«Ερωτεύτηκα τον Bhagwan»: Η Ζωή του Έλληνα Σαννυάσιν που Έζησε Δίπλα στον Γκουρού του Σεξ

«Αυτά που θα πούμε ίσως φανούν περίεργα στον κόσμο»: Αυτή ήταν μία από τις πρώτες κουβέντες που μου είπε ο Sarmad Anand. Ο Sarmad -που θέλησε να μιλήσει με το πνευματικό και όχι το επίσημο ελληνικό όνομά του, που είναι Παναγιώτης Καλαφατέας- είναι ένας Έλληνας που για πολλά χρόνια ακολούθησε τον Osho, γνωστό και ως Bhagwan, τον Ινδό γκουρού και μύστη που ηγήθηκε του θρησκευτικού κινήματος Rajneeshism (Ρατζνισισμού, θα λέγαμε στα ελληνικά) και λατρεύτηκε ως ένας νέος θεάνθρωπος επί της Γης. Ως ένα θρησκευτικό ρεύμα που αναπτύχθηκε στις αρχές της δεκαετία του ’70, το Rajneeshism επιχείρησε να φέρει νέες επαναστατικές ιδέες στον χώρο του ορθόδοξου ινδουισμού, με κυριότερη το αίτημα της σεξουαλικής απελευθέρωσης. Την ώρα που φορείς του Ινδουισμού αποκαλούσαν τον Bhagwan «γκουρού του σεξ», χιλιάδες άνθρωποι από όλο τον κόσμο ξεκίνησαν να εγκαταλείπουν τη συμβατική ζωή τους και να ταξιδεύουν στην Πούνα (σήμερα Πούνε) της Ινδίας, για να βρεθούν πλάι στον πνευματικό μέντορά τους. Ίσως κανείς από αυτούς δεν φανταζόταν ότι το Rajneeshism θα εμπλεκόταν σε μια από τις πιο συγκλονιστικές δικαστικές υποθέσεις που θα αντιμετώπιζε ποτέ το FBI, υπόθεση στην οποία πολλοί σαννυάσιν (όπως ονομάζονται οι ακόλουθοι του κινήματος) κατηγορήθηκαν για απόπειρα δολοφονίας, μαζικές δηλητηριάσεις, υποκλοπές συνομιλιών και άλλες κακουργηματικές πράξεις. Με αφορμή την πολυσυζητημένη σειρά ντοκιμαντέρ του Netflix «Wild Wild Country» για το κίνημα Rajneeshism, το VICE παρουσιάζει την ιστορία του Έλληνα σαννυάσιν, που έζησε την πολυτάραχη πορεία του κινήματος και τελικά ερωτεύτηκε τον Bhanwan.

Γεννήθηκα και μεγάλωσα στη Νέα Ιωνία. Ως παιδί ήμουν διάολος, το παρατσούκλι μου ήταν ο «τρελός» και μάλλον όχι άδικα. Όταν βγαίναμε να παίξουμε μπάλα στην πλατεία με τόπια φτιαγμένα από κουρελόπανα και κάποιος από την ομάδα μου έκανε σουτ και η μπάλα πήγαινε λίγο έξω, οι δικοί μου φώναζαν «γκολ» και οι αντίπαλοι «έξω». Εγώ, που είχα δει ότι η μπάλα είχε πάει έξω, έλεγα: «Ρε παιδιά, τι λέτε, έξω ήταν». Τότε, τα έβαζαν μαζί μου. Το ίδιο συνέβαινε και με την αντίπαλη ομάδα. Καθώς μεγάλωνα, έβλεπα ότι αυτή η συμπεριφορά ήταν μια γενικότερη τάση των ανθρώπων, να βλέπουν δηλαδή την «αλήθεια» που θέλουν, όχι την αλήθεια που πραγματικά τους περιβάλλει. Οι άνθρωποι γύρω μου εθελοτυφλούσαν και μίκραιναν στα μάτια μου, καθώς μεγάλωνα.

Μια μέρα, η νονά μου, μου πήρε για δώρο ένα ξύλινο αλογάκι. Το πήρα στο δωμάτιό μου και ξεκίνησα να το αποσυναρμολογώ, βάζοντας τα κομμάτια του το ένα δίπλα στο άλλο. Ήθελα να δω τα επί μέρους συστατικά του, πώς γίνεται ένα ολοκληρωμένο σύνολο πραγμάτων. Όταν το είδαν, οι γονείς μου θύμωσαν και αποφάσισαν να κρύβουν τα παιχνίδια μου, για να μην τα χαλάσω. Από τότε με αντιμετώπιζαν ως το «περίεργο» παιδί. Όμως η περιέργειά μου δεν σταμάτησε εκεί. Τα καλοκαίρια, ο πατέρας μου με έπαιρνε στο λογιστικό γραφείο όπου δούλευε. Για ένα παιδί, ήταν το πιο βαρετό μέρος πάνω στη Γη. Όμως μια μέρα, κατέβασα από ένα ράφι ένα δίτομο έργο που μιλούσε για τη δημιουργία της Γης και την εξέλιξη των ειδών στον πλανήτη. Είχα δίψα να μάθω τι είναι ο κόσμος που μας περιβάλλει. Καθώς ξεφύλλιζα τις σελίδες, σκέφτηκα: «Τα κόμικς που μου δίνουν να διαβάσω δεν είναι αληθινά. Αυτή εδώ είναι η αλήθεια». Συνεπαρμένος, πέρασα τα νεανικά μου χρόνια διαβάζοντας φιλοσοφία, ψυχολογία, κβαντική φυσική. Μου άρεσε η άγουρη γνώση ενός ανώτερου επιπέδου. Μου κάλυπτε ένα κενό που είχα μέσα μου, κάτι έψαχνα στη ζωή μου, αλλά δεν ήξερα τι.

Όταν ήμουν μικρός, η γιαγιά μου με πήγαινε συχνά στην εκκλησία. Αυτό που με γοήτευε ήταν τα φανταχτερά χρώματα που έπαιρνε η σκόνη από τις ακτίνες του ήλιου που περνούσαν από τα πολύχρωμα τζάμια του ναού. Οι αποχρώσεις ερέθιζαν την καλλιτεχνική μου φύση και όταν τελείωσα το σχολείο, αποφάσισα να γίνω διακοσμητής και ζωγράφος. Λάτρεψα τα βιτρό και έγινα ένας από τους πρώτους που τα εισήγαγαν ως οικιακό διακοσμητικό στοιχείο, αφού μέχρι τότε τα συναντούσες κυρίως σε εκκλησίες. Γέμισα βιτρό τα ζαχαροπλαστεία και τις καφετέριες της λεωφόρου Αλεξάνδρας και της Κυψέλης. Το πρώτο μου εργαστήρι το άνοιξα στου Γκύζη και έναν χρόνο μετά, πήγα στο Κολωνάκι, στην οδό Χάρητος.

Στις τέλη της δεκαετίας του ’70, παντρεύτηκα τη γυναίκα μου από σφοδρό έρωτα, την οποία έκλεψα, επειδή προερχόταν από οικογένεια μεγαλοαστών γιατρών και δεν την προόριζαν για έναν απένταρο σαν εμένα. Δεν μας βοήθησαν ιδιαίτερα και στην αρχή ζοριστήκαμε με δουλειές του ποδαριού δεξιά και αριστερά. Ωστόσο, η ζωή μας ξεκίνησε σταδιακά να γίνεται πιο σταθερή και μικροαστική. Ο γάμος πήγαινε καλά, η δουλειά άνθιζε, το μεροκάματο μεγάλωνε. Τάξη και ασφάλεια, με δυο κουβέντες. Ένα καλοκαίρι, παραθερίζαμε στην Τήνο. Αφού φάγαμε σε ένα ταβερνάκι και κάναμε έναν περίπατο, για να χωνέψουμε, πέσαμε πάνω σε έναν ψαρά. Σκούντηξα τη γυναίκα μου και της είπα: «Δες τον μαλάκα, τίποτα δεν θα πιάσει μέσα στο λιμάνι». Δεν πρόλαβα να τελειώσω τη φράση μου και ο ψαράς σηκώνει το καλάμι και βγάζει ένα μεγάλο ψάρι. Εντυπωσιάστηκα τόσο, που εκείνη την ώρα πήγα και αγόρασα σύνεργα και δολώματα. Δεν πέρασε πολλή ώρα, από τη στιγμή που βύθισα το καλάμι και ένιωσα ένα δυνατό τράβηγμα. «Τράβα το έξω, θα σου φύγει», μου είπε ο ψαράς και έβαλα τόση δύναμη, που το ψάρι τινάχτηκε στο διπλανό καΐκι. «Βαγγελίστρα μου», είπα και έτρεξα να το πιάσω. Εκείνο το απόγευμα, έβγαλα ένα μυλοκόπι και δύο κέφαλους.

Τα επόμενα χρόνια, το ψάρεμα θα γινόταν το νέο μου πάθος. Όμως έγινε και βάσανο. Καθώς ζήλευα αυτούς που ψάρευαν στα ανοιχτά, ξεκίνησα να δουλεύω σαν το σκυλί και να κάνω αιματηρές οικονομίες, για να αγοράσω μια μικρή βάρκα. Την αγόρασα, όμως μετά ζήλευα αυτούς που είχαν σκάφος με καμπίνα και μπορούσαν να ψαρεύουν για ώρες, έχοντας δίπλα καραφάκι και μεζεδάκι. Άντε πάλι δουλειά και οικονομίες, για να αγοράσω άλλη βάρκα, αυτήν τη φορά λίγο πιο μεγάλη, με δυο κουκέτες και κουζινάκι. Δεν πέρασε πολύς καιρός και ξεκίνησα να ζηλεύω αυτούς που πήγαιναν πιο ανοιχτά, αφού βαρέθηκα τα ίδια και τα ίδια μέρη. Άντε πάλι δουλειά και οικονομίες για καινούριο σκάφος, τώρα ακόμη πιο μεγάλο, με πέντε κουκέτες, κουζίνα, ψυγείο και δυνατή μηχανή που μας επέτρεπε να ταξιδεύουμε στις Κυκλάδες. Όλα είχαν γίνει ένας φαύλος κύκλος.

Ένα απόγευμα, έχουμε αράξει με τη γυναίκα μου στην Κύθνο. Έχω βράσει μία καβουρομάνα που μου ’χε δώσει ένας φίλος και πίνουμε ουζάκια. Δίπλα μας, βρίσκεται ένα τεράστιο ιστιοφόρο, κάπου στα 25 μέτρα. Το ζήλεψα, ήθελα και εγώ να αποκτήσω ένα τέτοιο, μιας που το δικό μου φαινόταν κουβάς μπροστά του. Από τις σκέψεις ζήλιας με έβγαλε μία άγνωστη φωνή: «Γεια σου, καπετάνιε».

Σηκώνω το κεφάλι και στην κουπαστή του ιστιοφόρου βλέπω έναν καλοντυμένο άνδρα, γύρω στα 40.

«Σε ζηλεύω», μου λέει.

«Αν ζηλεύεις, κόπιασε», απαντώ.

Η γυναίκα μου του βγάζει πιάτο, πιρούνι και ποτήρι.

«Δεν ζηλεύω τα ουζάκια και το μεζέ. Το σκάφος σου ζηλεύω», μου λέει.

Δεν μπορώ να κρατήσω τα γέλια μου.

«Ρε φίλε, πλάκα μου κάνεις; Ζηλεύεις αυτό το ρημάδι; Με το δικό σου ιστιοφόρο αγοράζεις 100 σαν και δαύτο», του λέω.

«Τι δουλειά κάνεις;», με ρωτάει.

«Καλλιτέχνης είμαι, ζωγραφίζω τζάμια».

«Και πού πηγαίνεις με το σκάφος;», συνεχίζει.

«Σε πολλά μέρη. Κυκλάδες, Ύδρα, Σπέτσες, όπου μου κάνει κέφι», απαντάω.

«Άκου, λοιπόν, καπετάνιε, γιατί σε ζηλεύω. Εγώ είμαι επιχειρηματίας και οι συνεργάτες μου είναι στη Μύκονο. Κάθε Παρασκευή, φεύγω από το γραφείο και με το σκάφος μου πηγαίνω στο ίδιο νησί, για να τους βρω. Τη Δευτέρα πάλι στο γραφείο. Με το ιστιοφόρο και τη θάλασσα είμαι ερωτευμένος. Αλλά τι να το κάνεις; Για να το συντηρήσω, δουλεύω μέρα-νύχτα και πηγαίνω εκεί που θέλουν οι άλλοι, όχι εκεί που θέλω εγώ. Όμως εσύ, με τη φτωχότερη και απλούστερη ζωή σου, απολαμβάνεις περισσότερο τη μικρή βάρκα σου. Μακάρι να μπορούσα να γυρίσω τη θάλασσα, όπως τη γυρίζεις εσύ και ας ήταν με το ρημάδι σου».

Όταν έφυγε, άναψα ένα τσιγάρο και έπεσα σε βαθιά σκέψη. Ο άνθρωπος που τα είχε όλα ζήλευε εμένα, που δεν είχα τίποτα - και αυτό, επειδή ήταν σκλάβος όλων αυτών που είχε, των κοινωνικών συμβάσεων και της ανθρώπινης απληστίας, που πάντα θέλει κάτι παραπάνω. «Πού πηγαίνω στη ζωή μου;», αναρωτήθηκα. Τότε κατάλαβα ότι αν δεν κάνω κάτι, θα κατέληγα στην ίδια σκλαβιά, στη σκλαβιά του επόμενου σκάφους που είχα ήδη παραγγείλει και δούλευα σαν τον τρελό, για να πληρώσω τις δόσεις του. Σκέφτηκα ότι μετά τις Κυκλάδες, θα ήθελα να πάω στην Κρήτη, μετά στη Σικελία, μετά στην Ίμπιζα. Και λοιπόν; Πάλι θα βαριόμουν. Κάθε σκάφος ήταν μια εξωτερική προσπάθεια να καλύψω το εσωτερικό μου κενό. Όμως αυτό σήμαινε περισσότερα χρήματα και περισσότερες ώρες δουλειάς, άρα λιγότερο χρόνο για τον εαυτό μου. Τότε συνειδητοποίησα ότι είχα ξεκινήσει να γίνομαι δούλος του εαυτού μου, ένας σκύλος που κυνηγάει την ουρά του. Μέσα σε λίγα λεπτά, το μοντέλο ζωής που ακολουθούσα κατέρρευσε. Επειδή δεν έχτιζα εγώ τη ζωή γύρω μου, αλλά η ζωή χτιζόταν γύρω από μένα.

Βρισκόμαστε στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του ’70. Την ώρα που ο Παναγιώτης Καλαφατέρας διαπιστώνει ότι η ζωή του έχει μπει σε έναν φαύλο κύκλο κοινωνικών συμβάσεων και ψεύτικων επιθυμιών που δεν του επιτρέπουν να νιώσει ευτυχισμένος, ο Bahgwan μεταφέρεται στην Πούνε της Ινδίας. Με τη βοήθεια μιας κυρίας ονόματι Ma Yoga Mukta (το πραγματικό όνομά της ήταν Κατερίνα Βενιζέλου και επρόκειτο για μια Ελληνίδα κληρονόμο από μεγάλη ναυτιλιακή οικογένεια, η οποία πήρε το επίθετό της από τον γάμο που σύναψε με έναν από τους εγγονούς του Ελευθερίου Βενιζέλου), ο Ινδός γκουρού αγόρασε μια έκταση 24.000 τ.μ., όπου εγκατέστησε το άσραμ του, ένα ινδουιστικό θρησκευτικό ερημητήριο για τους σαννυάσιν ακόλουθούς του. Οι δρόμοι του Παναγιώτη και του Bahgwan πρόκειται σύντομα να διασταυρωθούν.

Μια μέρα, είχα ραντεβού με τον τζαμά για μια παραγγελία βιτρό που έπρεπε να παραδώσω. Αφού τελειώσαμε τη δουλειά, έπιασα κουβέντα με τον βοηθό του. Ήταν ενδιαφέρων άνθρωπος και λίγο προτού φύγει, μου έδωσε να διαβάσω το Η Διδασκαλία του Δον Χουάν, ένα εμβληματικό βιβλίο του Carlos Castañeda. Γύρισα στο σπίτι και ξεκίνησα να το διαβάζω. Με γοήτευσε αμέσως η μορφή του Ινδού μάγου Δον Χουάν που ζούσε και δίδασκε στο Μεξικό. «Τι τύχη να βρεις έναν τέτοιο πνευματικό άνθρωπο. Ας ήξερα ότι υπάρχει ένας δάσκαλος σαν τον Ντον Χουάν και θα πήγαινα να τον βρω σε όποια γωνιά του κόσμου και να ήταν», έλεγα στον εαυτό μου. Καθώς οι μήνες περνούσαν, όλο και απογοητευόμουν από την έλλειψη μιας πνευματικής φιγούρας σαν εκείνη του Ντον Χουάν. Ώσπου, μια μέρα, γνώρισα στην Αθήνα έναν άνθρωπο με πνευματικές αναζητήσεις.

«Ξέρεις πού μπορεί να υπάρχει ένα τέτοιο πνεύμα;», τον ρώτησα.

«Μου έχουν μιλήσει για έναν μυστικιστή που ζει στην Πούνα της Ινδίας, όμως ξέρω ελάχιστα πράγματα», μου απάντησε.

Τα ελάχιστα που ήξερε ήταν για μένα αρκετά και την επόμενη μέρα, πήγα να βγάλω βίζα στην Ινδική Πρεσβεία. Έγραψα το εργαστήριό μου σε έναν φίλο που είχα για βοηθό, έβγαλα εισιτήρια και ετοίμασα βαλίτσες.

«Πού πας έτσι; Θέλω να έρθω και εγώ», μου είπε η γυναίκα μου.

«Αυτός ο δρόμος είναι προσωπικός. Αν είσαι σίγουρη ότι τελείωσες και εσύ με αυτό τον κόσμο, ακολούθησέ με. Εγώ δεν ανήκω εδώ πια», της απάντησα και έφυγα.

Έφτασα στη Βομβάη νύχτα, αρχές Μαρτίου του 1980. Το πρώτο πράγμα που μου έκανε εντύπωση, όταν βγήκα από το αεροδρόμιο, ήταν η βαβούρα. Πρώτη φορά έβλεπα τέτοιο χάος στη ζωή μου, πρώτη φορά άκουγα τόσα κορναρίσματα. Μπήκα σε ένα ταξί.

«Θέλω να πάμε στην Πούνα», είπα στον οδηγό. Όλη τη νύχτα ταξιδεύαμε, μας πήρε κανένα τρίωρο, μιας που οι δύο πόλεις απέχουν μεταξύ τους περίπου 150 χιλιόμετρα.

«Πού ακριβώς θέλετε να σας πάω;», με ρώτησε, όταν φτάσαμε στην πόλη το ξημέρωμα.

«Στο άσραμ, στον δάσκαλο», απάντησα γενικόλογα, αφού δεν ήξερα ούτε το όνομα του Bhagwan, ούτε τον είχα δει, για να τον περιγράψω. Παρόλα αυτά, ο οδηγός κατάλαβε, μιας που από τότε χιλιάδες κόσμος έφτανε στην πόλη, για να τον γνωρίσει και να ακούσει τις ομιλίες του.

Όταν φτάσαμε και κατέβηκα από το ταξί, ένιωσα να με κυριεύει μια βαθιά απογοήτευση. Είδα κάτι αλλόκοτους τύπους με μακριά μαλλιά και μούσια, φαρδιά πορτοκαλί ρούχα και χαϊμαλιά στα στήθη τους. Γύρω τους περιφέρονταν αστυνομικοί με κοντά παντελόνια και τεράστια κλομπ, πλανόδιοι πωλητές και σακάτηδες ζητιάνοι. Παντού συναντούσες σκόνη και βρώμα.

«Μαλάκα, μέσα στα σκατά ήρθες», μονολόγησα και για κάμποσα λεπτά κάθισα ακίνητος, περιεργαζόμενος τον χώρο και προσπαθώντας να αντιμετωπίσω τον βομβαρδισμό εντυπώσεων και συναισθημάτων. Ένιωθα τόσο περίεργα, που έπρεπε ο ψύχραιμος εαυτός μου να μιλήσει σε αυτόν που ήδη ήθελε να το βάλει στα πόδια.

«Αφού έφτασες μέχρι εδώ, ζησ’ το σαν εμπειρία, πότε θα καταφέρεις να έρθεις ξανά στην Ινδία;», σκέφτηκα.

Στα χέρια μου κρατούσα ένα μαγνητόφωνο με κασέτες. Ο φίλος μου στην Αθήνα είχε ακούσει ότι ο Bhagwan έδινε ομιλίες και μου είχε πει, «Πάρε μαζί σου το μαγνητοφωνάκι να τις ηχογραφήσεις». Σε ολόκληρο το ταξίδι, στα αυτιά μου έπαιζε το «Wish You Were Here» των Pink Floyd. Το τραγούδι είχε κυκλοφορήσει λίγους μήνες νωρίτερα και είχε γίνει η προσωπική προσευχή μου προς τον πνευματικό δάσκαλο που έψαχνα, αλλά δεν έβρισκα. Σε ένα όνειρό μου, είχα δει να ξυπνάω και να βάζω στο πικάπ το τραγούδι και αμέσως μετά να ανοίγω τις κουρτίνες του σαλονιού. Τότε μπροστά μου δεν είχα δει πολυκατοικίες, αλλά μια απέραντη πράσινη πεδιάδα και έναν ασύλληπτα μπλε ουρανό, στον ορίζοντα του οποίου κατευθυνόταν ένα ποτάμι πάλλευκων πουλιών που πετούσαν σε απόλυτη αρμονία, φτάνοντας στο βάθος του ορίζοντα και σχηματίζοντας μια λαμπερή στήλη.

Το όνειρο πήρε σάρκα και οστά στην αυλή του άσραμ. Λίγο αργότερα, ξεκίνησε να γίνεται σούσουρο, όταν άνοιξαν κάτι μεγάλες πύλες, από τις οποίες βγήκαν άνθρωποι ντυμένοι στα ολόλευκα και με πρόσωπά φεγγαρωτά, έχοντας τις παλάμες τους ακουμπισμένες τη μία στην άλλη, σε στάση προσευχής. «Αυτοί δεν είναι άνθρωποι, είναι άγγελοι», σκέφτηκα. Τους ερωτεύτηκα και αμέσως σκέφτηκα ότι θα ήθελα να ακολουθήσω και ’γω εκείνον που τους έκανε να δείχνουν σαν άγγελοι. Αν ο σφοδρός έρωτας που αισθάνθηκα για τη γυναίκα μου ήταν η φωτιά ενός σπίρτου, η εικόνα αυτών των πλασμάτων ήταν λάβα από ηφαιστειακή έκρηξη. Ξεκίνησαν να τρέχουν τα μάτια μου από τη συγκίνηση. «Δεν ήρθες στα σκατά, ήρθες εδώ όπου ανήκεις», είπα στον εαυτό μου.

Τα πράγματα άλλαξαν, όταν ήρθε η ώρα, για να γνωρίσω τον Bhagwan. Το επόμενο πρωί, σηκώθηκα στις έξι το πρωί και κίνησα για το άσραμ - ποτάμια ο κόσμος στους γύρω δρόμους. Μπήκα στο Buddha Hall (σ.σ. κτίριο για διαλογισμό και προσευχή) και βρήκα μία κολώνα να ακουμπήσω ίσια την πλάτη μου, μιας που με ταλαιπωρούσε από το συνεχές σκύψιμο που απαιτούσε το βάψιμο των βιτρό. Μετά από λίγα λεπτά, ξεκίνησε να επικρατεί αναβρασμός στον χώρο, τον οποίο διαδέχθηκε η απόλυτη σιωπή. Τότε μπήκε ένας καραφλός άνδρας, με μούσι και μια άσπρη κελεμπία, έχοντας τα χέρια του σε στάση προσευχής. Ήμουν αποσβολωμένος. Περίμενα πώς και πώς να τον ακούσω. Κάθισε στη θέση του και όλο το πλήθος γύρω του ανάσαινε, μόνο για να ακούσει τα χείλη του.

Οι πρώτες λέξεις του Bhagwan ήταν για μένα μια αρνητική έκπληξη και αυτό επειδή το στόμα του εκστόμιζε λέξεις ινδικές, που εγώ άκουγα για πρώτη φορά στη ζωή μου. Αργότερα, θα μάθαινα ότι ο Bhagwan μιλούσε έναν μήνα αγγλικά, έναν μήνα ινδικά. Εγώ, δυστυχώς, δεν έπεσα στην πρώτη περίπτωση. Ένα βαθύ παράπονο με πήρε και δάκρυα ξεκίνησαν να τρέχουν στα μάγουλά μου. «Τι ήρθες να κάνεις εσύ εδώ;», σκέφτηκα και το κλάμα δυνάμωσε. Σταδιακά, έχανα την επαφή με το περιβάλλον γύρω μου και πιέστηκα τόσο πολύ, που ξαφνικά άκουσα τον Bhagwan να μου μιλάει ελληνικά. Ήταν μία πνευματική εμπειρία που κράτησε δύο ώρες. Στο Rajneeshism υπάρχει η αντίληψη ότι αν διψάς πραγματικά, για να μάθεις κάτι, τότε θα ταυτιστείς με την απάντηση. Αργότερα, άκουσα την κασέτα από εκείνη την ομιλία και ήταν ακριβώς αυτό που είχα ακούσει εγώ. Αυτή ήταν η πρώτη πνευματική εμπειρία μου με τον Bhagwan.

Έμεινα στην Πούνα για περίπου δύο εβδομάδες και προσπάθησα να βρω άλλους Έλληνες, μιας που και τα αγγλικά μου δεν ήταν στην καλύτερη κατάσταση.

«Υπάρχει μία Ελληνίδα που λέγεται Ma Yoga Mukta (σ.σ.: η προαναφερθείσα Κατερίνα Βενιζέλου), αφήστε ένα μήνυμα και θα της το μεταβιβάσουμε», μου είπαν.

«Αγαπητή κυρία, ψάχνοντας για τον ωκεανό, αισθάνθηκα ότι βρίσκομαι σε ένα ενυδρείο, μπορείτε να με βοηθήσετε; Θα σας περιμένω αύριο δίπλα στην πύλη, μετά τον διαλογισμό», της έγραψα στο σημείωμα.

Λίγο αργότερα γνώρισα τη Mukta, που διηύθυνε το Dynamic Meditation, δηλαδή τον πρωινό διαλογισμό. Παρότι το εμπόδιο της γλώσσας μου στερούσε την κατανόηση πολλών πραγμάτων, συμμετείχα και στο Dynamic και στο Kundalini Μeditation, προσπαθώντας να μιμηθώ τους υπόλοιπους. Μου άρεσε να πηγαίνω σε μια λίμνη που υπήρχε εκεί κοντά, όπου εκατοντάδες σαννυάσιν έβγαζαν τα χαρακτηριστικά πορτοκαλί ρούχα τους και έκαναν μπάνιο γυμνοί, σε μία πολύ χίπικη κατάσταση.

Η συγκλονιστικότερη εμπειρία από εκείνο το ταξίδι ήρθε στις 19 Μαρτίου -η ημερομηνία θα παραμείνει για πάντα χαραγμένη στη μνήμη μου-, όταν συνάντησα τον Bhagwan. Τότε τον ρώτησα: «Bhagwan, σε όλη μου τη ζωή ακολούθησα την πυξίδα. Εδώ δίπλα σου αισθάνομαι την πυξίδα να γυρίζει γύρω-γύρω, σαν να είμαι στο κέντρο του κόσμου, στον Βόρειο Πόλο. Έφτασα στο κέντρο ή τρελάθηκα;». Ο Bhagwan με ευλόγησε, χωρίς να μου απαντήσει. Όμως ήξερα ότι, αργά ή γρήγορα, η απάντηση θα μου δινόταν χάρη σε αυτόν.

Όταν ο Sarmad Anand ολοκλήρωνε το πρώτο ταξίδι του στην Πούνα, Πρωθυπουργός της Ινδίας ήταν η Indira Gandhi, ο οποία έβλεπε με σκεπτικισμό το κίνημα του Bhagwan. Καθώς οι Αρχές της χώρας ξεκίνησαν να εξετάζουν πιο προσεκτικά τις δραστηριότητες στο άσραμ, το οποίο είχε πολλούς πολέμιους και από τον χώρο του ορθόδοξου Ινδουισμού, ο Bhagwan αποφάσισε, μετά από πρόταση της αγαπημένης ακόλουθού του Ma Anand Sheela, να μεταφερθεί στις ΗΠΑ. Η Ma Anand Sheela έγινε η νέα γραμματέας του Bhagwan -τους δύο συνέδεε από χρόνια ένας βαθιά συναισθηματικός θεσμός- και ουσιαστικά το δεύτερο σημαντικότερο πρόσωπο στο θρησκευτικό κίνημα. Σε ένα ράντσο 260 τ.χλμ. στο Όρεγκον των ΗΠΑ -μια έκταση μεγαλύτερη από εκείνη του Μανχάταν- δημιούργησε μια καινούρια πόλη και κοινότητα με την ονομασία Ρατζνισπουράμ. Την ώρα που ο Παναγιώτης Καλαφατέας θα έκανε το ένα ταξίδι μετά το άλλο, το ράντσο θα γινόταν το θέατρο πολλών εγκληματικών πράξεων.

Για αρκετό καιρό, δεν είχαμε ιδέα πού είναι ο Bhagwan. Όταν άκουσα ότι είναι σε ένα ράντσο στο Όρεγκον, όπου οι σαννυάσιν έχουν δημιουργήσει μια ολόκληρη πολιτεία στη βάση της διδασκαλίας του, αμέσως σκέφτηκα ότι πρέπει να πάω. Όμως είχα ελάχιστα χρήματα και έτσι αποφάσισα να πουλήσω το σκάφος, για να βγάλω το εισιτήριο για τη δική μου Γη της Επαγγελίας, την κοινότητα όπου κάποιος μπορούσε να μάθει να ζει με αρμονία και αγάπη.

Λίγες ημέρες αργότερα, περνούσα την πύλη της Ρατζνισπουράμ. Η πρώτη συγκλονιστική εμπειρία ήρθε στο λεγόμενο drive-by, όταν μαζί με εκατοντάδες άλλους σαννυάσιν μπήκα σε μια σειρά, από την οποία ο Bhagwan περνούσε και μας κοιτούσε έναν προς έναν στα μάτια, σαν ένα είδος φώτισης. Καθώς πλησίαζε προς εμένα, ξεκίνησα να νιώθω ένα ανεπανάληπτο δέος, μια ανατριχίλα. Κάποια στιγμή, ήρθε η μεγάλη ώρα και η ματιά του συνάντησε τη δικιά μου. Ένιωσα να με κυριεύει το απόλυτο χάος, ένα χάος βαθύ, σαν το ομώνυμο θεϊκό στοιχείο στη Θεογονία του Ησίοδου. Ήταν ένα αβάσταχτο συναίσθημα, μια εσωτερική έκρηξη. Εκείνη τη στιγμή, θυμήθηκα την πρώτη φορά που είχα σεξουαλικό οργασμό. Ήμουν 14 ετών και έπαιζα με ένα κοριτσάκι, μεταξύ αθωότητας και πονηριάς. Τότε ξαφνικά τελείωσα, ήταν ένα αίσθημα δυνατό, εξίσου γλυκό και αναπάντεχο. Έτσι ακριβώς ένιωσα, όταν με κοίταξε ο Bhagwan, μια ηδονή. Ήταν τόσο έντονο και τραβηχτικό, που κάθε φορά που με κοίταζε, έκανα ένα μικρό βήμα μπροστά, ώστε οι κόρες των ματιών του να μεγεθυνθούν στο βλέμμα μου και όλο αυτό να γίνει πιο δυνατό.

VICE Video: Οι Εξομολογήσεις Τριών Κοριτσιών που Απέδρασαν από μια Πολυγαμική Αίρεση

Παρακολουθήστε όλα τα βίντεo του VICE, μέσω της νέας σελίδας VICE Video Greece στο Facebook.

Την ένταση της στιγμής ακολουθούσαν πάντα η θλίψη και η περισυλλογή, που πήγαζαν από τον φόβο μου ότι δεν ήμουν αντάξιος του βλέμματος αυτού του ανθρώπου. Στα επόμενα χρόνια, τα μάτια μου θα έσμιγαν με εκείνα του Bhagwan για πάνω από 150 φορές. Όταν ήμουν στην Αθήνα, συχνά σκεφτόμουν ότι εκεί που περπατάω στο πεζοδρόμιο μπορεί να εμφανιστεί ο Bhagwan. Αυτό με έκανε να είμαι πάντα στητός και ταπεινός, έτοιμος να τον κοιτάξω στα μάτια. Η ειρωνεία είναι ότι μια μέρα, καθώς έκανα αυτήν τη σκέψη έξω από το Πολυτεχνείο στην Πατησίων, έπεσα πάνω σε ένα τεύχος του περιοδικού Αυγό του Μανώλη Ρασούλη, στο εξώφυλλο του οποίου ήταν ο Bhagwan. Είναι αλήθεια ότι ο Ρασούλης είχε ασχοληθεί με τον Bhagwan και είχε στείλει αρκετούς Έλληνες κοντά του. Τόσο στην Πούνα, όσο και στο Όρεγκον συνάντησα κάμποσους Έλληνες, ενώ κάποιοι από αυτούς -ανάμεσά τους και διάσημοι- διοργάνωναν συναθροίσεις στην Αθήνα. Όμως εγώ έμενα συνήθως μακριά από αυτές, αισθανόμουν ότι το έκαναν κυρίως για το lifestyle, όχι για την ψυχή τους.

Συνολικά επισκέφτηκα τη Ρατζνισπουράμ τέσσερις φορές. Εκεί μπορούσα να κάνω δύο πράγματα: Το πρώτο, ήταν να ενταχθώ στην πόλη των σαννυάσιν και να πιάσω δουλειά σε κάποια ειδικότητα που χρειαζόταν η πόλη. Το δεύτερο, ήταν να πηγαίνω ως επισκέπτης και να ακολουθώ τις πνευματικές διαδικασίες, για να πετύχω την εσωτερική μου κάθαρση. Εγώ επέλεξα το δεύτερο. Έτσι, κάθε πρωί ξυπνούσα το χάραμα και έκανα διαλογισμό, ενώ στη συνέχεια φτιάχναμε γκρουπ των 30-40 ατόμων, τα οποία ήταν εμπνευσμένα από τη φιλοσοφία του Bhagwan και μας βοηθούσαν να απελευθερωθούμε από αρνητικές ψυχολογικές καταστάσεις, τα λεγόμενα «conditioning». Για παράδειγμα, ένα από τα γκρουπ στα οποία συμμετείχα λεγόταν «innocence» (σ.σ. δηλαδή, αθωότητα) και ως στόχο είχε να μας βοηθήσει να ανατρέξουμε στις παιδικές εμπειρίες μας και να θυμηθούμε τι μας πήρε την παιδική αθωότητα, ώστε να τη βρούμε ξανά στην ενήλικη ζωή μας.

Μετά τον διαλογισμό και τα γκρουπ, ακολουθούσε το λεγόμενο «worship», που ήταν μια σειρά από πρακτικές εργασίες, μέσα από τις οποίες μπορούσες να εκφράσεις σε χειρωνακτικό επίπεδο, όσα είχες προσεγγίσει πνευματικά. Μια μέρα, το δικό μου worship ήταν να καθαρίσω τις τουαλέτες. Όταν πήγα, είδα με έκπληξη ότι ο χώρος ήταν πεντακάθαρος και σκέφτηκα ότι δεν υπήρχε κάτι να κάνω. Όμως, αμέσως μετά, άκουσα μια εσωτερική φωνή να μου λέει, «Ο Bhagwan για κάποιο λόγο σε έστειλε εδώ, κάτι θα υπάρχει να καθαρίσεις». Τότε είδα ότι υπήρχαν βρομιές στον στόκο ανάμεσα στα πλακάκια. Πήρα οινόπνευμα και βαμβάκι και ξεκίνησα να τρίβω με προσοχή. Αισθάνθηκα μια ανατριχίλα να διαπερνά σαν ρεύμα όλο μου το σώμα, λες και ο Bhagwan την ίδια στιγμή καθάριζε τις απώτατες γωνίες της ψυχής μου.

Μετά το worship, ερχόταν η ώρα του φαγητού. Ακολουθούσε ο απογευματινός διαλογισμός και αργότερα μπορούσες να ξεκουραστείς ή να πας στην ντίσκο και το καζίνο που φιλοξενούσε η Ρατζνισπουράμ. Θυμάμαι ότι επισκέφτηκα την ντίσκο το καλοκαίρι του ’84, όταν ήταν πάνω σε μια ξύλινη εξέδρα. Έπαιζε δυνατά μουσική, με φωτορυθμικά και είπα να ανέβω να χορέψω, μιας που πάντα την έβρισκα με τον χορό. Η πίστα ήταν γεμάτη, πάνω από 200 άτομα και έπαιζε το «Don’t Let Me Be Misunderstood» των Santa Esmeralda, ένα από τα αγαπημένα μου κομμάτια εκείνην την εποχή. Όμως όσο και αν προσπάθησα, δεν μπορούσα με τίποτα να μπω στον ρυθμό. Το ίδιο το κομμάτι το χόρευα σαν τρελός στην Αθήνα, όμως στο Όρεγκον ήταν αδύνατον. Ήταν λες και το σώμα μου είχε ξεκινήσει να χάνει την επαφή με τα εξωτερικά ερεθίσματα, καθώς πρόσφερα όλη μου την ενέργεια στην πνευματική επαφή μου με τον Bhagwan.

Το ίδιο ξεκίνησε να ισχύει και για το σεξ, το οποίο το σώμα μου δεν αναζητούσε καθόλου, πάνω στη λαχτάρα που είχα για την πνευματική ένωσή μου με τον Bhagwan. Προτού γίνω σαννυάσιν, είχα κάνει του κόσμου τα σεξουαλικά πειράματα, για να φτάσω στην ηδονή. Παρότι ο Bhagwan μιλούσε για σεξουαλική απελευθέρωση, όταν πήγαινα στο Όρεγκον διαπίστωνα ότι πολλοί εκμεταλλεύτηκαν τα λόγια του, απλώς για να ικανοποιήσουν τις σωματικές ορέξεις τους και χωρίς την απαραίτητη πνευματική αναζήτηση. Εμένα δεν με ενδιέφερε η ηδονή, τα είχα ήδη δοκιμάσει όλα. Ήταν τόσο δυνατή η πνευματική φωτιά μου για τον Bhagwan, που είχα το πουλί μου μόνο για κατούρημα. Ο Bhagwan ήταν το Άγιο Δισκοπότηρο, όχι το σεξ.

Λίγο προτού επιστρέψω από ένα μου ταξίδι στο Όρεγκον, άνοιξα το πορτοφόλι μου και συνειδητοποίησα πανικόβλητος ότι είχα μείνει μόνο με 20 δολάρια στην τσέπη. Δεν είχα λεφτά για το λεωφορείο που θα με πήγαινε στο Πόρτλαντ, ούτε για το ξενοδοχείο όπου έπρεπε να μείνω, μέχρι την ώρα της πτήσης. «Ίσως έφτασε το πλήρωμα του χρόνου, για να μείνω εδώ», αναλογίστηκα, αφού μάλιστα τότε ήταν μία εποχή που σκεφτόμουν σοβαρά την προοπτική να μείνω στη Ρατζνισπουράμ. Ωστόσο, καθώς δεν μου αρέσει να πιέζω καταστάσεις, περίμενα να μου δοθεί ένα σημάδι, που θα μου έδειχνε ότι έπρεπε να μείνω στην κοινότητα. Έτσι πήρα την εξής απόφαση: θα πάω να παίξω στο καζίνο τα 20 δολάρια. «Αν κερδίσω, θα φύγω. Αν χάσω και μείνω άφραγκος, θα μείνω για πάντα εδώ. Αν αφεθώ στο κύμα του Bhagwan, θα γίνει το σωστό», είπα στον εαυτό μου. Όταν έκατσα στο τραπέζι με την πράσινη τσόχα, η κρουπιέρισσα ξεκίνησε να μοιράζει τα φύλλα για την επόμενη παρτίδα μπλακ τζακ. Χρειαζόμουν 100 δολάρια. Ήμουν ήρεμος, ήξερα ότι ήμουν στα χέρια του Bhagwan. Πρώτο φύλλο, δεύτερο φύλλο - 21. Κέρδισα 120 δολάρια. Πήρα τα λεφτά και έφυγα.

Σε ένα από τα ταξίδια μου στο Όρεγκον, η πρώην γυναίκα μου, μου είπε: «Θέλω να έρθω και εγώ μαζί σου, να ανακαλύψω τον Bhagwan». Έκλαιγα σαν μωρό παιδί που θα έδινε στον εαυτό της την ευκαιρία για μία τέτοια μοναδική εμπειρία. Όμως, όταν φτάσαμε εκεί και περιμέναμε στη σειρά για το καθιερωμένο drive-by, τόλμησε να πει: «Καλέ, πώς είναι έτσι αυτός ο Bhagwan; Σαν πίθηκος είναι». Μετά το ταξίδι μας, κόψαμε ουσιαστικά τις επαφές.

Βρισκόμαστε στα μέσα της δεκαετίας του ’80. Τα χρόνια που ο Sarmad Anand επισκεπτόταν το ράντσο στη Ρατζνισπουράμ, η Sheela και άλλα ηγετικά μέλη του θρησκευτικού κινήματος υπό την καθοδήγησή της, κατηγορούνται για απόπειρα ανθρωποκτονίας, παράνομες παρακολουθήσεις και τρομοκρατική ενέργεια, με τη μορφή μαζικής δηλητηρίασης κατοίκων του Όρεγκον. Όλες αυτές οι έκνομες ενέργειες, τις οποίες αποκάλυψε το FBI και παραδέχτηκαν οι υψηλόβαθμοι σαννυάσιν, είχαν σκοπό να εξοντωθούν οι πολέμιοι του ράντσου και να τεθούν υπό τον έλεγχο της οργάνωσης το χωριό Αντιλόπ και η κοινότητα του Δε Νταλς, στο Όρεγκον. Καθώς ο κλοιός των αμερικανικών Αρχών ξεκίνησε να γίνεται όλο και στενότερος, η Sheela και η ομάδα της έφυγαν ξαφνικά από το ράντσο, χωρίς τη σύμφωνη γνώμη του Bhagwan, ο οποίος αργότερα τους χαρακτήρισε μια «συμμορία φασιστών» και τους κατηγόρησε για σειρά κακουργημάτων. Το σχίσμα μεταξύ του Bhagwan και της Sheela είχε ως αποτέλεσμα η Ρατζνισπουράμ να βρεθεί εκτεθειμένη στις έρευνες του FBI και των δικαστικών Αρχών, κάτι που τελικά οδήγησε στο κλείσιμο του ράντσου και την απομάκρυνση του Bhagwan από τις ΗΠΑ, υπό την απειλή της καταδίκης και της φυλάκισης. Η Sheela και η ομάδα της συνελήφθησαν αργότερα στη βόρεια Γερμανία, όπου και κρύβονταν.

Όταν ο Bhagwan αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τις ΗΠΑ, έγινε δεκτός σαν ήρωας στο Νέο Δελχί, στις 17 Νοεμβρίου 1985. Αφού είπε ότι ο κόσμος πρέπει «να βάλει το τέρας που λέγεται Αμερική στη θέση του», ο Ινδός γκουρού επισκέφτηκε δεκάδες χώρες, όπως το Νεπάλ, τη Σουηδία, τον Καναδά, την Ιρλανδία, την Ισπανία και την Ουρουγουάη. Ένας από τους τόπους από τους οποίους πέρασε ήταν και η Ελλάδα και συγκεκριμένα η Κρήτη, όπου έφτασε στις 16 Φεβρουαρίου 1986 και φιλοξενήθηκε στη βίλα του σκηνοθέτη Νίκου Κούνδουρου. Όταν έμαθε ότι ο Ινδός γκουρού επρόκειτο να επισκεφτεί την Ελλάδα, ο Sarmad Anand ταξίδεψε στην Κρήτη και ήταν ένας από τους σαννυάσιν που τον υποδέχτηκαν στη μεγαλόνησο.

Την επόμενη χρονιά, το 1987, πραγματοποίησε άλλο ένα ταξίδι στην Πούνα, όπου είχε στο μεταξύ επιστρέψει και ο Ινδός γκουρού, δίνοντας διαλέξεις, εκδίδοντας βιβλία και κάνοντας διαλογισμό. Ο Bhagwan επεβίωσε στις 19 Ιανουαρίου 1990, σε ηλικία 58 ετών, από καρδιακή ανεπάρκεια. Η τέφρα του τοποθετήθηκε στο άσραμ στην Πούνα, όπου στην επιτύμβια στήλη του αναφέρεται με το όνομα που είναι γνωστότερος σήμερα: «OSHO // Ποτέ δεν Γεννήθηκε // Ποτέ δεν Πέθανε // Απλώς Επισκέφτηκε τον Πλανήτη Γη Μεταξύ // Δεκ. 11 1931 - Ιαν. 19 1990».

«Τράβα ένα χαρτί», μου είπε η επικεφαλής του γκρουπ.

Τράβηξα. Ο τίτλος του ήταν «αγάπη».

«Πρέπει να αγαπάς τον εαυτό σου», μου είπε και μου χαμογέλασε.

Εκείνη τη στιγμή δεν ένιωσα το βάθος αυτής της απλής πρότασης. Όμως την κατάλαβα αργότερα, όταν μια μέρα γύριζα σπίτι ολομόναχος, έχοντας χωρίσει με τη γυναίκα μου και έχοντας χάσει τους περισσότερους φίλους μου. Ήμουν λυπημένος, επειδή προηγουμένως είχα πετύχει στον δρόμο ένα ευτυχισμένο ζευγάρι, μαζί με κάτι φίλους του. «Bhagwan, γιατί δεν είμαι και εγώ έτσι; Γιατί είμαι μόνος;», αναρωτήθηκα. Τότε άκουσα τη φωνή του να μου λέει: «Εκεί έξω δεν υπάρχει τίποτα για σένα». Τότε φωτίστηκε το μυαλό μου και κατάλαβα ότι αυτό που έψαχνα έξω, υπήρχε μέσα μου. Μέσα μου ήταν η αρμονία που έψαχνα. Ξεκλείδωσα την πόρτα, ξάπλωσα στο κρεβάτι και αποκοιμήθηκα ευτυχισμένος. Το ερώτημα είχε επιτέλους απαντηθεί από τον Bhagwan: η πυξίδα γύριζε, επειδή ήμουν στο κέντρο του κόσμου, που ήταν η εύρεση του πραγματικού εαυτού μου - και ο πραγματικός εαυτός μου ήταν αυτός δίπλα στον Bhagwan. Πλέον, τον έχω πάντα στην καρδιά μου.

Περισσότερα από το VICE

Τα Καλύτερα Video Games που Περιμένουμε Μέσα στο 2018

Tέχνη που Εξερευνά την Ομορφιά και την Κοινοτοπία της Περιόδου

Αλήθεια, τι Προκαλεί Περισσότερο Έναν Φασίστα;