Ακόμη και αν δεν σε ενδιαφέρουν τα μαχητικά αθλήματα, το επερχόμενο UFC 224 είναι πολύ σημαντικό. Αυτό, επειδή ο headline αγώνας –το κεντρικό γεγονός, ο αγώνας που εμφανίζεται σε όλες τις αφίσες και όλο το προωθητικό υλικό– γίνεται ανάμεσα σε δύο ανοιχτά και περήφανα queer γυναίκες. Πιστεύω πως αυτή είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει κάτι τέτοιο στο UFC (Ultimate Fighting Championship), η πιο ορατή προώθηση στο πλαίσιο του αθλήματος.Πάντα υπήρχαν queer αθλήτριες. Φυσικά. Αλλά το να είναι ανοιχτές ως προς αυτό, στον βαθμό που οι επίσημοι σχολιαστές να επισημαίνουν (θετικά και σαν να μην τρέχει τίποτα) την παρουσία της συντρόφου ή της αρραβωνιαστικιάς τους στο κοινό, όπως με οποιονδήποτε στρέιτ αθλητή, είναι πολύ σημαντικό - και είναι εκπληκτικό να το βλέπεις.
VICE Video: Μάθε Πώς να Χτυπάς Σωστά τον Σάκο του Μποξ
Παρακολουθήστε όλα τα βίντεo του VICE, μέσω της νέας σελίδας VICE Video Greece στο Facebook.
Γιατί; Άνθρωποι απ’ όλο το πολιτικό φάσμα με ρωτάνε συνέχεια «Ε, και ποιος νοιάζεται;». Θα απαντήσω ειλικρινά: πρώτα, η ορατότητα έχει μεγάλη σημασία. Είναι βασική αρχή στο Waypoint, ότι η εκπροσώπηση και η ορατότητα είναι σημαντικές, ότι σημαίνει πολλά για τους ανθρώπους να βλέπουν τους εαυτούς τους να εκπροσωπούνται στη μαζική κουλτούρα στην οποία εκτίθενται, είτε σε μυθοπλασία είτε, στην περίπτωση των αθλημάτων, στην πραγματικότητα.Δεύτερον, σημαίνει πολλά σε προσωπικό επίπεδο. Πάντα ήμουν queer αθλήτρια, αλλά είμαι ανοιχτά queer αθλήτρια πολύ λίγο απ’ αυτό το διάστημα. Θυμάμαι συναθλήτριές μου στο πανεπιστήμιο να λένε πόσο αηδιαστικούς έβρισκαν τους γκέι (στα μούτρα μου, δεν είχαν ιδέα). Όταν αλλάζεις με τις συμπαίκτριές σου, προπονείσαι μαζί τους, κρατάς τα μαλλιά τους όταν κάνουν εμετό, υπάρχει μια οικειότητα - και εγώ έτρεμα μην με ανακαλύψει καμιά τους.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Η Amanda Nunes είναι πρωταθλήτρια κατηγορίας «bantamweight» από το 2016. Είναι μια φοβερή μαχήτρια που επίσης έχει μαύρη ζώνη στο βραζιλιάνικο ζίου ζίτσου και έχει βρεθεί 12η στην κατάταξη «pound for pound», όλων των φύλων και των κατηγοριών βάρους. Η Raquel Pennington αυτήν τη στιγμή είναι δεύτερη στην κατηγορία και θεωρείται ολοκληρωμένη μαχήτρια.Η σειρά Embedded είναι μίνι-ντοκιμαντέρ που φτιάχνει το UFC, για να δημιουργήσει hype γύρω από τους αγώνες, όπου οι αθλητές παρουσιάζονται να προπονούνται και να χαλαρώνουν στο σπίτι με φίλους και συγγενείς. Στο πρώτο επεισόδιο, βλέπουμε τη Nunes στο σπίτι με τη σύντροφό της (επίσης μαχήτρια του UFC) Nina Ansaroff, να ετοιμάζονται για το ταξίδι και να κάνουν χαζομάρες. Η Nunes συχνά είναι στη γωνία της Ansaroff, φωνάζοντας συμβουλές και ενθαρρύνοντάς τη.Τις βλέπουμε ως ένα αγαπημένο ζευγάρι που απλώς τυχαίνει να είναι και εξωφρενικά ταλαντούχες κορυφαίες αθλήτριες.Σε μια άλλη εποχή, όχι πολύ παλιά, η Ansaroff ποτέ δεν θα παρουσιαζόταν ως σύντροφος της Nunes. Δεν θα εμφανιζόταν στην κάμερα. Ίσως να υπήρχε και ένα άτομο του αντίθετου φίλου – οι queer διάσημοι συχνά προσποιούνταν ότι τα είχαν με κάποιον άλλον, ώστε να νομίζουν όλοι ότι είναι στρέιτ).
Είναι ακόμη πιο προφανές στο κομμάτι του μίνι ντοκιμαντέρ για τη Raquel Pennington, στην αρχή, που τη δείχνει να κρατιέται χέρι-χέρι με την αρραβωνιαστικιά της – την Tecia Torres, η οποία είναι επίσης μαχήτρια του UFC (αγωνίζεται στην κατηγορία μύγας, όπως και η Ansaroff, πράγμα λιγάκι αστείο). Βλέπουμε χαριτωμένες φωτογραφίες από την κοινή ζωή τους στο σπίτι τους. Οι δυο τους ετοιμάζονται για το ταξίδι και συζητάνε για τον αγώνα.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
VICE Video: Μάθε Πώς να Χτυπάς Σωστά τον Σάκο του Μποξ
Γιατί; Άνθρωποι απ’ όλο το πολιτικό φάσμα με ρωτάνε συνέχεια «Ε, και ποιος νοιάζεται;». Θα απαντήσω ειλικρινά: πρώτα, η ορατότητα έχει μεγάλη σημασία. Είναι βασική αρχή στο Waypoint, ότι η εκπροσώπηση και η ορατότητα είναι σημαντικές, ότι σημαίνει πολλά για τους ανθρώπους να βλέπουν τους εαυτούς τους να εκπροσωπούνται στη μαζική κουλτούρα στην οποία εκτίθενται, είτε σε μυθοπλασία είτε, στην περίπτωση των αθλημάτων, στην πραγματικότητα.Δεύτερον, σημαίνει πολλά σε προσωπικό επίπεδο. Πάντα ήμουν queer αθλήτρια, αλλά είμαι ανοιχτά queer αθλήτρια πολύ λίγο απ’ αυτό το διάστημα. Θυμάμαι συναθλήτριές μου στο πανεπιστήμιο να λένε πόσο αηδιαστικούς έβρισκαν τους γκέι (στα μούτρα μου, δεν είχαν ιδέα). Όταν αλλάζεις με τις συμπαίκτριές σου, προπονείσαι μαζί τους, κρατάς τα μαλλιά τους όταν κάνουν εμετό, υπάρχει μια οικειότητα - και εγώ έτρεμα μην με ανακαλύψει καμιά τους.
Τώρα πηγαίνω στο δικό μου γυμναστήριο μεικτών πολεμικών τεχνών, προπονούμαι και κανείς δεν νοιάζεται που είμαι queer. Μιλάω για τη σύντροφό μου, καθώς κάνουμε ζέσταμα ή όταν σφουγγαρίζω τα πατώματα, μετά το μάθημα. Όλο αυτό είναι άνετο. Θετικό.Αν και ξέρω καλά την άπειρη δουλειά που απαιτείται ακόμη για να επιτευχθεί πραγματικά η αποδοχή των queer στον κόσμο μας, το ότι υπάρχει αισθητή πρόοδος στην εποχή μου με κάνει να νιώθω ευγνωμοσύνη. Μεγάλο μέρος αυτής της αλλαγής προέρχεται από την ύπαρξη εξαιρετικών ανθρώπων στον ευρύτερο χώρο του πολιτισμού: performers, αθλητές, μουσικούς κ.ο.κ. που δηλώνουν ανοιχτά και περήφανα την ταυτότητά τους. Που είναι ορατοί.Οπότε ναι, είναι πολύ σημαντικό για μένα. Είναι πολύ σημαντικό για πολλούς.To άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στο Waypoint.