Πέρασε Ένας Χρόνος από την Επέμβαση των ΜΑΤ στην ΕΡΤ

Περιμένει σιωπηλός στο γραφείο του – κάθε τόσο αφήνει μικρά δαχτυλίδια καπνού στον αέρα και κοιτάζει αφηρημένα έξω από το παράθυρο. Προς στιγμήν, σκέφτομαι ότι η γαλάζια επιγραφή της «ΝΕΡΙΤ», στην κορυφή του Ραδιομέγαρου απέναντι, θα πρέπει να του υπενθυμίζει καθημερινά το «άγριο» φινάλε, το παλιό του γραφείο, τα 28 χρόνια που πέρασαν νεράκι. «Πόσο καιρό έχεις να περάσεις αυτή την πύλη;», τον αιφνιδιάζω μπαίνοντας. «Καλωσήρθες…», χαμογελά. «Ε, πρέπει να κλείνω χρόνο όπου να 'ναι. Έχω αφήσει, να φανταστείς, ένα κάρο πράγματα στο άλλο γραφείο. Μονάχα τις φωτογραφίες των παιδιών μου πήρα όταν εισέβαλαν τα ΜΑΤ. Τίποτα άλλο».

Ο Δημήτρης Κούνης είναι ο ταμίας της ΠΟΣΠΕΡΤ και ένας από τους χιλιάδες απολυμένους της Ελληνικής Ραδιοφωνίας και Τηλεόρασης. Εργαζόταν στην δημόσια τηλεόραση κοντά τρεις δεκαετίες – σήμερα μαζί με εκατοντάδες πρώην συναδέρφους του συμμετέχει στην προσπάθεια της «Ελεύθερης ΕΡΤ» να συνεχίσει να εκπέμπει μέσω της διαδικτυακής πλατφόρμας ERT Open, των περιφερειακών σταθμών και της κατειλημμένης ΕΤ3. «Είναι μια μαύρη επέτειος για εμάς σήμερα» μου λέει, δείχνοντας μια μεγάλη ασπρόμαυρη αφίσα στον τοίχο που ανακοινώνει ότι το απόγευμα της Παρασκευής (7/11) είναι προγραμματισμένη μια συγκέντρωση έξω από το Ραδιομέγαρο για τον ένα χρόνο από την επέμβαση των ΜΑΤ.

Μια επέμβαση που συγκέντρωσε τα «πυρά» τόσο του διεθνή όσο και του εγχώριου Τύπου και χαρακτηρίστηκε από το σύνολο αντιδημοκρατική. Ρωτώ τον Δημήτρη, πόσοι εργαζόμενοι συμμετέχουν σήμερα στην ERT Open. «Έχουμε μείνει περίπου 200 με 250 άτομα στην Αθήνα και δουλεύουμε εκ περιτροπής. Πότε ο ένας, πότε ο άλλος. Έχουμε μοιράσει βάρδιες και κάνουμε λίγο, πολύ τα πάντα. Κάποιοι άνθρωποι ασχολούνται με τη φύλαξη των κτιρίων, έχουμε μερικά κορίτσια στο τηλεφωνικό κέντρο και μετά υπάρχουν δημοσιογράφοι, μουσικοί παραγωγοί, ηχολήπτες και το διοικητικό προσωπικό. Με νύχια και με δόντια προσπαθούμε να κρατήσουμε ζωντανή την προσπάθεια. Πολλοί δεν άντεξαν και αποχώρησαν. Θεώρησαν ότι ο αγώνας μας είναι ανέξοδος, ενώ σε άλλους έταξαν προσλήψεις για να μας διασπάσουν».

Ρωτώ τον Δημήτρη πως αισθάνεται που τα γραφεία της ERT Open είναι ακριβώς απέναντι από το Ραδιομέγαρο. «Η επιλογή του συγκεκριμένου χώρου ήταν μια συμβολική κίνηση. Για να ξέρουν ότι βρισκόμαστε εδώ και πως δεν πρόκειται να το βάλουμε κάτω. Έχουν αφήσει οικογένειες στο δρόμο. Θέλεις να δεις ποια είναι η κατάστασή μας; Περίμενε…». Πληκτρολογεί έναν αριθμό στο κινητό. «Μίλα εδώ με τα παιδιά για να καταλάβεις». Στην άλλη άκρη της γραμμής το σηκώνει ο Κ. Μου ζητά να μη δημοσιοποιήσω ούτε το δικό του όνομα, ούτε της γυναίκας του. Και οι δύο ήταν πρώην εργαζόμενοι στην ΕΡΤ – εκείνος ηχολήπτης, η σύζυγός του δημοσιογράφος. «Μην το κάνουμε reality», μου ζητά ευγενικά. Καθώς μιλάμε μαθαίνω ότι έχουν ένα μικρό παιδί. Προσλήσθηκαν αμφότεροι με το νόμο Παυλόπουλου, όμως μετά το λουκέτο, αυτό που πήραν ήταν μια πολύ μικρή αποζημίωση αν και εργάζονταν από το '97. Μέσα σε λίγους μήνες αναγκάστηκαν να μετακομίσουν – σήμερα ζουν μαζί με την μητέρα της γυναίκας του, την αδερφή της και το παιδί της. Έξι άνθρωποι σε 50 τετραγωνικά.

«Σαν τον Κ. και τη Σ. υπάρχουν εκατοντάδες συνάδερφοι –οικογένειες με μικρά παιδιά που αδυνατούν να τα φέρουν βόλτα. Προσπαθούμε ο ένας με τον άλλον να προσφέρουμε κάποια βοήθεια. Έστω μικρή, να περάσει καμιά βδομάδα και μετά βλέπουμε. Συχνά αγοράζουμε τρόφιμα από τα κοινωνικά παντοπωλεία και τα δίνουμε σε όσους έχουν μεγαλύτερη ανάγκη», μου εξηγεί ο Δημήτρης. Ρωτώ ποια είναι τα έσοδα της ΠΟΣΠΕΡΤ. «Αυτή τη στιγμή δεν υπάρχουν έσοδα, παρά μονάχα ένας απεργειακός λογαριασμός που συνεισφέρουν οι πολίτες. Στην αρχή το ενδιαφέρον του κόσμου ήταν πολύ έντονο και έτσι έχουμε καταφέρει να αντέξουμε έως σήμερα».

Στο γραφείο μπαίνει ο Τάσος Τριανταφύλλης, ο οποίος προσφέρεται να με ξεναγήσει στο χώρο. Περνάμε από τα studio όπου εκπέμπουν το Πρώτο Πρόγραμμα, το Δεύτερο και η ΕΡΑ Σπορ, το αθλητικό τμήμα της οποίας πρόσφατα απέσπασε δύο επαίνους από τον ΠΣΑΤ.

Μπαίνουμε σε μια μεγάλη αίθουσα γεμάτη φωτογραφίες -όλα όσα έχουν συμβεί μετά τις 11 Ιουνίου του 2013, όταν και η κυβέρνηση αποφάσισε την οριστική διακοπή λειτουργίας της ΕΡΤ, είναι εκεί. Το βλέμμα μου πέφτει πάνω στα πορτραίτα κάποιων εργαζομένων – είναι συγκεντρωμένα σε μια γωνιά. «Εδώ ποιοι είναι;», ρωτώ. «Όσοι συνάδερφοι έχουν χαθεί αυτό τον ενάμισι χρόνο», μου εξηγεί ο Τάσος. «Συνολικά 16 άνθρωποι. Ανάμεσά τους δυστυχώς και τρεις που αυτοκτόνησαν».

Επιστρέφοντας στο γραφείο του Δημήτρη Κούνη, μετά τη μικρή περιήγηση στο χώρο, τον πετυχαίνω να συγχαίρει μια κοπέλα. «Μπράβο ρε Μαράκι, πραγματικά χάρηκα πολύ με τα νέα σου», της λέει. Είναι η Μαρία Καραγιαννάκη, άλλοτε μέλος της επαγγελματικής χορωδίας της Ελληνικής Ραδιοφωνίας και Τηλεόρασης και μέχρι πριν από 1,5 χρόνο σολίστ των «Μουσικών Συνόλων» της ΕΡΤ. Από τη μεταξύ τους κουβέντα καταλαβαίνω ότι τα συγχαρητήρια του Δημήτρη αφορούν τη νέα δουλειά της Μαρίας: Προσελήφθη σε μια μεγάλη εταιρεία κινητής τηλεφωνίας στις πωλήσεις. Τη ρωτώ πόσο δύσκολη είναι η μετάβαση για μια μέτζο σοπράνο με πολλά χρόνια στην πλάτη της, σε ένα ολότελα νέο αντικείμενο όπως οι τηλεφωνικές πωλήσεις. «Δυστυχώς η μουσική πεθαίνει στην Ελλάδα –οι ορχήστρες φυτοζωούν. Όταν λοιπόν δεν υπάρχει άλλη επιλογή, εργάζεσαι παντού προκειμένου να επιβιώσεις. Με το κλείσιμο της ΕΡΤ ολόκληρη η ζωή μας πήγε πίσω. Πάγωσαν τα πάντα. Σκεφτόμασταν με το σύντροφό μου, ο οποίος είναι επίσης μουσικός, να παντρευτούμε, όμως πλέον οι συνθήκες δεν το επιτρέπουν, τουλάχιστον άμεσα». Στο μεταξύ, μου εξηγεί ότι πλέον η ΕΡΤ Open διαθέτει το δικό της μουσικό σύνολο το οποίο απαρτίζεται από περίπου 10 μουσικούς. «Παίξαμε πριν από λίγους μήνες σε μια συναυλία συμπαράστασης στις καθαρίστριες. Την Ημέρα της Δημοκρατίας, 24 Ιουλίου. Είμαστε μια μικρή ορχήστρα, αλλά πολύ περήφανοι για αυτό που κάνουμε. Ξέρουμε ποιοι είμαστε -δεν πρόκειται ποτέ να διαπραγματευθούμε ούτε την την αξιοπρέπειά μας ούτε όσα μας κληροδότησε ο Μάνος Χατζηδάκις».

Σιγά, σιγά τα γραφεία αδειάζουν. Σε λίγη ώρα ξεκινά η προγραμματισμένη συγκέντρωση έξω από το Ραδιομέγαρο. «Ο αγώνας συνεχίζεται», μου γνέφει ο Δημήτρης κλείνοντας την πόρτα. Στην έξω πλευρά είναι κολλημένη μια παιδική ζωγραφιά.

Ακολουθήστε το VICE στο Twitter, Facebook και Instagram.