με οδήγησε και στην καλλιέργεια των 17 δέντρων που είχε βάλει εκείνη την εποχή σε μια πλαγιά κάτω από το σπίτι του. «Λίγα είναι τώρα, έπρεπε να ήσουν εδώ όταν είχα βάλει τα 159. Δεν μπορούσες να περάσεις…», μου 'χε πει. Ο Χρήστος είναι ένας επίμονος «ακτιβιστής της κάνναβης» [διαβάστε εδώ μία παλαιότερη συνέντευξή του στη LIFO και τον Θοδωρή Αντωνόπουλο] -από τα μέσα της δεκαετίας του '90 διεξάγει έναν προσωπικό αγώνα με αλλεπάλληλες προφυλακίσεις και φυλακίσεις προκειμένου να του αναγνωριστεί το δικαίωμα να καλλιεργεί νόμιμα και να κάνει χρήση ως ασθενής (είναι φορέας του HIV). Τα 159 δέντρα τα είχε βάλει σε μια προσπάθεια να προκαλέσει το νόμο και να ανοίξει ένας μεγάλος δημόσιος διάλογος για ένα ζήτημα που ως τις μέρες μας παραμένει ταμπού. «Δεν πρόκειται να σταματήσω να καλλιεργώ ποτέ», μου λέει σήμερα. «Πλέον ακόμα και οι δικαστές ή μάλλον κάποιοι δικαστές, με αντιμετωπίζουν με κατανόηση. Για παράδειγμα δεν προφυλακίστηκα για τα 159 δενδρύλλια που έβαλα, αλλά από την άλλη έχω κάνει φυλακή για 15 γραμμάρια». Τον ρωτώ για την ασθένειά του.

«Διαγνώστηκα το '95 με τον ιό -οι γιατροί μου έλεγαν τότε ότι μέχρι το 2004 θα έχω πεθάνει. Φοβόμουν πως αυτό ήταν, τελείωσα. Μικρός πέρασα απ' όλα τα χημικά ναρκωτικά, ενώ μέσα στη φυλακή έκανα και ηρωίνη. Με το που έμαθα όμως για την ασθένεια αποφάσισα πως μέχρι το τέλος της ζωής μου το μόνο που θέλω να καπνίζω είναι κάνναβη και τίποτα άλλο. Για να αποφύγω το εμπόριο και τους κινδύνους αποφάσισα να καλλιεργήσω μόνος μου σπίτι, αποκλειστικά για μένα. Στο μεταξύ, οι γιατροί επέμεναν να πάρω τις πρώτες αντιρετροϊκές αγωγές που είχαν ανακαλυφθεί τότε και οι οποίες ήταν πανάκριβες. Αρνήθηκα γιατί δεν είχα τα λεφτά και παράλληλα αισθανόμουν ότι ήθελαν να με κάνουν πειραματόζωο. Προτίμησα να κάνω καθημερινή χρήση κάνναβης χωρίς να έχω ιδέα για τις όποιες φαρμακευτικές ιδιότητες του βοτανιού. Για μένα ήταν ψυχαγωγία. Αργότερα, βέβαια, το είδα και ακτιβιστικά. Είχα ζήσει βαθιά μέσα στον κόσμο των εξαρτήσεων και γνώριζα καλά τι κάνουν τόσο τα παράνομα χημικά ναρκωτικά, όσο και τα νόμιμα όπως το τσιγάρο και το ποτό. Μου φαινόταν αδιανόητο, λοιπόν, να είναι νόμιμο το ουίσκι, η βόκτα και ο καπνός που έχουν οδηγήσει εκατομμύρια ανθρώπους στο τάφο και παράνομη η κάνναβη που δεν ευθύνεται για κανέναν θάνατο. Άρχισα να καλλιεργώ μανιωδώς, αναζητώντας παραθυράκια στο νόμο. Στόχος μου ήταν -και παραμένει ως σήμερα- η νόμιμη καλλιέργεια και χρήση για τους ασθενείς. Στο μεταξύ, όταν μπήκε το 2004 παρότι έπρεπε να έχω πεθάνει σύμφωνα με τα λεγόμενα των γιατρών, εγώ αισθανόμουν καλύτερα από ποτέ. Άρχισα να αντιλαμβάνομαι πλέον για τα καλά πως κάτι τρέχει με το συγκεκριμένο φυτό, ότι διαθέτει φαρμακευτικές ιδιότητες».

Καθώς μιλάει ο Χρήστος, ο Α. δίπλα του κουνά καταφατικά το κεφάλι, κρατώντας σφιχτά στα χέρια ένα μάτσο χαρτιά. Ο ίδιος είναι καρκινοπαθής και κάνει χρήση λαδιού κάνναβης εδώ και αρκετά χρόνια. Μου ζητά τα μη δημοσιοποιήσω τα στοιχεία του, διότι λόγω επαγγέλματος ουδείς -πέρα από τη γυναίκα και τα παιδιά του- γνωρίζει ότι κάνει φαρμακευτική χρήση. «Δυστυχώς, ο κόσμος δυσκολεύεται να αντιληφθεί την ιατρική εφαρμογή του φυτού. Νομίζει ότι το κάνεις για ψυχαγωγικούς λόγους. Κοίτα όμως τι λένε ένα σωρό έρευνες…», λέει και αφήνει στο τραπέζι ένα πάκο χαρτιά από διάφορα μεγάλα ερευνητικά κέντρα του εξωτερικού. Η αλήθεια είναι πως τα τελευταία χρόνια ολοένα και περισσότεροι επιστήμονες έχουν ενδείξεις για τη φαρμακευτική δράση κάποιων ουσιών της κάνναβης σε μια σειρά από ασθένειες όπως ο καρκίνος, η σκλήρυνση κατά πλάκας, το γλαύκωμα, η επιληψία, το AIDS και διάφορες άλλες. Πλέον σε πολλές χώρες της Δύσης σκευάσματα ουσιών της κάνναβης συνταγραφούνται νόμιμα –όχι όμως στην Ελλάδα. Ο Χρήστος Ριγανάς ισχυρίζεται πως «Μαίνεται ένας αόρατος πόλεμος με τις μεγάλες φαρμοβιομηχανίες. Μιλάμε για τζίρους δισεκατομμυρίων. Εκτιμώ πάντως ότι η νομιμοποίηση του φυτού -το οποίο παρεμπιπτόντως τέθηκε εκτός νόμου τη δεκαετία του '30 για οικονομικούς και μόνο λόγους- είναι θέμα χρόνου και στην Ελλάδα. Τουλάχιστον για φαρμακευτική χρήση. Διότι η αποποινικοποίηση της κάνναβης για ψυχαγωγικούς σκοπούς έχω την αίσθηση ότι θα αντιμετωπίσει μεγαλύτερα εμπόδια. Κι ο λόγος είναι απλός: Ξέρεις πόσοι θα χάσουν ένα αξιοσέβαστο μεροκάματο, αν και εφόσον ο καθένας από εμάς μπορεί να βάλει δυο δενδρύλλια στη βεράντα του για προσωπική χρήση; Δεν πάει το μυαλό σου πόσο ισχυρή είναι η παραοικονομία των ναρκωτικών και πόσους θρέφει στο παρασκήνιο. Και δεν μιλάω αποκλειστικά για τους εμπόρους. Το μαύρο χρήμα των ναρκωτικών φτάνει παντού. Συμφέρει πολύ κόσμο να υπάρχουν τοξικοεξαρτημένα άτομα. Το έχω ζήσει στο πετσί μου τόσο στη φυλακή όσο και στις πιάτσες».

Φωτογραφίες: Αλεξία Τσαγκάρη

Ποια είναι όμως η γνώμη των Ελλήνων επιστημόνων για τη φαρμακευτική δράση της κάνναβης; Τον περασμένο Οκτώβριο επισκέφτηκα τον καθηγητή της Φαρμακευτικής σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών, Λέανδρο Σκαλτσούνη, για να του θέσω το ερώτημα «Είναι τελικά φάρμακο η κάνναβη;». Η απάντησή του ήταν: «Μέσα στο φυτό υπάρχουν ουσίες με μεγάλο φαρμακολογικό ενδιαφέρον. Η κάνναβη που καλλιεργείται για φαρμακολογική χρήση προέρχεται από συγκεκριμένες ποικιλίες -πρέπει να γίνει ξεκάθαρο, όμως, ότι για τα φαρμακευτικά σκευάσματα αυτό που έχει σημασία δεν είναι το ίδιο το φυτό, αλλά το εκχύλισμά του το οποίο περιέχει τις επιθυμητές ουσίες σε συγκεκριμένες αναλογίες». Οι επιστήμονες είχαν υποψίες ήδη από τις αρχές του περασμένου αιώνα σχετικά με τις θεραπευτικές ιδιότητες της κάνναβης, όμως μόλις την τελευταία δεκαετία οι ερευνητές επιχείρησαν την κατασκευή σκευασμάτων με σκοπό την αντιμέτωπιση σοβαρών συμπτωμάτων σε ασθενείς. Ο Λέανδρος Σκλατσούνης εξηγεί: «Ακόμα οι φαρμοκολογικές δυνατότητες της κάνναβης είναι υπό διερεύνηση παγκοσμίως. Χρειάζεται συνεπώς ηρεμία και υπομονή για να μάθουμε περισσότερα. Πριν από λίγα χρόνια είχαμε στη χώρα μας την ιστορία της φραπελιάς. Μέσα στα φύλλα της ελιάς υπάρχουν, πράγματι, δραστικές ουσίες που αν απομονωθούν μπορεί να δημιουργήσουν φαρμακευτικά σκευάσματα. Αν λέμε στον κόσμο να βράζουν τα φύλλα και να πίνουν το χυμό τους, τότε προφανώς αυτή είναι μια ανεύθυνη πράξη. Το ίδιο ισχύει και με την κάνναβη. Για παράδειγμα στην καπνιστή κάνναβη λόγω των μεγάλων θερμοκρασιών οι δραστικές ουσίες αλλοιώνονται, ενώ αυξάνεται η τοξικότητα της κάνναβης η οποία εισπνέεται».

Την ίδια εποχή επισκέφτηκα στη Θεσσαλονίκη τον νευρολόγο-επιληπτολόγο, Κυριάκο Γαργάνη, ο οποίος είναι υπεύθυνος της Μονάδας Επιληψίας του νοσοκομείου Άγιος Λουκάς και θεωρείται ένας από τους κορυφαίους επιστήμονες στο τομέα του στη χώρα. Ο ίδιος πιστεύει: «Προϋπόθεση για να χρησιμοποιηθεί θεραπευτικά οποιαδήποτε ουσία, εν προκειμένω οι δραστικές ουσίες της κάνναβης, είναι να υπάρχουν στανταρισμένα σκευάσματα. Δεν θα πρέπει, κατά τη γνώμη μου, ένας ασθενής να απευθυνεί σε έναν καλλιεργητή κάνναβης. Μέσα στο επόμενα τέσσερα με πέντε χρόνια θα γνωριζούμε ακριβώς τις φαρμακευτικές δυνατότητες των ουσιών της κάνναβης τουλάχιστον στην επιληψία. Ήδη στην Αμερική οι έρευνες προχωρούν πολύ γρήγορα».

Νόμιμη ή παράνομη, εγκεκριμένη ή όχι, η κάνναβη είναι ένα φυτό που έχει δώσει ελπίδα σε χιλιάδες ασθενείς, οι οποίοι συνεχίζουν να πιστεύουν πως αποτελεί ένα από τα φάρμακα του μέλλοντος…

* To Σάββατο 9 Μαΐου θα πραγματοποιηθεί στην πλατεία Συντάγματος η 1η Γιορτή της Κάνναβης (Athens Cannabis Protestival) από τη μία το μεσημέρι έως τη μία το βράδυ.

Ακολουθήστε το VICE στο Twitter, Facebook και Instagram.