Πολλοί είναι αυτοί που περίμεναν την 31η Οκτωβρίου και το Halloween για να νιώσουν λίγο τρόμο. Είναι βέβαια και οι άλλοι, που δεν χρειάζονται αυτή τη μέρα - έχουν νιώσει τον τρόμο από παιδιά.

Αν το καλοσκεφτείς τα παραμύθια και οι παιδικές ιστορίες είναι γεμάτα μηνύματα, αλλά και πολύ αίμα. Μεταξύ μας μπροστά σε αυτές τις ιστορίες το Halloween μοιάζει με animation της Pixar. Για αυτό, ρωτήσαμε διάφορους συντάκτες του VICE από όλη την Ευρώπη, να μας πουν τις τρομακτικές ιστορίες που τους έλεγαν οι γονείς και οι παππούδες τους όταν ήταν πιτσιρίκια.

Η κατσίκα και τα τρία παιδιά της, σε διδάσκουν ότι αν δεν ακούς τους γονείς σου, θα πεθάνεις. Η κατσίκα έχει τρία παιδιά: δύο άτακτα και ένα καλό. Βγαίνει έξω από το σπίτι της και τους λέει να κρατήσουν την πόρτα κλειστή μέχρι να επιστρέψει και να ακούσουν τη φωνή της. Ένας λύκος που περνάει από εκεί, ακούει τι λέει, προσπαθεί να αντιγράψει τη φωνή της, αλλά αποτυγχάνει να πείσει τα παιδιά να τον αφήσουν να μπει μέσα. Στη συνέχεια, πηγαίνει σε έναν σιδηρουργό, ακονίζει τη γλώσσα και τα δόντια του και προσπαθεί ξανά. Τα δύο άτακτα παιδιά πείθονται και του ανοίγουν την πόρτα, αλλά και τα τρία κρύβονται, για παν ενδεχόμενο. Το καλό παιδί, που ήταν πιο επιφυλακτικό από την αρχή, κρύβεται στο καλύτερο σημείο και, έτσι, επιβιώνει. Τα άλλα δύο τα κατασπαράζει ο λύκος - εκτός από τα κεφάλια τους, τα οποία τοποθετεί στο παράθυρο, ενώ στη συνέχεια τροποποιεί τις εκφράσεις των προσώπων τους για να φαίνονται σαν να χαμογελούν, έτσι ώστε να τα δει η μητέρα τους και να πιστεύει ότι είναι καλά και ευτυχισμένα. Έπειτα, λερώνει τους τοίχους με αίμα και φύλλα.

Η μάνα κατσίκα επιστρέφει και ακούει όλη την ιστορία από το τελευταίο παιδί της. Η κατσίκα τότε καλεί τον λύκο σε δείπνο, προσποιούμενη ότι δεν γνωρίζει πως ήταν αυτός υπεύθυνος για τον θάνατό τους. Βάζει τον λύκο σε μια καρέκλα, ανάβει μια φωτιά κάτω από αυτήν και τον αφήνει να πεθάνει μέσα στις φλόγες, ενώ μαζί με το παιδί που της έχει απομείνει τον λιθοβολούν. Τέλος.

Η ιστορία, που γράφτηκε το 1875 από τον συγγραφέα Ion Creanga, περιλαμβάνεται στο ρουμανικό εκπαιδευτικό πρόγραμμα από την πρώτη τάξη του νηπιαγωγείου. Αυτό σημαίνει ότι οι κύριοι αποδέκτες της ιστορίας είναι τα παιδιά μεταξύ των ηλικιών δύο και πέντε ετών. Η ιστορία υποτίθεται διδάσκει στα παιδιά τις συνέπειες του να παρακούνε τους γονείς τους. Επίσης, υποτίθεται ότι τα βοηθάει να εκφράσουν τα συναισθήματά τους καλύτερα.

Η ιστορία του Karius και του Baktus υποτίθεται ότι θα σας διδάξει να βουρτσίζετε τα δόντια σας και να τρώτε υγιεινά. Βασικά, αν δεν το κάνετε, τα αμείλικτα τρόλς των δοντιών θα μετατρέψουν τα δόντια σας σε μικρά τρολο-σπιτάκια και θα φτιάξουν μαγαζιά.

Η ιστορία έχει ως εξής: Ένα νεαρό αγόρι, ο Jens, έχει χάλια στοματική υγιεινή, ενώ λατρεύει και τα γλυκά. Εξαιτίας αυτού, το μαυρομάλλικο δοντο-τρολ, Karius και ο κοκκινομάλλης αδελφός του Baktus κάνουν τρύπες στα δόντια του Jens και τα μεταμορφώνουν σε φανταχτερά τρολο -σπιτάκια και αρχίζουν να ζουν ευτυχισμένα στο στόμα του. Αυτά τα σαδιστικά παπαράκια περνούν τις ημέρες τους τραγουδώντας για τα αγαπημένα τους γλυκά καθώς με σφυρί και με καλέμι, σκάβουν τα δόντια του Jens, ενώ παράλληλα διαπραγματεύονται την αντικειμενική αξία των ακινήτων των κοπτήρων έναντι των τραπεζιτών του Jens.

Ο μεγαλύτερος φόβος τους είναι -σωστά το μαντέψατε- η οδοντόβουρτσα, και όπως σχολιάζει ο Karius χαιρέκακα για το Jens «δεν έχει βουρτσίσει τα δόντια του εδώ και βδομάδες» και ο Baktus ανατριχιάζει, καθώς αναπολεί εκείνη την φοβερή περίοδο, τότε που αγόρι έτρωγε μόνο καρότα και ψωμί σίκαλης. Χαίρονται κάθε φορά που ο Jens μασουλάει ένα ντόνατς ή άλλες λιχουδιές γεμάτες γλυκόζη και τραγουδώντας περιγράφουν το πώς πολλαπλασιάζονται «εξαιτίας των κέικ και της καραμέλας», και ονειρεύονται τη μέρα που το στόμα του Jens θα είναι τόσο βρώμικο ώστε όλη η οικογένειά τους θα μπορεί να μαζευτεί μαζί και να ενώσει τις δυνάμεις της. Τελικά ο Jens αποφασίζει να σοβαρευτεί και πηγαίνει στον οδοντίατρο, ο οποίος καθαρίζει το στόμα του από τα κακόβουλα δοντο-τρόλς μια για πάντα!

Αυτό το παραμύθι αρχικά κυκλοφόρησε από το Νορβηγό παιδικό θεατρικό συγγραφέα, στιχουργό και εικονογράφο Thorbjørn Egner το 1949. Εκδόθηκε για πρώτη φορά στη Δανία το 1958 και γρήγορα έγινε βασικό στοιχείο των Δανέζικων παραμυθιών για τις γενιές παιδιών που ακολούθησαν.

Ένα από τα διηγήματα που τα Αυστριακά παιδιά πρέπει να υπομείνουν ονομάζεται The Thumbsucker (Αυτός που πιπιλίζει τον αντίχειρά του). Όπως ίσως θα έχετε μαντέψει το Thumbsucker έχει να κάνει με ένα αγόρι -τον Konrad- που απλά δεν σταματάει να πιπιλίζει τους αντίχειρές του. Η μητέρα του, του λέει επανειλημμένα να σταματήσει, αλλά δεν την ακούει. Έτσι, προειδοποιεί τον Konrad ότι, αν συνεχίσει, θα τον πάει σε κάποιον ράφτη για να του κόψει τα δάχτυλα. Ο Konrad συνεχίζει το πιπίλισμα κι, έτσι, ο ράφτης εμφανίζεται και αρχίζει να κυνηγάει τον Konrad με ένα μεγάλο ψαλίδι. Τελικά, καταφέρνει να του κόψει τους αντίχειρες.

Το Thumbsucker γράφτηκε τον 19ο αιώνα, από έναν Γερμανό γιατρό που ονομάζεται Heinrich Hoffmann, ο οποίος είχε κάπως περίεργες απόψεις για την εκπαίδευση των παιδιών. Αυτός ο τύπος έγραψε πολλές ιστορίες, συμπεριλαμβανομένης μιας για ένα μικρό αγόρι που πνίγεται λόγω αφηρημάδας.

Ακριβώς όπως και τα περισσότερα τρομακτικά παραμύθια, «Η φρικτή ιστορία με τα σπίρτα» έχει ένα μόνο νόημα: θα πεθάνεις με φρικτό θάνατο αν δεν ακούς τους γονείς σου. Η πρωταγωνίστρια της ιστορίας είναι ένα μικρό κορίτσι που ονομάζεται Paulinchen, η οποία έχει μείνει μόνη της με τις δύο γάτες της. Οι γονείς της είναι έξω και αυτή βαριέται. Όταν βρίσκει ένα κουτί σπίρτα, αποφασίζει να παίξει ένα παιχνίδι και προσπαθεί να τα ανάψει. Οι δύο γάτες της οικογένειας προσπαθούν να παρέμβουν και να της υπενθυμίσουν ότι ο πατέρας της έχει απαγορεύσει να παίζει με τα σπίρτα, αλλά δεν τις ακούει. Ανάβει ένα σπίρτο και χορεύει γύρω του, εντυπωσιασμένη από το πόσο όμορφες φαίνονται οι φλόγες όταν κινείται. Φυσικά αυτή η ιστορία δεν τελειώνει καλά. Καταφέρνει να αρπάξει φωτιά το φόρεμά της και μόνο λίγα δευτερόλεπτα αργότερα, ολόκληρο το σώμα της βρίσκεται αναμμένο στις φλόγες. Οι γάτες φωνάζουν απελπισμένα για βοήθεια, αλλά κανείς δεν μπορεί να ακούσει τα ουρλιαχτά του παιδιού ή των ζώων. Τέλος, η Paulinchen πεθαίνει και γίνεται ένας σωρός από στάχτες. Το μόνο μέρος της που παραμένει αλώβητο είναι τα παπούτσια της. Οι γάτες της κάθονται εκεί, κλαίγοντας και ρωτώντας «Πού είναι οι φτωχοί γονείς της; Πού;» σαν να ήταν τα πραγματικά θύματα αυτής της κατάστασης.

«Η φρικτή ιστορία με τα σπίρτα» είναι μέρος του Struwwelpeter - παιδικών βιβλίων του Sawof. Γράφτηκε το 1845 από τον ψυχολόγο Heinrich Hoffmann. Η συλλογή του από σύντομες, τρομακτικές ιστορίες κάνουν το The Shining να μοιάζει με τα Minions και θα μπορούσε να είναι ένας από τους λόγους για τους οποίους οι Γερμανοί δεν φημίζονται για το χιούμορ τους. Παρά τη φρικιαστικότητά της, αυτή η ιστορία λέγεται σε παιδιά από πολύ μικρή ηλικία. Προφανώς δεν είσαι ποτέ πολύ μικρός για να μάθεις ότι το πιο σημαντικό πράγμα στη ζωή είναι να ακούς τους γονείς σου.

Στην Ισπανία έχουν μια ιστορία που ονομάζεται Ο Άνθρωπος με το Σακί (The Sack Man). Δεν είναι ιδιαίτερα περίπλοκη ιστορία: πρόκειται για ένα γέρο, άσχημο μπάρμπα που περιφέρεται στους δρόμους με ένα άδειο σακί στους ώμους του. Περιπλανιέται τα βράδια και μαζεύει τα χαμένα παιδιά, τα παιδιά που είχαν απαράδεκτη συμπεριφορά κατά τη διάρκεια της ημέρας και τα παιδιά που δεν θέλουν να πάνε για ύπνο το βράδυ. Τα βάζει στο σάκο του και από εκεί κανείς δεν ξέρει τι στο διάολο τα κάνει ή που τα πηγαίνει.

Το πιο ανησυχητικό μέρος αυτής της ιστορίας είναι ότι ο άνθρωπος αυτός υπήρχε πραγματικά – στο περίπου. Όλα ξεκίνησαν το 1910 στην Αλμερία στο νότιο τμήμα της Ισπανίας. Αστυνομικά έγγραφα της εποχής μαρτυρούν ότι ένας άνθρωπος που ονομαζόταν «El Moruno» πλήρωσε ένα κομπογιαννίτη γιατρό, ελπίζοντας ότι θα θεραπεύσει τη φυματίωσή του. Ο «γιατρός» του συνέστησε να πιεί το αίμα ενός παιδιού και να κάνει μασάζ τα έντερα του παιδιού στο στήθος του. Ο El Moruno ακολούθησε τις οδηγίες. Ο τσαρλατάνος γιατρός και δύο άλλοι άνδρες απήγαγαν ένα αγόρι, το έβαλαν σε ένα τσουβάλι, του έκοψαν τη μασχάλη προκειμένου να μαζέψουν το αίμα, έδωσαν το αίμα στον El Moruno για να το πιεί και στη συνέχεια συνέθλιψαν το κρανίο του παιδιού με μια πέτρα. Μετά ήρθε η σφαγή: το ξεκοίλιασαν, έβγαλαν το λίπος και τα εντόσθια και τα έτριψαν στο στήθος του El Moruno. Η δουλειά έγινε, αλλά μια διαφωνία στα χρήματα οδήγησε τελικά έναν από τους άνδρες που συμμετείχαν, να πάει στο αστυνομικό τμήμα, όπου είπε όλη την ιστορία στις αρχές. Όλοι καταδικάστηκαν σε θάνατο.

Μερικοί στην Αλμερία θυμούνται ακόμα τα παλιά τραγούδια που άνθρωποι της εποχής τραγουδούσαν για αυτή την τρομακτική ιστορία. Ήταν τόσο παρανοϊκό που ακόμα και σήμερα τρομάζουν τα παιδιά τους απειλώντας τα με μια επίσκεψη από «τον άνθρωπο με το σακί».

Σύμφωνα με τις ιστορίες της Βόρειας Ιταλίας, οι παππούδες λένε στα εγγόνια τους πως ο Άγιος Βασίλης έχει έναν διαβολικό φίλο, που ονομάζεται Krampus. Γύρω στα Χριστούγεννα, ο πονηρός και τριχωτός Krampus -ο οποίος είναι μισός κατσίκα και μισός δαίμονας- εμφανίζεται στους δρόμους, κρατώντας αλυσίδες και καμπανάκια, ενώ κουβαλάει και μια ξύλινη κάσα στην πλάτη του.

Σε αντίθεση με τον Άγιο Βασίλη, που επιβραβεύει τα καλά παιδιά με δώρα, ο Krampus παίρνει τους δρόμους για να τρομάξει τα κακά παιδιά. Κάποιες νύχτες μπαίνει από τα παράθυρα στα παιδικά δωμάτια και χώνει τα νύχια και τα δόντια του στο δέρμα των άτακτων παιδιών, βγάζοντας έτσι την οργή του επειδή ήταν κλεισμένος για ένα χρόνο στην απομόνωση. Στο τέλος, βάζει τα κακά παιδιά στην ξύλινη κάσα του και τα παίρνει μαζί του στο λημέρι του για να τα τιμωρήσει.

Η προέλευση της ιστορίας του Krampus δεν είναι ξεκάθαρη, αν και πολλοί ιστορικοί πιστεύουν ότι έχει τις ρίζες του στις προ-Χριστιανικές παραδόσεις. Σε κάποιες περιοχές, η βραδιά του Krampus γιορτάζεται στις 5 Δεκεμβρίου με νέους και μεθυσμένους άντρες να τριγυρνούν μέσα στην πόλη ντυμένοι σαν δαίμονες.

Η Baba Yaga είναι μια σατανική μάγισσα που την βρίσκουμε σε πολλές παιδικές ιστορίες της Πολωνίας. Η πιο κοινή ιστορία λέει πως αν τσακωθείς με τους γονείς σου και το σκάσεις από το σπίτι, στο τέλος θα χαθείς μέσα στο δάσος - εκεί όπου η παιδοφάγος Baba Yaga ζει είτε στο πόδι ενός κοτόπουλου (πολύ cool αυτό) είτε σε ένα σπίτι από μελόψωμο (κλασικό). Πετάει πάνω σε μια σιδερένια stupa (stupa είναι ένα είδος αγγείου ή κονιάματος), έχει ένα σκελετομένο πόδι και τις περισσότερες φορές έχει για παρέα μια γάτα, ένα κοράκι, μια κουκουβάγια ή ένα φίδι. Είναι τυφλή (είτε εντελώς είτε μέχρι κάποιο βαθμό) αλλά έχει εκπληκτική όσφρηση.

Είναι αδύνατο να βρούμε τις ρίζες της ιστορίας, αλλά οι ερευνητές συμφωνούν ότι η Baba Yaga είναι ένα σημαντικό πρόσωπο στη Σλαβική μυθολογία. Η Baba Yaga εμφανίζεται στις περισσότερες κουλτούρες Σλαβικών χωρών, αλλά στην Πολωνία παρουσιάζεται πάντα ως κακιά. Ο ρόλος της είναι κάπως διαφορετικός στη Ρωσία, όπου αρκετές φορές δίνει στους ήρωες βοήθεια και συμβουλές. Αλλά, στην Πολωνία, κατά έναν περίεργο τρόπο πάντα θεωρούν την Baba Yaga Ρωσίδα (μάλλον επειδή το όνομά της δεν θυμίζει με τίποτα Πολωνικό) - και δεν υπάρχει καμιά αγάπη ανάμεσα στις δύο χώρες. Η πικρή αλήθεια είναι ότι απλά τρομάζουμε τα παιδιά μας με μια ηλικιωμένη Ρωσίδα που έχει για συντροφιά μια γάτα.

Η Μάνα η Φόνισσα είναι μια παραδοσιακή ιστορία, που λένε πολλές γιαγιάδες στις εγγονές τους. Η ιστορία αφορά τον Κωνσταντή, τον μοναχογιό μιας οικογένειας, ο οποίος γυρίζει από το σχολείο και βρίσκει τη μητέρα του με έναν άλλο άνδρα. Απειλεί να τα πει όλα στον πατέρα του και παρά τα παρακάλια της μάνας του, δεν υποχωρεί. Έτσι η μητέρα του τον παρασύρει στο δωμάτιό του, τον σφάζει και τηγανίζει τα συκώτια του.

Όταν ο πατέρας επιστρέφει στο σπίτι αναρωτιέται που είναι ο Κωνσταντής και η μάνα λέει ότι είναι ακόμα στο σχολείο. Ο πατέρας πάει να τον βρει, αλλά ο δάσκαλος λέει ότι έχει μέρες να τον δει. Όταν επιστρέφει στο σπίτι, η μάνα του βγάζει τα μαγειρεμένα συκώτια του Κωνσταντή για φαγητό. Την ώρα που ο πατέρας του τα τρώει, το πνεύμα του παιδιού εμφανίζεται και του λέει τι έχει συμβεί. Ο πατέρας τρελαίνεται, αρπάζει το σπαθί του και κόβει το κεφάλι της γυναίκας του.

Αρκετοί ιστορικοί πιστεύουν ότι η ιστορία έχει τις ρίζες της στον 16ο ή 17ο αιώνα. Η Μάνα η Φόνισσα έχει εμφανιστεί σε διάφορες εκδοχές σε πολλά βιβλία, με παραδοσιακές ιστορίες.

Περισσότερα από το VICE

Γιατί «Κολλάμε» Μετά το Πρώτο μας Tατουάζ;

Τα Social Media των Συμμοριών στη Βραζιλία Αποθεώνουν τη Βία

«Δεν Ξέρω να Ζωγραφίζω, Αλλά Μπορώ να Κάνω Σεξ»