Ο Άνθρωπος με τη Μεγαλύτερη Συλλογή Φωτογραφιών από Σοβιετικές Στάσεις Λεωφορείων

Ο Chris Herwig είναι ένας φωτογράφος που έχει εμμονή με τις στάσεις λεωφορείων στην πρώην Σοβιετική Ένωση. Τώρα τις συγκεντρώνει όλες μαζί, στη μεγαλύτερη συλλογή φωτογραφιών με σοβιετικές στάσεις λεωφορείου στον κόσμο, σύμφωνα με τον ίδιο. Έχει μόλις ξεκινήσει μια εκστρατεία μέσω Kickstarter για να τις συγκεντρώσει όλες σε ένα βιβλίο.

VICE: Πώς έπαθες εμμονή με τις σοβιετικές στάσεις λεωφορείων;
Chris Herwig: Είναι απλά πολύ cool. Περίμενα ότι θα έχουν ένα πρότυπο στάσης λεωφορείου, ένα καλούπι. Χρειάζεσαι μια στάση λεωφορείου; Εντάξει, θα σου χτίσουμε μια τυπική στάση λεωφορείου.

Ένας φίλος στη Λετονία μου είπε ότι εκείνες τις μέρες μπορούσες να πας από τη μια άκρη της Σοβιετικής Ένωσης στην άλλη και αν πήγαινες σε μια καντίνα και παράγγελνες ένα κοτόπουλο Κιέβου, θα ήταν ακριβώς το ίδιο με το κοτόπουλο Κιέβου που θα έτρωγες στη Ρίγα ή στο Βλαδιβοστόκ. Ήταν σαν να είχαν μόνο ένα κοτόπουλο Κιέβου, καταλαβαίνεις; Όλα ήταν όπως τα, ξέρεις…

McDonald's;
Ναι. Εάν κάτι ήταν χάλια, ήταν χάλια για όλους. Για κάποιο λόγο αυτό δεν ισχύει με τις στάσεις των λεωφορείων. Ήταν μια ευκαιρία για τους καλλιτέχνες να βγάλουν λεφτά, μια από τις μόνες επιλογές γι αυτούς. Άρπαξαν όσα περισσότερα υλικά και ιδέες μπορούσαν και τα έβαλαν όλα στις στάσεις λεωφορείων τους.

Ο κόσμος δεν τις χρησιμοποιεί καν. Μερικές από αυτές είναι αηδιαστικές, είναι σκοτεινές, δεν σε προσκαλούν. Μερικές είναι απλά κανονικές στάσεις λεωφορείων ή προσπαθούν, αλλά απλώς δεν φαίνονται τόσο cool. Oι περισσότερες πραγματικά cool στάσεις λεωφορείων έρχονται σε ομάδες. Είναι πολύ πιο συνδεδεμένες με την επιθυμία των τοπικών καλλιτεχνών και κοινοτήτων να κάνουν κάτι με τις στάσεις λεωφορείων τους και εξυπηρετούν περισσότερο ως δημόσια τέχνη ή για να φτιάχνουν το κέφι της πόλης.

Σε ορισμένες εθνικές οδούς, κάθε 500 μέτρα υπήρχαν υπέροχες στάσεις λεωφορείων, χωρίς σπίτια ή χωριά ή τίποτα γύρω τους. Υπάρχουν αυτές οι εθνικές οδοί και κάπου μέσα σε ένα χωράφι με καλαμπόκι υπάρχει μια στάση λεωφορείου. Δεν υπάρχει δρόμος εκεί. Είναι δύσκολο να καταλάβουμε το λόγο για τον οποίο σε μια εποχή που μετρούσαν τα λεφτά τους και δεν ήθελαν να είναι υπερβολικοί αλλά μόνο λειτουργικοί, έχτισαν αυτά.

Στο βιβλίο προσπαθώ να δείξει τις καλύτερες από τις καλύτερες. Αν είναι απλά λυπηρό είνα…. λοιπόν οι θλιβερές στάσεις λεωφορείων είναι ένα άλλο βιβλίο.

Rokiskis, Λιθουανία

Ξέρεις πώς ξεκίνησε αυτό το πρότζεκτ με τις στάσεις λεωφορείου; Γιατί το έκαναν;
Νομίζω ότι ήταν για τη δημόσια τέχνη. Ένας τρόπος που οι καλλιτέχνες θα μπορούσαν να κάνουν κάτι - είναι όσο μικρός και ασήμαντος πρέπει, για να είναι δημιουργικοί. Κάποιες από αυτές προωθούν την τοπική κουλτούρα, όπως στο Κιργιστάν, όπου υπάρχουν μερικές που είναι σε σχήμα καπέλου Kirghiz.

Αλλά ως επί το πλείστον ήταν κάπως, τι στο διάολο κάνουν; Γιατί χρειάζονται φανταχτερές στάσεις λεωφορείων; Για να είμαι ειλικρινής, δεν έχω ιδέα. Μοιάζει να είναι το τελευταίο μέρος που θα περίμενε κανείς να δει φανταχτερές στάσεις λεωφορείων. Θα περίμενες κάτι τέτοιο σε ένα ιδιαίτερο μέρος με φανταχτερούς ανθρώπους.

Χρησιμοποιήθηκαν ποτέ ως στάσεις λεωφορείων; Δηλαδή, σταματούσαν εκεί λεωφορεία;
Παλιότερα ίσως γινόταν αυτό. Ίσως περνούσαν από κει λεωφορεία. Οι άνθρωποι που εργάζονται στη γεωργία ή κάτι τέτοιο, δεν ξέρω, ίσως έπαιρναν το λεωφορείο. Είδα ανθρώπους να στέκονται κοντά σε κάποιες. Όχι μέσα. Δίπλα σε αυτές.

Μερικοί άνθρωποι μπορεί να πιστεύουν ότι είναι περίεργο για κάποιον απλά να κυκλοφορεί και να φωτογραφίζει παλιές στάσεις λεωφορείων. Μήπως είχε κανείς πρόβλημα με αυτό;
Στη Λιθουανία, ένα mini-bus σταμάτησε και ο οδηγός του λεωφορείου κατέβηκε, δεν μου φώναξε πραγματικά, αλλά δεν ήθελε να φωτογραφίσω τη στάση του λεωφορείου. Ήταν μια cool στάση λεωφορείου! Σε σχήμα σέσουλας. Πολύ cool, μια κυρτή γραμμή από σκυρόδεμα και μερικοί στύλοι. Υπήρχαν πολλά σκουπίδια μέσα, γύρω ο χώρος ήταν βρωμερός.

Στο Καζακστάν οι άνθρωποι μου φώναζαν σαν να επρόκειτο να φωτογραφίσω τα χειρότερα πράγματα στη χώρα τους για να πάω πίσω στη δύση και να πω στους ανθρώπους πόσο άσχημη είναι η χώρα τους και ήμουν κάπως, όχι, αυτό είναι το πιο cool πράγμα εδώ γύρω, συγγνώμη, αυτό είναι πραγματικά cool, απλά δεν το συνειδητοποιείτε.

Σε κάποιες χώρες μίσθωσα ταξί, ώστε να έχω έναν ντόπιο μαζί μου, σκέφτηκα ότι θα ήταν σε θέση να με βοηθήσουν να βρω cool στάσεις λεωφορείων. Δεν πίστευα ότι θα ήταν ενθουσιασμένοι ή κάτι τέτοιο, αλλά σκέφτηκα ότι αν είχαν ζήσει εκεί τα τελευταία 60 χρόνια μπορεί να τις είχαν παρατηρήσει. Οι οδηγοί, όμως, ήταν εντελώς ανίδεοι. Έπρεπε να πάμε στο καφενείο με τις ώρες για να σπάνε το μυαλό τους μέχρι να σκεφτούν κάτι και μετά ενώ οδηγούσαμε στην εθνική οδό περνούσαμε τρέχοντας από μια και φώναζα ΣΤΑΜΑΤΑ, ΣΤΑΜΑΤΑ, ΣΤΑΜΑΤΑ και αυτοί ήταν κάπως, «Α, ναιιι».

Στην Αμπχαζία, που δεν είναι χώρα, αλλά μοιάζει να είναι, έχουν κλείσει τα σύνορα και αυτοδιοικούνται για περίπου 20 χρόνια. Προσπαθούν να ανεξαρτητοποιηθούν από τη Γεωργία. Στο τέλος της ημέρας τσακώθηκα για τα λεφτά με τον ταξιτζή. Δεν βρισκόμουν στη χώρα ως φωτογράφος, έτσι αν καλούσε τις αρχές θα με συλλάμβαναν γιατί βρισκόμουν εκεί χωρίς να έχω την κατάλληλη άδεια. Έβαλε το χέρι του επάνω στο κεφάλι του σαν όπλο και μου είπε ότι πρέπει να του δώσω $20,000 για να μην καταλήξω μπροστά από ένα εκτελεστικό απόσπασμα. Κανένας πολίτης της Αμπχαζίας δεν μπορεί να περάσει τα σύνορα με τη Γεωργία και εκείνος με οδηγούσε στα σύνορα, έτσι απλά υπέθεσε ότι είμαι Γεωργιανός κατάσκοπος.

Ναι, εκεί φρίκαραν με τις φωτογραφίες. Έπρεπε να χρησιμοποιώ δύο κάρτες, να τραβάω μια φωτογραφία την κάρτα που θα μπορούσα να δείξω στην αστυνομία και στη συνέχεια τοποθετούσα την πραγματική κάρτα για να τραβήξω τις υπόλοιπες. Κρατούσα την πραγματική κάρτα μέσα στο σώβρακό μου και κανείς δεν ήθελε να ψάξει εκεί.

Saratak , Αρμενία

Μήπως η αναζήτηση cool στάσεων λεωφορείου στη Σοβιετική Ένωση σου άλλαξε γνώμη σχετικά με τον κομμουνισμό;
Αυτή είναι η χειρότερη ερώτηση όλων των εποχών. Δεν είναι δίκαιο να εξισωθεί ο κομμουνισμός με τη Σοβιετική Ένωση. Μήπως άλλαξα γνώμη για τη Σοβιετική Ένωση; Ναι. Έσπασε ορισμένα από τα στερεότυπα. Υπήρχαν κάποιοι άνθρωποι που έκαναν διασκεδαστικά, τρελά πράγματα, άνθρωποι με τους οποίους μπορούσες να ταυτιστείς. Δεν ήταν ο Στάλιν ή ο Λένιν, ήταν απλά κανονικοί άνθρωποι που διασκέδαζαν και έβγαζαν λεφτά.

Γιατί δεν φωτογράφισες τους ανθρώπους σαν κανονικός φωτογράφος;
Φωτογράφιζα ανθρώπους προτού αρχίσω το κυνήγι στάσεων λεωφορείου. Έζησα στο Καζακστάν και πέρασα πολύ χρόνο με τους ανθρώπους εκεί, ήταν πολύ φιλόξενοι, μερικές φορές πάρα πολύ φιλόξενοι. Σε ένα χωριό στα βόρεια του Καζακστάν φωτογράφιζα κάτι σε ένα σχολείο του ΟΗΕ και πριν καν ανοίξει το σχολείο, ήταν μία 80χρονη διευθύντρια με ένα ποτήρι στο χέρι της που στεκόταν από πάνω μου λέγοντας ΠΙΕΣ! ΠΙΕΣ ΤΟ ΣΦΗΝΑΚΙ! Πραγματικά υπέροχοι και αυθεντικοί άνθρωποι όμως. Σε προσκαλούν σε γιουρτ στους λόφους, κοιμούνται στο πάτωμα, έχουν ένα σωρό χαλιά στο πάτωμα και όταν έρχεται η ώρα για ύπνο ανοίγουν τα χαλιά. Ήταν τέλεια, μου λείπει.