Ένα Ταξίδι στον Κόσμο του Buckfast: Του Ποτού που σε Γαμάει

Στις 3 το πρωί, σ’ ένα ερημικό δρόμο στα προάστια της κεντρικής Σκωτίας, ο τύπος μπροστά μου κατέβασε με τη μία ένα μπουκάλι Buckfast και αμέσως το ξέρασε, υπό την μορφή ενός κολλώδους κόκκινου υγρού, σε μια λακκούβα ανάμεσα στα πόδια του. «Μαλακίες, σκατά, λίγος εμετός μόνο», μουρμουρίζει, δείχνοντας απογοητευμένος που σπατάλησε το τελευταίο από αυτό, που για κάποιους έχει γίνει το σύμβολο της εθνικής επιδημίας αλκοολισμού.

Αν δεν είστε από κάποια πολύ συγκεκριμένα μέρη του Ηνωμένου Βασιλείου ή της Ιρλανδίας, μπορεί να μην είστε εξοικειωμένοι με το Buckfast. Είναι ένα ενισχυμένο τονωτικό, που ενώ δεν είναι τρελά δυνατό, μόλις 15 τοις εκατό, έχει περιεκτικότητα σε καφεΐνη η οποία είναι προφανώς υψηλότερη ανά χιλιοστό λίτρο σε σχέση με το Red Bull, και είναι φορτωμένο με τόνους ζάχαρης και ένα σωρό από άλλες νόστιμες χημικές ουσίες. Αυτό που είναι ενδιαφέρον, επίσης, είναι ότι προέρχεται από μια κοινότητα Βενεδικτίνων μοναχών που ζουν στο Ντέβον. Μπορεί να ακούγεται παράξενο αλλά τους εξασφαλίζει αρκετά καλά λεφτά.

Το Buckfast είναι ένα σιρόπι που η γεύση του είναι σαν ένα μείγμα Ribena και Benylin, και σε διαλύει με μοναδικό τρόπο. Στην πραγματικότητα, μου αρέσει, ενώ είναι και εξαιρετικά δημοφιλές σε συγκεκριμένες κατηγορίες συμπατριωτών μου, εκείνες δηλαδή, με τις οποίες οι υπόλοιπες κατηγορίες συνήθως δεν θέλουν να έχουν καμία σχέση, καθώς περνάνε τον περισσότερο χρόνο τους τριγυρίζοντας στις γωνίες των δρόμων, μπλέκοντας σε καβγάδες και σπάζοντας πράγματα. Οι "Neds", όπως είναι γνωστοί στην τοπική αργκό. Ως εκ τούτου, το Buckfast επάξια έχει κερδίσει ψευδώνυμα όπως «κλείνει σπίτια», καθώς και το πιασάρικο ανεπίσημο σλόγκαν: «Buckfast: σε γαμάει αμέσως».

Η δημοφιλία του Buckie στο όχι-και-τόσο-δημοφιλές fanbase του, συχνά οδηγεί σε υποθέσεις που συνδέουν την κατανάλωσή του με το έγκλημα, ειδικά στην βίαιη μορφή του. Οι Σκωτσέζοι πολιτικοί τείνουν να μιλούν εναντίον του σε ημι-μόνιμη βάση, αλλά δεδομένου ότι οι πολιτικοί συνήθως αρέσκονται στο να δείχνουν και να φωνάζουν προς τους εύκολους στόχους, είναι εύλογο να αναρωτηθούμε αν οι ανησυχίες τους είναι δόκιμες. Για να βγάλω ένα ασφαλές συμπέρασμα, απευθύνθηκα στην Αστυνομία της Σκωτίας, για να ρωτήσω πόσο συχνά αναφέρεται το Buckfast σε καταγγελίες εγκλημάτων.

Είναι αδύνατο να συγκρίνεις συνολικά αποτελέσματα απ' όλη τη Σκωτία, γιατί το σύστημα καταγραφής δεν έχει αποκατασταθεί, μετά την συγχώνευση των τοπικών δυνάμεων με την Αστυνομία της Σκωτίας, νωρίτερα αυτό τον χρόνο. Έτσι, επικεντρώθηκα στην περιοχή που περιλαμβάνει το λεγόμενο "Τρίγωνο του Buckie", δηλαδή μεταξύ Airdrie, Coatbridge και Cumbernauld (όπου το πράμα είναι ιδιαίτερα δημοφιλές), αλλά και στην γενικότερη περιοχή της ευρύτερης Γλασκώβης (όπου το αλκοόλ και η βία, γενικά, είναι ιδιαίτερα δημοφιλή). Μιας και ολόκληρη η περιοχή βρισκόταν μέχρι πρόσφατα υπό την εποπτεία της αστυνομίας του Strathclyde, μπόρεσα να την ρωτήσω πόσο συχνά ανέκυπτε το Buckfast σε καταγγελίες.

Απ' ό, τι φαίνεται, ανέκυπτε πολύ συχνά. Από το 2008 ως το 2012, το Buckfast αναφέρεται κατά μέσο όρο σε 2.893 καταγγελίες εγκλημάτων τον χρόνο στα πρακτικά της αστυνομίας του Strathclyde, πράγμα που αναλύεται σε περίπου 8 αναφορές την ημέρα. To trend δεν παρουσιάζει κανένα σημάδι υποχώρησης, μιας και το 2013 αποδεικνύεται άκρως επικό έτος για την διάδοση των σχετιζόμενων με το Buckie, εγκλημάτων, με 2.239 αναφορές να έχουν καταγραφεί ως το τέλος του Αυγούστου.

Αν ψάχνετε αποδείξεις ότι το Buckfast ωθεί τους νέους στη διάπραξη εγκλημάτων, τα στατιστικά είναι αντίθετα. Ένα ποσοστό μικρότερο από 12% περιλαμβάνει αναφορές για τα απλά πταίσματα ή τα εγκλήματα που η Αστυνομία της Σκωτίας υπαγάγει στην κατηγορία "Group 1", εννοώντας τα πιο ειδεχθή εγκλήματα, όπως ανθρωποκτονία, απόπειρα ανθρωποκτονίας, βαριά προσβολή ή απαγωγή. Πιστό, πάντως, στο κλασικό στερεότυπο, το 58% των υπαιτίων που διέπραξαν εγκλήματα σχετιζόμενα με το Buckfast, ήταν ηλικίας 16 ως 25.

Μια έρευνα που διενεργήθηκε από το Polmont Young Offenders Institution το 2007, απέδωσε παρόμοια αποτελέσματα. Από τους νεαρούς εγκληματίες του Κέντρου, το 41% δήλωσε πως το Buckfast αποτελεί το αγαπημένο του αλκοολούχο ποτό, ενώ το 43% εκείνων που ήταν μεθυσμένοι κατά την τέλεση του εγκλήματος, είχε πιει Buckfast.

Το Wetherspoon στο Coatbridge - ένα από τα λίγα μέρη στην ευρύτερη Γλασκώβη όπου απαγορεύεται να πιείς Buckfast

Αυτό που προκαλεί ακόμη μεγαλύτερη έκπληξη, σύμφωνα με τους ερευνητές, είναι πως το Buckfast δεν αναφέρθηκε από κανέναν από τους ερωτηθέντες στις άλλες μεγάλες και πυκνοκατοικημένες περιοχές της χώρας, όπως το Tayside και το Εδιμβούργο. Γιατί λοιπόν οι άνθρωποι στη Γλασκώβη αγαπάνε το Buckie τόσο πολύ;

Σε μια προσπάθεια να το ανακαλύψω, αποφάσισα να εισέλθω στο Τρίγωνο του Buckie. Μια Παρασκευή βράδυ, έφτασα στον σταθμό του τρένου με το παραπλανητικό όνομα Coatbridge Sunnyside που ήταν γεμάτος από μεθυσμένους εφήβους που τραγουδούσαν τραγούδια για το ποδόσφαιρο και εξίσου μεθυσμένους λιπόσαρκους μεσήλικες που επίσης τραγουδούσαν τραγούδια για το ποδόσφαιρο. Η βόλτα στο κέντρο της πόλης– πέρα από τα παλαιά τοπικά αξιοθέατα, την εκκλησία και ένα εμπορικό κέντρο - ήταν λίγο πολύ όπως αναμενόταν: Τα πάντα ήταν γκρι, κορίτσια χωρίς ρούχα φώναζαν μαλάκες τους άνδρες που κρέμονταν από παράθυρα αυτοκινήτων, και νεαρά παιδιά έπιναν υπό το καλοκαιρινό ψιλόβροχο.

Το Buckie αρέσει πολύ στο Coatbridge. Σε ένα μικρό σούπερ μάρκετ στον κεντρικό δρόμο, μια φιλική καταστηματάρχης μου είπε ότι πουλάει τουλάχιστον ένα μπουκάλι, κάθε δέκα λεπτά. Δεν ήταν fan η ίδια, αλλά το άλλο της μισό ήταν. "Ο άντρας μου το πίνει, αλλά μερικοί από τους φίλους του δεν μπορούν γιατί τους τρελαίνει», είπε και σταμάτησε. "Αλλά αυτό είναι κάτι που συμβαίνει με τα πάντα."

Στα τοπικά Wetherspoons, μια χαρούμενη μπαργούμαν μου είπε ότι προσπαθεί να πείσει, κάτι αιώνες, την διοίκηση να φυλάξει αποθέματα, χωρίς όμως τύχη.. Ωστόσο, μου έδειξε κάποιες άλλες παμπ, των οποίων οι διευθυντές έχουν το θάρρος να αφήσουν το Buckie να ρέει από τη βρύση. Εκεί, μου είπε το προσωπικό, έχουν αρκετά περιστατικά την εβδομάδα.

Ποια είναι η γοητεία του; Ρώτησα κάτι εφήβους που περιπλανιoύνταν και έπιναν απροκάλυπτα από διάφορα μπουκάλια, οι οποίοι μου μίλησαν μόνο όταν τους έπεισα ότι δεν ήμουν κάποιος μπάτσος που πονηρά είχε μεταμφιεστεί ως ατημέλητος δημοσιογράφος. «Είναι φθηνό και σε πιάνει αμέσως," μου φώναξε ο ένας αρκετά εύλογα.

Είναι και το κάνει. Αν και, στην πραγματικότητα, δεν είναι  τόσο φθηνό. Συνήθως πωλείται £ 7 το μπουκάλι και σε αυτή την τιμή θα μπορούσε να πάρεις έξι λίτρα "αναζωογονητικό, απλό και ικανοποιητικό" 7,5 τοις εκατό Frosty Jack από την Ισλανδία. Αυτό είναι 15p ανά μονάδα σε αντίθεση με το Buckie που είναι 62p ανά μονάδα. Ξέρω ότι ένας τυπικός 15χρονος διάβολος δεν έχει στο μυαλό του τα μαθηματικά όταν αναζητά το ποτό του για τη νύχτα, αλλά όταν η διαφορά είναι αρκετά εμφανής, ώστε ακόμη και ένας εγκέφαλος που γνωρίζει τα βασικά στην αριθμητική μπορεί να την καταλάβει, πρέπει να υπάρχει κάτι άλλο που κάνει το Buckfast τόσο δελεαστικό.

Το ένα είναι ότι πρόκειται για το ιδανικό ποτό του δρόμου -εκ των προτέρων αναμεμειγμένο, εύκολο να το μεταφέρεις και με βιδωτό πώμα. Το άλλο, σύμφωνα με τους πιστούς του, είναι ότι το μείγμα της καφεΐνης και των άλλων συστατικών του «σε φέρνουν σε υπερδιέγερση». «Είναι μια σκωτσέζικη παράδοση», μου είπε ένας άλλος εκνευρισμένος έφηβος. Είχε δίκιο. Πιθανότατα δεν θα το βρείτε σε κάποιον επίσημο κατάλογο, αλλά σε ορισμένες περιοχές της χώρας θα το βρείτε οπωσδήποτε. Ένας ιδιοκτήτης παμπ μου είπε ότι ακόμη και οι ηλικιωμένοι πελάτες του είχαν αρχίσει να το παραγγέλνουν αντί για ουίσκι. Μίλησα επίσης με έναν άντρα του οποίου η αγάπη για το συγκεκριμένο ποτό τον έχει κάνει να το συμπεριλάβει και σε μερικές συνταγές, και όχι μόνο να το πίνει (εννοείται ότι του αρέσει και να το πίνει).

Επειδή το Buckie στα φαγητά θα είχε σίγουρα αηδιαστική γεύση, αυτά είναι τα κόλπα που βρίσκουν συνήθως τα εστιατόρια για να κάνουν φθηνή διαφήμιση, παρόλα αυτά, εκείνος το είχε αναγάγει σε τέχνη. Συνταγές όπως παγωτό – «πολύ πριν το κάνουν τα άλλα μουνιά, όπως μου επεσήμανε» - και Buckfast με θαλασσινά. «Το καλαμάρι στο μελάνι του, αυτό είναι αηδιαστικό», μου είπε ο τύπος "Έτσι το δοκίμασα με Buckfast." Μου είπε επίσης ότι θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί σε μια αρκετά καλή σος για μπριζόλα. "Απλά το ανακατεύεις με κρεμμυδάκι, ελαιόλαδο και μπράντι".

Είχα αιφνιδιαστεί αρκετά από αυτές τις αποκαλύψεις, γι' αυτό τηλεφώνησα στον Δρ Alasdair Forsyth, από Κέντρο Έρευνας «Έγκλημα και Δικαιοσύνη» της Σκωτίας, με την ελπίδα ότι θα μπορούσε να μου πει γιατί μερικοί άνθρωποι είναι τόσο κολλημένοι με αυτό. Η σύντομη απάντηση του ήταν πως σύμφωνα με μερικά από τα ευρήματά του, οι νέοι άνθρωποι το βλέπουν ως σύμβολο της "Ned" κουλτούρας με την οποία ταυτίζονται: "Δεν θα μπορούσες να το χρησιμοποιήσεις για πρόβλεψη στο στοίχημα επειδή δίνει 1 προς 1. Όλοι όσοι πίνουν Buckfast

είναι Ned και ο όποιος είναι Ned πίνει Buckfast".

Άρα, εάν δεν υπήρχε το Buckfast, οι Νeds θα έπιναν κάτι άλλο και θα ενεργούσαν ακριβώς το ίδιο; Όχι, σύμφωνα με κάποιους απεγνωσμένους πολιτικούς. Για αρκετό καιρό η περιεκτικότητα σε καφεΐνη θεωρούνταν κάτι κακό και υπήρχαν μάλιστα ένα κάρο προτάσεις για τον περιορισμό της καφεΐνης στα έτοιμα σκευάσματα. Η Catherine Stihler, ευρωβουλευτής των Εργατικών στη Σκοτία, έχει ζητήσει την απαγόρευση των οινοπνευματωδών ποτών που περιέχουν καφεΐνη εδώ και χρόνια, οπότε ήρθα σε επαφή μαζί της και την ρώτησα γιατί τα θεωρεί τόσο νοσηρά. "Ο συνδυασμός υψηλών επιπέδων καφεΐνης και αλκοόλ στα ανάμεικτα ποτά δημιουργεί ένα ισχυρό και επικίνδυνο κοκτέιλ που έχει συνδεθεί με την αντικοινωνική συμπεριφορά σε ολόκληρη τη Σκωτία για πολλά χρόνια», είπε. «Αυτό προκαλεί ανείπωτη δυστυχία σε κοινότητες σε ολόκληρη τη χώρα».

Αλλά ας είμαστε ειλικρινείς, οι άνθρωποι μεθάνε και πληγώνουν ο ένας τον άλλο αρκετά αποτελεσματικά, με ή χωρίς καφεΐνη, - το είδος του αλκοόλ που κατηγορείται, αλλάζει ανάλογα με τα γούστα και τις απόψεις. Στη δεκαετία του 1750, το τζιν θεωρούνταν ό, τι το κρακ σήμερα, μιας και είχε δαιμονοποιηθεί από την ψευτοαριστοκρατική τάξη. Ωστόσο, περισσότερα από 200 χρόνια αργότερα, ο κόσμος πίνει G&Τ στα όμορφα φωτισμένα, με γυάλινη πρόσοψη μπαρ, που σερβίρουν κρασί, και, τρομοκρατημένος παρατηρεί τη συμπεριφορά των διερχόμενων αγροίκων, που φωνάζουν, ουρούν και αιμορραγούν στις λεωφόρους.

Υπάρχει, ωστόσο, ένα ακόμη δυνητικά ζημιογόνο στοιχείο του Buckfast, το ότι είναι, δηλαδή, συσκευασμένο σε γυάλινες φιάλες. Ως εκ τούτου, δεν βλάπτει μόνο τα συκώτια, αλλά - σε αντίθεση με το ελαστικό μπουκάλι του Frosty Jack – μπορεί να βλάψει σοβαρά και τα πρόσωπα, εφόσον, όπως συμβαίνει συχνά, κάποιος το ρίξει σε κάποιον άλλο. Σύμφωνα με έρευνα του Polmont του 2007, οι κρατούμενοι δήλωσαν ότι συχνά το επιλέγουν, όπως επίσης και άλλα συσκευασμένα ποτά, εξαιτίας του μπουκαλιού, που είναι ένα μέσο για να χρησιμοποιούν στην επιθέσεις τους. Κάποιοι άλλοι είπαν ότι δεν θα είχαν χαρακώσει το άτυχο πρόσωπο που χαράκωσαν, εάν δεν είχαν ένα μπουκάλι στα χέρια τους. Οι ερευνητές προσθέτουν ότι στα βίαια επεισόδια, τα μπουκάλια φαίνεται να είναι το όπλο που χρησιμοποιείται πιο συχνά από οτιδήποτε άλλο, γεγονός που λέει πολλά στην διαβόητη για τα μαχαιρώματα Σκωτία.

Αυτό ήταν το μεγαλύτερο πρόβλημα του Forsyth με το Buckfast, και αυτό που πίστευε ότι ήταν απίθανο να διαχειριστούν οι προμηθευτές του, η Chandler J & Co Ltd, λόγω του φόβου της ζημιάς της μυθικής του θέσης στην κουλτούρα των Neds. «Πιστεύω πως γνωρίζουν γι αυτό το πρόβλημα εδώ και καιρό και απλά το αφήνουν», είπε. «Θα μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν πλαστικά μπουκάλια, αλλά τότε θα χάσουν την κακή φήμη τους, η οποία ευθύνεται στον μεγαλύτερο βαθμό για της πωλήσεις».

Οι φιάλες επίσης δημιουργούν τεράστιες ποσότητες αιχμηρών απορριμμάτων. Η έρευνα διαπίστωσε ότι, σε μια τυπική πόλη της Σκωτίας, το 35,1 τοις εκατό του συνόλου των σκουπιδιών που προέρχονται από αλκοολούχα και το 54 τοις εκατό του απορριμμάτων από γυαλί προέρχονται από φιάλες Buckie.

Είμαι απόλυτα βέβαιος ότι οι μοναχοί του Buckfast Abbey δεν κρύβονται πίσω από μια συνωμοσία για να προκαλέσουν δολοφονίες και το μακελειό στους δρόμους του Lanarkshire, αλλά αναρωτιέμαι εάν, παρά τα εκατομμύρια που τους προσφέρει, τα ανώτερα επίπεδα πνευματικής τους διαύγειας θα μπορούσαν να τους οδηγήσουν στο να συνειδητοποιήσουν, τουλάχιστον, και να ανησυχήσουν για τις ζημιές με τις οποίες συνδέεται το ποτό τους.

Δυστυχώς, όλες οι έρευνες για το κρασί υποτίθεται ότι πρέπει να δρομολογούνται μέσω του J. Chandler & Co, έτσι, σε μια προσπάθεια να αποφύγω να με διώξει κάποιος από τους λακέδες της εταιρείας, πήρα μόνος μου τον δρόμο προς το Αβαείο. Βρίσκεται σε μια πανέμορφη γωνιά του Devon, έτσι, η εικόνα στο μπουκάλι αποδείχθηκε ότι δεν είναι ένα τέχνασμα ηλίθιου μάρκετινγκ, κάτι το οποίο βρήκα, για κάποιο λόγο, ενθαρρυντικό. Αποδείχθηκε, ότι οι περισσότεροι από τους ντόπιους δεν έχουν πραγματικά ακούσει για το Buckie. Εκείνοι που είχαν, ούτε που τους είχε περάσει από το μυαλό να το πιουν «Είναι για τους βρομιάρηδες που κοπανάνε τα κεφάλια τους, έτσι δεν είναι;».  Με ρώτησε ένας ντόπιος.

Στο εσωτερικό της Μονής, ένας ξεναγός προσπάθησε να μου πασάρει κάτι θρησκευτικά βιβλία πριν μου πει την ενοχλητική είδηση ότι ενώ το Buckie γίνεται ακόμα εκεί, «το βασικό κρασί έρχεται από τη Γαλλία και στην συνέχεια οι μοναχοί θα προσθέσουν τα μυστικά συστατικά».

Υπήρχαν και άλλα εμπόδια: Έχοντας περάσει πολλές πινακίδες που γράφουν "ιδιωτικός χώρος" και πολλές κλειδωμένες πόρτες, εισήλθα στο κατάστημα με τα είδη δώρων και ρώτησα αν θα ήταν δυνατόν να μιλήσω με τον διευθυντή ή με έναν μοναχό. Η αρχικά γλυκιά ηλικιωμένη γυναίκα πίσω από τον πάγκο γρήγορα έγινε ξινή, στένεψε τα μάτια της και μου λέει ότι δεν υπάρχει κανείς σε ολόκληρη την περιοχή που θα μπορούσε να μιλήσει με έναν δημοσιογράφο, γι 'αυτό θα έπρεπε  να στείλω ένα μυστηριώδες mail. (Το mail μου αργότερα αναπήδησε από τη διεύθυνση που μου έδωσε). Όταν ανέφερα παρεμπιπτόντως ότι δεν είχα συνδέσει το Buckfast με τέτοια ήσυχο περιβάλλον, με αγριοκοίταξε, τραβήχτηκε πίσω με είπε "οι άνθρωποι λένε πολλά πράγματα".

Όταν ζήτησα την J. Chandler & Co, ένας από τους εκπροσώπους Τύπου με το όνομα Stuart Wilson δεν είχε πολύ χρόνο για καμία από τις δυνητικές επικρίσεις που του έθεσα. Ζήτησε στοιχεία για τους ισχυρισμούς για την καφεΐνη της Stihler, της ευρωβουλευτού των Εργατικών. Είχε επίσης μια ολόκληρη γραμμή άμυνας για τη χρήση των γυάλινων φιαλών, που φαινόταν λιγότερο από λογική: «Αν κάποιοι είναι να διαπράξουν ένα έγκλημα, θα χρησιμοποιήσουν όλα τα εργαλεία που έχουν στη διάθεσή τους, είτε αυτό είναι ένα μπουκάλι, ένα μαχαίρι ή ένα κομμάτι από ξύλο που βρίσκεται στο πεζοδρόμιο». Μπορεί να έχω παρερμηνεύσει την έρευνα που προανέφερα, αλλά νομίζω ότι από τον Stuart διέφυγε το γεγονός ότι ένας μεθυσμένος δεν πρέπει να έχει στη διάθεση του γυάλινα μπουκάλια, έτσι κι αλλιώς.

Ο ίδιος πρόσθεσε ότι οι άνθρωποι λένε πως συχνά τα ποτά έχουν καλύτερη γεύση από ένα γυάλινο μπουκάλι, οπότε δεν ήθελε να απογοητεύσει τους πάρα πολλούς πότες του  Buckie, που έχουν έναν απαιτητικό ουρανίσκο. «Ακόμα πιο σοβαρές»,  κατά την άποψή του, ήταν οι περιβαλλοντικές επιπτώσεις. "Αν οι άνθρωποι δεν πρόκειται να διαθέσουν το πλαστικό τους σωστά, ανακυκλώνοντας το, οι χώροι υγειονομικής ταφής θα μπορούσαν να καλυφθούν πολύ γρήγορα από τα πλαστικά μπουκάλια μας», είπε. Το εάν αυτό είναι καλύτερο  ή όχι από το να γεμίζεις τις πόλεις της Σκωτίας με σπασμένα μπουκάλια, μεθυσμένα παιδιά και αλλόκοτα θύματα από επιθέσεις με φιάλες, δεν μπορώ να το πω με σιγουριά.