Η Θεανώ Θέλει να Μιλάμε Χωρίς Ταμπού για την Αναπηρία και το Σεξ

Η ιστορία της Θεανούς όπως την διηγήθηκε στην Μελπομένη Μαραγκίδου

Με λένε Θεανώ. Γεννήθηκα στη Θεσσαλονίκη πριν από 28 χρόνια. Γεννήθηκα εξαμηνίτικο, πράγμα που σημαίνει ότι μπήκα στη θερμοκοιτίδα. Εκεί μου έβαλαν σε όλο το σώμα βελόνες και σε κάποια φάση πειράχτηκε κάποιο σημείο. Το αποτέλεσμα ήταν ότι δεν έπαιρνα σωστό οξυγόνο. Αυτό που έχω λέγεται εγκεφαλική παράλυση. Ουσιαστικά, σημαίνει ότι αν με πιάσεις από τη μέση, μπορώ να περπατήσω. Ειδάλλως, αν με αφήσεις, μπορεί να πέσω. Κουνάω όμως και χέρια και πόδια. Απαντάω στο κινητό, στέλνω στο Messenger μηνύματα κανονικά.

Οι γονείς μου ήθελαν να με στείλουν σε κανονικό σχολείο, αλλά στη γειτονιά δεν υπάρχουν ούτε ράμπες, ούτε τίποτα, οπότε αναγκαστικά πήγα σε ειδικό. Ουσιαστικά κινούμαι με το αμαξίδιο. Έχω το απλό, επειδή το μηχανοκίνητο είναι και πανάκριβο και βαρύ.

Γενικά, είμαι πολύ κοινωνική και συνδέομαι με όλα τα παιδιά, ό,τι θέμα και αν έχουν. Αλλά συμβαίνει το εξής με τις μετακινήσεις: Εγώ μένω στο κέντρο της Θεσσαλονίκης, κοντά στην παραλία. Η κολλητή μου, η Ελένη κατοικεί στη Μενεμένη Θεσσαλονίκης. Είμαστε κολλητές από το σχολείο και συναντιόμαστε κάθε έξι μήνες. Για να καταλάβετε, για να έρθει στο κέντρο, πρέπει να πάρει ένα ειδικό λεωφορειάκι του ΟΑΣΘ, για το οποίο πρέπει να ειδοποιήσεις μία ημέρα νωρίτερα. Από τις επτά το πρωί παίρνεις τηλέφωνα, για να κλείσεις ραντεβού για την επόμενη ημέρα. Αν πεις ότι θα πάρεις το λεωφορείο της γραμμής, θα βρεις πάρα πολλά εμπόδια πηγαίνοντας και μόνο προς τη στάση. Εγώ κυκλοφορώ πάντα με έναν συνοδό. Εκτός σπιτιού, δεν είμαι ανεξάρτητη. Έξω υπάρχουν πολλά και επικίνδυνα εμπόδια. Σκέψου ότι υπάρχουν πολλές λακκούβες που μπορεί να σκοντάψεις, πράγμα που σημαίνει ότι μπορεί να βρεθώ μπρούμυτα στον δρόμο - και είναι και το πρόβλημα με τα αυτοκίνητα που παρκάρουν στις μπάρες. Εγώ έχω κάτι ειδικά αυτοκολλητάκια που λένε «Είμαι γάιδαρος και παρκάρω όπου γουστάρω» και τους τα κολλάω.

Οπότε, για να βγω βόλτα, αν δεν έρθουν οι γονείς μου ή κάποιοι φίλοι, δίνω στον συνοδό για τέσσερις ώρες -δύο φορές την εβδομάδα- από 20 ευρώ τη φορά. Τον μήνα βγαίνει 160 ευρώ. Η μαμά μου είναι συνταξιούχος και κάνουμε τα πάντα μαζί. Ο μπαμπάς μου εργάζεται. Στις βόλτες όμως, θέλω να είμαι και μόνη μου, χωρίς τη μαμά.

Όταν τελείωσα το σχολείο, πήγα σε ΙΕΚ γραφιστικής, αλλά επειδή δεν είχα στα χέρια τη λεπτή κινητικότητα, μπήκα εν τέλει στο ΤΕΙ Διαιτολογίας, με το 10% - παρόλο που δεν ήθελα, επειδή αγαπούσα τη γραφιστική. Πήρα το πτυχίο το 2016 και το έχω κορνίζα στο δωμάτιό μου. Σκέφτηκα να δουλέψω, αλλά δεν υπάρχουν ούτε δουλειές, ούτε υποδομές. Αν χρειαστεί να δουλέψω, θα πρέπει να έχω για οκτώ ώρες ένα άτομο μαζί μου, σε περίπτωση που χρειαστώ κάτι. Ό,τι λεφτά βγάζω, θα πρέπει να τα δίνω στον συνοδό.

Η Τέχνη της Ισότητας

Παρακολουθήστε όλα τα βίντεo του VICE, μέσω της νέας σελίδας VICE Video Greece στο Facebook

Οπότε, μετά το πανεπιστήμιο βρίσκω διάφορα πράγματα να ασχολούμαι. Πρώτα έκανα δύο κύκλους για το πώς να φτιάχνεις φυσικά καλλυντικά και μετά, φέτος τον Φεβρουάριο, ξεκίνησα το θέατρο με την ομάδα Εν Δυνάμει. Η παράσταση που ανεβάζουμε έχει να κάνει με τον έρωτα σε σχέση με την αναπηρία. Αυτό που λέμε στην παράσταση είναι ότι δεν διαφέρουμε σε τίποτα από όλους τους άλλους. Γενικά, το να μιλάς για τον έρωτα και το σεξ σχετικά με τα άτομα με αναπηρία είναι θέμα ταμπού. Ας μιλήσουμε, λοιπόν, χωρίς ταμπού, επειδή και για τις γυναίκες με αναπηρία είναι ακόμη πιο κρυμμένο θέμα. Δεν το συζητά κανείς. Οι γονείς μου είναι πάρα πολύ ανοιχτοί σε αυτά τα θέματα. Αυτό το ζήτημα θεωρώ ότι έπρεπε να είχε βγει προς τα έξω εδώ και χρόνια. Γιατί δηλαδή να έχεις παρωπίδες για κάτι που είναι αλήθεια;

Εγώ πρώτη φορά ερωτεύτηκα στα 13 μου. Ερωτεύτηκα έναν συμμαθητή μου, αλλά όχι από το ίδιο τμήμα. Ήμασταν μαζί στο λεωφορείο. Αυτός μου έγραψε και το πρώτο γράμμα που έχω πάρει και το οποίο έλεγε χαρακτηριστικά, «Είσαι ο βάτραχός μου, είμαι ο πρίγκιπάς σου». Είχε και ένα κουκλάκι-βατραχάκι. Κατάλαβα ότι του άρεσα, για να μου δώσει τέτοιο γράμμα. Τα καλοκαίρια βρισκόμασταν στην κατασκήνωση και εκεί μπορούσαμε να κάνουμε πράγματα. Στο λεωφορείο δεν μπορούσαμε, μπροστά σε όλο τον κόσμο. Στην κατασκήνωση πηγαίναμε κάπου μόνοι μας, με τους συνοδούς και φιλιόμασταν. Εκείνος ήταν στο αμαξίδιο, επειδή είχε κάποια θέματα με την κίνησή του. Δεν μπορούσε να περπατήσει, μπορούσε να κινήσει τα χέρια και τα πόδια του, αλλά όχι να με αγκαλιάσει. Εγώ, βέβαια, εννοείται ότι τον αγκάλιαζα. Δεν κάναμε, όμως, τίποτα. Όπου ήμασταν, ήταν μαζί και οι συνοδοί. Δεν μας ενοχλούσε, επειδή τους θεωρούσαμε παρέα και ήταν πολύ διακριτικοί. Θα έχω να τον θυμάμαι. Αυτή η κολόνια κράτησε μέχρι τα 22 μου. Στα 22 μου τον είδα για τελευταία φορά. Είχε θέμα υγείας, πέθανε από γρίπη H1N1, επειδή είχε και θέμα με την καρδούλα του και στην Εντατική σταμάτησε να χτυπά. Όταν μου το είπαν, έβαλα τα κλάματα. Μια ολόκληρη μέρα δεν ήμουν καλά. Τον αγάπησα και τον ερωτεύτηκα πολύ.

Μετά, όταν ήμουν στο ΤΕΙ, είχα γνωρίσει ένα άλλο αγόρι. Αυτός είχε πάθει ατύχημα και δεν μπορούσε να κουνήσει ούτε τη σπονδυλική του στήλη, ούτε πόδια, ούτε κεφάλι. Τα φτιάξαμε για τρεις μήνες, επειδή τόσο άντεξα ψυχικά. Αυτός ήθελε κρεβάτι, αλλά ήθελε να περιμένω να περπατήσει για να το κάνουμε. Πόσο να περιμένω; Έπρεπε να συνεχίσω και εγώ τη ζωή μου. Αν δεν περίμενα, θα έπρεπε να το κάνουμε με τον αδελφό του μπροστά και δεν ήθελα. Αυτός μόνο τον αδελφό του εμπιστευόταν και κανέναν συνοδό. Προσπαθήσαμε μια φορά. Ο αδελφός του με είχε βάλει πάνω του στο αμαξίδιο και εγώ κρατιόμουν από το προσκεφάλι. Πίσω μας, όμως, υπήρχε ένα τραπεζάκι με τζάμι και του είπα ότι θα κατέβω, επειδή κινδυνεύω να πέσω εκεί πάνω. Μιλάμε, έτρεμα από τον φόβο μου. Δεν προσπαθήσαμε ξανά μετά από αυτό και τελικά τον χώρισα.

Πλέον προτιμώ να είμαι χωρίς σχέση, παρά να έχω κάποιον έτσι. Θα ήθελα, όμως, να αποκτήσω ερωτική εμπειρία. Όταν είχα πάει με ένα πρόγραμμα στην Ισπανία, μου είχαν πει ότι εκεί τα παιδιά μια φορά την εβδομάδα κάνουν σεξ μεταξύ τους και όχι με σεξουαλικό βοηθό. Είχα σοκαριστεί. Είπα αποκλείεται, γιατί εμείς εδώ στην Ελλάδα δεν το έχουμε; Μου είχαν εξηγήσει ότι τους πηγαίνουν οι συνοδοί σε ασφαλές μέρος και τους αφήνουν σε κρεβατοκάμαρα.

Μετά από τη σκηνή που έχουμε στην παράσταση με τον συνάδελφο που κάνει τον σεξουαλικό βοηθό, σκέφτηκα ότι θα ήθελα να δοκιμάσω και εγώ με σεξουαλικό βοηθό. Βέβαια δεν υπάρχει στη Θεσσαλονίκη. Υπάρχει ένας Έλληνας στην Ισπανία. Όμως δεν θέλω ακόμη να τον συναντήσω.

Αν με ρωτήσεις αν θέλω να γνωρίσω κάποιον και να ερωτευτώ ή να κάνω σεξ, θα σου πω το πρώτο. Όλο το άλλο έρχεται από μόνο του πιστεύω, μετά. Αν θελήσεις, όλα τα βρίσκεις. Το ζήτημα είναι η θέληση. Στο μέλλον, θα ήθελα και παιδιά, αλλά θέλει μεγάλη προσπάθεια. Για τώρα, αυτό που θα ήθελα είναι να ερωτευτώ.

*H Θεανώ παίζει στην παράσταση «Ερωτευμένα Άλογα» της ομάδας Εν Δυνάμει στην Θεσσαλονίκη στο Θέατρο της Μονής Λαζαριστών.

Περισσότερα από το VICE

Μικρές Αλλά Σημαντικές Απορίες για Αυτό το Ρεπορτάζ από την «Εμπόλεμη» Μύκονο

Προσπάθησα να Μην Κάνω Καθόλου Σκουπίδια για μία Εβδομάδα στην Αθήνα

Ο Μαθητής που Ξυλοκόπησε τον Διευθυντή του με Κρητική Μαγκούρα κι Άλλες Ιστορίες Σχολικής Βίας