Μπορείς να Δοκιμάσεις Bondage για να Αντιμετωπίσεις το Άγχος σου

«Τι το θέλεις το σχοινί;», ρώτησα πονηρά.

Ήμουν ξαπλωμένη μπρούμυτα στο δωμάτιο του καινούργιου μου αμόρε, χαρούμενη και ιδρωμένη μετά από ένα μάθημα γιόγκα και ένα εξίσου έντονο φάσωμα μετά.

«Δεν έχουν όλοι σχοινί στο κομοδίνο τους;», με ρώτησε κι εκείνη στο ίδιο στιλ.

Εικόνες στο μυαλό. Παρόν, παρελθόν, παρόν.

Εκείνη τη μέρα στη γιόγκα, η δασκάλα είχε δέσει τους γοφούς μου με λουριά και ύστερα έδεσε τα λουριά στα πόδια μου. Επί χρόνια αποκαλούσα τη δασκάλα μου femme dom και συχνά αστειευόμουν για της ομοιότητες που είχε η Iyengar yoga με το Shibari (ιαπωνικό bondage).

Αν αντικαταστήσουμε το neon κολάν και το καθαρό στούντιο με μαύρα εσώρουχα και μια πινελιά BDSM, το shibari μοιάζει πολύ με τη γιόγκα. Και στις δύο συνθήκες το σώμα δένεται σε φαινομενικά αδύνατες θέσεις με σχοινιά. Υπάρχουν παράξενες σωματικές συστροφές, αναστροφές και αιώρηση. Μια έμπειρη femme dom μπορεί να διαφωνεί, αλλά εμένα που είμαι άπειρη, μου φαίνονται παρόμοια.

Πάντα μου άρεσε να εξερευνώ το πνευματικό πεδίο, αλλά όχι και το σεξουαλικό. Όταν άρχισα να κάνω γνωριμίες μετά από δεκαετίες γάμου, απέκτησα μεγαλύτερη επίγνωση ως προς τα βίτσια. Απ’ όταν χώρισα με τη γυναίκα μου, μου έβγαιναν συνέχεια άτομα στο Tinder που είχαν διάφορα φετίχ.

Το καινούργιο μου αμόρε ήταν διαφορετικό. Είχε πάθος με τα δεσίματα. Ήθελα να τη μάθω, ιδίως αν στη διαδικασία περιλαμβανόταν κάτι που μου θύμιζε γιόγκα. Δεν ήξερα ότι τα πράγματα που μου φαίνονταν βιτσιόζικα θα γίνονταν κομμάτι της διαδικασίας ψυχικής φροντίδας που ακολουθούσα.

Δεν προλάβαινα να πειραματιστώ άμεσα μαζί της. Ήταν γιορτές και έπρεπε να πάω να δω την οικογένειά μου. Κάναμε sexting όπου λέγαμε για το πώς θα με δέσει, στην πραγματικότητα όμως έβλεπα καρτούν παρέα με ένα υπερκινητικό τρίχρονο. Ο χρόνος που περνούσα με την οικογένειά μου με πίεσε και συνήθως την παλεύω με παχυντικά φαγητά, πολλή σωματική δραστηριότητα και χαζομάρες στην τηλεόραση. Αυτή τη φορά, αντί για τηλεόραση, παρακολουθούσα όμως εμμονικά βίντεο shibari. Σε αντίθεση με την τελευταία σεζόν του American Horror Story, ήταν περίτεχνα και ελκυστικά.

Πρέπει να πω ότι έχω αγχώδη διαταραχή. Επίσης, έχω κλινική κατάθλιψη την οποία διαχειρίζομαι και μου έχουν διαγνώσει ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή. Αυτές είναι παλιές διαγνώσεις και ο γιατρός μου με ενθάρρυνε να επισκεφτώ ξανά έναν ψυχίατρο. Η ψυχοθεραπεύτριά μου, όμως, μια βουδίστρια κοινωνική λειτουργός, είναι αντίθετη στα φάρμακα και σε ό,τι αφορά την ψυχική μου υγεία συμφωνώ κατά βάση μαζί της (αν και ξέρω πολύ κόσμο που ωφελείται από τα φάρμακα – κανείς δεν πρέπει να στιγματίζεται για τις επιλογές που κάνει). Έχω διαλέξει μια μερικώς ιατρική προσέγγιση. Παίρνω αγχολυτικά (βενζοδιαζεπίνες), αλλά όχι αντικαταθλιπτικά ή σταθεροποιητές διάθεσης. 

Είμαι επιρρεπής σε επεισόδια που είναι αποσυνδετικά και δυνητικά μανιακά, και είμαι επιρρεπής σε κρίσεις πανικού. Όταν έχω άγχος, η ψυχική υγεία είναι η πρώτη μου προτεραιότητα. Στις γιορτές, έτρεχα, έκανα γιόγκα και διαλογισμό κάθε μέρα για να αντιμετωπίσω την πίεση των οικογενειακών διακοπών. Έπαιρνα τα αγχολυτικά μου. Έκανα μια λίστα ανθρώπων για να τηλεφωνώ αν ένιωθα να με πιάνει παράνοια ή φοβόμουν ότι θα κυλήσω (έχω ιστορικό εθισμού σε οπιοειδή και πρέπει να προσέχω)

Επίσης, είδα πολλά tutorial για bondage.

Τα βίντεο Shibari είναι όμορφα και δελεαστικά, και χρειαζόμουν μια βαλβίδα ασφαλείας. Ήθελα να αρχίσω να δοκιμάζω πάνω μου αμέσως. Δυστυχώς δεν είχα σχοινί. Σε αντίθεση με την κοπέλα μου, η οικογένειά μου δεν έχει απόθεμα σχοινιών σε κάθε υπνοδωμάτιο. Είχα, όμως, νήμα πλεξίματος και σκέφτηκα ότι κι αυτό κάνει, έτσι άρχισα να με δένω.

VICE Video: #MeToo στο Ελληνικό Θέατρο

Την πρώτη φορά που το δοκίμασα ήμουν μόνη στο δωμάτιό μου ακούγοντας συμφωνικό μέταλ τόσο δυνατά, ώστε να μην ακούω την οικογένειά μου που τσακώνονταν. Κόντευα να πάθω κρίση πανικού και ήξερα ότι έπρεπε να επαναφέρω το σώμα και το μυαλό μου στη στιγμή. Τύλιξα το νήμα γύρω από τους αστραγάλους μου και τους έδεσα. Στην αρχή απελπίστηκα. Φαινόταν τόσο όμορφο και αβίαστο στα βίντεο, αλλά δεν ήξερα τι να κάνω. Τύλιξα και ξετύλιξα ένα σωρό φορές.

Όταν τα κατάφερα επιτέλους, έσκυψα και κοίταξα. Ήταν όμορφο. Αλλά άρχισα να πανικοβάλλομαι. Η μουσική δεν ήταν αρκετά δυνατή, ώστε να μην ακούω όλες τις φωνές από κάτω ή τον χαμό στο μυαλό μου. Ένιωθα παγιδευμένη. Ήμουν παγιδευμένη, στο σπίτι της οικογένειάς μου και στο σώμα μου. Κι αν δεν μπορούσα να λυθώ;

Ανάσανα αργά και βαθιά, όπως έχω μάθει να κάνω όταν έχω άγχος. Ξαναδοκίμασα. Το νήμα λύθηκε. Μπορούσα να διαφύγω. Τα περιοριστικά δεσμά είχαν πέσει, οι άκρες του νήματος γαργαλούσαν τα δάχτυλά μου.

Όταν κατάλαβα ότι μπορούσα να λυθώ, ξανάρχισα τις δοκιμές και μπήκα στον ρυθμό.

Ήταν σαν τη γιόγκα – μια σταθερή, αξιόπιστη μετάβαση από τη δυσφορία στην άνεση και εγώ έλεγχα τον ρυθμό. Αυτή η στιγμή που ήμουν δεμένη μόνη στο δωμάτιό μου ήταν η πρώτη στιγμή που ένιωσα χαλαρή και ασφαλής με την οικογένειά μου. Συνέχισα.

Πέρασα τις άκρες του νήματος γύρω από τα δάχτυλά μου και ξάπλωσα στο παχύ χαλί. Τα δεσίματα ήταν σφιχτά. Μπορούσα να κουνήσω ελάχιστα τους αστραγάλους μου χωρίς να κόψω την κυκλοφορία του αίματος στα πόδια μου. Ο περιορισμός –τώρα που ήξερα ότι μπορούσα να λυθώ– ήταν καθησυχαστικός. Όλο μου το νευρικό σύστημα ηρέμησε. Τύλιξα το νήμα στις γάμπες και στα μπούτια μου σαν σε ένα δίχτυ. Δεν ερεθίστηκα ιδιαίτερα. Νόμιζα ότι θα μου φαινόταν σέξι, αλλά περισσότερο ήταν σαν με κρατάνε αγκαλιά.

«Οι άνθρωποι έχουν τη δυνατότητα να θεραπεύονται με δημιουργικούς τρόπους», λέει ο Kevin Foose, ψυχοθεραπευτής και αναπληρωτής καθηγητής συμβουλευτικήες στο Loyla University στη Νέα Ορλεάνη. «Το άγχος λέει στο σώμα ότι υπάρχει κίνδυνος και πρέπει να γίνει κάτι. Δεν ξέρουμε πάντα τι είναι ο κίνδυνος ή τι να κάνουμε. Ο ιδεασμός μπορεί να ξεφύγει απ’ τον έλεγχο».

Η εξήγηση αυτή βγάζει νόημα για ‘μένα. Όταν είμαι σε κατάσταση πανικού οι σκέψεις μου τρέχουν και νιώθω ότι θα μπορούσε να μου συμβεί οτιδήποτε. Η φαντασία μου γίνεται ανεξέλεγκτη. Αυτή η εμπειρία είναι σωματική και ψυχική. Η καρδιά μου χτυπάει γρήγορα, οι σκέψεις μου τρέχουν. Έχω εργαλεία για να το αντιμετωπίσω. Κάθομαι στο έδαφος και παίρνω ανάσες για να μειορρυθμίσω το νευρικό μου σύστημα. Λέγω μεγαλόφωνα τα πράγματα που νιώθω με τις αισθήσεις μου, για να επανέλθω στο παρόν.

Και τώρα δένομαι. Και με βοηθάει. 

Γιατί; Η ψυχολόγοι με τους οποίους μίλησα είχαν διαφορετικές αλλά συμπληρωματικές απόψεις, επειδή το να δένεις τον εαυτό σου μπορεί να σε ηρεμεί ψυχολογικά και σωματικά. 

«Έχουμε διαφορετικές νευρικές απολήξεις που ανταποκρίνονται σε διάφορα είδη επαφής», λέει η Stefani Goerlich, ψυχοθεραπεύτρια με βάση το Ντιτρόιτ, που ασχολείται με το σεξ και τις σχέσεις, καθώς επίσης το άγχος και την κατάθλιψη. «Τα σχοινιά δίνουν μια αίσθηση αγκαλιάς. Το να δένεις τον εαυτό σου είναι μίμηση μιας στρατηγικής παρηγοριάς, που ανάγεται στη βρεφική ηλικία. Ένα φάσκιωμα, ένα σφίξιμο, παρηγορεί πολλούς».

Ο Foose συμφωνεί ότι μπορεί να υπάρχει ένα σωματικό στοιχείο, αλλά εστιάζει περισσότερο σε μια συμβολική ερμηνεία της συμπεριφοράς μου. «Κυριολεκτικά, δένεις και ελευθερώνεις τον εαυτό σου. Συχνά βρισκόμαστε παγιδευμένοι σε οικεία μοτίβα που αναδημιουργούμε ώστε να τα διορθώσουμε, καταστάσεις όπου νιώθαμε παγιδευμένοι και δεν είχαμε δύναμη. Εδώ αφήνεις τον εαυτό σου να παίξει τον ρόλο του δεμένου και του απελευθερωτή».

Ναι. Αυτό που περιγράφει ο Foose ταιριάζει με την εμπειρία μου. Με δένω μεθοδικά, ώστε να είμαι υποταγμένη, νιώθω πόσο αληθινά είναι τα δεσμά μου, πειραματίζομαι με τρόπους που μπορώ να το παλέψω, πανικοβάλλομαι με την πιθανότητα να μην μπορώ να διαφύγω, με πιέζω να χαλαρώσω στη σκέψη ότι είμαι αδύναμη και μετά με απελευθερώνω. Εγώ με αιχμαλωτίζω, εγώ είμαι ο αιχμάλωτος και ο απελευθερωτής ταυτόχρονα. Το ότι παίζω όλους τους ρόλους είναι δημιουργικό, με χαλαρώνει και μου δίνει δύναμη. 

Θα ήταν, λοιπόν, καλό όλοι να δοκιμάσουν να δεθούν; Θα τους βοηθούσε όλους;

Μάλλον όχι, λέει ο Foose. Περιέγραψε την αντίδρασή μου ως ιδιοσυγκρασιακή – πολύ συγκεκριμένη ως προς τις αγωνίες, τις εμπειρίες και τις αντιδράσεις στην αίσθηση αγγίγματος. Παρόλα αυτά, λέει ότι είναι ένα εργαλεία το οποίο θα ήθελε να γνωρίζουν περισσότεροι. «Πρέπει να κάνεις ένα workshop», μου λέει, «μπορεί σε πολλούς ανθρώπους να φανεί ως μια βιώσιμη στρατηγική».

Ενώ εμένα αυτή η διαδικασία με κάνει να νιώθω απελευθερωμένη, κάποιον άλλον μπορεί να τον κάνει να νιώσει παγιδευμένος. Υπάρχουν στοιχεία ότι το bodnage μπορεί να καταπραΰνει το νευρικό σύστημα, αλλά μπορεί να μην λειτουργεί σε όλους. Με άλλα λόγια μην το δοκιμάσετε μόνοι σας, ιδίως αν περνάτε συναισθηματικό στρες. Αν είναι να το δοκιμάσετε, κάντε κάποια μαθήματα με κάποιον καλό δάσκαλο και ενημερωθείτε σχετικά με την ασφάλεια των σχοινιών. Τελικά, πειραματιστήκαμε με την κοπέλα μου με τα σχοινιά και απ’ ό,τι φαίνεται έχω έναν τρόπο να ηρεμώ, καθώς και ένα νέο βίτσιο. Win-win.

Είναι πολύ ωραίο να πειραματίζεσαι με την ίαση του εαυτού σου και στο σεξ. Μπορεί να ανακαλύψεις ότι κάτι που θεωρούσες βίτσιο είναι τελικά θεραπευτικό και το αντίστροφο. Και ίσως, αν αρχίσουμε να αποτινάζουμε λίγο λίγο τη ντροπή γύρω από τα βίτσια, μπορούμε να αποτινάξουμε σιγά-σιγά και την ντροπή γύρω από την ψυχική υγεία και να αρχίσουμε να τα αντιμετωπίζουμε και τα δύο με λίγη περισσότερη συμπόνοια και αποδοχή. Μπορεί να πηγαίνουν πακέτο.

Περισσότερα από το VICE

Τι Έκανε η Πολιτεία Ώστε οι Νέοι να Καταγγέλλουν Περιστατικά Σεξουαλικής Κακοποίησης;

Μια Παρέα στη Θεσσαλονίκη Ράβει Εσώρουχα Αποκλειστικά για LGBTQ+ Άτομα

Unplugged: Άκουσε το Podcast του VICE Greece

Ακολουθήστε το VICE σε Facebook, Instagram και Twitter.