Μια «Αιώνια» Πρακτικάρια Δίνει τις Καλύτερες Συμβουλές Έπειτα από 11 Πρακτικές

Έχω κάνει 11 φορές πρακτική εξάσκηση τα τελευταία οκτώ χρόνια, κυρίως σε ΜΜΕ. Έγραφα κείμενα σε μια τοπική εφημερίδα στη Γερμανία για «ψίχουλα», κάλυπτα την πανεπιστημιακή κουλτούρα για τη Huffington Post δωρεάν, όταν ήμουν 20 και παραλάμβανα πακέτα για συναδέλφους σε μια εκδοτική εταιρεία στο Λος Άντζελες, όταν ήμουν 22.

Έτσι πιστεύω ότι είμαι σε θέση να πω, με μια κάποια σιγουριά, ότι η πρακτική εξάσκηση μπορεί να αποδειχθεί ταπεινωτική και εκμετάλλευση, ενώ καλλιεργεί τις ανισότητες ανάμεσα σε όσους μπορούν να δουλεύουν με μικρή ή καθόλου αμοιβή και εκείνους που δεν μπορούν. Καθώς σου ζητείται να περνάς τις περισσότερες μέρες σου κάνοντας ασήμαντα πράγματα, που κανείς άλλος στο γραφείο δεν θέλει να κάνει, οι εργοδότες σε κάνουν να αμφιβάλλεις για την αξία και τα όσα μπορείς να κάνεις. Το να πληρώνεσαι ελάχιστα ή τίποτα, διαιωνίζει αυτό το συναίσθημα - ενώ παράλληλα αποκλείει ανθρώπους από πιο φτωχές κοινωνικές ομάδες. Κακά τα ψέματα, βέβαια, οι περισσότερες πρακτικές μου έγιναν στον χώρο της δημοσιογραφίας, που είναι ένας χώρος γνωστός για τις χαμηλές αμοιβές και τις πολλές ώρες δουλειάς.

Φυσικά, αυτή δεν είναι ολόκληρη η ιστορία. Πολλές φορές η πρακτική άσκηση είναι μια εμπειρία που σου μαθαίνει πράγματα, με αξιοπρεπή αμοιβή. Ως πρακτικάριος στο Bloomberg News, έπαιρνα μισθό υψηλότερο από τον συνηθισμένο του χώρου και δούλεψα με αρχισυντάκτες, που μου εξηγούσαν τον λόγο κάθε αλλαγής στα κείμενά μου. Στο Hollywood Reporter πληρωνόμουν υπερωρίες για να καλύπτω πάρτι για τα Όσκαρ και κυριλέ εκδηλώσεις. Δεν θα το έκανα ξανά, αλλά έχει αξία το να μαθαίνεις πώς να αντιμετωπίζεις ανθρώπους των δημοσίων σχέσεων που σου φωνάζουν.

Επίσης, έμαθα πράγματα που δεν θα μάθαινα ποτέ σε αίθουσα διδασκαλίας - όπως το να μένω ασφαλής, όταν καλύπτω μια διαδήλωση τόσο βίαιη και ανεξέλεγκτη, που ούτε η Αστυνομία τολμούσε να αναμειχθεί.

Τις περισσότερες φορές, όμως, αυτές οι εμπειρίες επισκιάζονταν από ένα αίσθημα βαθιάς δυσφορίας. Όσο ήμουν στο κολέγιο, σε πρακτικές απλήρωτες ή κακοπληρωμένες, ένιωθα θυμό και ενοχές που δούλευα δωρεάν, ξέροντας ότι καθώς βασιζόμουν στην οικονομική βοήθεια των γονιών μου, διαιώνιζα τις ανισότητες που μάστιζαν τη χώρα. Όταν αποφοίτησα, το συναίσθημα αντιστράφηκε και ξεκίνησα να τρέμω, καθώς οι πρακτικές μου τελείωναν, ξέροντας ότι σύντομα θα σταματούσαν οι γονείς μου να στέλνουν λεφτά και σύντομα θα ήμουν ξανά άνεργη.

VICE Video: Το Μπλοκάκι

Παρακολουθήστε όλα τα βίντεo του VICE, μέσω της νέας σελίδας VICE Video Greece στο Facebook.

Αν σπουδάζεις ή αποφοίτησες πρόσφατα, είναι πιθανό να κάνεις αιτήσεις για πρακτική εξάσκηση. Πρέπει να έχεις μερικά πράγματα στο μυαλό σου, όπως το να αποφεύγεις πρακτικές χωρίς έστω μια ελάχιστη αμοιβή, που είναι συχνά παράνομες (το έχω κάνει και μακάρι να μην το είχα κάνει). Αλλά, επίσης, υιοθέτησα μερικούς κανόνες, που αν τους ήξερα νωρίτερα, θα είχα γλιτώσει πολλές φορές από ψυχολογική κατάρρευση.

Να τι έμαθα:

Η πρακτική εξάσκηση υποτίθεται πως είναι επιμορφωτική. Φυσικά, κάθε δουλειά έχει τη ρουτίνα της, έτσι δεν θα συναντάς διαρκώς καινούργια πράγματα. Αλλά αν απλώς επαναλαμβάνεις ό,τι έμαθες στην προηγούμενη πρακτική, μπορούν να σε προσλάβουν full time, αντί να σε χρησιμοποιούν ως φτηνό ή απλήρωτο προσωρινό υπάλληλο, με την ψευδαίσθηση της εργασιακής ασφάλειας.

Ένα καλό τεστ για το αν μια πρακτική αξίζει τον κόπο, είναι να αναρωτηθείς αν θα είναι μια σημαντική εμπειρία για την καριέρα σου. Όμως, το να βάλεις ένα μεγάλο όνομα στο βιογραφικό σου δεν μετράει ως σημαντικό. Ακόμη και αν έμαθες κάτι καινούργιο κάνοντας πρακτική σε social media ή δημόσιες σχέσεις, αν θέλεις να γίνεις δημοσιογράφος, δεν είναι και η καλύτερη χρήση του χρόνου σου. Αντί να δεχτείς μια πρακτική μόνο στη βάση του «να χωθείς», σκέψου τι προσόντα χρειάζεται η δουλειά των ονείρων σου και αν αυτή η θέση θα σου διδάξει τίποτε από αυτά.

Αν ξεκινούσα πάλι από την αρχή, θα ρωτούσα πιο συγκεκριμένα πράγματα για την καθημερινή μου ρουτίνα και για τι δεξιότητες ήθελαν να αναπτύξω, προτού ξεκινήσω μια πρακτική. Επίσης, είναι έξυπνο να ρωτήσεις κάποιον που ξέρεις ότι έκανε εκεί πρακτική. Αν είναι να κάνεις απομαγνητοφωνήσεις τη μισή μέρα -το ’χω κάνει-, σκέψου αν αξίζει τον χρόνο σου.

Μάλλον το ’χεις ακούσει: «Κάθε μέρα πηγαίνω πριν από το αφεντικό μου και φεύγω τελευταίος». Μου έχουν δώσει αυτήν τη συμβουλή πολλές φορές πρώην πρακτικάριοι που έγιναν υπάλληλοι, αλλά και CEOs, θέλοντας να πουν ότι έτσι μπορεί να ξεχωρίσει ένας ασκούμενος. Αλλά αν δεν υπάρχει άλλη δουλειά να κάνεις, γιατί να κάθεσαι άλλη μια ώρα εκεί, χωρίς έξτρα λεφτά; Αν δεν μπορείς να αποδείξεις την αξία σου τις κανονικές ώρες γραφείου, το να μένεις μέχρι να σβήσουν τα φώτα δεν προσφέρει τίποτα.

Φυσικά, υπάρχουν φορές που συμβαίνουν διάφορα και δεν πρέπει να παρατήσεις την ομάδα σου, για να γυρίσεις στο σπίτι στην ώρα σου. Έτσι δείχνεις αφοσίωση - όχι μένοντας παραπάνω, μόνο και μόνο για να μείνεις. Αυτές οι συνήθειες καλλιεργούν μια μη υγιή στάση απέναντι στη δουλειά, δείχνοντας ότι είσαι πρόθυμος να σε εκμεταλλευτούν, δουλεύοντας παραπάνω και δωρεάν.

Το έχω κάνει, επειδή είναι πιο εύκολο να βρεις μια θέση για πρακτική εξάσκηση, παρά μια κανονική θέση εργασίας. Αλλά ιδίως μετά την αποφοίτηση, το να κάνεις πρακτική σε βάζει σε μια κατάσταση μεγάλης οικονομικής ανασφάλειας. Κάθε μερικούς μήνες που τελειώνει μια πρακτική, μένεις χωρίς δουλειά και χωρίς λεφτά μέχρι την επόμενη.

Το να βρεις εργασία, είναι κανονική δουλειά. Αν κάνεις πρακτική και ψάχνεις παράλληλα, είναι σαν να έχεις δύο δουλειές, αναγκάζεσαι να το σκας για συνεντεύξεις και αγχώνεσαι διπλά. Δεν υπάρχει εύκολη λύση, αλλά μια ευέλικτη δουλίτσα μπορεί να κάνει την κατάσταση πιο διαχειρίσιμη, όσο ψάχνεις για πλήρη απασχόληση.

Οι περισσότεροι δεν θέλουμε να κάνουμε έξι κι επτά πρακτικές, προτού βρούμε κανονική δουλειά, αλλά μερικές φορές είμαστε αναγκασμένοι, επειδή δεν έχουμε καλύτερες επιλογές. Μπορεί να είναι απίστευτα απογοητευτικό και να σε κάνει να αμφιβάλλεις για το αν είσαι αρκετά καλός για μια κανονική δουλειά. Τα έχω περάσει, όπως και πολλοί φίλοι, και δυστυχώς, δεν υπάρχει εύκολη λύση ούτε εδώ. Να υπενθυμίζεις στον εαυτό σου τι έχεις καταφέρει και να ξέρεις ότι δεν είσαι ο μόνος που τα περνάει αυτά.

Ακολουθήστε την Aziza Kasumov στο Twitter.

Το άρθρο δημοσιεύθηκε αρχικά στο VICE US.

Περισσότερα από το VICE

Κορυφαίοι Tattoo Artists μάς Δείχνουν τα Πρώτα Τατουάζ που Έκαναν οι Ίδιοι Πάνω τους

Το «Κολαστήριο» του Γεντί Κουλέ Συνεχίζει να Στοιχειώνει τη Θεσσαλονίκη

Απέλλα, HRD, Χρυσή Αυγή: Οι Εξτρεμιστές του Συντάγματος