Τι Κάνουν Σήμερα Όλα Αυτά τα Άτομα με τα Οποία Πήγαινες Σχολείο

Υπάρχει ένα σημείο στη ζωή μας, όπου βλέπουμε σιγά-σιγά όλους τους γύρω μας να παντρεύονται, να κάνουν παιδιά, να παίρνουν δάνεια. Είναι η στιγμή κατά την οποία πρέπει να ζυγίσουμε και τη δική μας ζωή. Ευτυχώς για μένα, βέβαια, όλος ο τωρινός φιλικός μου κύκλος είναι άτομα που μετακόμισαν σε μεγάλες πόλεις, για να ζήσουν σαν κακομαθημένα παιδιά, οπότε το παραπάνω μπλα-μπλα αφορά μόνο άτομα με τα οποία πήγα σχολείο.

Κρίμα πάντως που έχασα την επαφή μου μαζί τους, επειδή με αυτά τα παιδιά από το σχολείο κάποτε μοιραζόμουν χρόνο, σάλιο και αντιγραμμένα CD του Eminem. Στοιχειώνουν το Facebook feed μου σαν φαντάσματα ενός εναλλακτικού μέλλοντος, κάνοντας παράπονα για τον καιρό, ανεβάζοντας φωτογραφίες του σκύλου τους, κάνοντας check-in στα ίδια μπαρ κάθε Παρασκευή βράδυ, ενημερώνοντάς με την επομένη για όλα τα hangover τους.

Κάποια από αυτά τα άτομα –συνήθως αυτά που δεν είναι παντρεμένα πολύ καιρό– δείχνουν ευτυχισμένα με αυτά που έχουν, κάτι που με κάνει να αναρωτιέμαι αν θα μπορούσα να είχα περάσει λιγότερο καιρό στις μπάρες τα τελευταία χρόνια και περισσότερο καιρό προσπαθώντας να μάθω περισσότερα για ένα άτομο. Άλλα άτομα πάλι με γεμίζουν με ένα είδος λύπησης για το οποίο νιώθω ένοχος, έστω και αν δεν ξέρω τι άλλο να αισθανθώ, όταν βλέπω ένα παιδί που ήταν μια χαρά να έχει καταντήσει ένας καταθλιπτικός αλκοολικός με έξτρα προγούλι, ο οποίος έχει πια καταλήξει ότι για όλα φταίνε οι ξένο και περνάει τις ώρες του στο Mafia Wars.

Δεν λέω απαραίτητα ότι τους λυπάμαι όλους και πως η δική μου ζωή είναι και πολύ καλύτερη, αλλά όταν συγκρίνεις τα άτομα που ήξερες στο σχολείο με το τι είδους άτομα έχουν γίνει τώρα, συνήθως βλέπεις να μορφοποιείται ένα μοτίβο. Παρακάτω παραθέτω τους σχολικούς τύπους ατόμων και το πού καταλήγουν, σύμφωνα με τα χρήσιμα στοιχεία της ψηφιακής τους παρουσίας.

Τότε: Οι βασιλιάδες της ζούγκλας, οι τύποι που έκαναν κουμάντο στους διαδρόμους και τα πάρτι. Περνούσαν τον χρόνο τους μιλώντας για πράγματα που είχαν κάνει τα μεγαλύτερα αδέρφια τους, κανονίζοντας τσαμπουκάδες με άλλα σχολεία που ποτέ δεν οδηγούσαν σε μάπες και συζητώντας για το δοκιμαστικό που θα έκαναν στα τσικό κάποιας ομάδας ποδοσφαίρου Α΄ Εθνικής.

Τώρα: Τα παλιά κλισέ που λένε πως τα σχολικά χρόνια είναι τα καλύτερα της ζωής σου, έγιναν γρήγορα μια απαίσια πραγματικότητα για τα αλάνια. Οι μπίρες μετά την προπόνηση, τα τσιγάρα στο διάλειμμα, τα ξενύχτια και η συνειδητοποίηση πως το να γίνεις επαγγελματίας αθλητής είναι δυσκολάκι, σημαίνει πως έμειναν με τα όνειρα και μόνο με αυτά.

Τώρα πια είναι σαν πρωταγωνιστές σε βιβλία του Philip Roth: πρώην «αστέρες» του Λυκείου, ξεχασμένοι σε έναν κόσμο που δεν έχει ιδέα για τις «επιδόσεις» τους. Οι γυναίκες τους τούς φοβούνται, οι ερωμένες τους τούς μισούν, ενώ τα παιδιά τους θα προσπαθήσουν με κάθε τρόπο να μην γίνουν σαν κι αυτούς. Ονειρεύτηκαν να γίνουν αρχηγοί κάποια ποδοσφαιρικής ομάδας, αλλά κατέληξαν να βλέπουν αστυνομικές εκπομπές και τσόντες.

Τότε: Ξέρετε ποιες είναι. Όλες υποστήριζαν πως θα παντρεύονταν κάποιον ματσωμένο, κάποιον διάσημο και συνήθιζαν να κακοχαρακτηρίζουν όποιον και όποια δεν ήταν στην παρέα τους. Δεν είχες κινητό; Τα άκουγες. Ήσουν θρησκόληπτος ή θρησκόληπτη; Το ίδιο. Σου άρεσε να παίζεις πιάνο; Το ίδιο. Με κάποια μορφή, με κάποιο τρόπο, κάθε σχολείο είχε μια τέτοια γυναικεία παρέα, που γούσταραν να τιμωρούν άλλες κοπέλες, επειδή δεν ήταν σαν κι αυτές.

Τώρα: E, λογικά το πλάνο δεν έπιασε και πιθανόν να βρίσκονται πολύ μακριά από το μέλλον που είχαν φανταστεί. Από την άλλη, βέβαια, δεν υπάρχουν και πολλά πράγματα που μπορούν να παίξουν πιο έντονα με το μυαλό σου από το να δεις την κουκλάρα του σχολείου να είναι παντρεμένη με κάποιο φίτσουλα και να βγαίνει σε φωτογραφίες με τα τρία-τέσσερα πιτσιρίκια που θα έχει κάνει. Εσύ μπορείς να φανταστείς να εμφανίζεσαι ξανά στη ζωή της ως θριαμβευτής και εκεί που αυτή βλέπει πρωινάδικα να της πεις ότι εσύ βγαίνεις, ζεις και ταξιδεύεις, αλλά αλήθεια τώρα, μήπως η δική σου ζωή είναι πολύ καλύτερη; Μάλλον όχι.

Ουσιαστικά, η μιζέρια και η απογοήτευση είναι τα μόνα δύο πράγματα που έχετε κοινά. Εκείνη λυπάται, επειδή πλέον δεν έχει το στάτους που είχε στο Λύκειο και εσύ λυπάσαι, επειδή δεν θα γίνει ποτέ νέος όσο τότε. Αλλά εκεί που εσύ όλο και σε κάποιο πάρτι θα πας, προσπαθώντας μάταια να κερδίσεις πίσω κάτι από τη νιότη σου, εκείνη προσπαθεί να προχωρήσει μέσω της οικογενειακής οδού, φτιάχνοντας κάτι αληθινό που εσύ θα φτάσεις πολύ αργότερα, όταν θα είσαι πολύ μεγάλος για να σε ενδιαφέρει.

Μπορεί να γελάς τώρα και να νομίζεις ότι κέρδισες, αλλά στην πραγματικότητα αυτές κέρδισαν. Πάλι.

Τότε: Εκτός και αν είστε από αυτά τα άτομα που τρώγανε bullying από όποιον είχε ίσκιο στο σχολείο, τότε θα καταλάβετε πως υπάρχει διαφορά ανάμεσα στα αλάνια και τους κανονικούς νταήδες. Τα αλάνια που και που έριχναν δούλεμα και τρόμαζαν κανέναν, αλλά ήταν εμφανές ότι δεν ήταν η φάση τους.

Για τους νταήδες, αυτό ήταν η φάση τους, επειδή αυτή ήταν η ζωή τους. Στο σπίτι τους η κατάσταση ήταν η ίδια, όσο και αν φαντάζει κλισέ. Γι' αυτό κάπου τους λυπόμουν, επειδή, ναι, έκαναν τη ζωή πολλών απύθμενα μίζερη, αλλά σκεφτείτε τι βίωναν σπίτι τους, για να είναι έτσι.

Τώρα: Έχετε αναρωτηθεί ποτέ γιατί οι πορτιέρηδες σας αφήνουν να κάθεστε έξω από τα κλαμπ με τις ώρες, ακόμη και αν αυτά είναι μισοάδεια; Απλό. Επειδή οι πορτιέρηδες του σήμερα, είναι οι νταήδες του χτες. Κάπως πρέπει να εκφραστούν και δαύτοι.

Tότε: Από το χειρότερο μέχρι το καλύτερο σχολείο, κάθε τάξη έχει ένα ανθυποφιλόσοφο ή έναν εγώ-ξέρω-και-θα-σας-πω. Έναν σπυριάρη έφηβο, δηλαδή, που πάρα το γεγονός ότι δεν είναι δυνατόν να ξέρει τα πάντα για τον κόσμο, θέλει ντε και καλά να μετατρέπει κάθε μάθημα σε μια κουβέντα για τον σιωνισμό. Δεν είμαι σίγουρος πως οι αντίστοιχοι δικοί μου συμμαθητές αυτής της κατηγορίας κατέληξαν να έχουν τις ιδεολογίες τους. Ίσως, ως αντίδραση σε αυτά που προσπάθησαν να τους βάλουν στο κεφάλι στο σπίτι. Ίσως, επειδή έτσι. Κάπου σκάλωσαν στο YouTube. Δεν ξέρω.

Τώρα: Ανάλογα. Το που έχεις πάει σχολείο όσο να πεις παίζει έναν ρόλο. Αν έχεις πάει σε ένα δημόσιο, τότε είναι πολύ πιθανό, αν είσαι αποψάκιας, να έχεις καταλήξει σε κάποια δημόσια υπηρεσία. Να τους τα λες εκεί. Αυτό είναι κάπου και λίγο καταθλιπτικό. Ένας αποψάκιας, αλλά πολύ έξυπνος, θα καταλήξει σε κάποια δημόσια υπηρεσία, Τμηματάρχης Α΄ στην καλύτερη. Ένας στόκος από καλό σχολείο, μπορεί να καταλήξει και στην κυβέρνηση.

Tότε: Ήταν περίεργη φυλή. Μιλούσαν πάντα για θεωρίες συνομωσίας ή/και κάποιο καινούργιο είδος χόρτου που είδαν στο διαδίκτυο, ενώ ως άτομα είναι αυτό το περίεργο μείγμα ανθρώπων που παίζει από τη μια να μην κάνουν απολύτως τίποτα με τη ζωή τους, αλλά από την άλλη ενδέχεται να δημιουργήσουν κάτι που μπορεί να αλλάξει τον κόσμο.

Τώρα: Εδώ το πράγμα κάπου χαλάει. Γιατί κάπου, εκεί στα μέσα των 00s, πολλά παιδιά που γούσταραν να κάνουν ναρκωτικά μπήκαν με τα όσα στην κοκαΐνη. Δεν λέω ότι ήταν κάποια επιδημία τύπου ηρωίνης, αλλά σίγουρα έχει επηρεάσει κόσμο και κοσμάκη. Ίσως να φύγαμε από την πρέζα λόγω Trainspotting, ας πούμε, αλλά πολύς κόσμος έχει νιώσει τη «γοητεία» μιας ουσίας με ισχυρούς δεσμούς στη χλίδα της εποχής των παχιών αγελάδων, τα μακροχρόνια κουσούρια της οποίας, πέρα από τραγικά άδειους τραπεζικούς λογαριασμούς, θα φανούν στα 40.

Tότε: Αν και μιλήσαμε πιο πάνω για τους νταήδες, το πιο πιθανό είναι πως σε κάποια φάση της σχολικής μας ζωής όλο και κάποιο άτομο μας είδε σαν νταή, μιας και όλο και σε κάποιο άτομο ξεσπούσαμε. Είναι μια πικρή αλήθεια της εφηβικής ζούγκλας, αλλά όλοι μας έχουμε φερθεί σκατένια σε κάποιον. Στο σχολείο κανείς δεν είναι αναμάρτητος. Ίσως οι τύψεις να μην σε έχουν αφήσει μέχρι και σήμερα σε ησυχία: Μια σφαλιάρα που έδωσες, μια ατάκα που είπες σε ένα υπέρβαρο παιδί, κάποιον που πείραζες συστηματικά, επειδή ήταν νέρντουλας. Αυτό είναι ένα βάρος που ο καθένας κουβαλά μόνος του, αλλά γίνεται πιο ελαφρύ, αν δεχτείς ότι όλοι κουβαλάμε παρόμοιες ενοχές.

Τώρα: Από τότε που έφυγα από το εκπαιδευτικό σύστημα, συνειδητοποίησα πως οι πιο επιτυχημένοι άνθρωποι που γνωρίζω πια, ήταν μάλλον οι «περίεργοι» του σχολείου. Έχω ακούσει ιστορίες για μοντέλα που έτρωγαν τρελό δούλεμα στο σχολείο, DJs που ήταν βιβλιοθηκάριοι, skateboarders που γούσταραν Warhammer, τέτοια. Το γεγονός είναι πως αυτά τα άτομα, περισσότερο από κάθε άλλο, είχαν κάτι να αποδείξουν. Σίγουρα αυτά που τράβηξαν στο σχολείο τους σημάδεψαν, αλλά εν τέλει αυτά τους ώθησαν σε κάτι καλύτερο.

Τότε: Παρά το γεγονός ότι μάλλον ξέρετε πολλά άτομα στα 20κάτι τους που γλυκοκοιτάζουν το δασκαλιλίκι λόγω των μεγάλων διακοπών και τη σιγουριά που προσφέρει το δημόσιο, η αλήθεια είναι πως η εν λόγω δουλειά δεν σου δίνει και πολλά. Αργά ή γρήγορα παίρνεις γραμμή πως δεν θα γίνει ποτέ η Michelle Pfeiffer στην Ασυμβίβαστη Γενιά ή έστω η Βουγιουκλάκη στη Δασκάλα με τα Ξανθά Μαλλιά και απλά εστιάζεις στο να πετύχεις έναν τόνο φωνής που μπορεί να διαπεράσει το χάος μιας φασαριόζικης αίθουσας.

Τώρα: Το ίδιο ακριβώς. Κάθε μέρα. Θέλετε ακόμη να ακολουθήσετε αυτόν τον δρόμο;

Tότε: Ένας σχετικά νέος όρος που παντρεύει το «nerd» και το «geek», η εν λόγω ομάδα περιλαμβάνει ανθρώπους που γούσταραν τριλογία Matrix και Crash (του Cronenberg, όχι του Haggis), ενδεχομένως κάποια άκυρα κωμικά κλιπ στο διαδίκτυο που δεν είχε ακούσει κανείς, περίεργα σακίδια, καθώς και πολύπλοκες πρακτικές αυνανισμού. Στη μουσική κάπου υπήρχε μια ταύτιση με Gojira και Iron Maiden –σε σημείο έρωτα όμως– και γενικά πάντα τους έβλεπες να κάνουν παρέα με τους περίεργους. Εντούτοις, είναι λιγότερο outsiders και περισσότερο κομφορμιστές.

Τώρα: Έχετε μπει στο διαδίκτυο πρόσφατα; Οι τύποι ελέγχουν τα πάντα.

Το άρθρο δημοσιεύθηκε αρχικά στο VICE UK.

Περισσότερα από το VICE

Η Φοιτητική Ζωή μου ως Έμπορος Ναρκωτικών στο Πανεπιστήμιο

Σεξουαλική Κακοποίηση Μέσω Εικόνας: Μια Σύγχρονη Μορφή Έμφυλης Βίας

Οι «Αθηναίοι» του Σωκράτη Μπαλταγιάννη Παίρνουν τα Βουνά

Ακολουθήστε το VICE σε Twitter, Facebook και Instagram.