Πριν από δύο χρόνια, ταξίδεψα για πρώτη φορά στο εξωτερικό. Ήμουν πολύ ενθουσιασμένη που εξερευνούσα νέα μέρη και συγκλονίστηκα από όλες τις νέες δυνατότητες για φωτογραφίες. Μετά από λίγες εβδομάδες και αρκετά φιλμ, σοκαρίστηκα, όταν είδα ότι αντί για φωτογραφίες νέων τοπίων, είχα συγκεντρώσει ένα σωρό φωνογραφίες με τη φίλη μου την Alex να τρώει. Συγκεκριμένος τόπος ή χρόνος δεν υπήρχε σε αυτές τις φωτογραφίες, θα μπορούσαν πολύ εύκολα να έχουν τραβηχτεί στη Νέα Υόρκη, αλλά για κάποιο λόγο, αυτές οι εικόνες με τη φίλη μου να μασουλάει μού φάνηκαν πολύ πιο πλούσιες σε λεπτομέρειες και αναμνήσεις από οποιαδήποτε φωτογραφία ενός τοπικού ορόσημου.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Έλαβα πολλά θετικά σχόλια για την ακατέργαστη και οικεία φύση αυτών των εικόνων. Αρχικά, εκτίμησα και συμφώνησα με αυτά τα σχόλια, αλλά γρήγορα με προβλημάτισε η ιδέα ότι μια αυθόρμητη εικόνα που δείχνει κάποιον να μασουλάει μεταδίδει μια συμπάθεια για το άτομο στη φωτογραφία. Με έκανε πραγματικά να σκεφτώ τη φωτογραφία πορτρέτου γενικότερα και αναρωτήθηκα πότε ακριβώς ένα αγριοκοίταγμα ή ένα σαρδόνιο χαμόγελο έγινε συνώνυμο με μια ματιά στον πραγματικό εαυτό του υποκειμένου. Ψεκίνησα να ασχολούμαι με την έννοια της ατομικότητας και τον ανθρώπινο ψυχαναγκασμό να εκθειάζουμε διαρκώς το σώμα και τις διαδικασίες του. Πολλές από τις καθημερινές μας συνήθειες, από το να καθόμαστε σε μια τουαλέτα μέχρι τη χρήση μαχαιροπίρουνων, έχουν κανονικοποιηθεί απόλυτα. Θυμήθηκα ένα δοκίμιο του Georges Bataille, στο οποίο υποστηρίζει ότι έχουμε δημιουργήσει τελετουργίες γύρω από τις πιο βασικές σωματικές λειτουργίες και έχουμε βρει τρόπους να εξωραΐσουμε τους αρχικούς τους σκοπούς.Για το συγκεκριμένο project, φωτογράφισα φίλους στα σπίτια τους. Χρησιμοποιώντας με διαφορετικό τρόπο οικιακά αντικείμενα στις φωτογραφίες μου, δημιουργώ στιγμές που είναι τόσο περίπλοκες, όσο η κανονικότητα της αφόδευσης σε μια πορσελάνινη τουαλέτα. Αντί να επιχειρήσω να απεικονίσω με ακρίβεια τους ανθρώπους στις φωτογραφίες μου, οι εικόνες μου λειτουργούν ως τεκμηρίωση του χρόνου που αφιερώσαμε για την αναδιαμόρφωση του χώρου τους. Οι εικόνες είναι ταυτόχρονα στοχευμένες και παιχνιδιάρικες, αλλά το πιο σημαντικό είναι πως αποτελούν προϊόν συνεργασίας.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Νομίζω ότι αυτό το έργο θα συνεχιστεί επ’ αόριστον. Με ενέπνευσε απίστευτα αυτή η αλληλεπίδραση που είχα με τους στενούς μου φίλους μέσω αυτής της δουλειάς. Νιώθω ότι όσο γερνάμε, οι σχέσεις που διαμορφώνουμε μπορούν να δώσουν τη θέση τους σε αυτές τις πραγματικά διασχιστικές στιγμές, όπου όλοι αισθανόμαστε ότι υποδυόμαστε διαρκώς τον εαυτό μας. Ήταν ωραία που απλώς κάναμε χαζομάρες. Για ώρες αναδιαμορφώναμε τα διαμερίσματά τους, απλώς για να βγάλουμε μια και μόνο φωτογραφία - σαν έναν διαρκή γρίφο.Μπορείτε να ακολουθήσετε τη δουλειά της Gabriella εδώ.
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο VICE US.
Περισσότερα από το VICEΚωνσταντή, τι θα Έκανες αν Είχες Πατέρα ΜΑΤατζή;Νεοναζί και Καλόγριες στη «Μεγαλύτερη Νεοναζιστική Πορεία» της ΕυρώπηςΠροσπάθησα να Μην Κάνω Καθόλου Σκουπίδια για μία Εβδομάδα στην ΑθήναΓια τα καλύτερα θέματα του VICE Greece, γραφτείτε στο εβδομαδιαίο Newsletter μας.