To άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο VICE UK.Η ψήφιση του Νόμου περί Σεξουαλικών Παραπτωμάτων του 1967 στην Αγγλία, ουσιαστικά αποποινικοποίησε τις ομοφυλοφιλικές πράξεις, μεταξύ ανδρών άνω των 21 ετών. Αν και χρειάστηκαν πολλοί αγώνες μετά από αυτήν τη νομοθεσία, μέχρι τη θέσπιση ίσων δικαιωμάτων για τα LGBTQ άτομα (αγώνες που σε καμία περίπτωση δεν έχουν ολοκληρωθεί), ο νόμος του 1967 σηματοδότησε μια αναμφισβήτητη εξέλιξη προς την ελευθερία πολλών ανθρώπων.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Πώς ήταν, όμως, η ζωή πριν από αυτό και πώς άλλαξε σταδιακά η ζωή των LGBTQ ατόμων στη Βρετανία, μετά τη νομοθεσία; Πώς επηρέασε η τελευταία τις προοδευτικές αντιλήψεις, την προσωπική έκφραση και τη στάση της κοινωνίας απέναντι στα LGBTQ άτομα; Για να το μάθουμε, μιλήσαμε με ηλικιωμένα μέλη της κοινότητας για την ταυτότητά τους, την παρέλαση του Pride και τον νόμο-ορόσημο στην ιστορία του queer.
Edward Jacobs
VICE: Μίλησέ μας για τον εαυτό σου.
Edward Jacobs: Λοιπόν, θα ξεκινήσω από την αρχή. Γεννήθηκα στη Νότια Αφρική. Έζησα εκεί για περισσότερο από 50 χρόνια, όμως σε αυτό το πρώιμο κομμάτι της ζωής μου, είχα μια διπλή ζωή: Την ημέρα ήμουν ένας επαγγελματίας που έκρυβε ότι είναι γκέι και το βράδυ ήμουν ένας κατά συρροή ηδονιστής. Αυτό το δίπολο συνεχίστηκε για χρόνια, καθώς δεν ήξερα κάποιον άλλο δρόμο. Μέχρι που πριν από τρία χρόνια, ανακάλυψα το Opening Doors London (σ.σ. ο μεγαλύτερος πάροχος εξειδικευμένων υπηρεσιών για ηλικιωμένα μέλη της LGBTQ κοινότητας της Βρετανίας) το οποίο με εισήγαγε στις διάφορες δραστηριότητες που διοργάνωνε – κάτι που συμπίπτει με μια εποχή στη ζωή μου όπου βίωνα ούτως ή άλλως μια μεγάλη και ευχάριστη αλλαγή. Αυτό σίγουρα με βοήθησε πολύ στο να εξερευνήσω τρόπους με τους οποίους μπορούσα να διαχειριστώ την κατάσταση και στο να κατανοήσω τους υπόλοιπους ομοφυλόφιλους άνδρες, με μια κοινωνική έννοια. Στο παρελθόν, έβλεπα τους άνδρες μόνο υπό το πρίσμα της σεξουαλικής διαθεσιμότητας και της επιθυμίας, χωρίς να δείχνω κανένα ενδιαφέρον για την υπόλοιπη ύπαρξή τους.
Edward Jacobs: Λοιπόν, θα ξεκινήσω από την αρχή. Γεννήθηκα στη Νότια Αφρική. Έζησα εκεί για περισσότερο από 50 χρόνια, όμως σε αυτό το πρώιμο κομμάτι της ζωής μου, είχα μια διπλή ζωή: Την ημέρα ήμουν ένας επαγγελματίας που έκρυβε ότι είναι γκέι και το βράδυ ήμουν ένας κατά συρροή ηδονιστής. Αυτό το δίπολο συνεχίστηκε για χρόνια, καθώς δεν ήξερα κάποιον άλλο δρόμο. Μέχρι που πριν από τρία χρόνια, ανακάλυψα το Opening Doors London (σ.σ. ο μεγαλύτερος πάροχος εξειδικευμένων υπηρεσιών για ηλικιωμένα μέλη της LGBTQ κοινότητας της Βρετανίας) το οποίο με εισήγαγε στις διάφορες δραστηριότητες που διοργάνωνε – κάτι που συμπίπτει με μια εποχή στη ζωή μου όπου βίωνα ούτως ή άλλως μια μεγάλη και ευχάριστη αλλαγή. Αυτό σίγουρα με βοήθησε πολύ στο να εξερευνήσω τρόπους με τους οποίους μπορούσα να διαχειριστώ την κατάσταση και στο να κατανοήσω τους υπόλοιπους ομοφυλόφιλους άνδρες, με μια κοινωνική έννοια. Στο παρελθόν, έβλεπα τους άνδρες μόνο υπό το πρίσμα της σεξουαλικής διαθεσιμότητας και της επιθυμίας, χωρίς να δείχνω κανένα ενδιαφέρον για την υπόλοιπη ύπαρξή τους.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Πώς νιώθεις που έχουν περάσει 50 χρόνια από την αποποινικοποίηση;
Στην αρχή, φυσικά, δεν ένιωθα ότι αυτό είναι κάτι που με επηρεάζει προσωπικά, καθώς πάντα ζούσα στις σκιές. Έκτοτε, έχω υιοθετήσει μια τελείως διαφορετική στάση ζωής και έχω συνειδητοποιήσει ότι είμαι πολύ χαρούμενος που εμπλέκομαι σε όλο αυτό. Είναι μια απελευθερωτική εμπειρία για όλους τους ανθρώπους που έχουν βιώσει καταπίεση, που έχουν χάσει τις δουλειές τους, τις οικογένειές τους και μερικές φορές ακόμη και τα παιδιά τους, λόγω του νόμου – επομένως είμαι πολύ χαρούμενος για αυτό.
Ανυπομονώ να ζήσω την υπόλοιπη ζωή μου. Η ομορφιά έγκειται στο ότι δεν έχω κανένα προσχεδιασμένο πλάνο. Αφήνω το ρεύμα να με παρασύρει. Το ρεύμα θα με πάει κάπου, όμως δεν με ενδιαφέρει πού. Μου αρκεί που ξέρω ότι είμαι στο σωστό ρεύμα.Πηγαίνεις στο Pride;
Πέρυσι πήγα για πρώτη φορά και πέρασα υπέροχα. Αν και παλιότερα δεν συμμετείχα, θυμάμαι τις πρώτες παρελάσεις –που ουσιαστικά ήταν πορείες διαμαρτυρίας– οι οποίες τώρα έχουν γίνει ένα φεστιβάλ, ένα καρναβάλι, μια μεγάλη γιορτή των ανθρώπων. Απευθύνεται σε πάρα πολύ κόσμο. Παλιά με απασχολούσε μόνο η δική μου θέση ως γκέι άνδρας και δεν σκεφτόμουν καν τις υπόλοιπες κατηγορίες ανθρώπων που δεν ταιριάζουν στον κανόνα. Θέλω να πω, ποιος είναι ο κανόνας σήμερα; Χαίρομαι που πλέον μιλάμε για μια ευρύτερη κοινωνική ιδέα και όχι μόνο για τη σεξουαλικότητα.
Στην αρχή, φυσικά, δεν ένιωθα ότι αυτό είναι κάτι που με επηρεάζει προσωπικά, καθώς πάντα ζούσα στις σκιές. Έκτοτε, έχω υιοθετήσει μια τελείως διαφορετική στάση ζωής και έχω συνειδητοποιήσει ότι είμαι πολύ χαρούμενος που εμπλέκομαι σε όλο αυτό. Είναι μια απελευθερωτική εμπειρία για όλους τους ανθρώπους που έχουν βιώσει καταπίεση, που έχουν χάσει τις δουλειές τους, τις οικογένειές τους και μερικές φορές ακόμη και τα παιδιά τους, λόγω του νόμου – επομένως είμαι πολύ χαρούμενος για αυτό.
Ανυπομονώ να ζήσω την υπόλοιπη ζωή μου. Η ομορφιά έγκειται στο ότι δεν έχω κανένα προσχεδιασμένο πλάνο. Αφήνω το ρεύμα να με παρασύρει. Το ρεύμα θα με πάει κάπου, όμως δεν με ενδιαφέρει πού. Μου αρκεί που ξέρω ότι είμαι στο σωστό ρεύμα.Πηγαίνεις στο Pride;
Πέρυσι πήγα για πρώτη φορά και πέρασα υπέροχα. Αν και παλιότερα δεν συμμετείχα, θυμάμαι τις πρώτες παρελάσεις –που ουσιαστικά ήταν πορείες διαμαρτυρίας– οι οποίες τώρα έχουν γίνει ένα φεστιβάλ, ένα καρναβάλι, μια μεγάλη γιορτή των ανθρώπων. Απευθύνεται σε πάρα πολύ κόσμο. Παλιά με απασχολούσε μόνο η δική μου θέση ως γκέι άνδρας και δεν σκεφτόμουν καν τις υπόλοιπες κατηγορίες ανθρώπων που δεν ταιριάζουν στον κανόνα. Θέλω να πω, ποιος είναι ο κανόνας σήμερα; Χαίρομαι που πλέον μιλάμε για μια ευρύτερη κοινωνική ιδέα και όχι μόνο για τη σεξουαλικότητα.
Jeremy Hart
Μίλησέ μου για τον εαυτό σου.
Επέστρεψα στο Λονδίνο από την Ουαλία, πριν από περίπου τέσσερα χρόνια, μαζί με τον σύντροφό μου, με τον οποίο είχαμε υπογράψει σύμφωνο συμβίωσης. Έμεινα στην περιοχή της Βικτώρια για δύο χρόνια μαζί του. Ήμασταν μαζί για έξι χρόνια στην Ουαλία και δυστυχώς –ή ευτυχώς– μετακόμισε ένας άνδρας στην πολυκατοικία μας. Ο σύντροφός μου τον ερωτεύτηκε και τελικά συγκατοίκησαν. Ακόμη μένει μαζί του. Οι επιλογές που είχα, ήταν είτε να κλειστώ στο σπίτι βλέποντας τηλεόραση είτε να βρω μια οργάνωση, όπως το Opening Doors.
Επέστρεψα στο Λονδίνο από την Ουαλία, πριν από περίπου τέσσερα χρόνια, μαζί με τον σύντροφό μου, με τον οποίο είχαμε υπογράψει σύμφωνο συμβίωσης. Έμεινα στην περιοχή της Βικτώρια για δύο χρόνια μαζί του. Ήμασταν μαζί για έξι χρόνια στην Ουαλία και δυστυχώς –ή ευτυχώς– μετακόμισε ένας άνδρας στην πολυκατοικία μας. Ο σύντροφός μου τον ερωτεύτηκε και τελικά συγκατοίκησαν. Ακόμη μένει μαζί του. Οι επιλογές που είχα, ήταν είτε να κλειστώ στο σπίτι βλέποντας τηλεόραση είτε να βρω μια οργάνωση, όπως το Opening Doors.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Ποιο ήταν για σένα το ορόσημο των τελευταίων 50 χρόνων;
Ήταν μια σταδιακή διαδικασία, καθώς και μια πολύ αγχωτική περίοδος. Με συνέλαβαν μία φορά και έχασα δύο δουλειές – παραλίγο και τρίτη. Δεν υπήρχαν μέρη όπου μπορούσα να γνωρίσω άλλα γκέι άτομα και πάντα έπρεπε να φυλάω τα νώτα μου. Δεν θα έλεγα ότι υπήρξε κάποιο συγκεκριμένο ορόσημο, καθώς εξακολουθούν να γίνονται διακρίσεις σε βάρος μας –ακόμη και στη δεκαετία του '80 υπήρχαν σχόλια–, όμως νομίζω ότι τα πράγματα εξελίσσονται σταδιακά. Υπάρχει περισσότερη αποδοχή και ο κόσμος είναι πιο ανοιχτόμυαλος. Νιώθεις γενικά πιο δεκτική την ατμόσφαιρα, όλο και περισσότερος κόσμος νιώθει υπερηφάνεια για τον εαυτό του και αυτό το βλέπεις έντονα σε οργανώσεις, όπως οι εκκλησίες.
Παρακολουθήστε όλα τα βίντεo του VICE, μέσω της νέας σελίδας VICE Video Greece στο Facebook.
Πριν από κάποια χρόνια είχε κυκλοφορήσει μια ταινία, το Μυστικό του Brokeback Mountain. Δεν μου άρεσε, όμως δεν ήταν μια κατεξοχήν γκέι ταινία. Δεν είχε καμία σχέση με τα στερεότυπα. Υπήρχε ένα θεατρικό έργο που επανεμφανίστηκε, με τίτλο Boys in the Band (Τα Αγόρια στην Μπάντα), το οποίο αφορούσε τη μισαλλοδοξία απέναντι στην γκέι κοινότητα και τις τριβές μέσα στην ίδια την κοινότητα. Νομίζω ότι οι σχέσεις είναι πιο δύσκολες, όταν υπάρχει πίεση. Πράγματα σαν κι αυτά, είναι ορόσημα.
Ήταν μια σταδιακή διαδικασία, καθώς και μια πολύ αγχωτική περίοδος. Με συνέλαβαν μία φορά και έχασα δύο δουλειές – παραλίγο και τρίτη. Δεν υπήρχαν μέρη όπου μπορούσα να γνωρίσω άλλα γκέι άτομα και πάντα έπρεπε να φυλάω τα νώτα μου. Δεν θα έλεγα ότι υπήρξε κάποιο συγκεκριμένο ορόσημο, καθώς εξακολουθούν να γίνονται διακρίσεις σε βάρος μας –ακόμη και στη δεκαετία του '80 υπήρχαν σχόλια–, όμως νομίζω ότι τα πράγματα εξελίσσονται σταδιακά. Υπάρχει περισσότερη αποδοχή και ο κόσμος είναι πιο ανοιχτόμυαλος. Νιώθεις γενικά πιο δεκτική την ατμόσφαιρα, όλο και περισσότερος κόσμος νιώθει υπερηφάνεια για τον εαυτό του και αυτό το βλέπεις έντονα σε οργανώσεις, όπως οι εκκλησίες.
Παρακολουθήστε όλα τα βίντεo του VICE, μέσω της νέας σελίδας VICE Video Greece στο Facebook.
Πριν από κάποια χρόνια είχε κυκλοφορήσει μια ταινία, το Μυστικό του Brokeback Mountain. Δεν μου άρεσε, όμως δεν ήταν μια κατεξοχήν γκέι ταινία. Δεν είχε καμία σχέση με τα στερεότυπα. Υπήρχε ένα θεατρικό έργο που επανεμφανίστηκε, με τίτλο Boys in the Band (Τα Αγόρια στην Μπάντα), το οποίο αφορούσε τη μισαλλοδοξία απέναντι στην γκέι κοινότητα και τις τριβές μέσα στην ίδια την κοινότητα. Νομίζω ότι οι σχέσεις είναι πιο δύσκολες, όταν υπάρχει πίεση. Πράγματα σαν κι αυτά, είναι ορόσημα.
Ola Satchell
Μίλησέ μας για τον εαυτό σου.
Δούλευα ως νοσοκόμα σε ένα πρόγραμμα αποτοξίνωσης από τα ναρκωτικά και το αλκοόλ. Όσο ήμουν εκεί, ξεκίνησα τη μετάβασή μου στο άλλο φύλο. Μετά από εννέα χρόνια στα οποία εργαζόμουν εκεί, ξαφνικά ανακάλυψα ότι δεν ήμουν πια επιθυμητή. Ουσιαστικά με πέταξαν έξω και βρέθηκα να ψάχνω νέα δουλειά. Κατέληξα να εργάζομαι σε ένα μικρό φιλανθρωπικό ίδρυμα για LGBTQ άτομα. Μία από τις αρμοδιότητες της οργάνωσης ήταν η παροχή υποστήριξης σε μεγαλύτερα σε ηλικία μέλη της LGBTQ κοινότητας και έτσι ανακάλυψα το Opening Doors.
Δούλευα ως νοσοκόμα σε ένα πρόγραμμα αποτοξίνωσης από τα ναρκωτικά και το αλκοόλ. Όσο ήμουν εκεί, ξεκίνησα τη μετάβασή μου στο άλλο φύλο. Μετά από εννέα χρόνια στα οποία εργαζόμουν εκεί, ξαφνικά ανακάλυψα ότι δεν ήμουν πια επιθυμητή. Ουσιαστικά με πέταξαν έξω και βρέθηκα να ψάχνω νέα δουλειά. Κατέληξα να εργάζομαι σε ένα μικρό φιλανθρωπικό ίδρυμα για LGBTQ άτομα. Μία από τις αρμοδιότητες της οργάνωσης ήταν η παροχή υποστήριξης σε μεγαλύτερα σε ηλικία μέλη της LGBTQ κοινότητας και έτσι ανακάλυψα το Opening Doors.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Πώς νιώθεις γνωρίζοντας ότι είναι η 50ή επέτειος της αποποινικοποίησης;
Έχουν υπάρξει κάποιες αλλαγές: Νομίζω ότι η μεγαλύτερη ήταν ότι, όταν ήμουν μικρή, δεν υπήρχαν πρότυπα με τα οποία μπορούσες να ταυτιστείς. Καταρχάς, δεν υπήρχε Ίντερνετ. Μεγάλωσα χωρίς να γνωρίζω άλλους ανθρώπους σαν εμένα και πιστεύω ότι αυτή είναι η μεγαλύτερη αλλαγή – τα πράγματα είναι πολύ πιο ανοιχτά τώρα και γίνονται συζητήσεις για τα πάντα. Υπάρχουν πλέον πολλά πρότυπα και πολλές υπηρεσίες που δεν υπήρχαν στο παρελθόν. Κατά κάποιον τρόπο, λοιπόν, δεν είναι μόνο ένα το ορόσημο. Υπάρχει μια αλλαγή στη γενικότερη στάση απέναντι στα πράγματα, όμως τώρα καταλαβαίνουμε πόσο μεγάλη είναι αυτή η αλλαγή. Θυμάμαι την εποχή που, αν έβγαινα έξω ντυμένη έτσι, μπορούσα να συλληφθώ για πορνεία. Θα μπορούσα να πάω μέσα για επίθεση σε αστυνομικό. Θα με συλλάμβαναν για διατάραξη κοινής ειρήνης ή επειδή προκάλεσα την Αστυνομία να μου επιτεθεί. Αργότερα ψηφίστηκε η Πράξη Αναγνώρισης του 2004, κάτι που είναι ένα από τα πιο σημαντικά πράγματα, καθώς σου επέτρεπε να απαλλαγείς από τους δεσμούς σου με το παρελθόν. Δεν μπορούσαν πια να σε συνδέσουν με όλο αυτό. Δεν είναι ανάγκη να μαθαίνει ο κόσμος το παρελθόν σου.Θα μου άρεσε πολύ αν το Pride ήταν απλώς μια αφορμή, για να γιορτάσουμε – θέλω να πω, είναι, όμως εξακολουθεί να υπάρχει και το στοιχείο της διεκδίκησης. Θα ήθελα το Pride να είχε να κάνει μόνο με τη διασκέδαση και όχι να υπενθυμίζει στον κόσμο την αποδοχή.
Έχουν υπάρξει κάποιες αλλαγές: Νομίζω ότι η μεγαλύτερη ήταν ότι, όταν ήμουν μικρή, δεν υπήρχαν πρότυπα με τα οποία μπορούσες να ταυτιστείς. Καταρχάς, δεν υπήρχε Ίντερνετ. Μεγάλωσα χωρίς να γνωρίζω άλλους ανθρώπους σαν εμένα και πιστεύω ότι αυτή είναι η μεγαλύτερη αλλαγή – τα πράγματα είναι πολύ πιο ανοιχτά τώρα και γίνονται συζητήσεις για τα πάντα. Υπάρχουν πλέον πολλά πρότυπα και πολλές υπηρεσίες που δεν υπήρχαν στο παρελθόν. Κατά κάποιον τρόπο, λοιπόν, δεν είναι μόνο ένα το ορόσημο. Υπάρχει μια αλλαγή στη γενικότερη στάση απέναντι στα πράγματα, όμως τώρα καταλαβαίνουμε πόσο μεγάλη είναι αυτή η αλλαγή. Θυμάμαι την εποχή που, αν έβγαινα έξω ντυμένη έτσι, μπορούσα να συλληφθώ για πορνεία. Θα μπορούσα να πάω μέσα για επίθεση σε αστυνομικό. Θα με συλλάμβαναν για διατάραξη κοινής ειρήνης ή επειδή προκάλεσα την Αστυνομία να μου επιτεθεί. Αργότερα ψηφίστηκε η Πράξη Αναγνώρισης του 2004, κάτι που είναι ένα από τα πιο σημαντικά πράγματα, καθώς σου επέτρεπε να απαλλαγείς από τους δεσμούς σου με το παρελθόν. Δεν μπορούσαν πια να σε συνδέσουν με όλο αυτό. Δεν είναι ανάγκη να μαθαίνει ο κόσμος το παρελθόν σου.Θα μου άρεσε πολύ αν το Pride ήταν απλώς μια αφορμή, για να γιορτάσουμε – θέλω να πω, είναι, όμως εξακολουθεί να υπάρχει και το στοιχείο της διεκδίκησης. Θα ήθελα το Pride να είχε να κάνει μόνο με τη διασκέδαση και όχι να υπενθυμίζει στον κόσμο την αποδοχή.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Claude Lucbernet-Sivewright
Ποιο ήταν το προσωπικό σου ορόσημο τα τελευταία 50 χρόνια;
Αυτό που έχει μεγάλη σημασία είναι σχετικά καινούργιο – είναι το σύμφωνο συμβίωσης και οι γάμοι ομοφυλοφίλων. Ήμουν παντρεμένος με έναν άνδρα: παντρευτήκαμε και πέθανε το 2010, όμως πριν από αυτό, ζήσαμε μαζί για 38 χρόνια «μέσα στην αμαρτία», όπως έλεγαν. Κανένας από τους φίλους μας δεν το θεωρούσε αμαρτία και κανείς δεν μας έκρινε, επειδή ήμασταν ζευγάρι. Προσωπικά, δεν χρειάστηκε να το κρύψω ποτέ, όμως ο σύντροφός μου έπρεπε να είναι λίγο πιο προσεκτικός στη δουλειά. Κανείς δεν τον ρωτούσε τίποτα, όμως αν συνέβαινε, αναγκαζόταν να λέει ψέματα.Υπάρχει μια παλιά ταινία που θα ήταν πολύ σημαντική σήμερα. Είναι ασπρόμαυρη και λέγεται Victim (Θύμα) –συνοψίζει το πώς ήταν η ζωή τότε και πώς έχει γίνει σήμερα. Οι άνθρωποι αυτοκτονούσαν. Δέχονταν εκβιασμούς. Ήταν φριχτό. Εγώ ποτέ δεν βίωσα κάτι τέτοιο. Δεν λέω ότι έχει εξαφανιστεί τελείως όλο αυτό, όμως η κατάσταση δεν είναι τόσο απελπιστική σήμερα.Περισσότερα από το VICEΟι Άνθρωποι που Συναντάς Όταν Ψάχνεις Καινούριο ΣυγκάτοικοΟ Έλληνας που Πολέμησε στη Ζούγκλα του Βιετνάμ Αφηγείται τη Ζωή τουO Απόλυτος Οδηγός Επιβίωσης για τις Διακοπές σου στο Χωριό με το Σόι
Αυτό που έχει μεγάλη σημασία είναι σχετικά καινούργιο – είναι το σύμφωνο συμβίωσης και οι γάμοι ομοφυλοφίλων. Ήμουν παντρεμένος με έναν άνδρα: παντρευτήκαμε και πέθανε το 2010, όμως πριν από αυτό, ζήσαμε μαζί για 38 χρόνια «μέσα στην αμαρτία», όπως έλεγαν. Κανένας από τους φίλους μας δεν το θεωρούσε αμαρτία και κανείς δεν μας έκρινε, επειδή ήμασταν ζευγάρι. Προσωπικά, δεν χρειάστηκε να το κρύψω ποτέ, όμως ο σύντροφός μου έπρεπε να είναι λίγο πιο προσεκτικός στη δουλειά. Κανείς δεν τον ρωτούσε τίποτα, όμως αν συνέβαινε, αναγκαζόταν να λέει ψέματα.Υπάρχει μια παλιά ταινία που θα ήταν πολύ σημαντική σήμερα. Είναι ασπρόμαυρη και λέγεται Victim (Θύμα) –συνοψίζει το πώς ήταν η ζωή τότε και πώς έχει γίνει σήμερα. Οι άνθρωποι αυτοκτονούσαν. Δέχονταν εκβιασμούς. Ήταν φριχτό. Εγώ ποτέ δεν βίωσα κάτι τέτοιο. Δεν λέω ότι έχει εξαφανιστεί τελείως όλο αυτό, όμως η κατάσταση δεν είναι τόσο απελπιστική σήμερα.Περισσότερα από το VICEΟι Άνθρωποι που Συναντάς Όταν Ψάχνεις Καινούριο ΣυγκάτοικοΟ Έλληνας που Πολέμησε στη Ζούγκλα του Βιετνάμ Αφηγείται τη Ζωή τουO Απόλυτος Οδηγός Επιβίωσης για τις Διακοπές σου στο Χωριό με το Σόι