Το βλέμμα τους είναι πάνω σου - όχι τόσο αληθινό, αλλά σίγουρα πιο «ζωντανό» από αυτό άλλων ατόμων. Δεν υπάρχει άνθρωπος που να κυκλοφορεί στο κέντρο και να μην έχει πετύχει αυτά τα παιδιά -φτιαγμένα από χαρτί, σε κοιτάνε στα μάτια.
Είναι τα «παιδιά» του 20χρονου φοιτητή της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών STMTS (Σταμάτης). Ή αλλιώς οι wheatpaste δημιουργίες του -στην ουσία επιφάνειες χαρτιού με σχέδια που κολλάνε στους τοίχους της πόλης σαν urban ταπετσαρίες ακολουθώντας μια πατροπαράδοτη DIY συνταγή (για να τις κολλήσεις, άλλοι χρησιμοποιούν γλουτολίνη, άλλοι αλευρόκολλα και όχι μόνο). Ο STMTS είναι ο ίδιος street artist που πριν από περίπου 1,5 χρόνο είχε απασχολήσει τα διεθνή έντυπα, όπως ο Guardian και οι New York Times, με το έργο του «I Love Life» να κάνει και μία στάση στη διαδραστική έκθεση Art Basel στο Miami (μπορείτε να το δείτε ακόμα και σήμερα -αν και λίγο ταλαιπωρημένο- στην οδό Πειραιώς, απέναντι από την Τεχνόπολις).
Νέες δημιουργίες του νεαρού street artist βλέπουμε να ξεπετάγονται σε διάφορες γωνιές της Αθήνας -γωνιές που δεν είναι κατά ανάγκη πολύβουες και πολυσύχναστες. Ένα πραγματικά όμορφο έργο του θα συναντήσεις στην έκθεση «No Respect» στη Στέγη, Γραμμάτων & Τεχνών.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
VICE: Στα περισσότερα από τα κομμάτια σου βλέπουμε να εμφανίζονται παιδιά. Υπάρχει κάποιο μήνυμα πίσω από αυτό;STMTS: Ναι, γενικά τα παιδιά και η παιδική ηλικία είναι η κύρια θεματαλογία στην δουλειά μου αλλά όχι η μόνη. Δεν ζωγραφίζω παιδιά επειδή είναι συμπαθητικά και γλυκά. Τα «χρησιμοποιώ» σαν το όπλο μου ή αλλιώς το «μέσο» για να περάσω μέσα απο αυτά κάποια μηνύματα, καταστάσεις, συναισθήματα, χιούμορ που δεν αφορούν μόνο τα παιδιά αλλά όλο τον κόσμο. Επιλέγω τα παιδιά ως το εργαλείο μου γιατί η νεανική ηλικία είναι η πιο αθώα περίοδος, οι άνθρωποι έχουν άμεση επαφή με το συναίσθημά τους, δεν έχουν δόλο, δεν εντάσσονται σε ομάδες συμφερόντων. Υπάρχει ελευθερία.
Πως θα χαρακτήριζες τη δουλειά σου και πως επέλεξες την τεχνική/τέχνη του wheatpaste για να εκφραστείς;Στην ουσία αυτό που κάνω είναι να κολλάω στους τοίχους χρωματισμένα, μεγενθυμένα σχέδια που έχουν γίνει σε σχολικό τετράδιο -συνήθως- ή σε απλό χαρτί. Μου άρεσε πάντα το wheatpaste γιατί είναι άμεσο και μπορείς να δημιουργήσεις διάφορες άλλες τεχνικές και αισθητικές στο δρόμο που δεν μπορούν να γίνουν με το spray ή τα πινέλα. Επίσης μου άρεσε γενικά το κολάζ.Θυμάσαι το πρώτο σου street κομμάτι;Ήταν λίγες μέρες μετά την Πρωτοχρονιά του 2012, στην οδό Σταδίου. Πλέον δεν υπάρχει.Βλέπω ότι χρησιμοποιείς μεγάλες επιφάνειες και μόνο μικρά δεν είναι τα κομμάτια σου. Ποια η διαδικασία δημιουργίας ενός έργου σου;Το σχέδιο είναι χωρισμένο σε κομμάτια. Ενώνω ένα-ένα τα κομμάτια μεταξύ τους και σχηματίζεται το σχέδιο. Κάτι σαν παζλ, μόνο που θέλει πολύ προσοχή στο κόλλημα, γιατί αν κάτι δεν κολλήσει ίσια μετά δύσκολα ξεκολλάει και πάει όλο για πέταμα, δεν διορθώνεται.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Με όλα τα κλειστά μαγαζιά και εγκαταλελειμμένους χώρους, βλέπεις την Αθήνα σαν ένα ξεχωριστό ελεύθερο καμβά για κάθε street artist;Ναι, γενικά υπάρχει χώρος. Αλλά δεν πάω να κολλήσω όπου γουστάρω επειδή έχει χώρο. Πάντα σέβομαι τον τοίχο και την περιουσία του άλλου. Δεν πρόκειται να «χαλάσω» ή να «βανδαλίσω» κάποιον καλοσυντηρημένο τοίχο.
Κάτι που έχω ζήσει αρκετά τελευταία, πολλοί ξένοι όταν ακούνε τις λέξεις Ελλάδα και street art μαζί, το μυαλό τους πάει συνειρμικά στην οικονομική κρίση και περιμένουν ανάλογα μηνύματα από τα έργα…Ναι, ισχύει και πράγματι πολλά έργα στους δρόμους μιλάνε για την οικονομική κρίση, το κάθε ένα με τον δικό του τρόπο. Είναι και αυτό μία μορφή έμμεσης διαμαρτυρίας.Αν και σε περιορίζω λίγο, ποιοι είναι οι αγαπημένοι σου ξένοι wheatpaste artists και γιατί;Μου αρέσει η δουλειά του Ludo και του JR (σ.σ. Γάλλοι και οι δύο). Έχουν πάει το wheatpaste σε άλλο level. Τα έργα τους έχουν ιδιαίτερη αισθητική και προσαρμογή στο χώρο και φυσικά πάντα έχουν κάτι να σου πουν, δεν είναι διακοσμητικά.Τι άλλο ετοιμάζεις τώρα;Παίζουν διάφορα projects. Νομίζω όμως ότι θα επικεντρωθώ περισσότερο στο studio και όχι στο δρόμο.Ακολουθήστε το VICE στο Twitter, Facebook και Instagram.
